Sommige dingen zijn belangrijker dan je denkt. Jaren vond je iets leuk en ineens niet meer, het was te kinderachtig. Maar nog veel later besef je ineens hoe waardevol datgene nou daadwerkelijk was. Het was misschien wat kinderachtig maar het betekende veel voor je.
Veel mensen denken bij het woord ‘waardevol’ aan geld, juwelen en andere schatten, maar emotionele waarde is veelal net zo groot en vaak zelfs belangrijker. Teddyberen, souvenirs, dekentjes, boeken, poëzie-albums, er is van alles dat emotionele waarde kan hebben en dat je jaren lang links laat liggen omdat je het kinderachtig of tijdverspilling vindt. Maar als je dan op je vijftigste gaat verhuizen ben je dagenlang alleen maar door oude boekjes aan het bladeren, oude foto’s aan het bekijken en aan het bedenken wat je er nou mee moet. Het is te belangrijk voor je om weg te gooien maar je hebt er eigenlijk ook geen ruimte meer voor, en dat is een groot dilemma.
Dat is het moment waarop ouders hun kinderen vragen of ze er nog iets mee willen, om zo het geweten te sussen. Zij hebben het niet weggegooid zonder het weer een kans te geven. De kinderen kunnen dat aannemen of niet, meestal uit een soort onbewust schuldgevoel omdat je weet hoe belangrijk het voor je ouders was of omdat ineens duidelijk wordt hoeveel het voor jezelf betekent. De term waardevol is veel dieper dan alleen geld.
Wat dat betreft heb ik geluk gehad: mijn moeder, jouw overgrootmoeder dus, heeft veel voor mij bewaard. Daardoor weet ik ongeveer wat ik freubelde op de kleuterschool. En zelf kom ik nu dank zij de verhuizing ook wel gekke dingen dingen tegen die ik dus bewaarde, maar het meeste had ik rustig kunnen weggooien. Het is een hele toer om goed te schiften omdat je nooit helemaal zeker weet wat over 50 jaar nog wezenlijk blijkt te zijn. Sterkte, je arme oude opa.
BeantwoordenVerwijderen