“Sink it!” De standvastige blik waarmee dit bevel tot een oorlog zal leiden is bijna beangstigend. Je houdt de adem bijna in, het witte doek zuigt alle aandacht naar zich toe. The Iron Lady strikes again!
“This bright young woman is on his tail!” Margaret Thatcher laat zich niet uit het veld slaan als ze haar eerste verkiezing verliest. Zoals zij jarenlang doorging, gaat Meryl Streep ook al vele jaren mee in het filmvak, met deze rol heeft ze de oeuvre prijs van het Berlinale International Film Festival in de wacht gesleept. Het leven van Margaret Thatcher, de eerste vrouwelijke premier van Engeland (en West-Europa) was in de werkelijkheid hard en rechtdoorzee, en in The Iron Lady is ze precies zo vertolkt.
Harnas
Margaret Thatcher (Meryl Streep) is een oude vrouw als ze besluit alle spullen van haar overleden echtgenoot Denis (Jim Broadbent) besluit op te ruimen. Langzaam begint the Iron Lady af te takelen, en ze wordt steeds meer betutteld in het huis waar ze woont. Denis is al jaren dood maar hij blijft in haar verbeelding bij haar. Zijn oude spullen brengen ook herinneringen uit Margaret’s jaren als politicus terug. Af en toe zijn de flashbacks voor Margaret zelfs zo levendig dat ze het verschil tussen werkelijkheid en herinnering niet lijkt te kunnen maken. Maar de oude dame is een taaie, langzaam ziet ze haar hele leven opnieuw aan zich voorbij gaan, met alle hoogte- en dieptepunten. Maar ze laat zich niet uit het harnas jagen, hoe oud ze ook mag zijn.
Gezichtsuitdrukkingen
“None of these men have the guts!” The Iron Lady is de bijnaam die de Sovjet-Unie haar, bijna liefkozend, toereikte in 1976. De bijnaam siert niet alleen de geharde politica, maar ook actrice Meryl Streep. Ze speelt haar rol met volle overgave. De prestatie die Streep levert hapert geen seconde bij het perfect vormgeven van Thatchers autoriteit en obsessie voor politiek. Maar als je The Devil Wears Prada hebt gezien zijn er enkele gezichtsuitdrukkingen die Streep vaak gebruikt die je erg bekend voorkomen. Hierdoor lijkt het af en toe alsof je naar Miranda Priestly zit te kijken in plaats van naar Margaret Thatcher. Denis Thatcher wordt neergezet als een man die constant bezig was zijn vrouw zo nu en dan plezier te laten hebben. Hij is niet overmatig aanwezig, maar houdt de film met zijn grapjes luchtig. Op het moment dat je echter aan de kwaliteiten van de rol gaat twijfelen (wordt hij nooit gek van zijn ambitieuze vrouw?) barst ook bij hem de bom; “Me, and the children, we can all go to hell!”
Streep neemt de rol van de middelbare en oude Thatcher op zich, maar Alexandra Roach speelt de jonge Thatcher. De felheid die Streep haar karakter geeft, ontbreekt bij Roach. De jonge Thatcher lijkt verlegen, en zelfs een beetje onnozel en naïef. Hierdoor lopen de jonge en de oude Thatcher maar moeilijk in elkaar over, en kun je bijna niet geloven dat het hier om dezelfde vrouw gaat.
Fish and chips
In The Iron Lady worden geen spectaculaire special-effects gebruikt. Er zijn geen buitengewone decors, en de opstanden die getoond worden zijn oude media-opnames. Maar juist dat, samen met de buitengewone acteurs, maakt de film zo realistisch en zo meeslepend. Je krijgt medelijden met de bejaarde Margaret, die helemaal niet vertroeteld wil worden. Je vecht mee met de middelbare Margaret als iedereen haar van haar plek wil stoten. En je ben blij voor de jonge Margaret als Denis haar tijdens een hapje fish and chips ten huwelijk vraagt.
“We do not negotiate with terrorists and thugs!” The Iron Lady strijdt voor haar idealen. En Meryl Streeps acteerprestaties brengen dit overtuigend over. In je hoofd strijdt je met haar mee. Of je het nou met haar politieke ideeën eens bent of niet. Thatcher blijft je bij, ook al zijn er geen scènes met grote explosies of zeer speciale landschappen. De film is niet spectaculair aangekleed en geeft daardoor Thatchers leven open en eerlijk weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten