sneeuw, ijs en wind

Sneeuw, ijs, kou... Je zou toch denken dat we er hier in Nederland aan gewend zouden zijn. Het lijkt niet zo te zijn.
Toen de sneeuw voor de eerste keer deze winter viel, viel er in één avond vijf centimeter sneeuw, de ochtend daarna werd dat tien centimeter. En in een land waar vroeger vrij vaak en vrij veel sneeuw viel zou je verwachten dat we daar een plan voor hebben, zodat het normale leven door kan gaan. Niet dus…


Die ene dag, en de rest van de week daarop, startte een complete chaos. Treinen kwamen niet op tijd, of ze kwamen zelfs helemaal niet. “Het weer is te slecht.” Postbodes werden uiteindelijk ongeveer allergisch voor het geklaag van het openbaar vervoer. En ze bleven klagen. Treinen bleven vertraging hebben, bussen en trams reden zelfs helemaal niet en op stations zoals Utrecht Centraal kwamen steeds meer mensen die steeds langer moesten wachten, en het werd alleen maar kouder en kouder.

Mensen, in de vorm van vrienden en familie, belden me om me te vertellen dat als ik een afspraak had en ik de trein moest nemen dat ik het maar af moest zeggen. Als ik de stations en treinen maar meed. Mijn vader belde me om te vragen of hij me ergens op moest halen. Hij vergat daarbij dat ALS ik in Utrecht was, hij me nooit binnen één of twee uur had kunnen ophalen, puur vanwege de enorme files die zich inmiddels hadden gevormd.


In de havens lagen boten ingevroren. Mensen lopen op ijs dat op het IJsselmeer ligt. En er zijn toch serieuzere kansen op een nieuwe Elfstedentocht. Maar helaas, mensen willen de ‘goede’ dingen van de winter, zoals schaatsen en mooie sneeuw die steden een dorpen zo’n ‘lieflijke’ uitstraling geeft. Maar ze willen niet de kou en ijzige wind.
Nederland en sneeuw, ooit gingen ze heel goed samen. Nu vervloekt iedereen het ijs dat al twee en een halve maand het land in zijn greep houdt. Als het aan een overgroot deel van de inwoners ligt pakt Koning Winter morgen nog zijn koffers om weer naar de Noordpool te vertrekken.

Treinen, vertraging op wielen

Een springer. De bijnaam voor de persoon die besluit zijn of haar leven te beëindigen door voor een rijdende trein te springen. Het is één van de twee meest vervelende redenen waarom een trein meer dan een uur vertraging kan hebben. De andere reden is een bommelding
Beide zijn ontzettend vervelend. Zeker als je (zoals de gemiddelde treinreiziger) al haast hebt. Maar als je ‘moet kiezen’, dan kun je toch beter een springer hebben.


Ik was al meer dan een half uur aan het wachten toen de omroeper het nieuws eindelijk met ons deelde: ‘De trein van Amsterdam Centraal Station naar Utrecht Centraal Station heeft voor onbekende tijd vertraging wegens een aanrijding met een persoon. We hopen op uw begrip.’
Het klinkt vast egoïstisch maar op zo’n moment kunnen ze niet op mijn begrip rekenen. Maar ik snap dat je een trein moeilijk kan laten doorrijden met een enorme bloedvlek op de voorkant. Het idee alleen al maakt me vrij misselijk. En dan heb je natuurlijk ook nog de machinist… Inmiddels staat machinist bijna bovenaan het lijstje van meest traumatiserende beroepen die er zijn. In Nederland gooit immers gemiddeld één persoon per dag zich voor een trein.


Maar ‘een aanrijding met een persoon’?? Ik bedoel, je rijdt iets of iemand aan met een auto, of met je fiets. Maar je rijdt NIET iemand aan met een trein! Iedereen weet dat diegene zich (waarschijnlijk) gewoon voor de trein gegooid heeft. Maar om één of andere reden heeft de NS besloten het ‘politiek correct’ te verwoorden. Als je perse niet wilt zeggen dat er sprake is van een springer, zeg dan gewoon dat er ‘een aanrijding’ is geweest. Dat klinkt ook veel minder morbide.

Het andere dat ik net noemde was een bommelding. Vandaag was het weer zover, een bommelding (niet te verwarren met bommel()ding) op station Den Bosch. Resultaat: geen enkele trein kan uit Den Bosch vertrekken, of Den Bosch bereiken. En natuurlijk spreekt iedereen elkaar tegen: ‘Er zijn explosieven gevonden.’ ‘We zijn er nog niet zeker van dat het om een bom gaat.’ ‘Ze hebben een bom in een trein ontdekt.’ ‘We hebben nog niks gevonden.’ Kies nou eens!!


Ik zou graag doorgaan maar mijn trein is er eindelijk. Tot later!!

Amsterdam VS. vogels

De halsbandparkiet, een gevederde vriend hier in Amsterdam. Met hun groene kleur zijn ze vaak niet te zien, als ze maar heel stil zijn. En dat is nou net iets waar deze vogel niet zo heel erg goed in is. Een grote groep mensen vinden de groepen vogels steeds vervelender worden, je zou zelfs kunnen spreken van een soort oorlog tussen de parkieten, en de (vooral oudere) inwoners van de grote steden.

Niemand weet precies wanneer de populaties ontstonden, maar op de een of andere manier is er ook een stel halsbandparkieten ontsnapt uit hun volière en weggevlogen. Wie de eigenaar ook was, hij of zij heeft niet heel veel moeite in het terugvinden gestoken, misschien dacht diegene dat ze het weer hier niet zouden overleven. Nederland is inderdaad een stuk kouder dan de natuurlijke omgeving van de parkieten, wat Afrika en Zuid-Azië is.
Maar de parkieten waren slimmer, of het zijn kwaadaardige geniën. Kies er zelf maar één. Het punt is dat ze overleefden, en nu is de populatie meer dan vierduizend vogels groot en dat alleen al in Amsterdam. Ze zijn ook neergestreken in Rotterdam, Den Haag, Haarlem, etc., en in België, Engeland, Duitsland en andere landen die ik nu zo snel niet kan bedenken.

Maar oke…sommige mensen hebben inmiddels een hekel aan deze vogels, de meeste van hen zijn eigenaren van tuinhuisjes, gezien de parkieten de tuinen plunderen. En dan heb je ‘oudere mensen’. Hoewel je zou denken dat juist deze mensen dol zijn op vogels buiten, zoals velen van hen. Maar in het Parool was een ingezonden brief, met de oproep van een oudere man om hem te helpen in het stelen van de eieren van de parkieten. In de brief stond serieus dit: ‘Bij het zien van de nesten moet iedereen een ladder pakken en de eieren uit de nesten verwijderen, zoals we ook bij kieviten doen.’ Waarom wilde deze man dat?? Omdat het fietspad onder de boom geheel wit was door vogelpoep, dat was de reden waarom de vogels weg moesten. Over kinderachtig gesproken…
Ter verdediging voor mijzelf, gezien ik het alleen maar over de parkieten heb en niet over de kieviten, ik wist niets over de kievit eieren en dat die gestolen werden

Maar ben ik nou de enige persoon die het gedrag van mensen die de parkietpopulaties willen ‘uitroeien’ niet begrijp? Misschien komt het doordat ik de vogels echt heel leuk vind. Bijvoorbeeld, als ik vroeg in de ochtend naar school of het station fiets zijn zij de enigen die wakker zijn en soms vliegen ze zelfs een paar meter met me mee. En niet zo heel lang geleden was er een tak van een wat grotere boom afgebroken. De ‘wond’ die was ontstaan door de afgescheurde tak zorgde dat er veel boomsap uitvloeide. Het gevolg daarvan was dat de boom, en zeker het stuk rond de ‘wond’ totaal bedekt was met groene veren en snavels. De vogels waren dol op het boomsap. Het werd helemaal leuk toen ik wat dichterbij kwam om het beter te bekijken. Mijn hoofd was namelijk op precies de goede hoogte voor het sap en al snel hadden de parkieten een soort gevecht om de plekken op mijn schouders en hoofd, maar een tijdje later bedachten ze dat ik ook misschien wel eten had dus veranderde hun interesse van de boom naar mij. Een van hen stal uiteindelijk het overgebleven deel van mijn lunch. En zelfs met dat feit, dat een vogel mijn lunch heeft gestolen, vind ik ze nog steeds leuk! En dit zal niet mijn laatste blog over vogels zijn! Arme lezers :P