Vandaag was de uitzending waar ik het gisteren voor aan het monteren was. Je merkte duidelijk dat iedereen toch wat nerveus was. Deze uitzending werd namelijk ook live uitgezonden (op internet), dus er kon niks fout gaan want er kon niks overgedaan worden. Het oefenen ging eigenlijk ook verschrikkelijk slecht.
Oefenen: Na de derde keer oefenen wil ik toch wel iets eten voor ik van mijn stoel val van de honger, maar gezien ik het geluid doe willen ze dat ik eet en mijn aandacht bij het geluid houdt op hetzelfde moment. Gaven ze me vijf minuten dan had ik dit broodje allang op gehad!
Een minuut voor de uitzending: Je voelt de spanning in de regie-kamer stijgen. Dit is echt niet normaal, mensen zijn volledig aan het stressen hier!
Vijf minuten in de uitzending: Op de site waar er wordt uitgezonden is nu eindelijk geluid, er bleek een kabel kapot te zijn. Kreeg ik eerst de halve regie over me heen of ik dat niet op kon lossen. Jongens, ik doe dan wel het geluid maar de kabels bij de computer die het signaal op internet stuurt ligt echt ver buiten mijn terrein!
Twintig minuten in de uitzending: De halve regie schrikt zich dood van een zin van één van de twee presentatoren. Dat was een opmerking die eigenlijk niet kon! De eindredacteur had dat op het laatste moment nog verandert omdat hij de tekst ‘te saai vond’. Dat had hij ons ook wel even mogen vertellen!
Na de uitzending: Hoewel we het allemaal geweldig vonden om te doen, zijn we toch wel blij er van af te zijn. Het is allemaal zo hectisch en gehaast, persoonlijk vind ik er niet veel aan… De leraar zei wel dat hij het nog nooit zo soepel heeft zien lopen!
De rest van dit semester doen we radio, ik denk toch dat dat meer ‘mijn ding’ is.
Na de vijfde keer ben je verlost van alle stress.
BeantwoordenVerwijderen