“Ja maar,…” Het wordt weer stil. Dan schelt de stem weer door de coupé. “Maahaaam, kom op! Ik ben…” Weer afgekapt. De stem aan de andere kant van de glimmende Blackberry klinkt chagrijnig, chagrijnig en blikkerig. Opnieuw een geërgerde zucht. Zou de beller beseffen dat er maar vijf mensen in de coupé zitten, en dat ze wel heel hard praat? “Nee… Maar… Mam, luister nou eens!!” Volgens mij begrijpt de moeder niet helemaal dat haar dochter iets kwijt wil. Ze ziet er trouwens uit als een vijftienjarige. Een kleine Louis Vuitton-lookalike staat naast haar. Haar haar is witblond, een kleur die duidelijk echt moet lijken maar de donkerbruine uitgroei zegt iets anders. Ze kijkt nogal chagrijnig, zou ik ook doen als ik zo’n gesprek had in de trein.
Inmiddels heeft dochter-lief de overhand van het gesprek gekregen. Het blikkerige stemmetje van de moederkloek blijft angstwekkend stil. In onvervalst Goois is haar stem nu van niveau vijf naar niveau acht gestegen. De bekakte stem schelt door de trein heen. En dan is ineens het blikken stemmetje terug, die is denk ik ook een octaaf of drie gestegen. Gillend, hysterisch en piepend dendert de stem door de over-prized telefoon heen. Dochter houdt de telefoon een centimeter of tien van haar oor af, wacht tot het moederschip klaar is. Dan brengt ze de telefoon weer naar haar oor. “Ja mam, ik ben om vijf uur weer op CS!” Klik…
De Blackberry verdwijnt weer in het hoesje, waar een foto van Justin Bieber op prijkt. Er wordt even liefdevol over de foto gestreken en mijn ontbijt komt bijna naar boven. “Dames en heren. U bevindt zich in de InterCity naar Maastricht en Heerlen. Volgend station, Utrecht Centraal!” Ik sta op, net als het meisje. In Utrecht hopt ze direct de Starbucks in en vraagt om een frappacino, een ijskoffie zo zoet dat hij vooral wordt gedronken door mensen die eigenlijk niet van koffie houden maar een Starbucksbeker in de hand wel ‘cool’ vinden. Terwijl ik mijn koffie, dat zwarte goud dat me door deze ochtend gaat slepen, aanneem loopt zij al richting Hoog Catherijne. Tas om de arm, portemonnee al in de hand.
Naar mijn weten is het vandaag donderdag, een gewone schooldag voor vijftienjarigen… Nu begrijp ik ineens waar die discussie over ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten