Sneeuw, ijs, kou... Je zou toch denken dat we er hier in Nederland aan gewend zouden zijn. Het lijkt niet zo te zijn.
Toen de sneeuw voor de eerste keer deze winter viel, viel er in één avond vijf centimeter sneeuw, de ochtend daarna werd dat tien centimeter. En in een land waar vroeger vrij vaak en vrij veel sneeuw viel zou je verwachten dat we daar een plan voor hebben, zodat het normale leven door kan gaan. Niet dus…
Die ene dag, en de rest van de week daarop, startte een complete chaos. Treinen kwamen niet op tijd, of ze kwamen zelfs helemaal niet. “Het weer is te slecht.” Postbodes werden uiteindelijk ongeveer allergisch voor het geklaag van het openbaar vervoer. En ze bleven klagen. Treinen bleven vertraging hebben, bussen en trams reden zelfs helemaal niet en op stations zoals Utrecht Centraal kwamen steeds meer mensen die steeds langer moesten wachten, en het werd alleen maar kouder en kouder.
Mensen, in de vorm van vrienden en familie, belden me om me te vertellen dat als ik een afspraak had en ik de trein moest nemen dat ik het maar af moest zeggen. Als ik de stations en treinen maar meed. Mijn vader belde me om te vragen of hij me ergens op moest halen. Hij vergat daarbij dat ALS ik in Utrecht was, hij me nooit binnen één of twee uur had kunnen ophalen, puur vanwege de enorme files die zich inmiddels hadden gevormd.
In de havens lagen boten ingevroren. Mensen lopen op ijs dat op het IJsselmeer ligt. En er zijn toch serieuzere kansen op een nieuwe Elfstedentocht. Maar helaas, mensen willen de ‘goede’ dingen van de winter, zoals schaatsen en mooie sneeuw die steden een dorpen zo’n ‘lieflijke’ uitstraling geeft. Maar ze willen niet de kou en ijzige wind.
Nederland en sneeuw, ooit gingen ze heel goed samen. Nu vervloekt iedereen het ijs dat al twee en een halve maand het land in zijn greep houdt. Als het aan een overgroot deel van de inwoners ligt pakt Koning Winter morgen nog zijn koffers om weer naar de Noordpool te vertrekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten