Gijsbrecht van Aemstel! Iemand een stofzuiger nodig?

Als beschaafde cultuurbarbaar heb je een reputatie hoog te houden. En dat is een stuk zwaarder dan je zou denken.

Zo werd afgelopen week de meest geroemde voorstelling van Nederland opnieuw opgevoerd: Gijsbrecht van Aemstel. Dit toneelstuk, geschreven door Joost van den Vondel, sierde van 1641 tot 1968  elk jaar de planken van de Amsterdamse Stadsschouwburg als eerste voorstelling van het nieuwe jaar. En na een afwezigheid van ruim 40 jaar pakt de schouwburg deze traditie nu weer op.

Vanaf het hoogste balkon zat ook mijn familie te kijken, dat we nog een kaartjes waren gekomen was trouwens ook nog een soort wonder want ze waren echt in no time uitverkocht. Beschaafd als we zijn (ik gedraag me er af en toe naar maar we zijn echt niet opgevoed door wolven) waren we netjes gekleed, telefoons uit en vol verlangen wat eeuwenoude cultuur op te snuiven. Maar het was maar goed dat mijn moeder een rij onder me zat, want anders had ze moeten aanschouwen hoe haar dochter bijna in slaap viel bij het  beroemde stuk.

Ja dames en heren (appels en peren), bij één van Nederlands meest geroemde stukken zat ik me te vervelen! Ben ik als kind van de 21^ste (oké, technisch gezien 20^ste, maar van die eeuw heb ik maar 8 jaar meegemaakt…) eeuw te verwend met spannende actiescènes, of te gewend geraakt aan de snelheid van film? I don’t think so!! Want wie beweert dat hij/zij het stuk smachtend heeft gevolgd lach ik toch echt uit. De Gijsbrecht is beroemd (nou en?) en een briljant stuk (valt over te discussiëren maar laten we daar nu maar even van uit gaan), maar het is totaal niet meer van deze tijd. Het taalgebruik, zelfs in deze nieuwste versie, was zo stoffig dat ik eigenlijk een stofzuiger mee had moeten nemen!

Maar niet iedereen zal het met me eens zijn, neem ik aan. Want wie ben ik nou? Een 19 jarige ‘snotneus’ van een journalistiekstudent die zichzelf een beschaafde cultuurbarbaar noemt, and that’s about it.