Fietsend over de Weesperzijde in Amsterdam bedenk ik me dat ik nog steeds woedend ben op die leraar. Ik heb hem gisteren nogmaals gemaild over het hele incident maar een mail terug heb ik nog niet gekregen. De wind is koud en er hangt nog steeds een lichte mist over het water als ik het bekende geluid van de halsbandparkieten hoor. Er zit een hele kolonie in de bomen rond de Weespertrekvaart en ik vind het altijd leuk om ze te zien. Helaas zijn ze slecht zichtbaar tussen de bladeren met hun groene veren maar in de winter heb ik meer geluk.
Kale bomen zijn normaal geen heel erg vrolijk gezicht maar dit keer zie ik dat door de vingers, want tussen de bruine takken zie ik groene vogels hippen. De één vindt hun geluid een rotherrie, ik vind het leuk en gezellig. En nu ik ze eindelijk bezig kan zien in de bomen is het helemaal leuk. Het is jammer dat ik onderweg ben naar school en dat ik niet langer kan kijken. Terwijl ik in de trein zit, kijk ik naar de lucht. Eigenlijk ben ik best jaloers op deze vogels. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen, en er is niemand die ze tegen kan houden. Ik fietste ooit langs hun ‘territorium’ vlak nadat het gestormd had. Er was een boomtak afgescheurd en het stuk waar het boomsap uit de ‘wond’ vloeide was omringt door parkieten die genoten van het zoete boomsap. Het zijn hondsbrutale beestjes, daar niet van.
Op de terugweg kan ik even stoppen om langer te kijken. Door de wind die inmiddels is gaan waaien, waardoor de temperatuur naar gevoel nog lager is, hebben de vogels zich verplaatst. Van de bomen langs het water (open en winderig), naar de bomen in de straten (meer beschut door de huizen). Ze zijn nog steeds goed te zien, heldergroene veren tegen een bruine bast. Ze gaan niet in de dakgoten zitten of op hekken of auto’s, ze beperken zich puur tot de bomen die hun voedselbron en woonplaats zijn. Als de wind nog harder begint te waaien fiets ik door, zij hebben dan wel een lekker pak donsveren, ik helaas niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten