Niet veel mensen op mijn opleiding raken ooit een pen aan.
Oké, voor aantekeningen willen ze het nog wel doen maar voor het schrijven van een echte tekst niet. Ze vinden het zelfs vreemd dat mensen nog met de hand schrijven. “Maar dan moet je het helemaal overtypen.” De standaard reactie als ze mensen iets zien schrijven wat ze ook op de computer moeten/willen hebben.
Persoonlijk begrijp ik dat niet. De meeste van mijn artikelen, verhalen en blogs bestaan eerst op papier. Tijdens het schrijven met een pen krijg ik steeds weer nieuwe inspiratie en het is wel alsof mijn pen uit zichzelf schrijft. Daarnaast is het veel makkelijker om een notitieblok of schrift en een pen mee te nemen dan constant je laptop mee te slepen. En schrijven maakt veel minder geluid dan het getik van een toetsenbord.
De grootste werken in de geschiedenis werden geschreven met een pen (of veer) maar daar later meer over. Schrijven met een pen is voor mij iets speciaals. Met het vloeien van de inkt vloeit mijn inspiratie en daarmee de teksten uit mijn hoofd op papier. Dat anderen het schrijven zo verafschuwen heb ik dus nooit begrepen. Is het krijgen van een kaartje of een handgeschreven brief niet veel leuker dan een mailtje of een e-card? Schrijven is veel persoonlijker, en dan wordt je brievenbus tenminste ook nog eens gebruikt.
Dat had ik vroeger ook, maar tegenwoordig tik ik mijn hersenspinsels toch maar op de oude Toshiba uit 1999. Maar nog steeds ontstaat het stuk tijdens het schrijven; soms ben ik hoogst verbaasd over wat er voor mij op papier komt. Zelfs mijn toneel- en danskritieken ontstonden op die manier. Schrijven is een heel spannende bezigheid, vermoeiend soms ook, en nooit helemaal klaar. Kusjes.
BeantwoordenVerwijderen