“Ja maar,…” Het wordt weer stil. Dan schelt de stem weer door de coupé. “Maahaaam, kom op! Ik ben…” Weer afgekapt. De stem aan de andere kant van de glimmende Blackberry klinkt chagrijnig, chagrijnig en blikkerig. Opnieuw een geërgerde zucht. Zou de beller beseffen dat er maar vijf mensen in de coupé zitten, en dat ze wel heel hard praat? “Nee… Maar… Mam, luister nou eens!!” Volgens mij begrijpt de moeder niet helemaal dat haar dochter iets kwijt wil. Ze ziet er trouwens uit als een vijftienjarige. Een kleine Louis Vuitton-lookalike staat naast haar. Haar haar is witblond, een kleur die duidelijk echt moet lijken maar de donkerbruine uitgroei zegt iets anders. Ze kijkt nogal chagrijnig, zou ik ook doen als ik zo’n gesprek had in de trein.
Inmiddels heeft dochter-lief de overhand van het gesprek gekregen. Het blikkerige stemmetje van de moederkloek blijft angstwekkend stil. In onvervalst Goois is haar stem nu van niveau vijf naar niveau acht gestegen. De bekakte stem schelt door de trein heen. En dan is ineens het blikken stemmetje terug, die is denk ik ook een octaaf of drie gestegen. Gillend, hysterisch en piepend dendert de stem door de over-prized telefoon heen. Dochter houdt de telefoon een centimeter of tien van haar oor af, wacht tot het moederschip klaar is. Dan brengt ze de telefoon weer naar haar oor. “Ja mam, ik ben om vijf uur weer op CS!” Klik…
De Blackberry verdwijnt weer in het hoesje, waar een foto van Justin Bieber op prijkt. Er wordt even liefdevol over de foto gestreken en mijn ontbijt komt bijna naar boven. “Dames en heren. U bevindt zich in de InterCity naar Maastricht en Heerlen. Volgend station, Utrecht Centraal!” Ik sta op, net als het meisje. In Utrecht hopt ze direct de Starbucks in en vraagt om een frappacino, een ijskoffie zo zoet dat hij vooral wordt gedronken door mensen die eigenlijk niet van koffie houden maar een Starbucksbeker in de hand wel ‘cool’ vinden. Terwijl ik mijn koffie, dat zwarte goud dat me door deze ochtend gaat slepen, aanneem loopt zij al richting Hoog Catherijne. Tas om de arm, portemonnee al in de hand.
Naar mijn weten is het vandaag donderdag, een gewone schooldag voor vijftienjarigen… Nu begrijp ik ineens waar die discussie over ging.
vrijdag 29 april 2011
zondag 24 april 2011
“Kent u de effecten van dit product?”
“Weet u hoe u dit product moet gebruiken?” Een verplichte vraag die de caissière van de Kruidvat ons stelt terwijl mijn moeder een enorme dosis aspirines op de toonbank legt. Ik snap wel dat ze het vraagt want mijn moeder legt er volgens mij genoeg op om een nijlpaard mee te verdoven… Om iedereen gerust te stellen; mijn moeder is niet verslaafd of iets dergelijks maar ze begint wel griep te krijgen en daar heeft zij geen tijd voor en ik heb geen tijd om aangestoken te worden.
“Kent u de effecten van dit product?” Dat vragen ze nou nooit als je een fles whiskey, of zes flessen wijn koopt. En ik weet vrij zeker dat ze er in coffeeshops niet eens over nadenken als je een joint koopt. Terwijl de gevolgen daarvan veel ernstiger zijn dan als je per ongeluk twee aspirines teveel neemt, lijkt mij dan.
“Heeft u dit product vaker in huis gehad?” Eh… het zijn aspirines, geen bom of zo! Als je er teveel slikt en het niet gewend bent kun je misschien hele leuke middagen krijgen, maar dat is nog zwak in vergelijking met een halve fles drank of een goede joint. En daar kraait geen haan naar terwijl er jaarlijks meer mensen sterven aan een alcoholvergiftiging dan aan een overdosis aspirines. Een overdosis daarvan is trouwens technisch gezien onmogelijk doordat er een braakmiddel in zit. Voor een overdosis moet je ongeveer 100 aspirines achter elkaar slikken, maar na 20 van de krengen achter elkaar draait je maag zich om.
“Ik raad u aan de bijsluiter te lezen voor gebruik van het product!” Oké, zal ik doen. Mag ik dan nu ook even deze drie flessen wijn, twee flessen cognac en fles armagnac afrekenen? Dank u, prettige dag verder!
“Kent u de effecten van dit product?” Dat vragen ze nou nooit als je een fles whiskey, of zes flessen wijn koopt. En ik weet vrij zeker dat ze er in coffeeshops niet eens over nadenken als je een joint koopt. Terwijl de gevolgen daarvan veel ernstiger zijn dan als je per ongeluk twee aspirines teveel neemt, lijkt mij dan.
“Heeft u dit product vaker in huis gehad?” Eh… het zijn aspirines, geen bom of zo! Als je er teveel slikt en het niet gewend bent kun je misschien hele leuke middagen krijgen, maar dat is nog zwak in vergelijking met een halve fles drank of een goede joint. En daar kraait geen haan naar terwijl er jaarlijks meer mensen sterven aan een alcoholvergiftiging dan aan een overdosis aspirines. Een overdosis daarvan is trouwens technisch gezien onmogelijk doordat er een braakmiddel in zit. Voor een overdosis moet je ongeveer 100 aspirines achter elkaar slikken, maar na 20 van de krengen achter elkaar draait je maag zich om.
“Ik raad u aan de bijsluiter te lezen voor gebruik van het product!” Oké, zal ik doen. Mag ik dan nu ook even deze drie flessen wijn, twee flessen cognac en fles armagnac afrekenen? Dank u, prettige dag verder!
zondag 17 april 2011
Vechtpartij in tram eindigt in grootschalig politieoffensief
Door Linda Leestemaker
AMSTERDAM – Een woordenwisseling die eindigde in een vechtpartij in tram 9 in Amsterdam zorgde op 17 april omtrent 19:00 uur ‘s avonds voor een grootschalige politieactie op het Amsterdam Centraal Station. Zes politiebusjes, vier politieauto’s, een arrestantenwagen en ruim twintig politiemensen rukten uit om twee undercovercollega’s bij te staan.
Met gillende sirenes arriveren in totaal zes politiebusjes, vier politieauto’s en een arrestantenwagen op het Centraal Station van Amsterdam. Ruim twintig agenten zijn bezig omstanders weg te houden terwijl twee dames bij een zwarte auto met een aantal jongens een verhit gesprek voeren. Beide dames hebben een lange wapenknuppel in de hand. Het zijn agentes in burger en ze zaten voor een routinerit in tram 9 toen daar een ruzie escaleerde tot een vechtpartij. Terwijl de politie die normaal op het Centraal Station patrouilleert, te herkennen aan de gele jasjes over hun uniform heen, wat beduusd om zich heen kijken houden de andere agenten hun undercovercollega’s scherp in de gaten.
Fatima, Pascal en Naomi, die alle drie niet met achternaam genoemd willen worden, staren naar het incident. Fatima stond op bus 43 te wachten, Pascal stond te wachten op tram 14 en Naomi zat in de bewuste tram 9 toen het incident escaleerde. Naomi vertelt dat in de tram twee meiden ruzie met elkaar kregen, een woordenwisseling die van kwaad tot erger leidde. Toen de vriendengroepen van de twee zich ermee gingen bemoeien en de situatie steeds dreigender werd, grepen de twee undercoveragentes in. Dat was het moment dat volgens Naomi de eerste klap viel. Vlak voor halte Centraal Station vlogen de ruziënde meiden elkaar de haren in. De agentes wisten de vechtpartij de tram uit te werken, waarna het op het tram- en busplatform gewoon verder ging. Niet veel later scheurde de eerste politiewagen het platform op, gevolgd door een stoet van blauwe zwaailichten. De twee meiden die begonnen waren werden de arrestantenwagen ingewerkt terwijl de vrienden van de twee uit elkaar gedreven werden. Zowel Fatima als Pascal en Naomi hebben geen wapens gezien op de knuppels van de agenten na. “Ze zien er zo normaal uit maar je wilt echt geen ruzie met ze, moet je die knuppels zien!” Fatima staart vol verbazing naar de agentes, die inderdaad perfect zouden mengen in elke groep jongeren. De politie wilde niet ingaan op de zaak en was net zo snel weer weg als ze gekomen waren.
AMSTERDAM – Een woordenwisseling die eindigde in een vechtpartij in tram 9 in Amsterdam zorgde op 17 april omtrent 19:00 uur ‘s avonds voor een grootschalige politieactie op het Amsterdam Centraal Station. Zes politiebusjes, vier politieauto’s, een arrestantenwagen en ruim twintig politiemensen rukten uit om twee undercovercollega’s bij te staan.
Met gillende sirenes arriveren in totaal zes politiebusjes, vier politieauto’s en een arrestantenwagen op het Centraal Station van Amsterdam. Ruim twintig agenten zijn bezig omstanders weg te houden terwijl twee dames bij een zwarte auto met een aantal jongens een verhit gesprek voeren. Beide dames hebben een lange wapenknuppel in de hand. Het zijn agentes in burger en ze zaten voor een routinerit in tram 9 toen daar een ruzie escaleerde tot een vechtpartij. Terwijl de politie die normaal op het Centraal Station patrouilleert, te herkennen aan de gele jasjes over hun uniform heen, wat beduusd om zich heen kijken houden de andere agenten hun undercovercollega’s scherp in de gaten.
Fatima, Pascal en Naomi, die alle drie niet met achternaam genoemd willen worden, staren naar het incident. Fatima stond op bus 43 te wachten, Pascal stond te wachten op tram 14 en Naomi zat in de bewuste tram 9 toen het incident escaleerde. Naomi vertelt dat in de tram twee meiden ruzie met elkaar kregen, een woordenwisseling die van kwaad tot erger leidde. Toen de vriendengroepen van de twee zich ermee gingen bemoeien en de situatie steeds dreigender werd, grepen de twee undercoveragentes in. Dat was het moment dat volgens Naomi de eerste klap viel. Vlak voor halte Centraal Station vlogen de ruziënde meiden elkaar de haren in. De agentes wisten de vechtpartij de tram uit te werken, waarna het op het tram- en busplatform gewoon verder ging. Niet veel later scheurde de eerste politiewagen het platform op, gevolgd door een stoet van blauwe zwaailichten. De twee meiden die begonnen waren werden de arrestantenwagen ingewerkt terwijl de vrienden van de twee uit elkaar gedreven werden. Zowel Fatima als Pascal en Naomi hebben geen wapens gezien op de knuppels van de agenten na. “Ze zien er zo normaal uit maar je wilt echt geen ruzie met ze, moet je die knuppels zien!” Fatima staart vol verbazing naar de agentes, die inderdaad perfect zouden mengen in elke groep jongeren. De politie wilde niet ingaan op de zaak en was net zo snel weer weg als ze gekomen waren.
Wachtwoord
Geboortedatum? Nee. Naam van mijn eerste huisdier? Nee. Code van mijn pinpas? Nee. Straatnaam van mijn eerste huis? Nee. Damn it!! Oké, wachtwoord vergeten dan maar. Shit, welk e-mailadres had ik ook alweer toen ik dit aanmaakte? Ja, alles leuk en aardig maar volgens mij heb ik die email allang niet meer joh! AAARGH!!! Wat is dit nou voor gekloot?! Waarom mag een mens nou niet gewoon inloggen, waar is dat hele wachtwoord nou eigenlijk voor nodig?! Alsof iemand anders dan ikzelf mijn e-mailadres goed zou schrijven! Is de krankzinnige naam van dat adres al niet genoeg om me toegang te geven, niemand anders zou dit verzinnen!!
Oké, dus het is naar de laatste e-mail waar ik ooit naar zou zoeken gestuurd. Goed goed, maar die heb ik ook al ruim twee jaar niet meer gebruikt. Eens even denken… Wat zou ik twee jaar geleden als wachtwoord gebruikt kunnen hebben? Lievelingsmaaltijd? Nee. Eh…naam van de jongen waarop ik toen verliefd was? Nee, ook al niet (kennelijk was ik twee jaar geleden gelukkig niet zo desperate en voorspelbaar). De geheime vraag dan maar weer beantwoorden om dat wachtwoord te kunnen veranderen, om dat andere wachtwoord te pakken kunnen krijgen. Maar ik ken mezelf, ik geef altijd rare antwoorden op die vragen zodat niemand ze kan raden. Niemand, en dat is helaas inclusief mezelf… Ik moet echt een andere methode hiervoor vinden.
…
…
En we zijn eindelijk binnen. Waarom wilde ik ook alweer op dit account zijn? Damn! Nu kan ik het me niet meer herinneren! Nou ja, even DigiD updaten dan maar. Wat was daar de code ook alweer voor? Ooh ja, dat was deze. Hmm.. er zit ook nog een check op via mijn telefoon. Waar had ik die ook alweer gelaten? Halloooo, telefoon? Grrr…
Oké, dus het is naar de laatste e-mail waar ik ooit naar zou zoeken gestuurd. Goed goed, maar die heb ik ook al ruim twee jaar niet meer gebruikt. Eens even denken… Wat zou ik twee jaar geleden als wachtwoord gebruikt kunnen hebben? Lievelingsmaaltijd? Nee. Eh…naam van de jongen waarop ik toen verliefd was? Nee, ook al niet (kennelijk was ik twee jaar geleden gelukkig niet zo desperate en voorspelbaar). De geheime vraag dan maar weer beantwoorden om dat wachtwoord te kunnen veranderen, om dat andere wachtwoord te pakken kunnen krijgen. Maar ik ken mezelf, ik geef altijd rare antwoorden op die vragen zodat niemand ze kan raden. Niemand, en dat is helaas inclusief mezelf… Ik moet echt een andere methode hiervoor vinden.
…
…
En we zijn eindelijk binnen. Waarom wilde ik ook alweer op dit account zijn? Damn! Nu kan ik het me niet meer herinneren! Nou ja, even DigiD updaten dan maar. Wat was daar de code ook alweer voor? Ooh ja, dat was deze. Hmm.. er zit ook nog een check op via mijn telefoon. Waar had ik die ook alweer gelaten? Halloooo, telefoon? Grrr…
zondag 3 april 2011
Lentekriebels - deel 1 (het begin van de wekelijkse column/blog/dinges)
Hehe, daar zijn we weer. Ik wilde mijn wekelijkse blog al wel eerder beginnen maar ik had het een beetje druk met tentamens en dergelijke. Maak je maar geen zorgen, ik heb alle drie mijn tentamens verknald (4 teveel fout voor Spelling, 3 teveel fout voor Economie en Ruimtelijke Inrichting weet ik nog niet want het antwoordmodel is zoekgeraakt in de grote puinhoop die ons ‘intranet’ heet, dank je school…).
Het is eindelijk lente dames en heren! Overal is dat te merken. De temperaturen liggen inmiddels rond de 15 graden, mensen worden vrolijker en de kriebels nemen toe. En dan bedoel ik alle kriebels. Van nieuwe liefdes, de drang voor een strak lichaam voor het ‘bikini-seizoen’ tot volledige lenteschoonmaken. En dat laatste begint me een beetje bang te maken. Mijn vader heeft bijvoorbeeld in de afgelopen weken het hele huis schoongemaakt, van onder tot boven! Normaal is het stofzuigen en zo nu en dan dweilen. Schoon? Ja. Blinkend van top tot teen? Nee. Maar nu is dat dus eens anders. Eigenlijk blinkt het huis nog steeds niet want het was kennelijk ook tijd voor ‘de grote kamerruil’. Ja dames en heren, de lente hangt in de lucht. En terwijl de vogels vrolijk fluiten en kleine kinderen je wakker maken met hun gegil in de straat terwijl ze spelen besluiten volwassenen ineens dat het tijd is voor een grote herinrichting van het huis. De woonkamer is over het algemeen off-limits en bovendien niet zoveel werk. Woonkamerspullen zijn woonkamerspullen en die zet je dus niet in de keuken. Maar slaapkamers zijn uiterst ‘veranderbaar’, vooral als je met meerdere mensen in een huis woont, dan is het wel eens leuk om een ‘kamerruil’ te doen.
Alles in dozen, een nieuwe stoflaag aangeboord tijdens het opruimen en al hoestend en proestend om datzelfde stof weer uit je longen te krijgen wordt alles van de ene naar de andere kamer gebracht. Maar die dozen zijn misschien vervelend om in te pakken (en al helemaal vervelend om weer uit te pakken), ze zijn nog niet half zo erg als het meubilair dat moet worden verhuist. Bedden, kasten, stoelen, bureaus, de hele mikmak. Het leukste is dan nog als je meubilair hebt dat je eigenlijk heel graag wilt hebben in je nieuwe ‘leefomgeving’ en dat dan niet door de deur past… Dat overkwam mij afgelopen vrijdag tijdens onze kamerruil. Mijn geweldige en een ‘beetje’ oversized stoel kon niet door de deur omdat de leuning aan de bovenkant wijder uitloopt. Nu staat hij in mijn vaders/mijn vorige kamer, ik heb een zitzak. Dus… als iemand nog een leuke/lekker zittende stoel ziet die door een deur met de diepte van ongeveer 75 centimeter weet, laat het me weten!
Het is eindelijk lente dames en heren! Overal is dat te merken. De temperaturen liggen inmiddels rond de 15 graden, mensen worden vrolijker en de kriebels nemen toe. En dan bedoel ik alle kriebels. Van nieuwe liefdes, de drang voor een strak lichaam voor het ‘bikini-seizoen’ tot volledige lenteschoonmaken. En dat laatste begint me een beetje bang te maken. Mijn vader heeft bijvoorbeeld in de afgelopen weken het hele huis schoongemaakt, van onder tot boven! Normaal is het stofzuigen en zo nu en dan dweilen. Schoon? Ja. Blinkend van top tot teen? Nee. Maar nu is dat dus eens anders. Eigenlijk blinkt het huis nog steeds niet want het was kennelijk ook tijd voor ‘de grote kamerruil’. Ja dames en heren, de lente hangt in de lucht. En terwijl de vogels vrolijk fluiten en kleine kinderen je wakker maken met hun gegil in de straat terwijl ze spelen besluiten volwassenen ineens dat het tijd is voor een grote herinrichting van het huis. De woonkamer is over het algemeen off-limits en bovendien niet zoveel werk. Woonkamerspullen zijn woonkamerspullen en die zet je dus niet in de keuken. Maar slaapkamers zijn uiterst ‘veranderbaar’, vooral als je met meerdere mensen in een huis woont, dan is het wel eens leuk om een ‘kamerruil’ te doen.
Alles in dozen, een nieuwe stoflaag aangeboord tijdens het opruimen en al hoestend en proestend om datzelfde stof weer uit je longen te krijgen wordt alles van de ene naar de andere kamer gebracht. Maar die dozen zijn misschien vervelend om in te pakken (en al helemaal vervelend om weer uit te pakken), ze zijn nog niet half zo erg als het meubilair dat moet worden verhuist. Bedden, kasten, stoelen, bureaus, de hele mikmak. Het leukste is dan nog als je meubilair hebt dat je eigenlijk heel graag wilt hebben in je nieuwe ‘leefomgeving’ en dat dan niet door de deur past… Dat overkwam mij afgelopen vrijdag tijdens onze kamerruil. Mijn geweldige en een ‘beetje’ oversized stoel kon niet door de deur omdat de leuning aan de bovenkant wijder uitloopt. Nu staat hij in mijn vaders/mijn vorige kamer, ik heb een zitzak. Dus… als iemand nog een leuke/lekker zittende stoel ziet die door een deur met de diepte van ongeveer 75 centimeter weet, laat het me weten!
Abonneren op:
Posts (Atom)