Het dorp wordt supporter...

Dat we het EK niet konden zien in Nederland betekende uiteraard niet dat we minder enthousiast zouden juichen voor Oranje. Drie wedstrijden, misschien zelfs meer, zouden we samen kunnen kijken voor de groep weer van elkaar zou scheiden. Genoeg dus om te zorgen dat we zo oranje mogelijk naar de wedstrijden zouden gaan. We haalden de lokale pubs over de wedstrijd voor ons te tonen, ook al had dat soms wat meer voeten in de aarde dan anders als er rugby op tv was tijdens voetbal.

Normaal ben ik geen voetbalfan. Sterker nog, normaal ben ik misschien zelfs een voetbalhater. Maar tijdens het EK en WK kan zelfs ik vrij enthousiast worden, hoewel het nog niks vergeleken was met het enthousiasme van de andere ‘Dutchies’. Ik ben waarschijnlijk een waardeloze supporter…

Nederland-Denemarken deden we allemaal vrij makkelijk over, dat zouden we wel even winnen. Behalve dan dat het verdomd lastig was om de wedstrijd te kunnen zien. Zuid-Afrika speelde op hetzelfde moment tegen Engeland, rugby… De nationale sport van Zuid-Afrika, waar alles voor wijkt. Zeker de wedstrijd van een ander land. We vonden uiteindelijk met veel moeite één plek die wel een tv voor ons vrij kon maken, en de tweede helft konden we bij de bar zien want dan was rugby over. De pijn van het verlies was dan ook groot. Nederland-Duitsland. Positief blijven is lastig tegen Duitsland, sterke ploeg. Allemaal bij elkaar gepakt in de Rat&Parrot, die stoelen voor ons had neergezet. Groot scherm, groot verdriet toen we verloren. Nog één kans om de kwartfinales te halen! We blijven positief. Nederland-Portugal, weer in de Rat. Met hangende hoofden vertrokken we uiteindelijk. Het team dat in het WK bijna kampioen werd, ligt er in de eerste rondes uit in het EK twee jaar later. Pijnlijk… En we voelden ons allemaal te beroerd om het weg te drinken. Het juichen heeft niet geholpen, zelfs de Zuid-Afrikanen vinden het spijtig dat Nederland er uitligt. Volgende keer beter?