Het dorp is enthousiast...

In Nederland komt het misschien niet veel voor, maar in Zuid-Afrika des te meer; een soort ‘school-gevoel’. Op de eerste dag werden we er al mee geconfronteerd. Tijdens de bijeenkomst voor nieuwe eerstejaars kwam de studentenraad een toespraak/optreden geven, de hele zaal ging plat! Voor ons nuchtere Nederlanders was het een wonderlijk aanzicht.
Maar nu we inmiddels twee weken in res wonen krijgen we het helemaal voor onze kiezen. Zo was er de Inter-Res Dodgeball Game, de Inter-Res Soccer Match, en binnenkort het Hall Ball. Alles gebaseerd op de huizen die gebruik maken van de Allan Webb Dining Hall. Want zo is de campus verdeeld. Er zijn dining halls, en een aantal huizen die zo’n hall delen. En die huizen doen onderling vrij veel om het saamhorigheidsgevoel te versterken.

Zo stond ik vandaag dus ineens op het voetbalveld…  Canterbury Annexe versus de andere vrouwelijke residences (ja, sekses wonen hier gescheiden). En het enthousiasme gaat hier ver. In shirts van het huis, met aan de zijkant juichende huisgenoten die zelfs banners en yells hebben gemaakt. En daar sta je dan, met negen huisgenoten op een veldje, terwijl de hele dining hall toekijkt omdat jij het ‘openende team’ bent. Een bal, geschopt door de beste van het andere team, opvangen met die buikspieren die al een paar jaar geen work-out meer hebben gehad bleek een slecht idee… Want die spieren gaan morgen waarschijnlijk wraak op me nemen. Verder was het enthousiasme, van de teams en vanaf de zijlijn, een verassend prettig gevoel. Ik ben niet de beste voetballer, maar na een tijdje werd zelfs ik erin meegesleept.

De overwinning aan het einde van het toernooitje was dus ook een prettig einde (en de douche en het eten erna helemaal!).