zondag 14 maart 2010

Opgroeien 13/365

Toen ik klein was voelde het alsof ik altijd bij mijn vader en moeder zou leven. Vorig jaar, toen ik geslaagd was, was het idee van op mezelf wonen en het aanzien van mijn toekomst oprecht angstaanjagend. Kennelijk gaat veranderen snel.


Ik ben 17, een student in Utrecht, een blogger en bijna een volwassene. Veranderingen gaan snel, toen ik vorig jaar de middelbare school uitliep om niet meer terug te hoeven komen vond ik het verschrikkelijk om naar de toekomst te moeten kijken. Ik wilde er niks van weten en ik wilde het ‘kleine’ meisje blijven dat ik was!


Maar als ik nu om me heen kijk zie ik dat in die paar maanden tijd, ik een geheel ander persoon ben geworden. Ineens besef ik me dat het leven niet zo makkelijk is en in maar vier maanden tijd komt daar nog eens een flinke dosis verantwoordelijkheid bovenop (in de vorm van brieven die me herinneren aan het betalen van belastingen). En ik heb het maar te slikken want vluchten is geen optie. Vluchten is mijn specialiteit, ik heb het niet zo met dingen die heel serieus en zwaar zijn en wil eigenlijk gewoon zoveel mogelijk plezier in mijn leven hebben. Maar ik weet ook wel wanneer er echt geen vluchtroute meer is. En mijn vluchtroutes beginnen heel snel op te raken. Ineens laat mijn studie me inzien dat ik me moet bezig houden met mijn toekomst. Mijn bankrekening laat zien dat ik een baan nodig heb (niet dat ik blut ben) en mijn ouders zitten constant op mijn nek om te ‘praten over mijn toekomst’. Het enige waar ik (nog) niet in gesleept ben is het zoeken naar een eigen huis.

Het idee van ‘uit huis gaan’ is de laatste tijd ook niet meer zo angstaanjagend. Soms hoop ik er zelfs op, vooral als mijn ouders weer bezig zijn. Ik weet dat ouders vervelend horen te zijn, maar kunnen ze niet af en toe een pauze nemen?


Nou ja, ik heb vandaag eindelijk mijn kamer weer eens opgeruimd en ik ben eindelijk weer bij met mijn 365-blog dus die twee kan ik van mijn ‘te doen-lijstje’ afstrepen. Waardoor studeren voor de tentamens overblijft, damn ik heb zo’n hekel aan dat gedeelte…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten