Johannesburg 13/08-14/08

Johannesburg, de eindhalte. Na 24 geweldige dagen is mijn reis afgelopen. Alle blogs zijn geupload.
Onze laatste dag werd afgesloten met meer rotsschilderingen van de San. Rotsschilderingen die pas veel later zijn ontdekt dan in Brandberg dus is er helaas veel weggespoeld door regen.

Het is de laatste dag met de groep. Sommigen vertrekken vanavond als, de rest gaat morgen. Het voelt al net zo vreemd als toen ik afscheid nam van de laatste Dutchies aan het einde van onze exchange met Rhodes University. Je doet alles met deze groep, 24/7, 24 dagen lang, en nu is het voorbij.

Wilde cheetahs, leeuwen, luipaarden. Raften, hiken, quad rijden. Kamperen, koken, de truck schoonmaken. Drinken, lachen, slapen. Dat zijn de samenvattingen van deze geweldige trip. Afrika op z'n best: PERFECTOMUNDO,

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Machete 12/08-13/08

Nog vier dagen, dan ben ik weer thuis. Een rare gedachte, vooral omdat deze blogs (bij gebrek aan internet) pas veel later gepost worden.
Vandaag keren we terug naar Zuid-Afrika, maar de officials in Zimbabwe laten ons nog niet met rust. Om de tien kilometer is er wel een controle, die allemaal veel te veel tijd in beslag nemen. We werden 'vriendelijk' verzocht door een agent met geweer of we op wilden rotten van de picknickplek waar we wilden lunchen, het zou verboden gebied zijn. Volgens de gids totale onzin, maar je discussieert niet met iemand die een geweer in z'n handen heeft.
Maar de Zimbabwaanse officials waren niet degenen waar ik bang voor was. Mijn Zuid-Afrikaanse visum was inmiddels verlopen, en nu kwam de vraag: 'hoeveel gezeur gaat het worden voor ik het land weer in mag?'

Bijna...bijna zette de douanebeambte meteen een stempel. Tot haar oog viel op mijn (ernstig) verlopen studentenvisum. "When did you finish school?" Eh... Halverwege juli? Weer die enge blik. Laat me nou het land in! "How many days are you staying?" De vijftiende vlieg ik. Ik heb mijn vliegticket bij me als u dat wilt zien. Chagrijnige brom aan de andere kant van de balie. "Okay." Eindelijk! Eindelijk de stempel van een nieuw visum. Ik heb tot zestien augustus om het land te verlaten, anders krijg ik een probleem...


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Matobo 11/08-12/08

De irritaties worden langzaam erger, zeker nu de temperaturen toe beginnen te nemen. Het zoeken naar neushoorns maakte de hitte niet echt makkelijker. 25 graden en dichte schoenen zijn niet echt comfortabel. Maar op een meter afstand bij een zwarte neushoorn vandaan lopen, dat is toch ook wel weer wat waard. Terwijl wij het arme dier maar bleven achtervolgen, werd hij steeds geïrriteerder. Toen de gidsen merkten dat er een kans was dat hij ons aan zou vallen werd het tijd om terug te gaan naar de auto's. Volgens hen zou er teveel papierwerk zijn als één van ons daadwerkelijk werd vertrapt door een neushoorn.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Hwange 10/08-11/08

Het idee van een gamedrive is niet meer zo aantrekkelijk nu we er zoveel hebben gedaan. Natuurlijk, de omgeving is prachtig en de dieren fascinerend. Het is het feit dat je alleen een beetje suf zit te kijken dat stoort.

Hwange is een gamereserve waarbij onze kampeerplek niet afgeschermd is van het wild. Ik hoor al de hele avond het geluid van olifanten. De rit gaf één heel speciaal beeld: een moeder olifant met een tweeling. Tweelingen bij olifanten zijn zeldzaam doordat de moeder de geboorte meestal niet aankan. Deze twee identieke mini-olifantjes waren echt ultiem schattig. Met hun grote oren en voeten en kleine slurfjes, zonder slagtanden. Hapklare snacks voor leeuwen...

De spierpijn vam het raften gisteren is enorm. Één rib is gekneusd dankzij de boot die bovenop me viel... Heel fijn.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Victoria Falls 08/08-10/08

Inmiddels zijn we, tot mijn grote schaamte, veranderd in echte toeristen. Dieren zoals zebras, kudus en springbokken interesseren ons niet meer. We zijn enkel nog geïnteresseerd in leeuwen, neushoorns, buffels, cheetahs en luipaarden. Ons enorme ongeduld werd tijdens de laatste gamedrive in Botswana beloond met een troep van zes leeuwen, die zelfs kort overwogen een buffel te gaan aanvallen. Prachtige foto's vol intense blikken van leeuwinnen die de buffel compleet in zich opnemen. Waarom heeft Afrika alle coole dieren?

Zimbabwe binnenkomen viel nog mee, we kwamen net voor de propvolle toeristenbussen aan. En ontkwamen dus op het nippertje aan een wachtrij van drie uur. Nu hangen we rond de Victoria Falls, wachtend op nog meer hapklare brokken adrenaline. Die ons, als toeristen zijnde, met liefde worden gevoerd door de lokale activiteitenbureaus. Safaris op de rug van een olifant, wandelen met leeuwen, paardrijden, bungeejumpen, en wildwater raften op de Zambezi. Alles in perfecte 'je-hoeft-niet-meer-na-te-denken-dus-betaal-maar-gewoon' pakketjes samengesteld. Maar alsnog was het raften het meer dan waard.

De Zambezi stroomt vanuit Angola, door Botswana, door Zimbabwe, door Zuid-Afrika, door Mozambique, naar de Indische Oceaan. In Zimbabwe ontstaan de Victoria Falls dankzij deze machtige rivier, en vanaf daar kun je prima raften. Het is alleen wel heel zwaar om de boot niet om te laten slaan. Dat lukte ook niet, in de stroomversnelling genaamd 'Judgement Day/Double Trouble' ging de boot om. Zwemvesten zijn er om je leven te redden, maar maar juist dankzij dat knaloranje ding kwam ik drie keer vast te zitten onder de boot, water happend in plaats van lucht. Ik geef toe, ik was doodsbang. Alleen maar aan het denken dat ik hoe dan ook niet wilde verdrinken, en in mijn hoofd dat al zien gebeuren. Eindelijk weer boven moest ik enkel zien te voorkomen naar te grote rotsen te drijven. Ondanks die 'flip' was de rest van de adrenaline de zware workout meer dan waard, maar de spierpijn morgen wordt niet grappig...

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Nata 07/08-08/08

Nog negen dagen, en dan ben ik (voor het eerst in meer dan een half jaar) weer in Amsterdam... Het was een raar besef terwijl we de hele dag in de bus zaten. Mijn tijdverdrijf (ik beken...) was Pokemon, op mijn broertjes GameBoy DS.
Dit zijn de saaiere dagen, we zien alleen wat dieren (koeien, ezels, geiten en struisvogels) aan de kant van de weg terwijl we langsrijden. De irritaties bottelen zich op tijdens dit soort dagen. De truck schoonmaken terwijl iedereen zijn eigen spullen niet eens meeneemt is bijvoorbeeld ronduit vervelend. Een aantal mensen werden boos op ons omdat we hun spullen hadden verplaatst. Wil je een schone stoel of niet?
Nog één dag en dan zijn we bij de Victoria Falls.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Maun 06/08-07/08

Maun is een chaotische stad, met een klein vliegveld en verder een wirwar aan straatjes en winkels. Er is geen logica, alleen stof en veel mensen die langs de kant van de weg zaten. Heel Afrikaans.
Verder is er eigenlijk niet veel te vertellen over de stop van vandaag. Toen we uit de Delta waren begon de saaie rit naar onze overnachtingsplaats in Maun. De gids was nogal slordig, in de vorm van veel te weinig eten voor lunch en avondeten.

Maar nu hebben we eindelijk weer een douche, voor het eerst in zes dagen MET warm water. Het wassen van m'n haar voelde nog nooit zo goed onder een straal water die zo heet was dat ik rode strepen op mijn huid overhield.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Okavango Delta 04/08-06/08

Okavango Delta, een wonderlijke wereld van kleine eilandjes omringt door riet, water en moerassen. De enige inwoners zijn olifanten, nijlpaarden, krokodillen, leeuwen en ander wild. De meest unieke bewoner is de Afrikaanse wilde hond. Artis Amsterdam heeft een breeding program met deze dieren, maar zelfs onze gids was verbaasd toen we een troep van zeven dieren zagen tijdens onze hike.

De nijlpaarden zijn de belangrijkste bewoners. Zij maken de wateren begaanbaar voor vis, voor mokoro's en voor de bewoners tijdens het zoeken van fruit en riet. De mythe van het nijlpaard gaat zo: de 'Creator' liet 'Hippo' kiezen waar hij wilde leven. "Plaats mij in de wateren van Afrika," zei Hippo. "Nee, doe dat niet! Kijk naar hem, hij is veel te groot. Hij zal alles opeten," zei Kroko, terwijl hij angstig naar Hippo keek. "Dat klopt Hippo, je bent groot. Je zal al mij vis opeten," zei de Creator. "Nee Creator, ik zal alleen gras eten. En ik zal elke avond mijn bek opendoen zodat je kunt zien dat er geen graten tussen mijn tanden zitten." En zo kwamen de nijlpaarden in Afrika.

De mokoro is een open, houten boot, die wordt geboomd door de Delta om te vissen, fruit en wortels te zoeken en riet te verzamelen. Maar ook om mensen te vervoeren, zoals wij. Voor een keer hoefden we niet zelf te roeien, hoewel we wel mokoro-les hebben gehad. Het is nog gemeen ingewikkeld om die dingen rechtuit te sturen. Hoewel we in de twee en een halve dag in de Delta niet zeer veel wild hebben gezien leerden we wel veel van onze lokale gidsen. Hoe je de weg kan vinden, wat lokale geneesmiddelen zijn, welke vruchten je kan eten. Hoe je een mokoro bestuurt en hoe je weg moet blijven van jagende wilde honden (in tegenstelling tot leeuwen doden ze hun prooi niet, ze eten ze levend.).

In de Okavango Delte is de mens gewoon een simpele schakel in de 'circle of life'. Niet meer en niet minder. Maar dat is wel logisch als je je leefomgeving deelt met dodelijke dieren, en je totaal afhankelijk bent van wat diezelfde omgeving je aanlevert.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Caprivi 03/08-04/08

800 kilometer is lang... Heel erg lang! Maar het moest afgelegd worden. Om de pijn een beetje te verzachten kregen we 's ochtends nog een 'close encounter' met een zwarte neushoorn. Maar daarna begon de lange rit, overladen met stof. Ik zal de geur van warm zand en stof waarschijnlijk nooit meer vergeten...

De Kavango-streek beslaat de oostelijke uitloper van Namibië naar Botswana. De streek is warm (heel warm), droog, arm en totaal in de middle of nowhere. De kleine dorpjes die we zagen hadden geen stromend water, geen elektriciteit en liggen enkele tientallen kilometers uit elkaar. Terwijl wij er doorheen reden, in onze rijdende (en lichtelijk oververhitte) vissenkom waren de kinderen net aan het teruglopen van school. Sommigen zullen meer dan 30 kilometer zullen moeten lopen, elke dag, heen en terug. En toch waren ze aan het springen, dansen en zwaaien. Vooral veel zwaaien, elke keer als we langsreden.

Natuurlijk, in dit soort gebieden (waar er maar één weg is, en die gaat rechtdoor) zijn er controles. Veel mensen rijden in auto's zonder de juiste papieren (of helemaal zonder). De laatste 'roadblock' van de politie die ik ben tegengekomen was de dag waarop de bus waar ik in zat in beslag werd genomen, omdat hij in zo'n slechte staat was. Deze keer had de politiedame meer gevoel voor humor, en mochten we wel doorrijden. Aangename verrassing.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Etosha 01/08-03/08

Etosha National Park! Grote? Ehm... Nederland past er ruim in. Dieren? Eh... Alles. Van piepkleine hagedissen en muizen tot de grote olifanten en neushoorns. Etosha huisvest de 'Big Five'. De vijf dieren die tot de verbeelding van de Europeanen spreken, en die we hiervoor alleen in dierentuinen hebben gezien. Ik had mezelf vlak voor vertrek beloofd niet uit Afrika terug te keren tot ik ze alle vijf had gezien en, lieve lezers, nu kan ik eindelijk terug naar huis zonder mijn belofte te breken.

In dit park, dat warm, groot en stoffig is, heb ik de leeuw en het luipaard eindelijk gezien. Het luipaard verscheen ineens, om tien uur 's avonds zat ik naar de waterpoel vlak bij ons kamp te kijken, waar niks te zien was op een paar vogels na dan. Verveling begon in te treden, ik begon mijn camera al in te pakken toen ineens een zwarte vlek zich richting het water begon te bewegen. Ach, een jakhals. Die ken ik wel... Nee, wacht eens... Ik ken die vorm van de kop. Dat is een leeuw. Toen kwam de volle maan tevoorschijn. Niks niet leeuw, dat zijn vlekken! Camera's begonnen te klikken, enthousiast gefluister zwol aan. Net als de rest van de toekijkende mensen zat ik bijna te hyperventileren van spanning. De boskat! Het wezen dat sommige mensen die in Afrika worden geboren, leven en sterven niet eens zien. En ik heb hem (of haar natuurlijk...) op foto!

Ik ben nu precies zes maanden in Afrika. Zes maanden op het zuidelijk halfrond. Een mooier cadeau had ik niet kunnen vragen...


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad