Moderne geschiedenis. Waarschijnlijk de twee meest tegenstrijdige woorden in een woordenboek. En hier op school moeten we ze combineren…
Moderne Geschiedenis is de geschiedenis vanaf 1945. Ons boek begint met de conferentie van Jalta en gaat door tot ongeveer nu. Veel te leren, en zo weinig tijd.
Grappig genoeg, het is een van de weinige lessen die ik echt leuk vind. Ik vind geschiedenis leuk maar als mensen mijn boek met die twee woorden erop zien wordt er toch vaak een wenkbrauw opgetrokken. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Hoe kun je een titel als ‘Moderne Geschiedenis’ bedenken?
Behalve dan dat ik geschiedenis gewoon leuk vind, is mijn leraar ook nog één van de grappige leraren. Hij vindt het niet erg als iemand een grap maakt, en hij heeft ook nog een flinke dosis zelfspot tijdens de les, het is leuk om naar hem te luisteren. In tegenstelling tot Sociologie. Het is zo saai!! Vandaag hebben we een leraar die nog net iets interessanter is dan de anderen maar hij lijkt meer over Antropologie te praten. Ik blijf alleen maar omdat hij beloofd heeft ons de antwoorden voor de laatste twee vragen van het tentamen te geven. Maar damn, hij neemt er de tijd voor!!
Nou ja, hierna ben ik klaar voor vandaag en kan ik lekker in de tuin gaan zitten leren. Grappig genoeg is dat de zon alles beter maakt. Zelfs leren.
dinsdag 30 maart 2010
Laatste keer oppassen... 21/365
Vandaag was mijn laatste dag oppassen bij die vervelende, verwende kleuter. Eindelijk...
Het was ook de laatste keer ooit dat ik een oppasbaantje aanneem waarbij ik om 6:00 ’s ochtends uit bed moet. Nou ja, we hadden een leuk einde, ik heb ze meegenomen naar een snackbar op de hoek en als toetje kregen ze donuts. Ik weet niet waarom maar zij zijn er verslaafd aan.
En gelukkig kwam hun moeder net thuis op het moment dat de suiker zijn werk begon te doen. Zoals ik al zei, het was een leuk einde maar ik ben veel te moe om iets te schrijven. Slaap lekker allemaal…
Het was ook de laatste keer ooit dat ik een oppasbaantje aanneem waarbij ik om 6:00 ’s ochtends uit bed moet. Nou ja, we hadden een leuk einde, ik heb ze meegenomen naar een snackbar op de hoek en als toetje kregen ze donuts. Ik weet niet waarom maar zij zijn er verslaafd aan.
En gelukkig kwam hun moeder net thuis op het moment dat de suiker zijn werk begon te doen. Zoals ik al zei, het was een leuk einde maar ik ben veel te moe om iets te schrijven. Slaap lekker allemaal…
Bunker 20/365
Betonnen doos op school…
Gezien het weekend is zit ik niet op school, ik ben aan het ‘studeren’ of iets dergelijks… Maar ineens kwam het in me op dat onze collegezaal helemaal niet op een klaslokaal lijkt, het lijkt meer op een soort bunker. Als er ergens een chemische aanval is ben je hier waarschijnlijk het veiligst.
Het hele ding is gemaakt van beton en er is amper airconditioning, wat ervoor zorgt dat het hier hartstikke warm en benauwd is, een geweldige formule om mij in slaap te laten vallen…
In slaap vallen is iets waar ik heel goed in ben, geef me een warme kamer en ik ben weg. Het maakt niet uit als mijn kussen een schooltafel en mijn matras een stoel is. Maar hier zijn de stoelen van die gloednieuwe vliegtuigstoelen. Zacht, rond, comfortabel en net iets te breed, het maakt wakker blijven nog moeilijker.
Maar serieus, het hele gebouw is om een soort raar vierkant heen gebouw. Als je naar de plattegrond kijk kun je dat ook perfect zien. En in dit rare vierkant hebben ze een enorme betonnen, luchtdichte kubus geplaatst, ze hebben er twee deuren ingezaagd en er drie verschillende levels in gebouwd. Tadaa!! Instant collegazaal…
Ik voel me zoooo veilig als ik in dit ding zit. Gelukkig heeft Nederland geen last van aardbevingen want dan zou dit echt de doos des doods zijn… Gezien het hele ding eruit ziet alsof het zo 20 jaar geleden uit de fabriek is gesleept…
Gezien het weekend is zit ik niet op school, ik ben aan het ‘studeren’ of iets dergelijks… Maar ineens kwam het in me op dat onze collegezaal helemaal niet op een klaslokaal lijkt, het lijkt meer op een soort bunker. Als er ergens een chemische aanval is ben je hier waarschijnlijk het veiligst.
Het hele ding is gemaakt van beton en er is amper airconditioning, wat ervoor zorgt dat het hier hartstikke warm en benauwd is, een geweldige formule om mij in slaap te laten vallen…
In slaap vallen is iets waar ik heel goed in ben, geef me een warme kamer en ik ben weg. Het maakt niet uit als mijn kussen een schooltafel en mijn matras een stoel is. Maar hier zijn de stoelen van die gloednieuwe vliegtuigstoelen. Zacht, rond, comfortabel en net iets te breed, het maakt wakker blijven nog moeilijker.
Maar serieus, het hele gebouw is om een soort raar vierkant heen gebouw. Als je naar de plattegrond kijk kun je dat ook perfect zien. En in dit rare vierkant hebben ze een enorme betonnen, luchtdichte kubus geplaatst, ze hebben er twee deuren ingezaagd en er drie verschillende levels in gebouwd. Tadaa!! Instant collegazaal…
Ik voel me zoooo veilig als ik in dit ding zit. Gelukkig heeft Nederland geen last van aardbevingen want dan zou dit echt de doos des doods zijn… Gezien het hele ding eruit ziet alsof het zo 20 jaar geleden uit de fabriek is gesleept…
Zaterdag 19/365
Ik hou van zaterdagen. School en werk liggen achter je en het hele weekend ligt nog voor je.
Helaas ben ik niet zo goed in voor 13:00 uit mijn bed komen, waardoor ik het meeste van de dag verslaap. En ik zou eigenlijk heel hard moeten leren. Oeps…
En dan is het ook nog hartstikke lekker weer buiten zodat ik me al helemaal niet meer kan concentreren. Sorry, ik heb gewoon geen zin in schrijven vandaag. Hopelijk is het morgen beter!!
Helaas ben ik niet zo goed in voor 13:00 uit mijn bed komen, waardoor ik het meeste van de dag verslaap. En ik zou eigenlijk heel hard moeten leren. Oeps…
En dan is het ook nog hartstikke lekker weer buiten zodat ik me al helemaal niet meer kan concentreren. Sorry, ik heb gewoon geen zin in schrijven vandaag. Hopelijk is het morgen beter!!
zaterdag 27 maart 2010
Rare baas... 18/365
Ik heb zonet besloten dat mijn baas totaal maf is. En dat mijn talent is om overal te verdwalen…
Als voorbeeld neem ik even vandaag: Ik moest een PR-lijst maken, wat (natuurlijk) heel saai was. En dankzij die lijst ben ik twee dagen lang allergisch geweest voor Twitter…
Maar na een paar uur hadden we allemaal suiker nodig en ze waren in discussie over wie het ging halen, gezien onze snoeppot totaal leeg was. Ik was niet aan het luisteren want ik was de vreselijke muziek die ze hier draaien aan het buitensluiten met mijn eigen. Maar toen ik opkeek en mompelde ‘Damn, ik heb echt even suiker nodig.’ keek ze me aan en riep toen: ‘We hebben een vrijwilliger!’. Ik keek haar alleen maar verbaasd aan want ik had echt geen flauw idee waar ze het over had…
En zo werd ik op weg gestuurd om snoep te halen, met een kaart en wat geld. Dat klinkt niet zo moeilijk, maar helaas… Hilversum is niet zo heel goed in straatnaambordjes om je eraan te herinneren waar je bent, dus liep ik twee keer totaal de verkeerde kant op… Had ik al gezegd dat ik best kaart kan lezen maar dat mijn richtingsgevoel echt verschrikkelijk is?? Het faalt altijd. Zo ook met Google Maps: ‘Verlaat het station in noordoostelijke richting’ Eh Google?? Ik ben mijn kompas thuis vergeten!!
Nou ja, ik had het snoep en het kantoor in een half uur gevonden (het is een wandeling van 5 minuten…) dus niemand kan me iets kwalijk nemen. Ik had ze gewaarschuwd dat ik een talent om te verdwalen heb…
Als voorbeeld neem ik even vandaag: Ik moest een PR-lijst maken, wat (natuurlijk) heel saai was. En dankzij die lijst ben ik twee dagen lang allergisch geweest voor Twitter…
Maar na een paar uur hadden we allemaal suiker nodig en ze waren in discussie over wie het ging halen, gezien onze snoeppot totaal leeg was. Ik was niet aan het luisteren want ik was de vreselijke muziek die ze hier draaien aan het buitensluiten met mijn eigen. Maar toen ik opkeek en mompelde ‘Damn, ik heb echt even suiker nodig.’ keek ze me aan en riep toen: ‘We hebben een vrijwilliger!’. Ik keek haar alleen maar verbaasd aan want ik had echt geen flauw idee waar ze het over had…
En zo werd ik op weg gestuurd om snoep te halen, met een kaart en wat geld. Dat klinkt niet zo moeilijk, maar helaas… Hilversum is niet zo heel goed in straatnaambordjes om je eraan te herinneren waar je bent, dus liep ik twee keer totaal de verkeerde kant op… Had ik al gezegd dat ik best kaart kan lezen maar dat mijn richtingsgevoel echt verschrikkelijk is?? Het faalt altijd. Zo ook met Google Maps: ‘Verlaat het station in noordoostelijke richting’ Eh Google?? Ik ben mijn kompas thuis vergeten!!
Nou ja, ik had het snoep en het kantoor in een half uur gevonden (het is een wandeling van 5 minuten…) dus niemand kan me iets kwalijk nemen. Ik had ze gewaarschuwd dat ik een talent om te verdwalen heb…
Lente!! 17/365
Ongelofelijk, nog geen week geleden was het koud, winderig en was de sneeuw nog bezig te smelten. Nog geen halve maand geleden sneeuwde het nog!! En vandaag is het bijna 15 graden.
Kom op, kijk naar dit plaatje en zeg me recht in mijn gezicht dat dit je geen lente koorts bezorgt, zeker na weken van ijs en sneeuw:
Het is geweldig!! En in een paar dagen vertoond zich nog zo’n natuurlijk wonder. Dan mogen de koeien eindelijk voor het eerst sinds maanden weer uit hun stal. Als ik aan koeien denk zie ik slome, kauwende en hele grote dieren voor me. Maar als ze voor het eerst weer de vrije buitenwereld in mogen beginnen ze te rennen, springen en bokken. Eens per jaar worden koeien dieren vol spieren en energie, en zijn ze ineens behoorlijk gevaarlijk.
Stel je een koe voor, die gemiddeld 700(!!) kilo weegt, schoppend, springend en rennend. Oké, en stel je nu jezelf voor, in dezelfde wei. En verander nu die ene hyperactieve koe in 10 of 20 van hen. Het zou een ramp worden…
Oké, genoeg met die fantasie. Gezien de lente eindelijk is begonnen komen de schapen ook weer terug. En met de schapen bedoel ik de schapen die een kleine wei tegenover mijn school bezitten. Nee, mijn school is geen boerderij maar de gemeente heeft ooit bedacht om een heel klein stukje wei tegen over de school te behouden voor 3 of 4 schapen. Ik weet niet waarom… Laat me erover nadenken terwijl ik van de zon geniet en wenste dat ik niet in dit stomme klaslokaal zat.
Kom op, kijk naar dit plaatje en zeg me recht in mijn gezicht dat dit je geen lente koorts bezorgt, zeker na weken van ijs en sneeuw:
Het is geweldig!! En in een paar dagen vertoond zich nog zo’n natuurlijk wonder. Dan mogen de koeien eindelijk voor het eerst sinds maanden weer uit hun stal. Als ik aan koeien denk zie ik slome, kauwende en hele grote dieren voor me. Maar als ze voor het eerst weer de vrije buitenwereld in mogen beginnen ze te rennen, springen en bokken. Eens per jaar worden koeien dieren vol spieren en energie, en zijn ze ineens behoorlijk gevaarlijk.
Stel je een koe voor, die gemiddeld 700(!!) kilo weegt, schoppend, springend en rennend. Oké, en stel je nu jezelf voor, in dezelfde wei. En verander nu die ene hyperactieve koe in 10 of 20 van hen. Het zou een ramp worden…
Oké, genoeg met die fantasie. Gezien de lente eindelijk is begonnen komen de schapen ook weer terug. En met de schapen bedoel ik de schapen die een kleine wei tegenover mijn school bezitten. Nee, mijn school is geen boerderij maar de gemeente heeft ooit bedacht om een heel klein stukje wei tegen over de school te behouden voor 3 of 4 schapen. Ik weet niet waarom… Laat me erover nadenken terwijl ik van de zon geniet en wenste dat ik niet in dit stomme klaslokaal zat.
vrijdag 19 maart 2010
Geen inspiratie 16/365
Geweldig, ik lig al achter met mijn blog en nu heb ik ook nog eens geen inspiratie!!
Wat te doen, wat te doen?? Ik lig al achter dus ik moet echt iets verzinnen. Oooh de druk…ik kan het niet meer aan… *doet even heel dramatisch*
…
…
Nee, ik ben bang dat ik echt niks kan verzinnen. Wat verschrikkelijk is!! Nu raak ik nog meer achter… ALWEER!!
Damn…
Nou, geniet dan maar van dit maffe filmpje:
Wat te doen, wat te doen?? Ik lig al achter dus ik moet echt iets verzinnen. Oooh de druk…ik kan het niet meer aan… *doet even heel dramatisch*
…
…
Nee, ik ben bang dat ik echt niks kan verzinnen. Wat verschrikkelijk is!! Nu raak ik nog meer achter… ALWEER!!
Damn…
Nou, geniet dan maar van dit maffe filmpje:
Slapen 15/365
Slapen. Waarschijnlijk één van de fijnste dingen die een student zich kan bedenken. Het probleem is dat de meeste studenten er niet genoeg van krijgen.
Ik heb echt geen gevoel voor tijd, helemaal ’s avonds. Ik kan besluiten dat ik binnen een half uur naar bed ga en als ik dan op de klok kijk blijkt er twee uur voorbij te zijn gevlogen. Het is verschrikkelijk!!
Maar de laatste tijd lig ik gewoon op tijd in bed en zelfs dan kan ik er niet uit komen zonder dat enorm slaperige gevoel. En dat is zelfs nog vervelender dan moe zijn omdat je te weinig hebt geslapen. Maar als je wekker gaat en je je bed uit moet, je aankleden en op weg moet naar…waar je ook heen moet, dan is het zo makkelijk om die wekker gewoon net zo lang te slaan tot hij stil is, je om te draaien en weer lekker verder te slapen.
Ik had het vandaag nog. Ik moest om half 9 op school zijn en dat betekent dat ik om zes uur op moet staan. Ik werd wakker om 5:57, besloot mijn wekker uit te zetten en twitterde enkel (jaja, ik weet dat dat vreselijk is maar het is handig voor school) ‘Sorry school, ik slaap nog even een uurtje door... *snurk*’. Ik kon mezelf niet dwingen om uit mijn warme, zachte en comfortabele bedje te rollen!
Misschien denken sommige van jullie dat het heel slecht is dat ik mezelf niet kon dwingen maar als dat het geval is: denk lekker wat je wilt!! Ik durf te wedden dat de helft van jullie ook wel eens denkt over gewoon in bed blijven liggen als het buiten regent en waait!!
Oma 14/354
Je gaat alleen maar op bezoek bij je opa en oma en het eindigt met je oma en jij die door de stad lopen op een winkelstrooptocht. Grootouders zijn niet alleen ‘oud’.
Op maandag moet ik van 7 tot 9 ’s ochtends oppassen, ik heb werkelijk geen flauw idee waarom ik dat heb aangenomen want ik houd absoluut niet van vroeg opstaan. Maar ik bedacht dat ik daarna wel langs mijn opa en oma kon gaan gezien ik daar nog iets af moest geven en ik ook nog niet ontbeten had.
Ik vind op bezoek gaan bij mijn grootouders hartstikke leuk maar op dit moment staat ongeveer alles wat ze bezitten in dozen omdat ze gaan verhuizen. Dus ben ik ze constant aan het plagen als ze weer iets niet kunnen vinden (‘En je weet echt honderd procent zeker dat je het nog NIET in een doos hebt gestopt?’). Maar daarnaast wilde ik vooral wat gaan slapen, en dat plan veranderde zo dat ik met mijn oma ging winkelen. Wat, net als de vorige keer, hartstikke grappig was!
Ik vind het leuk om iets met mijn oma te gaan doen, net als ik het leuk vind om iets met mijn moeder te doen. Mijn moeder en ik hebben ongeveer dezelfde kledingstijl dus als ik iets niet kan betalen en zij koopt het kan ik het twee weken daarna uit haar kledingkast stelen. Dit werkt helaas ook nog wel eens tegen me… want doordat we bijna dezelfde maat hebben moet ik altijd mijn vesten in de gaten houden, gezien ik er al velen kwijt ben geraakt aan mijn moeder…
Maar toen mijn oma een nieuwe rok paste was ze ineens bezorgd of ik iets zou gaan denken in de trant van ‘Oh nee, oma probeert ook hip te zijn…’ Ik dacht dat op dat moment niet en zo denk ik er nog steeds niet over. Mijn oma is gewoon te gek!! Met of zonder rok met felgele bloemen erop!!
Naa, het was gewoon een leuke dag en zelfs die verwende kleine ***kinderen waar ik daarna weer op moest passen konden mijn dag niet meer verpesten. Dus, wat gaan we de volgende keer doen oma??
Op maandag moet ik van 7 tot 9 ’s ochtends oppassen, ik heb werkelijk geen flauw idee waarom ik dat heb aangenomen want ik houd absoluut niet van vroeg opstaan. Maar ik bedacht dat ik daarna wel langs mijn opa en oma kon gaan gezien ik daar nog iets af moest geven en ik ook nog niet ontbeten had.
Ik vind op bezoek gaan bij mijn grootouders hartstikke leuk maar op dit moment staat ongeveer alles wat ze bezitten in dozen omdat ze gaan verhuizen. Dus ben ik ze constant aan het plagen als ze weer iets niet kunnen vinden (‘En je weet echt honderd procent zeker dat je het nog NIET in een doos hebt gestopt?’). Maar daarnaast wilde ik vooral wat gaan slapen, en dat plan veranderde zo dat ik met mijn oma ging winkelen. Wat, net als de vorige keer, hartstikke grappig was!
Ik vind het leuk om iets met mijn oma te gaan doen, net als ik het leuk vind om iets met mijn moeder te doen. Mijn moeder en ik hebben ongeveer dezelfde kledingstijl dus als ik iets niet kan betalen en zij koopt het kan ik het twee weken daarna uit haar kledingkast stelen. Dit werkt helaas ook nog wel eens tegen me… want doordat we bijna dezelfde maat hebben moet ik altijd mijn vesten in de gaten houden, gezien ik er al velen kwijt ben geraakt aan mijn moeder…
Maar toen mijn oma een nieuwe rok paste was ze ineens bezorgd of ik iets zou gaan denken in de trant van ‘Oh nee, oma probeert ook hip te zijn…’ Ik dacht dat op dat moment niet en zo denk ik er nog steeds niet over. Mijn oma is gewoon te gek!! Met of zonder rok met felgele bloemen erop!!
Naa, het was gewoon een leuke dag en zelfs die verwende kleine ***kinderen waar ik daarna weer op moest passen konden mijn dag niet meer verpesten. Dus, wat gaan we de volgende keer doen oma??
zondag 14 maart 2010
Opgroeien 13/365
Toen ik klein was voelde het alsof ik altijd bij mijn vader en moeder zou leven. Vorig jaar, toen ik geslaagd was, was het idee van op mezelf wonen en het aanzien van mijn toekomst oprecht angstaanjagend. Kennelijk gaat veranderen snel.
Ik ben 17, een student in Utrecht, een blogger en bijna een volwassene. Veranderingen gaan snel, toen ik vorig jaar de middelbare school uitliep om niet meer terug te hoeven komen vond ik het verschrikkelijk om naar de toekomst te moeten kijken. Ik wilde er niks van weten en ik wilde het ‘kleine’ meisje blijven dat ik was!
Maar als ik nu om me heen kijk zie ik dat in die paar maanden tijd, ik een geheel ander persoon ben geworden. Ineens besef ik me dat het leven niet zo makkelijk is en in maar vier maanden tijd komt daar nog eens een flinke dosis verantwoordelijkheid bovenop (in de vorm van brieven die me herinneren aan het betalen van belastingen). En ik heb het maar te slikken want vluchten is geen optie. Vluchten is mijn specialiteit, ik heb het niet zo met dingen die heel serieus en zwaar zijn en wil eigenlijk gewoon zoveel mogelijk plezier in mijn leven hebben. Maar ik weet ook wel wanneer er echt geen vluchtroute meer is. En mijn vluchtroutes beginnen heel snel op te raken. Ineens laat mijn studie me inzien dat ik me moet bezig houden met mijn toekomst. Mijn bankrekening laat zien dat ik een baan nodig heb (niet dat ik blut ben) en mijn ouders zitten constant op mijn nek om te ‘praten over mijn toekomst’. Het enige waar ik (nog) niet in gesleept ben is het zoeken naar een eigen huis.
Het idee van ‘uit huis gaan’ is de laatste tijd ook niet meer zo angstaanjagend. Soms hoop ik er zelfs op, vooral als mijn ouders weer bezig zijn. Ik weet dat ouders vervelend horen te zijn, maar kunnen ze niet af en toe een pauze nemen?
Nou ja, ik heb vandaag eindelijk mijn kamer weer eens opgeruimd en ik ben eindelijk weer bij met mijn 365-blog dus die twee kan ik van mijn ‘te doen-lijstje’ afstrepen. Waardoor studeren voor de tentamens overblijft, damn ik heb zo’n hekel aan dat gedeelte…
Ik ben 17, een student in Utrecht, een blogger en bijna een volwassene. Veranderingen gaan snel, toen ik vorig jaar de middelbare school uitliep om niet meer terug te hoeven komen vond ik het verschrikkelijk om naar de toekomst te moeten kijken. Ik wilde er niks van weten en ik wilde het ‘kleine’ meisje blijven dat ik was!
Maar als ik nu om me heen kijk zie ik dat in die paar maanden tijd, ik een geheel ander persoon ben geworden. Ineens besef ik me dat het leven niet zo makkelijk is en in maar vier maanden tijd komt daar nog eens een flinke dosis verantwoordelijkheid bovenop (in de vorm van brieven die me herinneren aan het betalen van belastingen). En ik heb het maar te slikken want vluchten is geen optie. Vluchten is mijn specialiteit, ik heb het niet zo met dingen die heel serieus en zwaar zijn en wil eigenlijk gewoon zoveel mogelijk plezier in mijn leven hebben. Maar ik weet ook wel wanneer er echt geen vluchtroute meer is. En mijn vluchtroutes beginnen heel snel op te raken. Ineens laat mijn studie me inzien dat ik me moet bezig houden met mijn toekomst. Mijn bankrekening laat zien dat ik een baan nodig heb (niet dat ik blut ben) en mijn ouders zitten constant op mijn nek om te ‘praten over mijn toekomst’. Het enige waar ik (nog) niet in gesleept ben is het zoeken naar een eigen huis.
Het idee van ‘uit huis gaan’ is de laatste tijd ook niet meer zo angstaanjagend. Soms hoop ik er zelfs op, vooral als mijn ouders weer bezig zijn. Ik weet dat ouders vervelend horen te zijn, maar kunnen ze niet af en toe een pauze nemen?
Nou ja, ik heb vandaag eindelijk mijn kamer weer eens opgeruimd en ik ben eindelijk weer bij met mijn 365-blog dus die twee kan ik van mijn ‘te doen-lijstje’ afstrepen. Waardoor studeren voor de tentamens overblijft, damn ik heb zo’n hekel aan dat gedeelte…
Raadsel tijd 12/365
Wegens gebrek aan inspiratie en tijd is er voor vandaag een raadsel.
Na twee uur wist mijn familie het antwoord nog niet. Ook al had ik wel een behoorlijke discussie met de vriend van mijn moeder over het antwoord. Hier komt het (wel in het Engels):
More precious than gold,
that cannot be bought.
It can never be sold,
but it’s earned if it’s sought.
Though it be broken,
it still can be mended.
At birth it can’t start!
Nor by death is it ended.
Ik geef één tip: het antwoord is NIET liefde (love). Gezien liefde kan beginnen bij de geboorte (moeder naar kind). Ik heb dat antwoord veel te vaak gekregen de laatste tijd.
Eerste dag 11/365
Eerste dag bij een nieuwe werkgever. Altijd stress maar toch vrij interessant.
Ik denk dat het langdurig zoeken naar een nieuwe baan me bespaard blijft. Tenminste, voor nu. Ik heb het geluk dat mijn moeder gewoon heel veel mensen kent, mensen die altijd mensen nodig hebben. Dus nu zit ik aan een bureau met zes anderen, waarvan één van hen mijn nieuwe baas is. Ik vond vrijdagen waarin ik zo lang kon slapen als ik wilde heerlijk, maar ik moet er maar aan gewend raken dat ik moet gaan werken. Ik ben een student en ik heb geen ouders die tot over hun oren in het geld zwemmen dus ben ik veroordeeld tot de werkende klasse.
Toen ik vanochtend de trein in stapte was ik bloednerveus. Ook omdat het station waar ik opstapte het station is waar half Diemen de trein neemt naar school. En dat is nu net de helft die ik eigenlijk niet zo graag weer wil zien. Maar toen ik aankwam bij het bedrijf werd ik verwelkomd alsof ik er al een jaar werk. Ik was vergeten te vertellen wat ik hier eigenlijk doe, ik werk voor een online marketing bedrijf. De dag begon best makkelijk, ik moest het internet afspeuren naar websites die op onze PR-lijst pasten voor de marketing van een klant.
Maar een paar uur later werd het ineens een stuk spannender. Mijn baas besloot dat ik, op mijn eerste dag, mee moest om te notuleren bij een vergadering met een klant. Goede morgen, ik ben hier net en ik probeer nog steeds jullie computersysteem te begrijpen… Nou, niet dus. Mijn baas keek mij en de chef aan en zei enkel: ‘Wie het eerste bij mijn auto is!’ En daarna sprintte ze ervandoor, door de hal en de trap af, terwijl ze minstens 10 centimeter hoge hakken aan had…
Ze kwam zonder problemen beneden aan, alsof ze sneakers droeg en geen hakken. Het voordeel van met hen meemoeten was dat ik een lift kreeg naar Amsterdam en niet de trein terug hoefde te nemen. Ik denk dat dit werk nog heel spannend/grappig gaat worden…
Prikken...brrr... 10/365
Ik heb sowieso al een hekel aan bijna alles dat ook maar iets met dokters te maken heeft maar er is toch één ding dat ik verreweg het meeste haat: prikken.
Ik had al een hekel aan prikken toen ik klein was. Ik probeerde altijd te ontsnappen maar het is nooit gelukt, ik heb alle prikken gehad die op het lijstje stonden…
Deze relatie tussen prikken en mij is tot nu toe onveranderd. Ik hoef nu geen prikken meer te halen die preventief zijn, tenzij ik op vakantie ga naar bepaalde landen, maar er zijn nu nog vervelendere versies. De verdovingen. De laatste keer dat ik er zo één moest was voor een kleine kaakoperatie. Het deed pijn als hel!
De andere soort prikken zijn de bloed prikken, die meestal voor medisch onderzoek zijn. Sommige mensen geven bloed om het leven van anderen te redden, een zeer goed doel vind ik. Maar deze ochtend mocht ik naar een ‘lab’ (wat eigenlijk gewoon een achterkamertje van een lokaal dorsphuis/lokale pub was)om bloed te laten prikken voor onderzoek. Ik heb niks tegen naalden, hoewel we niet echt vrienden van elkaar zijn, maar ik heb wel iets tegen mensen die ze in me steken. Ze hadden twee ampullen nodig zodat ze konden gaan onderzoeken of ik of de ergste verkoudheid heb die ze kunnen bedenken, of dat ik Pfeiffer heb. Alsof ik één van de twee ook maar enigszins kan gebruiken. Grumpf…
Ik had al een hekel aan prikken toen ik klein was. Ik probeerde altijd te ontsnappen maar het is nooit gelukt, ik heb alle prikken gehad die op het lijstje stonden…
Deze relatie tussen prikken en mij is tot nu toe onveranderd. Ik hoef nu geen prikken meer te halen die preventief zijn, tenzij ik op vakantie ga naar bepaalde landen, maar er zijn nu nog vervelendere versies. De verdovingen. De laatste keer dat ik er zo één moest was voor een kleine kaakoperatie. Het deed pijn als hel!
De andere soort prikken zijn de bloed prikken, die meestal voor medisch onderzoek zijn. Sommige mensen geven bloed om het leven van anderen te redden, een zeer goed doel vind ik. Maar deze ochtend mocht ik naar een ‘lab’ (wat eigenlijk gewoon een achterkamertje van een lokaal dorsphuis/lokale pub was)om bloed te laten prikken voor onderzoek. Ik heb niks tegen naalden, hoewel we niet echt vrienden van elkaar zijn, maar ik heb wel iets tegen mensen die ze in me steken. Ze hadden twee ampullen nodig zodat ze konden gaan onderzoeken of ik of de ergste verkoudheid heb die ze kunnen bedenken, of dat ik Pfeiffer heb. Alsof ik één van de twee ook maar enigszins kan gebruiken. Grumpf…
Het is iets met de zon... 9/365
De sneeuw is weg, het is iets warmer en mijn grootste vriend heeft de lucht weer veroverd. De zon schijnt weer!
Vergeleken met eerdere winters is dit een lange winter. Tenminste, hij begon vroeg. Normaal valt in Nederland de sneeuw ergens rond het einde van januari, dit jaar begon het echter al halverwege december. En zo duurde het de tweede helft van december, en januari, en het begin van februari. Met temperaturen van -10 was het geen pretje om buiten te lopen of te fietsen
Inmiddels is de temperatuur eindelijk gestegen naar 5 graden of meer en de zon schijnt! En daarmee is trouwens ook het laatste gedeelte van mijn concentratie (wat ik eigenlijk heel hard voor school nodig heb) gesmolten. Ik moet voor mijn tentamens leren en het enige dat ik nog doe is naar buiten staren en hopen dat het snel wat warmer wordt zodat ik lekker buiten kan zitten. Normaal heb ik niet veel gemeen met ‘zon-aanbidders’, mensen die beginnen te gillen bij het eerste beste zonnestraaltje en zelfs midden in de winter nog in de zon liggen in de hoop een beetje bij te kleuren. Ik heb echt niets met dat gedrag maar na zo’n koude winter (ik ben duidelijk niet gemaakt voor een leven in Scandinavië…of als pinguïn) ben zelfs ik dol op de zon!
Ik ben ook dol op de zon omdat ik best wel medelijden had met de vogels (eenden, meerkoeten, ganzen, zwanen, etc.) gezien het water natuurlijk hartstikke bevroren was en ze zo niet bij hun eten konden. Ik kon wel begrijpen dat ze ook geen gras meer aten, ik ben ook niet dol op diepgevroren eten…
Maar nu het weer zo lekker is ga ik eens kijken of ik de collegezaal uit kan vluchten om van de zon te genieten... en van mijn reis naar mijn huisarts maar dat is een ander verhaal (en van een reisje naar de dokter geniet ik niet zo erg…).
Vergeleken met eerdere winters is dit een lange winter. Tenminste, hij begon vroeg. Normaal valt in Nederland de sneeuw ergens rond het einde van januari, dit jaar begon het echter al halverwege december. En zo duurde het de tweede helft van december, en januari, en het begin van februari. Met temperaturen van -10 was het geen pretje om buiten te lopen of te fietsen
Inmiddels is de temperatuur eindelijk gestegen naar 5 graden of meer en de zon schijnt! En daarmee is trouwens ook het laatste gedeelte van mijn concentratie (wat ik eigenlijk heel hard voor school nodig heb) gesmolten. Ik moet voor mijn tentamens leren en het enige dat ik nog doe is naar buiten staren en hopen dat het snel wat warmer wordt zodat ik lekker buiten kan zitten. Normaal heb ik niet veel gemeen met ‘zon-aanbidders’, mensen die beginnen te gillen bij het eerste beste zonnestraaltje en zelfs midden in de winter nog in de zon liggen in de hoop een beetje bij te kleuren. Ik heb echt niets met dat gedrag maar na zo’n koude winter (ik ben duidelijk niet gemaakt voor een leven in Scandinavië…of als pinguïn) ben zelfs ik dol op de zon!
Ik ben ook dol op de zon omdat ik best wel medelijden had met de vogels (eenden, meerkoeten, ganzen, zwanen, etc.) gezien het water natuurlijk hartstikke bevroren was en ze zo niet bij hun eten konden. Ik kon wel begrijpen dat ze ook geen gras meer aten, ik ben ook niet dol op diepgevroren eten…
Maar nu het weer zo lekker is ga ik eens kijken of ik de collegezaal uit kan vluchten om van de zon te genieten... en van mijn reis naar mijn huisarts maar dat is een ander verhaal (en van een reisje naar de dokter geniet ik niet zo erg…).
Huiswerk 8/365
Eigenlijk zou ik een column moeten schrijven vandaag. De achtste eigenlijk.
Maar ik ben neergehaald door een verschrikkelijke hoofdpijn en een tsunami van huiswerk. Serieus, blaadjes papier drijven rond door mijn kamer, meeste van hen opdrachten van eerder dit jaar. En geen zorgen, ze drijven niet op water, maar mijn raam staat open en de wind blaast ze heen en weer, maar drijven klinkt gewoon leuker.
Het huiswerk waar ik in verdrink zijn helaas niet die opdrachten, het is alles wat ik moet leren voor de komende tentamens. Antropologie, Sociologie, Moderne Geschiedenis, Media-Invloed, Media-Landschap en Spelling. En gezien ik al die tentamens moet halen ben ik voor deze ene keer in mijn leven verantwoordelijk bezig. Dus in plaats van een grappig stuk over hoe saai Sociologie is, of over de strijd tussen de woorden ‘Modern’ en ‘Geschiedenis’, sla ik mijn boeken open en ga leren.
Prettige avond allemaal!
vrijdag 12 maart 2010
Jongens... 7/365
Jongens: je kunt niet met ze en je kunt niet zonder ze…
Ongeveer eens per jaar neem ik me voor om liefde te vergeten en te negeren, en elke keer dat ik dat zeg word ik ineens omringt door leuke jongens. Als er iets als Cupido, het Lot of het Universum… het meld me elke keer weer dat het sterker en slimmer is dan ik, damn!
Wees gewaarschuwd: dit stukje tekst zal behoorlijk specifiek tegen mannen gekeerd zijn!
Ik vraag me wel eens af waarom jongens alleen in zichzelf geïnteresseerd lijken te zijn. Of in dingen die alleen hen interesseren. Ik weet ook wel dat niet alle jongens zo zijn, maar soms komt het wel zo over. Overal hoor ik verhalen over relaties die over zijn en over jongens die het kennelijk alleen interesseert hoe vaak ze ge-sms’t worden door hoeveel verschillende meisjes. Mijn liefdesleven staat dan ook op een nogal laag pitje. Om de een of andere reden word ik omgeven door homo’s, of sukkels (of jongens zonder interesse maar dat is iets anders, dat kan ik begrijpen en nog respecteren).
En hoe vecht je tegen sukkels? Ik heb het één keer gedaan, toen ik nog heel klein was… Het was de grootste jongen uit de klas (het was op de basisschool in groep zes) en de jongen was nieuw. Hij koos mij uit als ‘slachtoffer’ van zijn pesterijen en grappen. Ik ben altijd de kleinste geweest en na een paar weken besloot hij me de doorgang naar de school te blokkeren terwijl hij maar opmerkingen bleef maken over mijn lengte en dat ik slap zou zijn. Het eindigde met hem terwijl hij huilend de school in rende. Ik kan me niet herinneren dat ik hem raakte, ik kan me eigenlijk alleen de seconde voor en de seconde na het moment dat mijn vuist zijn kaak raakte herinneren. Ik heb wel besloten nooit meer geweld te gebruiken (tenzij iemand mij kwaad doet, dat is zelfverdediging).
Jongens kunnen echt een plaag zijn maar ze vechten tenminste gewoon met vuisten en niet met woorden en roddels zoals meisjes. En volgende keer schrijf ik dit waarschijnlijk niet omdat ik dan niet een gesprek met mijn ex alias de grootste sukkel die ik ken heb gehad.
Ongeveer eens per jaar neem ik me voor om liefde te vergeten en te negeren, en elke keer dat ik dat zeg word ik ineens omringt door leuke jongens. Als er iets als Cupido, het Lot of het Universum… het meld me elke keer weer dat het sterker en slimmer is dan ik, damn!
Wees gewaarschuwd: dit stukje tekst zal behoorlijk specifiek tegen mannen gekeerd zijn!
Ik vraag me wel eens af waarom jongens alleen in zichzelf geïnteresseerd lijken te zijn. Of in dingen die alleen hen interesseren. Ik weet ook wel dat niet alle jongens zo zijn, maar soms komt het wel zo over. Overal hoor ik verhalen over relaties die over zijn en over jongens die het kennelijk alleen interesseert hoe vaak ze ge-sms’t worden door hoeveel verschillende meisjes. Mijn liefdesleven staat dan ook op een nogal laag pitje. Om de een of andere reden word ik omgeven door homo’s, of sukkels (of jongens zonder interesse maar dat is iets anders, dat kan ik begrijpen en nog respecteren).
En hoe vecht je tegen sukkels? Ik heb het één keer gedaan, toen ik nog heel klein was… Het was de grootste jongen uit de klas (het was op de basisschool in groep zes) en de jongen was nieuw. Hij koos mij uit als ‘slachtoffer’ van zijn pesterijen en grappen. Ik ben altijd de kleinste geweest en na een paar weken besloot hij me de doorgang naar de school te blokkeren terwijl hij maar opmerkingen bleef maken over mijn lengte en dat ik slap zou zijn. Het eindigde met hem terwijl hij huilend de school in rende. Ik kan me niet herinneren dat ik hem raakte, ik kan me eigenlijk alleen de seconde voor en de seconde na het moment dat mijn vuist zijn kaak raakte herinneren. Ik heb wel besloten nooit meer geweld te gebruiken (tenzij iemand mij kwaad doet, dat is zelfverdediging).
Jongens kunnen echt een plaag zijn maar ze vechten tenminste gewoon met vuisten en niet met woorden en roddels zoals meisjes. En volgende keer schrijf ik dit waarschijnlijk niet omdat ik dan niet een gesprek met mijn ex alias de grootste sukkel die ik ken heb gehad.
woensdag 10 maart 2010
Jongens vs. Meisjes 6/365
Mannen van Mars, vrouwen van Venus. Jongens tegen meisjes. De strijd van de sekses. Het is zo oud als de weg naar Rome en zelfs op school moeten we erover leren. Blech…
Ik denk dat het allemaal begonnen is met de Griekse mythologie. Het beroemde Amazone rijk. Een rijk opgericht door vrouwen voor vrouwen. De Amazones hadden strikte regels over mannen in hun volk. In dit rijk waren de vrouwen de jagers, de krijgers en de heersers. De mannen deden het huishouden, het schoonmaken, het verplegen en ze zorgden voor de kinderen. Als ze al samen leefden. Het andere verhaal vertelt namelijk dat de Amazones en de mannen, de Gargareans, eens per jaar samen kwamen. Als de nieuwe generatie geboren was werden de jongens naar hun vaders gestuurd en de meisjes bleven bij hun moeders. Deze meisjes werden opgevoed en getraind tot nieuwe, machtige krijgers op het eiland waar de Amazones woonden, de jongens leefden op het vasteland, in het territorium van de Gargareans, waar ze boer of ambachtsman werden.
Wist je dat een van de grootste krijgers in de Trojaanse Oorlog een vrouw was? Haar naam was Penthesilea en ze was de dochter van de oorlogsgod Ares. Ze werd helaas gedood door Achilles. Ik denk dat als jongens/mannen weer eens lopen op te scheppen dat mannen beter zijn dan vrouwen, ze duidelijk de mythologie niet kennen. Penthesilea doodde honderden mannen en haar dood was één van de grootste verliezen die het Trojaanse leger opliep. Nog zo’n geweldig persoon was Atalanta. Een Griekse vrouw die woedend was over het feit dat mannen dachten dat ze beter waren dan zij, zelfs als ze tijdens het jagen een veel grotere buit binnenhaalde. Ze besloot alleen te trouwen met iemand die haar kon verslaan in een wedstrijd rennen. Vele mannen dachten dat ze haar makkelijk konden verslaan, en Atalanta doodde vele mannen.
Maar dat is niet wat ik moet leren voor antropologie. Als we dit zouden leren, dan zou ik oprecht geïnteresseerd zijn. Maar nee, we moeten leren over hoe in sommige culturen mannen superieur zijn aan vrouwen, alsof ik dat nog niet wist. En natuurlijk kwam daardoor het aloude ‘jongens zijn beter’ weer naar boven. In de collegezaal konden sommige jongens het namelijk niet laten om te zeggen dat jongens in veel dingen ook beter zijn dan meisjes. Ik denk dat als er zo iemand voor me had gezeten ik hem met een boek een flinke klap tegen zijn achterhoofd had gegeven. En als iemand dat slap of laf vind, dan doe ik het graag nog eens over maar dan in zijn gezicht!
De extra pauze: de wc 5/365
WC-stop. Een aangename pauze die wordt gemaakt tijdens autoritten, op school, pretparken of iets anders. Er zijn verschillende soorten en iedereen gebruikt ze.
‘Mama, kunnen we stoppen?’ ‘Ik moet zo nodig…’ ‘Mama!!’ Iedereen die kleine kinderen of een klein broertje/zusje heeft en die lange autoritten maakt kent dit geluid. Het is het zeuren van een klein kind die niet naar zijn/haar moeder heeft geluisterd toen die zei dat ze VOORDAT ze in de auto stapten naar de wc moesten gaan. Mijn ouders kennen dit geluid van mij toen ik klein was, en ik leerde het kennen toen mijn broertje klein was (soms hoor ik het nog steeds). En als je dan eindelijk een stop maakt bij een krakkemikkig benzinestation of picknick plaats (de meeste ZIJN gammel) wil de kleine vervelende plaag ineens niet naar de wc omdat die te vies is. Mijn familie en ik reizen veel met de auto tijdens vakanties en tijdens elke stop hoor ik wel zo’n klier die van zijn/haar moeder verwacht dat die de wc voor hen gaan schoonmaken. Het is vervelend en ik ben altijd met stomheid geslagen als ik zo’n moeder het dan ook nog zie doen, alleen omdat haar kinderen het zeggen.
De andere wc-stop is op school. Behalve naar de wc gaan is het ook een hele goede manier om de klas uit te komen met een geldige reden. Ik heb het heel veel gebruikt op de middelbare school en het ging zelfs zo ver dat ik bij één lerares niet meer tijdens haar lessen naar de wc mocht. Dat was af en toe best lastig, ongeveer één week per maand, ik denk dat alle vrouwen wel weten wat ik bedoel.
Ik hou van wc-stops. Hoewel het niet hetzelfde is op de universiteit/opleiding als op de middelbare school, tijdens hoorcolleges kun je immers gewoon de zaal uitlopen wanneer je wilt (alleen tijdens werkcolleges niet). Maar tijdens de middelbare school was het mijn extra pauze. Het heeft me problemen bezorgt en me tegelijkertijd gered van de meest saaie preken die leraren ooit hebben gegeven. Dus behalve dan dat het nodig is, is het ook nog eens heel, heel handig.
Lang leve de wc-stop!
‘Mama, kunnen we stoppen?’ ‘Ik moet zo nodig…’ ‘Mama!!’ Iedereen die kleine kinderen of een klein broertje/zusje heeft en die lange autoritten maakt kent dit geluid. Het is het zeuren van een klein kind die niet naar zijn/haar moeder heeft geluisterd toen die zei dat ze VOORDAT ze in de auto stapten naar de wc moesten gaan. Mijn ouders kennen dit geluid van mij toen ik klein was, en ik leerde het kennen toen mijn broertje klein was (soms hoor ik het nog steeds). En als je dan eindelijk een stop maakt bij een krakkemikkig benzinestation of picknick plaats (de meeste ZIJN gammel) wil de kleine vervelende plaag ineens niet naar de wc omdat die te vies is. Mijn familie en ik reizen veel met de auto tijdens vakanties en tijdens elke stop hoor ik wel zo’n klier die van zijn/haar moeder verwacht dat die de wc voor hen gaan schoonmaken. Het is vervelend en ik ben altijd met stomheid geslagen als ik zo’n moeder het dan ook nog zie doen, alleen omdat haar kinderen het zeggen.
De andere wc-stop is op school. Behalve naar de wc gaan is het ook een hele goede manier om de klas uit te komen met een geldige reden. Ik heb het heel veel gebruikt op de middelbare school en het ging zelfs zo ver dat ik bij één lerares niet meer tijdens haar lessen naar de wc mocht. Dat was af en toe best lastig, ongeveer één week per maand, ik denk dat alle vrouwen wel weten wat ik bedoel.
Ik hou van wc-stops. Hoewel het niet hetzelfde is op de universiteit/opleiding als op de middelbare school, tijdens hoorcolleges kun je immers gewoon de zaal uitlopen wanneer je wilt (alleen tijdens werkcolleges niet). Maar tijdens de middelbare school was het mijn extra pauze. Het heeft me problemen bezorgt en me tegelijkertijd gered van de meest saaie preken die leraren ooit hebben gegeven. Dus behalve dan dat het nodig is, is het ook nog eens heel, heel handig.
Lang leve de wc-stop!
zondag 7 maart 2010
Blogs 4/365
Blogs. Ze bestaan in alle soorten, maten en voor elk onderwerp. En ze reizen rond in met een onvoorstelbare snelheid op een snelweg die wij het Internet (of World Wide Web) noemen.
Blogs over mode, blogs over eten, blogs over straatculturen, blogs over muziek. Alles en iedereen heeft wel een eigen blog en iedereen is in staat die te lezen. Oké, bijna iedereen. Voor de ‘ouderen’ van deze planeet is het verbazingwekkend hoe snel de technologie is ontwikkeld. Tien jaar geleden kon niemand zich indenken dat je met iemand kon praten die zich op datzelfde moment aan de andere kant van de wereld bevond, en dat met dezelfde snelheid als tijdens een telefoongesprek. Sterker nog: soms is het sneller om mijn vrienden even online te spreken dan als ik ze moet gaan bellen. Maar dat kan ook met de verschrikkelijke verbinding op mijn school te maken hebben…
Ik ben gek op het internet. Een vriendin van me zit nu voor een jaar in Amerika en ik kan nog steeds met haar praten zonder bang te hoeven zijn voor angstaanjagend hoge telefoonrekeningen. En ik volg een paar online comics (ja ja, ik weet hoe verschrikkelijk dat klinkt…) en een paar blogs. Ik vind de meeste van hen leuk om te lezen, hoewel ik altijd weinig op heb met de mode blogs maar dat is waarschijnlijk omdat ik gewoon weinig met mode heb. Daar schrijf ik een andere keer wel over.
Maar ik ben student aan de School voor Journalistiek en ik heb een paar leraren die een pesthekel hebben aan blogs. Volgens hen wordt er doormiddel van blogs alleen maar onzin geschreven. Ik ben het niet met ze eens maar ik kan ze toch wel een beetje begrijpen. Zij zijn nog van de ‘oude garde’ van journalisten, ze waren zelf verslaggevers en redacteuren bij kranten en een enkeling bij een tijdschrift. Zij zien blogs, waarbij immers iedereen een journalist is, als een soort bedreiging voor hun studenten. De ‘nieuwe’ generatie van journalisten moet voor een baantje vechten gezien de kranten met moeite hun hoofd boven water houden en de televisie, radio en tijdschriften overspoeld worden door jonge journalisten die op zoek zijn naar een baan. Maar mijn medestudenten en ik zien de blogs echt niet als een bedreiging, wij lezen ze eigenlijk alleen als afleiding en puur om vermaak. Heel soms staat er echt iets interessants in. Maar dat is het.
Ik moet wel bekennen dat niet al mijn leraren zo zijn. Één van hen werd ontzettend enthousiast toen hij hoorde over mijn ‘365 blog missie’. Ook omdat ik deze blog in twee talen probeer/blijf/wil schrijven, Engels en Nederlands. Mijn beste vriend tijdens het schrijven is mijn woordenboek… (dat valt wel mee hoor, rustig maar).
Dag ziek 3/365
De hele dag verdoen, liggend op de bank voor de tv. En dat terwijl je je verschrikkelijk voelt. Ik heb een oprechte hekel aan ziek zijn.
Behalve dat ik extreem allergisch ben voor huiswerk, waar ik in dreig te verdrinken, voelt mijn neus alsof hij van binnenuit smelt, mijn keel doet zo’n pijn dat het lijkt alsof ik schuurpapier heb ingeslikt en mijn hoofd voelt alsof het met een drilpudding gevuld is. En ik hou niet eens van drilpudding.
Ziek zijn is verschrikkelijk, het enige wat je kunt doen is in je bed of op de bank liggen. En dankzij de gemiddelde hoofdpijn die met de griep samengaat kun je niet eens tv kijken of een boek lezen. De ‘pret’ is goed voor één dag, en dan heb ik het toch echt wel gehad.
Ziek zijn heeft nog één ander naar effect op mij persoonlijk, ik verlies alle controle over mijn emoties. Ik denk dat ik deze ene ochtend een half uur met droge ogen heb rondgelopen. Dus nu moet ik alles ontlopen dat zielig of extreem vrolijk zou kunnen zijn/worden, of ik heb al snel zo’n opblaasbaar zwembadje nodig. Ik vind zwemmen niet vervelend maar dat gaat toch een beetje ver…
Een ander veel voorkomend symptoom van ziek zijn is dat alleen al de geur van eten je ontzettend misselijk kan maken. En op dit moment is mijn broertje gehaktballen aan het maken zodat de hele kamer naar peper en andere kruiden ruikt. Ik ga maar aan tafel zitten en naar mijn eten staren zonder enig gevoel van honger te hebben.
Eet smakelijk allemaal!
Behalve dat ik extreem allergisch ben voor huiswerk, waar ik in dreig te verdrinken, voelt mijn neus alsof hij van binnenuit smelt, mijn keel doet zo’n pijn dat het lijkt alsof ik schuurpapier heb ingeslikt en mijn hoofd voelt alsof het met een drilpudding gevuld is. En ik hou niet eens van drilpudding.
Ziek zijn is verschrikkelijk, het enige wat je kunt doen is in je bed of op de bank liggen. En dankzij de gemiddelde hoofdpijn die met de griep samengaat kun je niet eens tv kijken of een boek lezen. De ‘pret’ is goed voor één dag, en dan heb ik het toch echt wel gehad.
Ziek zijn heeft nog één ander naar effect op mij persoonlijk, ik verlies alle controle over mijn emoties. Ik denk dat ik deze ene ochtend een half uur met droge ogen heb rondgelopen. Dus nu moet ik alles ontlopen dat zielig of extreem vrolijk zou kunnen zijn/worden, of ik heb al snel zo’n opblaasbaar zwembadje nodig. Ik vind zwemmen niet vervelend maar dat gaat toch een beetje ver…
Een ander veel voorkomend symptoom van ziek zijn is dat alleen al de geur van eten je ontzettend misselijk kan maken. En op dit moment is mijn broertje gehaktballen aan het maken zodat de hele kamer naar peper en andere kruiden ruikt. Ik ga maar aan tafel zitten en naar mijn eten staren zonder enig gevoel van honger te hebben.
Eet smakelijk allemaal!
Schrijf plaatsen 2/365
Het is verbazingwekkend hoe een laptop een leventje makkelijker kan maken. Of moeilijker…
Sinds ik mijn laptop heb, heb ik hem meestal wel bij me. Niet omdat ik verslaafd ben maar omdat het een licht ding is en als ik dan echt dodelijk verveeld ben, dan heb ik tenminste iets te doen. Het is echter één van de dingen waar mijn vader in ik nog wel eens discussies over kunnen hebben. Hij heeft er een hekel aan als ik beneden in onze woonkamer op mijn laptop zit te werken omdat het ‘irritant harde typ geluiden maakt’. Helaas is het feit dat hij het vervelend vind, geen goede reen voor mij om niet beneden te zitten met mijn laptop. Eigenlijk alleen omdat in de woonkamer onze ontzettend geweldige bank staat.
Het is waarschijnlijk gewoon ook een vorm van gemak maar ik hou er gewoon van om op die bank te liggen en ondertussen wat te schrijven, met vrienden te chatten of een film te kijken. Wie niet? Maar mijn vader en ik krijgen altijd discussies over de bank, en de vensterbank. Niet zo heel lang geleden besloot mijn vader namelijk dat onze vensterbank te smal was om lekker op te zitten. En niet omdat we allemaal abnormaal dik zijn of zo. Dus heeft hij de vensterbank ‘verbouwd’ waardoor deze nu breder is en tot over de verwarming komt, waardoor het heerlijk is om er op te zitten. Het is een dilemma. Hoe en waar ga ik mijn vader nog even verder pesten? Terwijl ik lekker op de zachte en grote bank lig, of terwijl ik op de warme vensterbank met rugleuning zit? En de andere vraag is: Waar wil hij me weer vandaan jagen?
En nu is hij mijn haar door de war aan het gooien waardoor het echt verschrikkelijk zit en statisch wordt, puur omdat de ‘irritante typ geluiden’ op zijn zenuwen beginnen te werken. Ik zal wraak nemen!! :P
Sinds ik mijn laptop heb, heb ik hem meestal wel bij me. Niet omdat ik verslaafd ben maar omdat het een licht ding is en als ik dan echt dodelijk verveeld ben, dan heb ik tenminste iets te doen. Het is echter één van de dingen waar mijn vader in ik nog wel eens discussies over kunnen hebben. Hij heeft er een hekel aan als ik beneden in onze woonkamer op mijn laptop zit te werken omdat het ‘irritant harde typ geluiden maakt’. Helaas is het feit dat hij het vervelend vind, geen goede reen voor mij om niet beneden te zitten met mijn laptop. Eigenlijk alleen omdat in de woonkamer onze ontzettend geweldige bank staat.
Het is waarschijnlijk gewoon ook een vorm van gemak maar ik hou er gewoon van om op die bank te liggen en ondertussen wat te schrijven, met vrienden te chatten of een film te kijken. Wie niet? Maar mijn vader en ik krijgen altijd discussies over de bank, en de vensterbank. Niet zo heel lang geleden besloot mijn vader namelijk dat onze vensterbank te smal was om lekker op te zitten. En niet omdat we allemaal abnormaal dik zijn of zo. Dus heeft hij de vensterbank ‘verbouwd’ waardoor deze nu breder is en tot over de verwarming komt, waardoor het heerlijk is om er op te zitten. Het is een dilemma. Hoe en waar ga ik mijn vader nog even verder pesten? Terwijl ik lekker op de zachte en grote bank lig, of terwijl ik op de warme vensterbank met rugleuning zit? En de andere vraag is: Waar wil hij me weer vandaan jagen?
En nu is hij mijn haar door de war aan het gooien waardoor het echt verschrikkelijk zit en statisch wordt, puur omdat de ‘irritante typ geluiden’ op zijn zenuwen beginnen te werken. Ik zal wraak nemen!! :P
dinsdag 2 maart 2010
Start van een nieuwe missie. 1/365
Missies. We beginnen elk jaar honderden van ze, en helaas…de meesten zijn gedoemd te sneuvelen. Op school begin je er zelfs nog meer. Meesten daarvan hebben met huiswerk te maken…iets waar ik toch zeer allergisch voor ben.
Ik ben helaas zo’n student die alles het liefst zo lang mogelijk uitstel. En dan loop ik enorm te balen als ik weer eens te laat begonnen ben. Het is een veel voorkomend verschijnsel in mijn huis. Ik wil hiermee echter niet zeggen dat ik disciplineloos, hoewel een schop in de goede richting op vele momenten best welkom is… Op het moment dat ik dit typ zou ik namelijk eigenlijk mijn Engels opdracht af moeten maken maar ik heb besloten dat het saai is, en dat ik de opdracht niet begrijp.
Maar nu begin ik toch aan een nieuwe missie. Hoe ik mezelf er weer toe krijg is me een raadsel, ik lijk wel gek. Maar met een opleiding journalistiek kan ik maar beter beginnen te oefenen. Vanaf vandaag elke dag een blog, een jaar lang… Hoe ik het doe weet ik nog niet maar gelukkig heb ook ik een iPhone en een laptop dus het zullen ook nog wel foto’s met drie zinnen kunnen worden.
Elke dag een blog?? Nu ik het zo typ en voor me zie verklaar ik mezelf nog meer voor gek. Ik geef het huiswerk de schuld, mijn hersens zijn overspannen. Dat kan wetenschappelijk gezien vast niet maar ik zei al dat ik journalistiek studeer, geen biologie of geneeskunde of zo iets dergelijks.
Ik kreeg dit rare idee trouwens dankzij mijn moeder en een vriendin. Deze vriendin schrijft dan wel niet maar ze maakt geweldige foto’s, zij doet zo’n project maar dan met deze foto’s. Elke dag een foto, het is ontzettend leuk/grappig/cool om te zien. En mijn moeder zei ‘Als je toch geen huiswerk doet, begin dan op z’n minst te oefenen door elke dag een column te schrijven.’ En zo werd dit gekke idee geboren. Ik wilde dit project eigenlijk gisteren starten, maar ter mijn verdediging: dat heb ik niet gedaan omdat ik gisteren amper thuis was, zo lui ben ik niet hoor. En ik doe dingen waarvan ik denk dat ze leuk zijn zonder problemen (eens zien hoe ik daarover denk na de eerste maand bloggen).
Maar over gekke ideeën gesproken, we hebben eindelijk pauze en ik ga maar eens een broodje eten. Tot later.
Abonneren op:
Posts (Atom)