Als ik uit het raam van de trein kijk is het verschil met een paar weken geleden onvoorstelbaar.
Een paar weken geleden was het twintig graden of warmer, nu is het slechts tien graden buiten. En dat is te zien, want als ik naar buiten kijk zie ik overal herfstkleuren, kale en omgeploegde akkers, en plassen van een eerdere regenbui. Maar er hangt ook iets anders over het land, iets dat je niet kan zien maar je weet dat het er is.
De kou hangt tussen de bomen en glijdt vanaf daar verder over het land. Terwijl langzaam al het groen verdwijnt verschijnen alle mogelijke bruintinten in een complete en wilde mix. Hiermee is de herfst echt aangekomen en voel je zelfs de intrede van Koning Winter al beginnen.
Zoals ik al eerder vertelde is dit weer echt mijn soort weer. Lekker fietsen met lucht in je longen die zo koud is dat je in één keer volledig wakker bent (en helder kan nadenken). En natuurlijk koffie halen voor in de trein, als ik daarmee doorga moet ik snel een sport gaan vinden waar ik daadwerkelijk aan wil gaan doen.
By the way, treinramen kunnen echt niet open bij intercity’s. Ik probeerde mijn antropologieboek naar buiten te gooien maar kreeg het raam niet open, jammer…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten