Het dorp heeft de laatste lessen gehad...

2 juni is het zover, dan zitten we hier echt al vier maanden. Terwijl het voelt alsof we gisteren zijn aangekomen en hier pas net bezig zijn. Deze week was dan ook onze laatste studie week aan Rhodes University. Nu volgen alleen nog de tentamens, die hier een maand in beslag nemen, en het National Arts Festival.

Het is vreemd. Vier maanden geleden kwamen we hier aan, geen idee wat ons eigenlijk te wachten stond. Inmiddels hebben onze hoofden zich tot barstens toe met nieuwe kennis en ervaringen opgevuld. Ik heb vastgezeten in Montagu, ben gaan abseilen, klifduiken, heb een cheetah geaaid, heb gekanoed op zee (met de angst dat ik zou worden opgegeten door een haai... Nee, dat is niet grappig!), heb een aantal domme dingen gedaan (wat? Ik ben een student...) en heb vooral heel erg veel plezier gehad.

Natuurlijk is sentimenteel gaan doen nog nergens voor nodig, we hebben nog een maand! Maar het voelde raar om vandaag Afrikaans binnen te lopen met de gedachte dat ik hierna nooit van m’n leven meer ga praten over Toorberg, of Afrikaanse poezie, of narratologie (ooh wat haat ik die lessen...). En bij Classics, tenzij ik m’n master erin ga doen zal ik waarschijnlijk nooit meer in een college zaal zitten terwijl er een professor over de feestdag/verjaardag van Athene aan het praten is. Of natuurlijk onze overenthousiaste Journalism-leraar die tijdens zijn lessen altijd heen en weer loopt voor de klas als een soort hyperactieve tijger in een kooi...

Tja, we zijn echt klaar met colleges volgen hier. Nu rest ons alleen om al die stof opnieuw in onze hoofden te proppen als de tentamens er daadwerkelijk aankomen... En dat leren wordt uiteraard nog een aantal keer doorbroken door het EK!

Het dorp is internationaal...

Als exchange student aan Rhodes University heb je één ding dat altijd op je dak zit; het International Office. Ze zouden het enige contact met onze eigen universiteit moeten zijn, maar dat contact loopt meestal zo moeizaam dat we ze daar maar niet voor gebruiken. Ze liepen echter al weken te zeuren of we niet met de International Parade mee wilden doen. Konden we niet op het podium een klompendans uitvoeren, of het volkslied zingen? Want het Wilhelmus is zo vrolijk… Nu gaat onze vaderlandse liefde niet verder dan, inderdaad, Koninginnedag en we wezen het verzoek telkens weer van de hand. Tot ons huis ons vertelde dat zij Nederland hadden uitgekozen om te vertegenwoordigen in de parade. Tja… Als je huis speciaal voor jou een land kiest, dan heb je eigenlijk geen keuze meer. Dus zo stonden we ’s ochtends de Nederlandse driekleur op de wangen van onze huisgenoten te schilderen, zelf getooid in oranje shirts. De playlist die Puck had gemaakt (Viva Hollandia, Hup Holland Hup, het Wilhelmus, 15 miljoen mensen…) schalde door ons huis, waarna die doodleuk meeging naar de parade zelf.

Ik zei net Koninginnedag, het gemis van oranje en overdadig Hollandse muziek is groot hoor. Het is een feestdag die ik thuis nooit echt zou missen, maar als je hem ineens mist omdat je ergens in het buitenland studeert baal je stiekem toch een beetje. Vooral als je de halve dag in een bus zit van Durban naar Grahamstown, maar dat is een ander verhaal! Gezien je niet echt op z’n ‘Koninginne-dags’ rond kan lopen op de campus zonder naar de schoolpsycholoog te worden gestuurd voor diepgaand onderzoek naar de status van je geestelijke gezondheid, hadden we het oranje-gemis nog niet aangevuld. Tot de International Parade dus…

Dat gevoel dat je hebt tijdens Koninginnedag? Dat je weet dat je er als een idioot bijloopt maar het kan je niks meer schelen omdat je een saamhorigheidsgevoel hebt met alle andere idioten? Dat gevoel werd bij ons opgewekt terwijl we met onze, zeer Afrikaanse, huisgenoten onder de Nederlandse vlag liepen en Viva Hollandia door het dorp lieten schallen. Voor ons liep de Amerikaanse vertegenwoordiging, achter ons die van Zambia. De laatste hadden trommels en zongen al net zo vrolijk als wij. Heel Grahamstown, met Rhodes als het ‘toonbeeld’ van het Britse universiteitssysteem in Zuid-Afrika, was heel eventjes een verzameling van alle andere landen. Maar voor ons was het heel eventjes onze meest getikte feestdag.

We wonnen uiteindelijk wel de prijs van ‘meest enthousiaste vertegenwoordiging’. Dan was het urenlange beluisteren van Viva Hollandia toch nog ergens goed voor…

Het dorp werkt zich drie slagen in de rondte...

We kunnen ze van verre al aan horen komen… De verdoemde tentamens die ons boven het hoofd hangen. Nou zou je denken dat we die in Nederland ook wel gewend zijn, en deadlines ook wel. We studeren al drie jaar Journalistiek, we zouden toch wel iets geleerd moeten hebben! Haha, dat dachten wij ook ja… Tot we om de oren werden geslagen met essays, in het Engels, van ieder minstens 1500 woorden…

Ja dames en heren, de deadlinestress heeft ons inmiddels redelijk in z’n greep. Nog drie weken en dan beginnen de tentamens, en dat betekent dat alle departments hun opdrachten binnen willen krijgen in de komende twee weken. Dan zijn ze hopelijk nagekeken tegen de tijd dat we weggaan…  Afrikaans, Journalism, Classics en Anthropology (de laatste voor mij niet, maar Puck en Savanne moeten zich tegen meer dan 3000 woorden opboksen, dus een vermelding om ze moed in te spreken is het minste dat ik kan doen) hijgen ons in de nek. Die feestjes waar allemaal wilde verhalen de rondte over gingen worden nu ondergesneeuwd door dat knagende gevoel van stress dat elke gemiddelde student wel kent.

En uiteraard als je een deadline hebt heb je geen inspiratie meer. Waar je eerst nog makkelijk de zinnen voor je essay in de rondte gooide in de kroeg krijg je nu geen letter meer op papier. Grommend staren we naar schermen van laptops, worstelen we ons door saaie literatuur en worden we overspoeld door Engelse termen waarvan we nog nooit gehoord hadden (of Afrikaanse, die zo raar zijn dat ik er af en toe gek van wordt…). We slaan ons er uiteraard wel doorheen, maar met plezier is anders. Mijn blog geniet er wel van, want dit is de ultieme manier van huiswerk ontwijken. Hoelang dat nog goed kan gaan is me echter een raadsel…

Het dorp sport...

Rhodes is vergeven van de sportclubs, van de Zuid-Afrikaanse rugby en cricket tot surfen en netball (handbal). Zwemmen, hockey, voetbal, martial arts, alles is vertegenwoordigd op de universiteit en alles vertegenwoordigd de universiteit. Want dat is natuurlijk wel de bedoeling. Waar je nog onderuit kan komen met een individuele sport als zwemmen of surfen, zit je met hockey en voetbal echt aan vast: de interscolaire wedstrijden…

Puck en Savanne begaven zich vanaf het eerste blok al twee keer per week dapper naar het hockeyveld, maar nu stonden ze er voor de eerste keer op om een andere school te begroeten. Terwijl ik snakte naar het koude water van het zwembad, stonden zij daar in de zon keihard te werken… Liters water, als ik daaraan denk denk ik uiteraard aan een zwembad en baantjes trekken, maar hier ging het om liters die bij de sporters naar binnen werden gewerkt om te voorkomen dat iemand een zonnesteek zou krijgen of uitdrogen. Een wedstrijd met 25 graden en brandende zon, ik zie het als een vorm van marteling…

Helaas wist Rhodes deze wedstrijd niet in zijn zak te steken, maar de volgende krijgen ze zeker wel te pakken. De Nederlandse sporters in hun oranje shirts hebben het team in ieder geval laten zien dat ze echt wel kunnen hockeyen, en ik ben trots op hun doorzettingsvermogen!

Het dorp heeft gala's...

Onze dining hall doet een hoop moeite om wat saamhorigheid te creëren bij de studenten. We hadden al de trefbalwedstrijd en het voetbaltoernooi, dit weekend hadden we daar boven op ook nog het ‘Hall Ball’. Een soort gala, in semi-formal, met het thema ‘Gambling Temptation’… Als je dan toch op campus woont de laatste twee maanden wil je natuurlijk zoveel mogelijk meemaken, maar ik moet bekennen dat het idee van een jurk me zo ernstig tegenstond dat ik een moment enorm twijfelde. Helaas dachten mijn geliefde huisgenoten daar heel anders over…

Wat moesten we verwachten? Een soort mislukt middelbare school gala, wat we natuurlijk vaker in Nederland hadden meegemaakt, vol met dronken studenten die zich ongemakkelijk schuilhouden bij de bar of het buffet? Dat was het beeld dat ik een beetje in mijn hoofd had in ieder geval. Ik had het mis… heel erg mis…

Een verkiezing voor wie het beste gekleed is, goktafels, en uiteindelijk alle studenten die samen op de dansvloer staan. Wat je dacht dat je alleen in films zou zien, namelijk studenten die elkaar uitdagen tot dansen in een cirkels van medeleerlingen, gebeurt hier echt. En ook dat een hele zaal synchroon staat te dansen op de muziek. Ook dat hebben we gezien. Het was verbazingwekkend, en tegelijk bijna intrigerend, om te zien. Het enige nadeel is dat je dan wel ineens beseft hoe a-ritmisch je zelf bent… Maar na een paar drankjes houdt dat besef je ook niet meer tegen.

Het dorp is enthousiast...

In Nederland komt het misschien niet veel voor, maar in Zuid-Afrika des te meer; een soort ‘school-gevoel’. Op de eerste dag werden we er al mee geconfronteerd. Tijdens de bijeenkomst voor nieuwe eerstejaars kwam de studentenraad een toespraak/optreden geven, de hele zaal ging plat! Voor ons nuchtere Nederlanders was het een wonderlijk aanzicht.
Maar nu we inmiddels twee weken in res wonen krijgen we het helemaal voor onze kiezen. Zo was er de Inter-Res Dodgeball Game, de Inter-Res Soccer Match, en binnenkort het Hall Ball. Alles gebaseerd op de huizen die gebruik maken van de Allan Webb Dining Hall. Want zo is de campus verdeeld. Er zijn dining halls, en een aantal huizen die zo’n hall delen. En die huizen doen onderling vrij veel om het saamhorigheidsgevoel te versterken.

Zo stond ik vandaag dus ineens op het voetbalveld…  Canterbury Annexe versus de andere vrouwelijke residences (ja, sekses wonen hier gescheiden). En het enthousiasme gaat hier ver. In shirts van het huis, met aan de zijkant juichende huisgenoten die zelfs banners en yells hebben gemaakt. En daar sta je dan, met negen huisgenoten op een veldje, terwijl de hele dining hall toekijkt omdat jij het ‘openende team’ bent. Een bal, geschopt door de beste van het andere team, opvangen met die buikspieren die al een paar jaar geen work-out meer hebben gehad bleek een slecht idee… Want die spieren gaan morgen waarschijnlijk wraak op me nemen. Verder was het enthousiasme, van de teams en vanaf de zijlijn, een verassend prettig gevoel. Ik ben niet de beste voetballer, maar na een tijdje werd zelfs ik erin meegesleept.

De overwinning aan het einde van het toernooitje was dus ook een prettig einde (en de douche en het eten erna helemaal!).

Het dorp krijgt huiswerk...

Huiswerk is, in welk land dan ook, een taak waar weinig studenten zich met veel liefde aan zullen wijden. Het feit dat mijn kamergenote dan ook bijna elke dag met veel overgave aan het hare zit te werken, terwijl ik meer dan eens een dutje lig te doen, geeft mij het gevoel ’s werelds slechtste student te zijn. Op Rhodes zijn de studenten op een manier toegewijd aan hun cijfers dat je er bijna bang van wordt. Iedereen heeft het al dagen over deadlines voor essays, research, artikelen. Onze tentamens beginnen aan het einde van deze maand, de eerste deadline voor Savanne, Puck en mij is zelfs al over twee weken! Hebben we er al iets aan gedaan? Nog geen letter staat op papier…

Sommige docenten doen nog een wanhopige poging om huiswerk net ietsjes leuker te maken dan het al is. Je hebt bijvoorbeeld de manier van ‘de opdracht verpakt in entertainment’. Zo moet ons Journalism-essay van deze periode over media-ethiek gaan. De docent vond die opdracht niet alleen zeer vaag, maar zelf ook zeer saai, dus moet het nu over een ethisch onderwerp in een film gaan. De opdracht is dus om twee films te bekijken, in de hoop dat niet iedereen op zijn research in slaap valt.

Dan is er nog een andere manier waarop docenten de essays proberen op te leuken, namelijk de optie van ‘de vrije keuze’. Deze tactiek wordt voor ons Afrikaans-essay gebruikt. We moeten één van de drie gelezen boeken kiezen, die alle drie een verschillende opdracht hebben. Zo kun je tenminste nog kiezen voor het boek dat je het interessantste vond…

Er zijn ook vakken die kiezen om het essay te schrappen, maar daardoor het uiteindelijke tentamen dubbel zo zwaar te laten tellen. Classic Civilization doet dit, en ik weet niet of ik er echt gelukkig van wordt… Maar het scheelt me weer zo’n 2000 woorden deze maand!

En terwijl ik aan deze blog zit te werken en naast me kijk zie ik op het bureau van mijn kamergenote twee grote naslagwerken liggen, terwijl zij driftig aantekeningen zit neer te pennen en er twee Word-documenten op haar computer openstaan. Ik voel me zo lui…

Het dorp geniet van feestdagen...

In Zuid-Afrika zijn nogal wat nationale feestdagen. Zo hebben we net Freedom Day (om de eerste vrije verkiezingen in 1994 te vieren) achter de rug, en is het vandaag Workers Day (Dag van de Arbeid). Gezien we in Nederland eigenlijk niet zo veel nationale feestdagen (ik tel de christelijke feestdagen niet mee) bedachten we dat we Koninginnedag er maar gewoon bij pakten. Een weekend van vijf dagen dus, zonde om te laten schieten of te vullen met huiswerk en slapen!

Koniginnedag in Zululand?

Omdat Zuid-Afrika vrij groot is hadden we in verhouding de noordoostkust nog niet gezien. Durban is de vierde grootste stad van het land, en zeker de beroemdste kustplaats van het land. Zon, zee en strand, op een manier die eigenlijk overal ter wereld kan. Maar wij doen het lekker in Zuid-Afrika, beat that! We kwamen er in Durban al snel achter dat hij, naast beroemdste kustplaats van het land en vierde grootste stad van het land, nog een bijnaam verdient: lelijkste stad van het land. Durban is een stad opgetrokken uit flats en beton, met een glorie die vervallen is om plaats te maken voor toeristen bestaande uit spieren, geblondeerd haar, grote praatjes en weinig hersens (korte beschrijving van de gemiddelde blanke ‘Afrikaner’). De beroemde stranden hebben niet de charme van de Wild Coast maar de Indische Oceaan is wel heerlijk warm en zeker geschikt voor kayakken op zee, zeilen en andere watersporten , wat wij dus ook hebben gedaan. Iemand om zien slaan in een kano is een stuk grappiger dan zelf omslaan… Wonder boven wonder heeft mijn zonnebril drie keer omslaan overleefd, waar andere modellen worden opgeslokt door de golven en de dieptes van de zee bleef de mijne gewoon op mijn hoofd staan. Alleen zag ik niks meer door de laag zout die er uiteindelijk op zat…
Durban, zelf een oerlelijke stad, ligt in één van de mooiste gebieden in Zuid-Afrika. Waar de West Cape voornamelijk bestaat uit Kaapstad, de Karoo een woestijn is, de East Cape vrij droog en winderig is en de Transkei bekleed is met gras en struikgewas, is KwaZulu-Natal een groen gebied met veel heuvels, de Drakensbergen en veel groen. Het is het oorspronkelijke gebied van de Zulu-stammen, die nog steeds de Valley of a 1000 Hills bewonen. De tradities waar deze mensen nog steeds naar leven, zijn voor Europeanen bijna onbegrijpelijk maar daardoor niet minder interessant. En vergis je niet, hun eten is bijzonder zoet, bijzonder voedzaam en bijzonder lekker. Je bent als meisje met een in verhouding lichtreflecterende huidskleur alleen wel net zo’n bezienswaardigheid voor hen, als hun woongebied is voor jou.

En dan probeer je nog zo hard om bruin te worden...

Een heerlijk lang weekend vol feestdagen, waar die toch niet goed voor zijn. Weer bijgebruind in de Zuid-Afrikaanse zon, en nog wat Zulu bijgeleerd ook. Nu maar hopen dat al die voorspellingen over de Zuid-Afrikaanse winter rijkelijk overdreven zijn…



Het is echt heel erg heet... Wat doen die witte mensen in godsnaam buiten?