Naast gedichten schrijven hoort bij Sinterklaas ook het maken van surprises, zo mogelijk een nog grotere ramp. Het maken van surprises is tijdrovend, ingewikkeld, duur en irritant. Geworstel met kippengaas, geknoei met lijm en gevloek jegens stukjes karton die niet op hun plek willen blijven zitten. Daarnaast ben je uren bezig met opruimen, lijm van je vingers en kleren krijgen en pleisters op de opgelopen wonden plakken. Kortom: surprises maken is levensgevaarlijk!
En toch is het een terugkomende traditie, vanaf groep 1 van de basisschool begint het proces. Ouders komen ’s avonds naar school om een surprise te maken voor hun kind, het cadeau wordt ze nog door de Sint gegeven zodat de surprise niet kapot hoeft. Op mijn basisschool waren het in groep 1 en 2 versierde tassen en in groep 3 en 4 ‘echte surprises’. Vanaf groep 5 gaan de kinderen lootjes trekken en zelf surprises maken. School stelt er wel regels aan om te zorgen dat een surprise nog ergens op lijkt en niet gevuld is met viezigheid, vaak wordt er ook een ‘thema’ bedacht. Op latere leeftijd gebeurt dit ook in de eigen familiekring, maar dan zijn er geen regels en wordt er het jaar daarop veelal wraak genomen vanwege voorgaande jaren.
De mooiste surprise die ik ooit heb gekregen was in groep 3, een stekelvarken gemaakt door mijn vader, hij heeft nog jaren naast mijn bed gestaan maar is uiteindelijk toch verdwenen. Een aantal jaar geleden nam mijn neefje wraak nadat ik hem het jaar ervoor in een mengsel van behanglijm, cruesli, melk en piepschuim had laten graaien. Zijn mengsel bestond echter uit ketchup, alles uit hun voorraadkast dat over de datum heen was en verrot eekhoorntjesbrood (ja, die paddestoelensoort). Omdat ik de wraak al wel verwacht had, had ik een keukenhandschoen meegenomen, wat hij uiteraard niet eerlijk vond maar ik ben blij dat ik hem had. De lucht die uit die surprise kwam had ik nooit meer van mijn huid gekregen.
Ik vraag me eigenlijk nog steeds af wat er met dat stekelvarken is gebeurt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten