Middeleeuwen in het heden

Doedelzakmuziek klinkt door de overwoekerde steegjes van Eymet. De geur van gebraden vlees waait over het aangrenzende plein, waar een Middeleeuwse markt uit de geschiedenis is teruggekeerd. De wijde hoepelrokken zijn voor het weer in augustus echter een beetje warm.

In augustus keert in Aquitaine de geschiedenis enkele dagen terug naar het heden. De lokale dorpen worden omgetoverd naar hun ‘oorspronkelijke’ staat. De dorpjes en inwoners vieren hoe hun dorpen zijn ontstaan, allemaal zijn het oude vestingen uit de tijd voor de Honderdjarige Oorlog. Met festiviteiten als grote markten, nagespeelde riddertoernooien en gezamenlijk eten onder de kerktorens is dit een jaarlijkse traditie in deze streek. In Eymet, dat zelf ook zo uit de Middeleeuwen zou kunnen komen met de oude gebouwen en het machtige kasteel, is het dorp gehuld in de kleuren van het Hertogdom Aquitaine.

Paardenpoep

Steenhouwen, houtdraaien, leerlooien, boekenstalletjes met enkel boeken over de Middeleeuwen en een ‘bijenkraam’ met honing en waskaarsen van de eigen bijen. De markt die zich buiten de vestingpoorten afspeelt voelt bijna authentiek, met de juiste kostuums en de juiste uitstraling. Bezoekers eten met smaak van het zelfgemaakte honinggebak en suikertaart, terwijl ze zelfgeslagen leren riemen door hun handen laten gaan. Vlak naast de poorten naar de ‘luchtplaats’ staat de ‘lokale kruidenvrouw’, met genezende stenen en kruiden. In de 12de eeuw hoefde zij kennelijk nog niet bang te zijn als heks op de brandstapel te eindigen. Haar huifkar is uitgedost met sjaals, planten en potjes en kommetjes met dubieuze inhoud.

Frans, Engels, Nederlands, Spaans, talen lopen door in de lessen in boogschieten of kalligrafie, die binnen de vesting plaatsvinden. Op de ‘luchtplaats’ tonen valkeniers trots hun vogels, naast de oude duiventil. Op het toernooiveld draven ridders op paarden terwijl ze hun lansen oefenen op stropoppen, kinderen mogen zelf een ritje maken door de vesting op een pony. Het toernooiveld ruikt sterk naar zand, zweet en paardenpoep. Een ridder keert zijn paard om en draaft door de vesting, met getrokken zwaard rijdt hij op drie ‘indringers’ af. De indringers dragen trots de Franse Lelie, het symbool van de Franse koning. De ridder, met het wapen van het Huis Plantagenet op zijn borst, laat zijn paard stijgeren en de drie koningsgezinden worden door het publiek joelend de vesting uit ‘gejaagd’. Men geniet van het schouwspel en de ridder ontvangt trots het luide applaus.

Oorlog

Deze jaarlijkse traditie is om de herkomst van de dorpen te vieren. In 1137 werd Eleonora van Aquitaine de Hertogin van Aquitaine. Haar huwelijk met toekomstig koning van Frankrijk, Lodewijk de Zevende, werd snel ontbonden en zij hertrouwde met Hendrik de Tweede van Plantagenet, hertog van Normandië, hertog van Bretagne en twee jaar na het huwelijk ook nog eens koning van Engeland. Als bruidsschat kreeg Hendrik ook de medezeggenschap over Aquitaine. Het echtpaar had in de gebieden veel meer invloed dan de Franse koning Lodewijk de Veertiende. Dit schoot Lodewijk het verkeerde keelgat in en hij verklaarde de oorlog aan Normandië, Bretagne en Aquitaine. Voor de strijd kreeg elk dorp een vesting, met donjon, stadsmuur en militairen. In de periodes van wapenstilstand en vrede bleken deze vestingen behoorlijke economische ondersteuning te bieden aan de dorpelingen, waardoor hele dorpen opnieuw begonnen op te leven. Hierdoor bleven de dorpen, op het Fransgezinde Castillonnes na, trouw aan Eleonora en Hendrik.

En dus worden in het heden, in augustus de kleuren van het Hertogdom Aquitaine met trots getoond, samen met het wapen van het Huis Plantagenet, als een soort hedendaagse trouw aan de adellijke heersers uit de 12de eeuw. En worden koningsgezinde indringers met veel plezier door de dappere ridders verdreven.