Af en toe heb je zo’n dag, die nergens op slaat. Bijvoorbeeld twee uur school, drie tussenuren en dan weer twee uur les. En dat zijn vier uur waarin we niks extra’s leren en drie uur waarin we ons gek vervelen. En daar ligt het probleem.
Misschien ligt het aan mij en aan de manier waarop ik dingen doe of zie. Maar mijn klasgenoten en ik kunnen niet altijd met elkaar door een deur. Eigenlijk is dit probleem toegespitst op één klasgenoot en ik. En vandaag was zo’n dag.
Ben je lekker rustig je huiswerk aan het maken, begint het afzeiken, het zeggen dat je langzaam bent en het opzettelijk ergeren. Normaal vind ik het niet zo erg en sluit ik me er wel voor af, geef een net zo gemene comeback en dan blijft het wel stil.
Vandaag was niet één van die dagen. Want de klasgenoot (M. voor het gemak) hield maar niet op. Hoe gemeen ik ook uit de hoek kwam, dit keer besloot ze me niet met rust te laten. Ook niet toen ik echt boos begon te worden.
Ik kan echt wel tegen een geintje maar als ik een deadline probeer te halen, en iemand constant om aandacht zeurt, want dat was het gewoon, dan komt er een moment dat je de grens van mijn geduld passeert. Maar er is nog één ding dat vervelender is dan iemand die over die grens komt, en dat is iemand die die grens gaat aftasten. Net zo lang irriteren, opmerkingen maken en vervelend zijn tot je er echt helemaal gek van wordt, en ondertussen weet je dat ze eigenlijk niets ‘fout’ doet dus heb je ook niet het ‘recht’ om echt boos te worden. Een crisis situatie voor je zenuwen.
Toen ik dat stomme huiswerk eindelijk af had ben ik hem gesmeerd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten