Blogs. Ze bestaan in alle soorten, maten en voor elk onderwerp. En ze reizen rond in met een onvoorstelbare snelheid op een snelweg die wij het Internet (of World Wide Web) noemen.
Blogs over mode, blogs over eten, blogs over straatculturen, blogs over muziek. Alles en iedereen heeft wel een eigen blog en iedereen is in staat die te lezen. Oké, bijna iedereen. Voor de ‘ouderen’ van deze planeet is het verbazingwekkend hoe snel de technologie is ontwikkeld. Tien jaar geleden kon niemand zich indenken dat je met iemand kon praten die zich op datzelfde moment aan de andere kant van de wereld bevond, en dat met dezelfde snelheid als tijdens een telefoongesprek. Sterker nog: soms is het sneller om mijn vrienden even online te spreken dan als ik ze moet gaan bellen. Maar dat kan ook met de verschrikkelijke verbinding op mijn school te maken hebben…
Ik ben gek op het internet. Een vriendin van me zit nu voor een jaar in Amerika en ik kan nog steeds met haar praten zonder bang te hoeven zijn voor angstaanjagend hoge telefoonrekeningen. En ik volg een paar online comics (ja ja, ik weet hoe verschrikkelijk dat klinkt…) en een paar blogs. Ik vind de meeste van hen leuk om te lezen, hoewel ik altijd weinig op heb met de mode blogs maar dat is waarschijnlijk omdat ik gewoon weinig met mode heb. Daar schrijf ik een andere keer wel over.
Maar ik ben student aan de School voor Journalistiek en ik heb een paar leraren die een pesthekel hebben aan blogs. Volgens hen wordt er doormiddel van blogs alleen maar onzin geschreven. Ik ben het niet met ze eens maar ik kan ze toch wel een beetje begrijpen. Zij zijn nog van de ‘oude garde’ van journalisten, ze waren zelf verslaggevers en redacteuren bij kranten en een enkeling bij een tijdschrift. Zij zien blogs, waarbij immers iedereen een journalist is, als een soort bedreiging voor hun studenten. De ‘nieuwe’ generatie van journalisten moet voor een baantje vechten gezien de kranten met moeite hun hoofd boven water houden en de televisie, radio en tijdschriften overspoeld worden door jonge journalisten die op zoek zijn naar een baan. Maar mijn medestudenten en ik zien de blogs echt niet als een bedreiging, wij lezen ze eigenlijk alleen als afleiding en puur om vermaak. Heel soms staat er echt iets interessants in. Maar dat is het.
Ik moet wel bekennen dat niet al mijn leraren zo zijn. Één van hen werd ontzettend enthousiast toen hij hoorde over mijn ‘365 blog missie’. Ook omdat ik deze blog in twee talen probeer/blijf/wil schrijven, Engels en Nederlands. Mijn beste vriend tijdens het schrijven is mijn woordenboek… (dat valt wel mee hoor, rustig maar).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten