Lang lang geleden, in een land hier ver vandaan, een land waar internet nog niet bestond. Nee nee, schrik niet, er bestaat nog zoiets als pen en papier hoor mensen!! Maar in dat land werkte mensen nog daadwerkelijk aan boeken als het nodig was iets te verspreiden. Boeken, brieven, en dat dan verspreiden doormiddel van grote drukmachines en postduiven. In dat land hadden schrijvers dus enorme bakken koffien naast zich staan, die waarschijnlijk beter smaakte dan de koffie die uit de automaten op mijn school komt, en enorme potten inkt want geschreven moest er worden!
In dat land was een schrijver, zijn hoofd zat vol met verhalen maar het leek onmogelijk om ze op te schrijven. Het dorp hing aan zijn lippen als hij op de markt of tijdens feesten begon te vertellen, want deze schrijver was een meester der verhalen. Hij wist alles spannend te maken, maar het lukte hem maar niet zijn verhalen op papier te krijgen. Bekers, nee tonnen koffie joeg hij er doorheen om te voorkomen dat hij in slaap viel. Schrijven moest hij want verhalen slechts vertellen bracht geen geld in het laadje. De arme schrijver zat daar aan zijn bureautje, dagenlang. Inspiratie en verhalen had hij wel, maar zijn handen wilde het schrijven maar niet onder de knie krijgen. Want alles wat hij opschreef was niet zoals hij het in zijn hoofd had. De arme man was radeloos!
Na nachtenlang opgebleven te zijn en alles te hebben geprobeerd om de kunst van het schrijven onder de knie te krijgen, hij was uiteindelijk teksten gaan overschrijven om het geheim ervan te ontdekken maar niks werkte, gooide hij woedend zijn pen neer en staarde bedroeft uit het raam. Hoe kon hij de mensen toch de beelden die hij in zijn hoofd had en die zijn verhalen samenstelden laten aanschouwen? En toen kreeg de man een idee. Hij kon zijn verhalen misschien niet met woorden overbrengen, maar misschien wel met beelden! De man greep zijn pen en een papier, sloot zijn ogen en liet zijn hand schetsen wat hij dacht. Toen hij zijn ogen opende zag hij eht beeld dat hij al wekenlang in zijn hoofd zag. Dat was zijn creatie! De man voelde zich als herboren, hij had al die tijd het verkeerde beroep beoefend. Hij was geen schrijver, maar een schilder!!
En terwijl hij de volgende jaren als schilder door het leven ging, en mensen verblijdde met zijn schilderijen en verhalen, zocht hij ondertussen naar de volgende stap; het laten bewegen van zijn schilderijen om ze meer leven te geven. Toen wist hij nog niet dat jaren later, in een land ver ver bij hem vandaan, een man de techniek van de film zou ontdekken. Het is jammer dat deze schrijver, o sorry schilder, dat nooit heeft mee kunnen maken.
Ik hoop dat dit een einde was waar iedereen mee kan leven, want de 365-blog is vandaag toch echt afgelopen. Ik begin binnenkort weer aan een wekelijkse blog maar neem heel eventjes een pauze. Misschien een weekje of twee om me even op school te kunnen concentreren. Jullie horen snel weer van me!! Xx. Linda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten