Na een bijna onmenselijke dag zitten we nu eindelijk weer eens rustig op onze kont bij een kampvuur. Meneer Gids heeft ons vandaag harder laten werken dan ooit... En niet op de goede manier.
Dune 45 is de enige plek waar je de beroemde rode duinen van Namibië mag beklimmen. Een wandeling van een uur naar boven, vijf minuten naar beneden. En een kilo zand in haar, oren en schoenen. Na Dune 45 volgde de echte marteling. Hoewel het hier 'winter' is, wordt het nog makkelijk 25 graden. En in de Doodsvlei (gekenmerkt door de vele dode bomen rond de vallei) wordt het nog veel heter. Zwetend, vloekend en met brandende voetzolen sleepten we onszelf over nog een duin. Inmiddels ben ik dus helemaal klaar met zand.
Twee uur later meldde onze liefhebbende gids dat we nog een hike zouden doen die dag, dat de man niet ter plekke is gelyncht door de groep is een klein wonder, door de Sesriem Canyon.
Sesriem Canyond, 30 meter diep en 10 meter breed. Een oase van rust waarin vastberaden bomen groeien die erg hun best doen niet om te vallen. De grillige rotsen, met grotten en kliffen, zijn een afwisseling met het zandlandschap erboven. De wind die door de canyon waait maakt alles heerlijk koel. De gids mocht nog een dagje blijven leven, maar alleen omdat hij die avond gepofte aardappelen in het kampvuur maakte als avondeten.
- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten