Je wordt wakker, sleept jezelf naar de douche, werpt een blik in de spiegel… en nee hoor, de nachtmerrie gaat door.
Hetzelfde stukje huid dat de avond ervoor nog perfect glad was is nu veranderd in een maanlandschap. Één grote rode bult is er verschenen en wel in een vorm die door elk menselijk wezen gehaat wordt: een puist!
Het liefst keren ze meerdere keren achter elkaar terug op dezelfde plaats, een kin, haargrens of voorhoofd. Plekken waar je makkelijk met je handen aanzit als je denkt, of moe bent of gewoon met je hoofd ergens op wilt steunen. En ik weet hoe ‘prettig’ dat kan zijn.
‘Helaas’ ben ik geen enthousiaste make-up gebruiker en hebben we niet eens foundation of iets dergelijks in mijn huis dus zit ik nu zeer chagrijnig naar een rood gevaarte te kijken dat waarschijnlijk lang niet zo groot en opvallend is als ik mezelf wijs maak maar daar gaat het niet om! Het gaat erom dat dat ding daar in de eerste plaats zit en hoe ik er zo snel mogelijk weer vanaf kom!
Puisten hebben ook een geniaal gevoel voor timing. Vlak voor een presentatie, een afspraakje, familiereünie of een sollicitatiegesprek verschijnen ze ineens, rotdingen. Net op momenten dat je al gestrest genoeg bent zonder ze. En toch trekken ze zich er niks van aan. Het enige moment waar je naar kan verlangen is het moment dat ze weer verdwijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten