Het dorp neemt afscheid...

Vijf maanden studeren zijn nu toch echt voorbij. Colleges zijn gevolgd, tentamens zijn gemaakt, bussen en vluchten geboekt en koffers gepakt. Langzaam vertrekken we één voor één weer terug naar Nederland. De één na de ander verlaat Grahamstown. Degenen die als laatste achterblijven kunnen alleen staan zwaaien. Het vertrek aan het einde van een semester is permanent voor internationale studenten. De plek die vijf maanden lang werd gezien als ‘thuis’ wordt nu definitief achtergelaten, misschien wel voorgoed. Afscheid is altijd bitter, maar de smaak van een afscheid dat definitief is, is bijna niet te verdragen.

Iedereen die me een beetje kent weet hoe verschrikkelijk slecht ik in afscheid nemen ben. Of misschien kan ik gewoon niet zo goed met mijn eigen emoties omgaan. Beiden zijn in ieder geval belangrijke factoren in hoe ik met het afscheid van de afgelopen dagen ben omgegaan. Want drie van mijn vier reispartners zijn nu naar huis vertrokken. Nummer vier zet mij straks op de bus naar East-London, en gaat dan ook terug. Ik zie ze pas een maand later weer, als ook ik eindelijk terug ben.

Afrika was een fantastische tijd, vijf maanden zijn voorbijgevlogen. Vrienden uit ons huis hebben we al gedag gezegd toen ze vertrokken, tranen zijn gelaten in deuropeningen en bij bushaltes. Laatste avonden zijn legendarisch gevierd. En nu, met de laatste weken in het vooruitzicht, begint heimwee dan toch echt te knagen. It is time to go home again…

De thuiskomst zit er voor mij echter nog niet in. Nog anderhalve maand gevuld met het festival, en met een prachtige reis. Terwijl mijn koffer ergens een lock-up ingaat om later weer opgehaald te worden ga ik nog meer van Afrika zien. Met pepperspray, en een specifiek fotolijstje in mijn koffer…