Het dorp heeft huiswerk-ontduikende studenten...

Als ik zeg Afrika, is het eerste waar je aan denkt waarschijnlijk tropische bossen, uitgestrekte savannes en een helderblauwe zee, misschien nog sloppenwijken. Of andere exotische plaatjes. Het laatste dat in je gedachten op zal komen is huiswerk en saaie colleges. Toch is dat het uitzicht van een dag voor een exchange-student. Want Rhodes University eist gewoon volledige deelname van ons. Werken zullen we!

Terwijl het zo heet is dat mussen van het dak zouden vallen, als er in dit land mussen voor zouden komen tenminste, denken wij grommend aan de tekst die we voor Journalism moeten lezen. We hebben er geen zin in, maar we moeten dinsdag een online test maken. Maar… het is zulk lekker weer! En het is zo’n zonde om op een heerlijke zondag niks te doen! Onze zwakte is te groot, Port Alfred en zijn stranden te aanlokkelijk, en de aangeboden autorit ernaartoe te verleidelijk om links te laten liggen. In een pick-up, bewapend met flessen water en zonnebrand, op weg naar het strand!

En terwijl we de golven onze katers laten wegspoelen, en we heerlijk in de zon liggen te bakken, negeren we de boze blikken die we in onze gedachten voelen branden. Onze schoolboeken, als die voor zichzelf konden denken, zouden waarschijnlijk woedend op ons zijn. Maar het sissende zeewater, het hete zand onder onze voeten en die heerlijke warme zon, ze zijn het allemaal zo waard. Nu is het de vraag of we dat morgen ook nog denken, als we weer in een klaslokaal moeten plaatsnemen…

Het dorp relaxt...

In Zuid-Afrika gaat alles in zijn eigen tempo. Vanwege de hitte, en vanwege de levensstijl. Lopen doet men hier bijvoorbeeld lang niet zo gehaast als dat ‘bijna-rennen’ in Nederland, en uren gewoon lekker in de schaduw niks zitten doen is ook vrij normaal. In ons hostel worden we dan ook uitgelachen als we dingen binnen een dag of twee geregeld willen hebben. “You’re so Dutch…” Als we in de Zuid-Afrikaanse hitte willen overleven moeten we dus ernstig onthaasten.
De Coffee Shack, in Coffee Bay is waarschijnlijk één van de meest relaxte plekken op aarde, wat vrij ironisch is als je bedenkt dat de baai is vernoemd naar het meest stimulerende drankje dat de mens kent. Alles hier wordt rustig ondernomen. Zelfs eten koken gaat in een tempo waar je als (ietwat opgejaagde) Nederlander ongeveer knettergek wordt (dat en je begint een klein beetje aan de tafel te knagen…). Op deze manier werden wij “Dutchies” dit weekend gedwongen in het heerlijk rustige tempo van de Zuid-Afrikanen te leven. Wat in Grahamstown nog verdacht lastig leek, was tijdens onze weekendtrip naar Coffee Bay een stuk minder lastig. Het vooruitzicht aan zon, zee en strand had al een magische werking; ineens kon de rest van het papierwerk (dat voor school nog moest worden ingeleverd) ons geen barst meer schelen. ‘Ach… dat komt wel,’ was de magische gedachte van de twee dagen voor ons vertrek. En we zijn, in de wijze bewoordingen van iemand die ongenadig verbrand is omdat ze te koppig was zich volledig in te smeren; ultiem tevreden teruggekomen.

Het zout van de zee is net met een warme douche (en een flinke dosis shampoo) van je huid gespoeld, en je zit heerlijk te genieten van een drankje terwijl je op de rand van een klif naar de zonsondergang zit te kijken. Of je komt net de uit zee, en ligt van de zon te genieten terwijl je heerlijk gebakken mosselen en zoete oesters naar binnen werkt. Ineens is het niet zo vreemd dat alles hier in een heerlijk rustig tempo gaat. Zoals ik al zei: we zijn allemaal ultiem tevreden!

Het dorp komt tot leven...

De straten van Amsterdam zijn wit en verlaten. Uit een kroeg op de hoek klinkt gelach, het licht van de lampen verlichten de met ijs beslagen ruiten. Sneeuw kraakt onder je voeten, fietsen gaat al niet meer. Daar is het toch echt te glad voor geworden. Dus trek je je fiets met moeite met je mee. De straatlantaarns worden niet langer weerspiegeld in het donkere water van de grachten, nu weerkaatst het licht zwak op het donkere ijs. Sommige plekken zijn helder, anderen bedekt door een dikke laag wit poeder. Koning Winter heeft lang op zich laten wachten, maar regeert nu dan toch met harde hand over Nederland!

De witte gebouwen zijn goed onderhouden, net als de grasvelden. De frisse geur van de bomen is over het hele terrein te ruiken). Studenten staan in paarse Rhodes-shirts de gloednieuwe studenten te begeleiden. De beschermende muren van de campus moeten de studenten verdedigen tegen al het kwaad van de grote, boze buitenwereld (lees; Afrika en alles dat niet naar Britse standaard is georganiseerd). En daarom is de shock groot dat het ook ontzettend leuk is in het hostel. “But you’re so far away!”  Is 20 minuten lopen ver? Volgens mij valt dat best mee.

Terwijl Nederland in de ban is van een sneeuwdeken is het hier in Grahamstown, Zuid-Afrika meer dan 25 graden. Dit dorpje is niet in de ban van sneeuw, maar van de terugkerende studenten die het weer leven inblazen, en de plaatselijke economie een boost geven. Langzaam wennen onze witte Nederlandse velletjes aan de brandende Afrikaanse zon, en raken onze geestelijke vermogens gewend aan het Afrikaanse tempo van leven. Al dat hectische gedoe uit Nederland hebben we bij de landsgrens proberen achter te laten, maar ongeduld bij het International Office van Rhodes University zullen we altijd wel blijven houden.