Een fictief momentje!! Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden!!
Het lab was een zooi, maar dat was het meestal. Eigenlijk was het niet echt een lab, het was gewoon een oude schuur waar ooit een echte werkbank in had gestaan maar die was overal aangeknaagd door muizen en houtwormen. De hele schuur was gevuld met oude apparaten, uit elkaar gehaald en de onderdelen verspreid opgehangen. Eigenlijk had ik geen flauw idee waarom ze hier zoveel tijd in stak, technisch gezien was haar missie (of ook wel obsessie) onmogelijk en in mijn ogen dus tijdverspilling. Maar ik moest toegeven, haar onstuitbare enthousiasme had me opnieuw naar deze oude schuur gebracht.
De schuur stond op een veldje achter de tuin, eigenlijk was het veldje al jaren overwoekerd door onkruid maar toen we klein waren hadden we hem ontdekt tijdens het spelen van verstoppertje. Sinds die dag is er heel erg veel in deze schuur gebeurd. Eerst was het ons piratenhol, toen werd het onze burcht, toen de geheime club waar niemand iets van mocht weten. Naarmate onze ‘kinderjaren’ steeds meer achter ons raakten, verstopten we ons hier als we geen zin hadden in onze ouders. Dit was de plek waar we indronken, en waar we ook wel eens met jongens zoenden (nou ja, ik dan). Sienna niet, die had geen zin in jongens, ook niet in meisjes trouwens. Vanaf dat we heel erg klein waren verzamelde ze hier van alles. Eerst waren het interessante takken en stenen, en droogde ze bloemen tussen boeken (tot ongenoegen van de boeken). Later werden het lampjes, snoeren, steeds grote stukken techniek, tot ze ook gereedschap naar de schuur begon te verplaatsen. Dat waren de jaren dat ik steeds minder naar de schuur kwam, hij raakte steeds voller en ik had steeds minder zin in die gekke verzameldrift van haar. Toen had ik nog niet door waarom ze zich zo in dat oude krot opsloot.
Een aantal jaar geleden kreeg ik het ineens door. Waarom ze zelden thuis was, waarom ze bijna geen vrienden had (eigenlijk geen, op mij na dan en ook wij groeiden steeds meer uit elkaar), en waarom ze zich altijd zo vreemd gedraagde. Ik wist dat het niet goed boterde met haar ouders, maar daar had ik zelf ook wel eens last van. Welke tiener niet?! Ik had er dus nooit iets achter gezocht. Tot ik bij haar thuis kwam voor een schoolopdracht. Het was jaren geleden dat ik bij haar thuis was geweest en er was een heleboel veranderd aan haar kamer. Om te beginnen was hij volledig in een soort Renaissancestijl gedecoreerd. Van de muren, tot het plafond, tot de meubels. En overal hingen jurken in dezelfde stijl, de muren waren behangen met mensen uit die tijd. Ik wist niet wat ik zag! En toen Sienna mijn geschokte gezicht eindelijk zag bekende ze waarom ze bijna geen vrienden had, waarom ze zich opsloot in die oude schuur, waarom ze altijd ruzie had met haar ouders. Ze had al sinds ze heel klein was het gevoel dat ze in de verkeerde tijd was geboren en wilde een tijdmachine bouwen om naar ‘haar eigen tijd’ terug te kunnen keren. Ik dacht alleen maar dat ze niet goed bij haar hoofd was…
En dus stond ik hier, in die oude schuur, omringt door troep, spinnenwebben en volgens mij muizenkeutels. Gezien ik ze wel heel klein vond voor een dropje wilde ik het niet eens weten. Sienna stuiterde om een apparaat heen dat er in mijn ogen een beetje uitzag als een ouderwets koffiezetapparaat, maar dan ongeveer twee meter hoog en een meter breed. Zij zag er duidelijk een wonder in. Maar ik was eerder bij haar ‘testvluchten’ geweest en die waren allemaal stuk voor stuk mislukt, en enkele waren ontploft. Ik was een beetje benauwd, mijn haar was eindelijk hersteld van haar laatste tijdreispoging, gezien het apparaat letterlijk uit elkaar was geknald en mijn haar flink had verschroeid. Sienna had toen niks maar mijn moeder had mijn haar tot mijn kaaklijn moeten knippen om alle verbrandde stukken eruit te krijgen. Sienna had speciaal daarvoor een soort ‘testkabine’ gemaakt, als belofte dat ze zou voorkomen dat dat opnieuw zou gebeuren. Dat, en als ze het niet zou maken zou ik niet meer komen kijken.
Nu stond ze daar, weer met haar koffer, ik weer laagdunkend. Maar ze was vastbesloten het opnieuw te proberen. Ze gaf me een stevige knuffel en zei er dit keer zeker van te zijn dat het zou gaan lukken. Daarna stapte ze in het enorme ding. Ik kroop achter het schot dat ze als bescherming had neergezet en keek voorzichtig eroverheen. Ik zag haar een paar knoppen indrukken en een paar hendels overhalen en de machine, of misschien is ‘de schroothoop’ een betere benaming, begon steeds meer lawaai te maken. Lichtjes begonnen te knipperen en het hele ding begon langzaam aan steeds meer te trillen. ‘Dat ding klapt zo meteen weer uit elkaar!’ Dat was mijn enige gedachte. En toen klonk het! Keiharde knallen vulden de oude schuur, het dak en de muren kraakten, ik dook weg achter het schot en vouwde mijn armen over mijn hoofd. Straks kwam het plafond nog naar beneden! Toen, de laatste oorverdovende knal, zo hard dat het me liet duizelen. Pas toen het ruizen en piepen van mijn oren ophield besefte ik me ineens hoe stil het was. Was het apparaat opnieuw uit elkaar geknald? En zo ja, waar was Sienna dan? Langzaam en heel voorzichtig keek ik weer over de rand van het schot, en staarde naar een grote lege plek… De schroothoop, oh pardon de ‘tijdmachine’ was verdwenen!!!! Verbijsterd stond ik op, het begon me te duizelen. Sienna.. was weg. Het was haar eindelijk gelukt. Nu pas besefte ik me wat voor leegte dat achter zou laten, iets dat ik me nooit beseft had toen ze er nog was. Een kwartier ging voorbij, een half uur, een uur. Al die tijd staarde ik naar mijn mobieltje, in de hoop dat ze zou bellen, dat dit gewoon allemaal een droom of een grap was. Maar niks, en diep van binnen wist ik dat ze echt weg was.
Tot op de dag van vandaag heb ik geen flauw idee of het haar gelukt is door de tijd te reizen. Als het haar inderdaad gelukt is weet ik niet waar ze heen is gegaan, maar ze was duidelijk niet meer van plan terug te komen. Het is jammer dat ze nooit iets op papier heeft gezet waarmee ik iets kon, misschien had ik haar dan nog kunnen vinden. Maar kennelijk was dit wat ze wilde, en wie ben ik om dat te veranderen?
