‘Wat ruik ik?’ Ik kijk op van mijn boek. Dat is wel een heel bekend luchtje. Zoekend kijk ik om me heen, net als de twee oudere dames in de vierzits naast me. Ze beginnen te giechelen als ik de ‘verspreider’ in zicht krijg. Twee jongen, in de vierzits schuin tegenover me, gekleed in ‘skater-outfits’, zijn bezig met het slopen van een aantal sigaretten. Tussen hen in staat een geopend zip-lock zakje met een zeer bekend ‘kruid’ erin. De overblijfselen van de sigaretten verdwijnen snel in de prullenbak en de tabak, met ‘extra inhoud’, wordt soepel en snel veranderd in een lange joint. Een joint gekleed in vloeipapier met vrolijk dansende aardbeitjes erop…
Inmiddels ruikt de hele coupé naar wiet, en als ze zo doorgaan met het maken van joints hobbel ik straks zo stoned als een garnaal de trein uit. Één van de twee jongens heeft een oplossing bedacht voor de geur, kennelijk zijn ze toch wat zenuwachtig voor als er een conducteur binnenkomt. Dus komt er een deodorant tevoorschijn, gevolgd door twee vrolijke zwaaibewegingen met zijn arm. Iedereen in een straal van twee meter om de zwaai heen begint te hoesten. Dit is een goede nominatie voor de eerste plek in ‘Stommiteit van de Dag Contest', hoewel een joint rollen in de trein sterk meedingt naar die plek, Ik focus me weer op mijn boek, tot de snijdende deo-geur ineens weer wordt verdreven door de zoete wietlucht. Serieus?? Één was nog niet genoeg? Oké, de joint in de trein wint de ‘Stommiteit van de Dag Award'! Als de joint af is worden ze opgeborgen in twee kokertjes. Één van de jongens zet zijn muts recht, de ander ruimt de spullen op. Een muziektijdschrift wordt uit een tas gehaald, net als een iPod met koptelefoon en een blikje bier. Het blikje wordt opengetrokken en aan de mond gezet. Alles aan de jongens straalt uit dat ze zichzelf heel stoer vinden. “Ugh Bavaria, dat is toch niet te zuipen schat.” Ik stik bijna in de slok water die ik net nam. Verstond ik dat nou goed? “Jij zuipt Heineken, dus ik kan sowieso beter drinken.” Die toon, serieus? Ik dacht dat homo’s alleen in cynische Amerikaanse sitcoms zo klonken… Laten we even duidelijk stellen dat ik niks tegen homo’s heb! En ook niet tegen Amerikanen, of cynisme. “Dat kan best zijn, maar ik kleed me tenminste beter.” De trein komt tot stilstand, de twee jongens stappen kibbelend als twee middelbare-school-meisjes uit. Ik zit nog een beetje verbaasd in mijn stoel. Opnieuw heb ik de uitdrukkingen ‘never judge a book by it’s cover’ in mijn gezicht gegooid gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten