De Orange River, de grens tussen Namibië en Zuid-Afrika. Het is 'niemandsland' want beide landen durven niet aan de grens te komen. Wij gingen hem bevaren in kano's. Wie dat heeft bedacht, is zeker weten niet mijn vriend.
De kano's leken zo vriendelijk toen we er in stapte, vol goede moed, gekleed in oranje. Met die kleur zouden ze me tenminste vinden als ik op de bodem van de rivier eindigde, en mijn achternaam staat op m'n rug. Ja ja, ik ben voorbereid.
De nacht van onze trip was wonderbaarlijk. De Melkweg boven je hoofd, het kampvuur naast je, liggend in je warme slaapzak met een in whiskey geflambeerde banaan in je buik. Heerlijk! Het maakte het bed van rotsen net goed, tot ik de volgende ochtend compleet stijf wakker werd... Nou ja, dat hoort bij wildkamperen.
De volgende dag was net zo'n martelimg. Stijf, met moeie armen nog zeker zes uur varen. Afwisselend met uitrusten op de Zuid-Afrikaanse of Namibische kant van de grens. Drie kano's sloegen om. Camera's hoogophoudend zwemmen is nog best lastig, en of sommige camera's de duik hebben overleefd zullen we morgenochtend pas weten. Maar nu genieten we van douches, internet, en een heerlijke braai.
- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad
Wauw, dat klinkt als een heus avontuur! Ik vermoed dat de stijve spieren de tocht wel waard zijn =")
BeantwoordenVerwijderen(Ik krijg alvast superspannende filmbeelden in mijn hoofd als ik je blog lees)
Kom je straks ook kanoen in de Lot ?
BeantwoordenVerwijderen