Armbanden, ringen, horloges, kettingen, oorbellen, charms…
Als je een juwelier binnenkomt word je overstroomt door pracht en praal, prijskaartjes en hoeveelheden glimdingen. Zeker met Valentijnsdag om de hoek zijn de meeste juweliers volgepakt met mensen die nog een cadeautje zoeken, de etalages zijn roze gekleurd van het rozenkwarts dat ineens massaal wordt gebruikt. De steen der liefde, of tenminste, dat is de naam die gegeven is aan deze roze edelsteen. De winkels zijn zo volgestouwd met diamanten, zilver, goud en andere edelmetalen en edelstenen dat de weerkaatsing van de lampen aan het plafond bijna pijn doet aan je ogen. Het lijkt bijna belachelijk dat er zoveel waarde voor juweliers hangt aan deze ene datum per jaar, dan vraag je je ineens af waar ze de rest van het jaar van leven.
Maar naast het valentijnspubliek heb je natuurlijk ook mensen die gaan trouwen en ringen zoeken, mensen die elkaar gewoon een cadeautje willen geven, mensen die iets moeten laten repareren, en het ‘gewonere’ publiek. Ouders die hun kinderen sieraden willen geven vanwege verjaardagen of behaalde diploma’s lopen rond tussen verdwaasde mannen die maar braaf achter hun vriendin aansjokken. Zij voelen de pijn in de portemonnee, waar hun verloofde vaak (helaas, voor hun) immuun voor is.
“Diamonds are a girl’s best friends.” Volgens mij valt dat wel mee hoor, want de meeste diamanten vind ik veel te opzichtig en bovendien zijn er veel mooiere stenen dan de koning (koningin??) der edelstenen. Ik ben bang dat ik de sieraden wereld nooit echt zal begrijpen, boehoe arme ik (voel het sarcasme…)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten