Precies waar ik gisteren al bang voor was, onder het dikke pak sneeuw ligt ijs! En door die leuke oefeningen van ons (dank u wel, o Claude *puur sarcasme*) creëren we het ijs zelf ook nog voor een flink gedeelte. We moeten namelijk constant ‘side-slippen’ wat voornamelijk inhoudt dat we zijwaarts van de berg afschuiven in plaats van gewoon fatsoenlijk bochtjes draaien. En de ‘geliefde’ skileraar (Claude dus) is een groot fan van ‘off piste’.
De mist is gelukkig wel opgetrokken want we (twee lesgenoten, George en Natalie, en ik) kregen het voor elkaar gisteren Claude kwijt te raken. Hoewel dat voelde als het beste moment van de hele les stonden we wel in dichte mist bovenop een berg zonder dat we echt wisten waar we heen gingen. We wisten alleen dat er op een gegeven moment een splitsing zou komen waarbij we op moesten passen want hoewel beide pistes blauw waren lag één ervan vol in de wind en was die veranderd in een soort verticale ijsbaan. ‘Clueless Claude’ (zoals Natalie’s vader hem zo geniaal noemde (er zitten alleen maar Britten in mijn les)) had nog niet eens door dat we verdwenen waren.
Clueless Claude leek ook niet door te hebben dat van de piste af gaan op je tweede dag misschien niet het beste idee van de eeuw was… Volgens mij is de man 180 jaar oud en hij is duidelijk opgegroeid op de berg maar hij maakt ‘hem kwijtraken’ wel heel erg makkelijk zo. En m’n kont doet pijn van het vallen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten