Pretparken zijn al eeuwenlang een vorm van ultiem vermaak.
Al sinds de middeleeuwen bestaan er pretparken, toen nog vermaaktuinen geheten. Lichtshows, dans, muziek, tentoonstellingen van zogenaamde ‘freaks’, enkele attracties en spellen aren toen de belangrijkste vormen van plezier. Dit is allemaal veranderd met de komst van het reuzenrad, waarna attracties steeds spannender en sneller moesten worden voor het vermaak van het publiek.
Nu zijn achtbanen, schommelschepen en wildwaterbanen niet meer uit pretparken weg te denken, net als gillende kinderen. Ook zijn themaparken steeds populairder geworden, denk aan alle Disney-parken (verspreid over de hele wereld), Legoland (in Duitsland en Denemarken) en De Efteling in Nederland (gefocust op sprookjes). Het grote nadeel aan pretparken zijn echter de rijen, de drukte en de gillende/krijsende kinderen.
Zo stond ik deze zondag met Alex, Eefje en een vriend van Alex in Walibi, de regen had ons niet afgeschrikt alleen het vroege opstaan was een ramp. En dat we de trein bijna mistten. De kleine kinderen waren er in grote getallen vanwege Pokemon-dag maar gelukkig waren de meeste van hen te klein of te jong voor de achtbanen dus de rijen waren te overzien.
Het grappigste voorval van de dag was echter toen Eefje en ik de Robin Hood (Walibi’s houten achtbaan) instapten. Het begon zo ongenadig te stortregenen dat we eigenlijk weer uit wilden stappen. Ons werd een euro aangeboden als we droog terugkwamen. Vlak voordat we vertrokken stopte het echter met regenen. Toen we terugkwamen, droog en wel, en Eefje simpelweg zei “Kom maar op met die euro.”, was het gezicht van de jongen die de weddenschap had afgesloten onbetaalbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten