Leeuwen hebben het niet
makkelijk in moderne tijden. Ze worden opgejaagd door mensen en hun territoria
worden steeds kleiner. Als grote roofdieren op elkaars lip zitten, resulteert
dat vaak in bloedige gevechten om eten, water, terrein en het recht om te
paren. In The Last Lions wordt dit
alles getoond tijdens het National Arts Festival/
Botswana
Leeuwen blijven
filmmakers nog altijd fascineren. The
Last Lions, in première gegaan tijdens het National Arts Festival, neemt je
mee naar de Okavango Delta in Botswana. De film volgt de leeuwin Marditah,
moeder van drie jongen, trotse koningin van haar territorium. Op het eerste
gezicht word je alleen overdonderd door de prachtige beelden van de Delta in de
mist, en schrik je van het gevecht dat
Marditah en haar leeuw leveren tegen een andere troep leeuwen. Het is prachtig,
maar niet verbijsterend speciaal.
Herenigd
Die verbijstering komt
halverwege de film. Doordat de filmmakers maar één leeuwin volgen, ontstaat er
een band met het dier. De monoloog tijdens de film is sterk, nuchter en
luchtig. De leeuwin, zo natuurlijk als ze is gefilmd, toont aan dat dieren veel
slimmer zijn dan mensen ooit zullen denken. De zaal slaakt liefhebbende zuchten
als Marditah en haar jongen weer herenigd worden na een aanval op de leeuwen
door een kudde buffels, het leefpatroon van de roofdieren fascineert. Je bent
constant bezig om jachtpatronen te doorgronden, of om te zien of ze emoties net
zo voelen als mensen.
HartThe Last Lions is een prachtige film, fascinerend en goed gemonteerd. De ‘ondertitels’ leveren een zeer goed verhaal. Marditah, in de eeuwige dans van Afrika, verliest haar partner, haar territorium en twee van haar jongen en het breekt je hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten