Johannesburg 13/08-14/08

Johannesburg, de eindhalte. Na 24 geweldige dagen is mijn reis afgelopen. Alle blogs zijn geupload.
Onze laatste dag werd afgesloten met meer rotsschilderingen van de San. Rotsschilderingen die pas veel later zijn ontdekt dan in Brandberg dus is er helaas veel weggespoeld door regen.

Het is de laatste dag met de groep. Sommigen vertrekken vanavond als, de rest gaat morgen. Het voelt al net zo vreemd als toen ik afscheid nam van de laatste Dutchies aan het einde van onze exchange met Rhodes University. Je doet alles met deze groep, 24/7, 24 dagen lang, en nu is het voorbij.

Wilde cheetahs, leeuwen, luipaarden. Raften, hiken, quad rijden. Kamperen, koken, de truck schoonmaken. Drinken, lachen, slapen. Dat zijn de samenvattingen van deze geweldige trip. Afrika op z'n best: PERFECTOMUNDO,

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Machete 12/08-13/08

Nog vier dagen, dan ben ik weer thuis. Een rare gedachte, vooral omdat deze blogs (bij gebrek aan internet) pas veel later gepost worden.
Vandaag keren we terug naar Zuid-Afrika, maar de officials in Zimbabwe laten ons nog niet met rust. Om de tien kilometer is er wel een controle, die allemaal veel te veel tijd in beslag nemen. We werden 'vriendelijk' verzocht door een agent met geweer of we op wilden rotten van de picknickplek waar we wilden lunchen, het zou verboden gebied zijn. Volgens de gids totale onzin, maar je discussieert niet met iemand die een geweer in z'n handen heeft.
Maar de Zimbabwaanse officials waren niet degenen waar ik bang voor was. Mijn Zuid-Afrikaanse visum was inmiddels verlopen, en nu kwam de vraag: 'hoeveel gezeur gaat het worden voor ik het land weer in mag?'

Bijna...bijna zette de douanebeambte meteen een stempel. Tot haar oog viel op mijn (ernstig) verlopen studentenvisum. "When did you finish school?" Eh... Halverwege juli? Weer die enge blik. Laat me nou het land in! "How many days are you staying?" De vijftiende vlieg ik. Ik heb mijn vliegticket bij me als u dat wilt zien. Chagrijnige brom aan de andere kant van de balie. "Okay." Eindelijk! Eindelijk de stempel van een nieuw visum. Ik heb tot zestien augustus om het land te verlaten, anders krijg ik een probleem...


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Matobo 11/08-12/08

De irritaties worden langzaam erger, zeker nu de temperaturen toe beginnen te nemen. Het zoeken naar neushoorns maakte de hitte niet echt makkelijker. 25 graden en dichte schoenen zijn niet echt comfortabel. Maar op een meter afstand bij een zwarte neushoorn vandaan lopen, dat is toch ook wel weer wat waard. Terwijl wij het arme dier maar bleven achtervolgen, werd hij steeds geïrriteerder. Toen de gidsen merkten dat er een kans was dat hij ons aan zou vallen werd het tijd om terug te gaan naar de auto's. Volgens hen zou er teveel papierwerk zijn als één van ons daadwerkelijk werd vertrapt door een neushoorn.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Hwange 10/08-11/08

Het idee van een gamedrive is niet meer zo aantrekkelijk nu we er zoveel hebben gedaan. Natuurlijk, de omgeving is prachtig en de dieren fascinerend. Het is het feit dat je alleen een beetje suf zit te kijken dat stoort.

Hwange is een gamereserve waarbij onze kampeerplek niet afgeschermd is van het wild. Ik hoor al de hele avond het geluid van olifanten. De rit gaf één heel speciaal beeld: een moeder olifant met een tweeling. Tweelingen bij olifanten zijn zeldzaam doordat de moeder de geboorte meestal niet aankan. Deze twee identieke mini-olifantjes waren echt ultiem schattig. Met hun grote oren en voeten en kleine slurfjes, zonder slagtanden. Hapklare snacks voor leeuwen...

De spierpijn vam het raften gisteren is enorm. Één rib is gekneusd dankzij de boot die bovenop me viel... Heel fijn.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Victoria Falls 08/08-10/08

Inmiddels zijn we, tot mijn grote schaamte, veranderd in echte toeristen. Dieren zoals zebras, kudus en springbokken interesseren ons niet meer. We zijn enkel nog geïnteresseerd in leeuwen, neushoorns, buffels, cheetahs en luipaarden. Ons enorme ongeduld werd tijdens de laatste gamedrive in Botswana beloond met een troep van zes leeuwen, die zelfs kort overwogen een buffel te gaan aanvallen. Prachtige foto's vol intense blikken van leeuwinnen die de buffel compleet in zich opnemen. Waarom heeft Afrika alle coole dieren?

Zimbabwe binnenkomen viel nog mee, we kwamen net voor de propvolle toeristenbussen aan. En ontkwamen dus op het nippertje aan een wachtrij van drie uur. Nu hangen we rond de Victoria Falls, wachtend op nog meer hapklare brokken adrenaline. Die ons, als toeristen zijnde, met liefde worden gevoerd door de lokale activiteitenbureaus. Safaris op de rug van een olifant, wandelen met leeuwen, paardrijden, bungeejumpen, en wildwater raften op de Zambezi. Alles in perfecte 'je-hoeft-niet-meer-na-te-denken-dus-betaal-maar-gewoon' pakketjes samengesteld. Maar alsnog was het raften het meer dan waard.

De Zambezi stroomt vanuit Angola, door Botswana, door Zimbabwe, door Zuid-Afrika, door Mozambique, naar de Indische Oceaan. In Zimbabwe ontstaan de Victoria Falls dankzij deze machtige rivier, en vanaf daar kun je prima raften. Het is alleen wel heel zwaar om de boot niet om te laten slaan. Dat lukte ook niet, in de stroomversnelling genaamd 'Judgement Day/Double Trouble' ging de boot om. Zwemvesten zijn er om je leven te redden, maar maar juist dankzij dat knaloranje ding kwam ik drie keer vast te zitten onder de boot, water happend in plaats van lucht. Ik geef toe, ik was doodsbang. Alleen maar aan het denken dat ik hoe dan ook niet wilde verdrinken, en in mijn hoofd dat al zien gebeuren. Eindelijk weer boven moest ik enkel zien te voorkomen naar te grote rotsen te drijven. Ondanks die 'flip' was de rest van de adrenaline de zware workout meer dan waard, maar de spierpijn morgen wordt niet grappig...

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Nata 07/08-08/08

Nog negen dagen, en dan ben ik (voor het eerst in meer dan een half jaar) weer in Amsterdam... Het was een raar besef terwijl we de hele dag in de bus zaten. Mijn tijdverdrijf (ik beken...) was Pokemon, op mijn broertjes GameBoy DS.
Dit zijn de saaiere dagen, we zien alleen wat dieren (koeien, ezels, geiten en struisvogels) aan de kant van de weg terwijl we langsrijden. De irritaties bottelen zich op tijdens dit soort dagen. De truck schoonmaken terwijl iedereen zijn eigen spullen niet eens meeneemt is bijvoorbeeld ronduit vervelend. Een aantal mensen werden boos op ons omdat we hun spullen hadden verplaatst. Wil je een schone stoel of niet?
Nog één dag en dan zijn we bij de Victoria Falls.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Maun 06/08-07/08

Maun is een chaotische stad, met een klein vliegveld en verder een wirwar aan straatjes en winkels. Er is geen logica, alleen stof en veel mensen die langs de kant van de weg zaten. Heel Afrikaans.
Verder is er eigenlijk niet veel te vertellen over de stop van vandaag. Toen we uit de Delta waren begon de saaie rit naar onze overnachtingsplaats in Maun. De gids was nogal slordig, in de vorm van veel te weinig eten voor lunch en avondeten.

Maar nu hebben we eindelijk weer een douche, voor het eerst in zes dagen MET warm water. Het wassen van m'n haar voelde nog nooit zo goed onder een straal water die zo heet was dat ik rode strepen op mijn huid overhield.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Okavango Delta 04/08-06/08

Okavango Delta, een wonderlijke wereld van kleine eilandjes omringt door riet, water en moerassen. De enige inwoners zijn olifanten, nijlpaarden, krokodillen, leeuwen en ander wild. De meest unieke bewoner is de Afrikaanse wilde hond. Artis Amsterdam heeft een breeding program met deze dieren, maar zelfs onze gids was verbaasd toen we een troep van zeven dieren zagen tijdens onze hike.

De nijlpaarden zijn de belangrijkste bewoners. Zij maken de wateren begaanbaar voor vis, voor mokoro's en voor de bewoners tijdens het zoeken van fruit en riet. De mythe van het nijlpaard gaat zo: de 'Creator' liet 'Hippo' kiezen waar hij wilde leven. "Plaats mij in de wateren van Afrika," zei Hippo. "Nee, doe dat niet! Kijk naar hem, hij is veel te groot. Hij zal alles opeten," zei Kroko, terwijl hij angstig naar Hippo keek. "Dat klopt Hippo, je bent groot. Je zal al mij vis opeten," zei de Creator. "Nee Creator, ik zal alleen gras eten. En ik zal elke avond mijn bek opendoen zodat je kunt zien dat er geen graten tussen mijn tanden zitten." En zo kwamen de nijlpaarden in Afrika.

De mokoro is een open, houten boot, die wordt geboomd door de Delta om te vissen, fruit en wortels te zoeken en riet te verzamelen. Maar ook om mensen te vervoeren, zoals wij. Voor een keer hoefden we niet zelf te roeien, hoewel we wel mokoro-les hebben gehad. Het is nog gemeen ingewikkeld om die dingen rechtuit te sturen. Hoewel we in de twee en een halve dag in de Delta niet zeer veel wild hebben gezien leerden we wel veel van onze lokale gidsen. Hoe je de weg kan vinden, wat lokale geneesmiddelen zijn, welke vruchten je kan eten. Hoe je een mokoro bestuurt en hoe je weg moet blijven van jagende wilde honden (in tegenstelling tot leeuwen doden ze hun prooi niet, ze eten ze levend.).

In de Okavango Delte is de mens gewoon een simpele schakel in de 'circle of life'. Niet meer en niet minder. Maar dat is wel logisch als je je leefomgeving deelt met dodelijke dieren, en je totaal afhankelijk bent van wat diezelfde omgeving je aanlevert.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Caprivi 03/08-04/08

800 kilometer is lang... Heel erg lang! Maar het moest afgelegd worden. Om de pijn een beetje te verzachten kregen we 's ochtends nog een 'close encounter' met een zwarte neushoorn. Maar daarna begon de lange rit, overladen met stof. Ik zal de geur van warm zand en stof waarschijnlijk nooit meer vergeten...

De Kavango-streek beslaat de oostelijke uitloper van Namibië naar Botswana. De streek is warm (heel warm), droog, arm en totaal in de middle of nowhere. De kleine dorpjes die we zagen hadden geen stromend water, geen elektriciteit en liggen enkele tientallen kilometers uit elkaar. Terwijl wij er doorheen reden, in onze rijdende (en lichtelijk oververhitte) vissenkom waren de kinderen net aan het teruglopen van school. Sommigen zullen meer dan 30 kilometer zullen moeten lopen, elke dag, heen en terug. En toch waren ze aan het springen, dansen en zwaaien. Vooral veel zwaaien, elke keer als we langsreden.

Natuurlijk, in dit soort gebieden (waar er maar één weg is, en die gaat rechtdoor) zijn er controles. Veel mensen rijden in auto's zonder de juiste papieren (of helemaal zonder). De laatste 'roadblock' van de politie die ik ben tegengekomen was de dag waarop de bus waar ik in zat in beslag werd genomen, omdat hij in zo'n slechte staat was. Deze keer had de politiedame meer gevoel voor humor, en mochten we wel doorrijden. Aangename verrassing.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Etosha 01/08-03/08

Etosha National Park! Grote? Ehm... Nederland past er ruim in. Dieren? Eh... Alles. Van piepkleine hagedissen en muizen tot de grote olifanten en neushoorns. Etosha huisvest de 'Big Five'. De vijf dieren die tot de verbeelding van de Europeanen spreken, en die we hiervoor alleen in dierentuinen hebben gezien. Ik had mezelf vlak voor vertrek beloofd niet uit Afrika terug te keren tot ik ze alle vijf had gezien en, lieve lezers, nu kan ik eindelijk terug naar huis zonder mijn belofte te breken.

In dit park, dat warm, groot en stoffig is, heb ik de leeuw en het luipaard eindelijk gezien. Het luipaard verscheen ineens, om tien uur 's avonds zat ik naar de waterpoel vlak bij ons kamp te kijken, waar niks te zien was op een paar vogels na dan. Verveling begon in te treden, ik begon mijn camera al in te pakken toen ineens een zwarte vlek zich richting het water begon te bewegen. Ach, een jakhals. Die ken ik wel... Nee, wacht eens... Ik ken die vorm van de kop. Dat is een leeuw. Toen kwam de volle maan tevoorschijn. Niks niet leeuw, dat zijn vlekken! Camera's begonnen te klikken, enthousiast gefluister zwol aan. Net als de rest van de toekijkende mensen zat ik bijna te hyperventileren van spanning. De boskat! Het wezen dat sommige mensen die in Afrika worden geboren, leven en sterven niet eens zien. En ik heb hem (of haar natuurlijk...) op foto!

Ik ben nu precies zes maanden in Afrika. Zes maanden op het zuidelijk halfrond. Een mooier cadeau had ik niet kunnen vragen...


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Brandberg 31/07-01/08

Brandberg; zo genoemd omdat het lijkt alsof deze berg, als de zon opkomt, in vuur en vlam staat. Het natuurgebied van Brandberg ligt diep verscholen in 'Damara-land'. De Damara is een volk wonende in het binnenland van Namibië. Dit gebied is droog, heet en helaas heel arm. Hierdoor leven de Damara meer met de natuur mee. Ook door de grote reservaten, de Damara beheren hun reservaten met zorg en respect.

Onze gids op Brandberg begon zijn verhaaltje door teleurgesteld te zeggen dat ze "alleen maar luipaarden en cheetahs hebben". Ik weet nog steeds niet wat daar 'alleen maar' aan is, maar waar het gebied echt beroemd om is zijn de grotten met rotsschilderingen. Gemaakt door de San, deze schilderingen van oryx en zebra's zijn ongeveer 150.000 jaar oud. En als je er nu nog naar kijkt heb je het gevoel dat de dieren zo van de rotswand zullen springen. Het is fenomenaal, maar dat is zoveel in dit land.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Swakopmund 29/07-31/07

Swakopmund, omringt door zee en zand. Vooral veel zand (waar ik zo ongelofelijk dol op ben...), want de stad is aan drie kanten omgeven door de woestijn en aan een kant met zee. Misschien is het wel helemaal geen woestijn, maar gewoon een reusachtig strand.

Swakopmund is, samen met het nabij gelegen Walvis Bay, de belangrijkste haven van Namibië. En de hele stad is gefocust op de zee. Dat zorgt dus ook voor heerlijke oesters in de restaurants.
Vergeleken met Kaapstad is Swakopmund schoon (nergens is zwerfvuil te ontdekken, zelfs niet op het strand), relatief veilig en minder gevuld met armoede. Zwervers verkopen allemaal zelfgemaakte sieraden, en de rijkeluiswijken zijn gevuld met een mix van alle nationaliteiten. Scholen zijn verzorgd en zelfs de townships worden goed onderhouden (nergens golfplaat, allemaal kleine stenen huisjes). Voor wie bekend is met zuidelijk Afrika, is het een verrassende verademing, hier lijkt iedereen met respect te worden behandeld.

Swakopmund is ook de toeristische uitvalsbasis, met boottochten, skydiven, safaris, sandboarden en quad driving. Op quads de woestijn in! Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Met brullende motors, helmen stevig vast en zonnebrillen op begaven we ons de woestijn in. Met een dikke lip, pijnlijke konten en een blauwe kaak kwamen we er weer uit. De blauwe kaak behoorde helaas aan mij toe. Want quad rijden is geweldig, loodrechte duinen over rijden een adrenaline-rush. en slippen spannend. Maar vliegen, dat kunnen quads niet zo goed. Dus terwijl ik een duin op reed met de gedachte daar ook weer rustig af te rijden, schrok ik even toen die gewoon 90 graden naar beneden liep. De sprong was zo plotseling dat ik niet de tijd had te gaan staan, en mijn hoofd tegen het stuur sloeg bij de landing. Onbeschermde kaak vs. metalen stuur: kaak 0 - stuur 1.

Als ik ooit naar een land met een woestijn verhuis is het eerste dat ik koop een quad.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Sossusvlei 28/07-29/07

Na een bijna onmenselijke dag zitten we nu eindelijk weer eens rustig op onze kont bij een kampvuur. Meneer Gids heeft ons vandaag harder laten werken dan ooit... En niet op de goede manier.

Dune 45 is de enige plek waar je de beroemde rode duinen van Namibië mag beklimmen. Een wandeling van een uur naar boven, vijf minuten naar beneden. En een kilo zand in haar, oren en schoenen. Na Dune 45 volgde de echte marteling. Hoewel het hier 'winter' is, wordt het nog makkelijk 25 graden. En in de Doodsvlei (gekenmerkt door de vele dode bomen rond de vallei) wordt het nog veel heter. Zwetend, vloekend en met brandende voetzolen sleepten we onszelf over nog een duin. Inmiddels ben ik dus helemaal klaar met zand.
Twee uur later meldde onze liefhebbende gids dat we nog een hike zouden doen die dag, dat de man niet ter plekke is gelyncht door de groep is een klein wonder, door de Sesriem Canyon.

Sesriem Canyond, 30 meter diep en 10 meter breed. Een oase van rust waarin vastberaden bomen groeien die erg hun best doen niet om te vallen. De grillige rotsen, met grotten en kliffen, zijn een afwisseling met het zandlandschap erboven. De wind die door de canyon waait maakt alles heerlijk koel. De gids mocht nog een dagje blijven leven, maar alleen omdat hij die avond gepofte aardappelen in het kampvuur maakte als avondeten.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Namib Dessert 26/07-28/07

De Namibische savanne, een groot geheel van vergeeld gras met hier en daar een plukje gras en een boompje. Alleen de Fish River Canyon verandert nog iets aan het landschap. Van droog met gras gaat het naar gortdroog en winderig, en daarna weer naar droog met gras.
De Fish River Canyon is de tweede grootste canyon ter wereld, hier begint de rivier die zelfs inde buurt van Grahamstown nog stroomt. De wegen in Namibië bestaan zelden uit asfalt, dus de rijdende vissenkom is van binnen en buiten bedekt met een fijne laag stof en zand. Mijn zonnebril liet meerdere keren per helemaal geen licht meer door dankzij stof.

Kamperen vlak voor de Namib Dessert is ook geen straf. Springbokken en oryx lopen langs ons kamp als we stil zijn, de sterren boven onze hoofden leken nog nooit zo helder. Het gevoel van Afrika begint steeds meer toe te nemen. Zeker als je aan het einde van de dag een 'sundowner-safari' doet. Als decadente toeristen opgepropt in een open jeep, langs oryx, aardwolven en springbokken rijden. De beste foto proberen te krijgen. De gouden gloed van de ondergaande zon op het kniehoge gras is betoverend.

- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Orange river 24/07-26/07

De Orange River, de grens tussen Namibië en Zuid-Afrika. Het is 'niemandsland' want beide landen durven niet aan de grens te komen. Wij gingen hem bevaren in kano's. Wie dat heeft bedacht, is zeker weten niet mijn vriend.

De kano's leken zo vriendelijk toen we er in stapte, vol goede moed, gekleed in oranje. Met die kleur zouden ze me tenminste vinden als ik op de bodem van de rivier eindigde, en mijn achternaam staat op m'n rug. Ja ja, ik ben voorbereid.

De nacht van onze trip was wonderbaarlijk. De Melkweg boven je hoofd, het kampvuur naast je, liggend in je warme slaapzak met een in whiskey geflambeerde banaan in je buik. Heerlijk! Het maakte het bed van rotsen net goed, tot ik de volgende ochtend compleet stijf wakker werd... Nou ja, dat hoort bij wildkamperen.
De volgende dag was net zo'n martelimg. Stijf, met moeie armen nog zeker zes uur varen. Afwisselend met uitrusten op de Zuid-Afrikaanse of Namibische kant van de grens. Drie kano's sloegen om. Camera's hoogophoudend zwemmen is nog best lastig, en of sommige camera's de duik hebben overleefd zullen we morgenochtend pas weten. Maar nu genieten we van douches, internet, en een heerlijke braai.


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Hondenklipbaai 23/07-24/07

Hondenklipbaai, zo genoemd naar de twee grote rotsblokken die (van een kilometer of 100 afstand, of voor een blinde mol) op twee honden lijken. Alles in dit stille dorpje is op honden gebaseerd, zo ook de naam van de enige lodge: Het Hondenhok. Waar je in 'kennels' slaapt.

Na een bloedhete rit van acht uur in de rijdende vissenkom hebben we dit suffe plaatsje bereikt. Dwars door de vruchtbare Western Cape, en de droge Karoo van de Northern Cape. We zitten nu ongeveer een uur van de Namibische grens vandaan, die we morgen per kano zullen oversteken. Wie had bedacht dat ik sportief ben aangelegd is niet goed bij zijn hoofd, maar ik heb weinig keuze... Achterblijven in Zuid-Afrika is ook niet echt een optie.

De Karoo wordt voornamelijk gekenmerkt door lage planten, en gras. Op deze heuvels wonen enkel een paar rare Afrikaners en schapen. Heel veel schapen... Pas een uur of twee onder de Namibische grens kom je weer enigzins bewoonde wereld tegen. Die wereld bestaat uit op townships lijkende dorpjes waar wij als blanke toeristen in onze rijdende vissenkom wel heel erg opvallen... Maar na een rit van acht uur maakt je dat niks meer uit, en wil je alleen nog maar eten. Nadat de truck is schoongemaakt natuurlijk...


- Posted while on the road, thanks to the lovely iPad

Kaapstad 16-07/22-07

Daar zijn we dan weer, The Mother City: Cape Town. De stad waarin ik vorige keer besloot dat het 'leuk' was de Tafelberg af te rollen. Waar ik pinguïns heb gezien. Waar ik ging abseilen. En waar ik uiteindelijk met alle Dutchies weer naar terugkeerde.
En nu zit ik er weer... Weet je, na twee weken begint deze stad stiekem een beetje saai te worden. Nu is het de stad waarin ik werd 'herenigd' (drama drama) met mijn moeder en broertje na mijn uitwisseling van vijf maanden. De stad waarin ik hen eens rondleidde en meenam naar Bombay Bicycle Club. De stad waarin we verstoppertje speelden met walvissen (de walvissen hebben gewonnen). En de stad van waaruit onze geweldige reis door Afrika begint.

De eerste dag van deze krankzinnige trip begon met een zeer culturele wijn-proeverij in de Wine Lands rond Kaapstad. Gevolgd door het beklimmen dan de meest geliefde berg van Zuid-Afrika, ik bedoel inderdaad "that bloody mountain": de Tafelberg. Na mijn ongelukken eerder hebben de Tafelberg en ik ons nog niet over onze haat-liefde-verhouding heen gezet, hoewel de schade dit keer beperkt bleef tot een gewonde duim en een verdraaide enkel, dus we gaan vooruit.
Morgen vertrekken we naar Hondsbaai, net onder de Namibische grens. In een rijdende vissenkom gaan we lekker zeven uur van het landschap genieten (foto's van de rijdende vissenkom volgen nog). Hebben we er zin in? Ik heb stiekem vooral zin de regen en kou van de Western Cape achter me te laten...

Een blog van elke plaats zal vaak niet op het juiste moment gepost worden, we hebben zelden internet. Maar dan zet ik ze achteraf online want ik kan ze lekker wel al schrijven.

- Posted while on holiday, thanks to the lovely iPad

Port Elizabeth 14/07-16/07

Port Elizabeth, een industriestad waar misschien niet het meeste te beleven valt maar het is een tussenstop op mijn reis naar Kaapstad, die morgen weer verder gaat. Morgen… Zo’n raar idee dat ik over 24 uur mijn moeder en broertje (die ik vijf maanden niet heb gezien) weer zie. En dan nog een maand tot ik de rest van mijn familie eindelijk weer kan zien.

Maar eerst Port Elizabeth. Omdat het al de hele dag regent besloot ik maar weer wat werk gedaan te krijgen. Vooruitgang gaat langzaam maar zolang het doorgaat krijg ik het misschien ooit nog af. Maar ja, sinds wanneer vul je een hele dag met werk? Dus wat te doen wat te doen?

Port Elizabeth heeft niet heel veel te bieden als het slecht weer is. Zeker als het echt koud aan het worden is. Dus besloot ik naar de film te gaan.

Nog iets meer dan 12 uur, en dan zit ik in het vliegtuig naar Kaapstad…

Hypnosis is een bron van leedvermaak

De theorie van hypnose is een bekritiseerde. Is het echt of niet? Tijdens het National Arts Festival South Africa is het Dr. Stef die deze vraag opnieuw opbrengt, vlak voor zijn hypnose-show. Maar aan het einde van de show is zelfs de meest sceptische tegenhanger van hypnose verbaasd over de mogelijkheden van het menselijke onderbewustzijn. Stef zet een hilarische maar diepzinnige show op de planken.

Dr. Stef is een grote naam in de culturele wereld van Zuid-Afrika. Vier shows had hij tijdens het National Arts Festival, en alle vier waren uitverkocht. Als hij de zaal vraagt om zestien vrijwilligers komen ze dan ook in enkele seconden het podium op stormen. Klimmend over stoelen, struikelend over elkaar, bijna van de trap vallend. Ze willen allemaal gehypnotiseerd worden!

De hypnotiseur geeft meteen aan dat het niet met iedereen zal gaan lukken. Volgens hem moet je er open voor staan, moet je open zijn tegenover jezelf, en vooral: je moet je aan anderen kunnen overgeven. Het klinkt als een hele waslijst, maar hypnose is natuurlijk ook de psychologische truc van het manipuleren van het onderbewustzijn. Op de vraag of hypnose echt is antwoordt hij enkel: “Heb je de show gezien? Nou, wat denk je zelf?”

Slachtoffers
 “Stel je de koudst mogelijke storm voor. Je kan alleen overleven door je aan de persoon naast je vast te klampen.” Het is Stef’s test om de kijken wie er van de vrijwilligers geschikt zijn voor hypnose. Zes van de groep vallen onmiddellijk af. Het is slechts het begin van de avond, waarin de zaal meerdere keren plat gaat van het lachen. Natuurlijk worden de gehypnotiseerde ‘slachtoffers’ meerdere keren misbruikt voor het leedvermaak van het publiek.

Dr. Stef heeft met zijn charisma en warme, ontspannen stem een positief effect op zijn publiek. Je ergert je niet aan hem terwijl hij rustig tien minuten blijft praten over koetjes en kalfjes. Bovendien wisselt hij zijn gebabbel over zijn eigen leven, en hypnose altijd net op tijd af met een andere opdracht voor zijn proefkonijnen. Zelfs als ze slapen zijn ze hilarisch, want de lichamen ontspannen zodanig dat enkelen elke keer weer als zandzakken van hun stoel vallen. Sommigen zullen de volgende dag flink wat blauwe plekken hebben.

Leedvermaak
De laatste editie van de show, voor dit festival tenminste, is een versie alleen voor volwassenen. Er wordt gescholden, er zijn opdrachten zoals de ‘Orgasme Olympiade’ en ‘Wereldkampioenschappen Strippen’, en natuurlijk laat Stef drie mensen in gehypnotiseerde toestand een ui eten. Het gebrul van het publiek is puur leedvermaak. De dokter gaat ver, erg ver, maar het is hilarisch als het iemand anders overkomt. De hele show is een bron van humor, interesse voor de werking van hypnose en vooral veel gelach. Één van de slachtoffers, Kevin uit Bloemfontein, staat aan het einde van de show beduusd om zich heen te kijken. “Ik herinner me helemaal niks. Ik dacht dat ik er pas twee minuten zat.”

Hartbrekende beelden in The Last Lions

Er zijn al heel veel documentaires gemaakt over leeuwen, zeker door National Geographic. Allemaal met prachtige beelden van savannes en hartverscheurende taferelen van vechtpartijen en gewonde dieren. Regisseur Dereck  Joubert  weet je hart te grijpen met zijn film The Last Lions.  Daarom wordt de film getoond tijdens het National Arts Festival South Africa.

Leeuwen hebben het niet makkelijk in moderne tijden. Ze worden opgejaagd door mensen en hun territoria worden steeds kleiner. Als grote roofdieren op elkaars lip zitten, resulteert dat vaak in bloedige gevechten om eten, water, terrein en het recht om te paren. In The Last Lions wordt dit alles getoond tijdens het National Arts Festival/

Botswana

Leeuwen blijven filmmakers nog altijd fascineren. The Last Lions, in première gegaan tijdens het National Arts Festival, neemt je mee naar de Okavango Delta in Botswana. De film volgt de leeuwin Marditah, moeder van drie jongen, trotse koningin van haar territorium. Op het eerste gezicht word je alleen overdonderd door de prachtige beelden van de Delta in de mist, en schrik je van het gevecht dat Marditah en haar leeuw leveren tegen een andere troep leeuwen. Het is prachtig, maar niet verbijsterend speciaal.

Herenigd

Die verbijstering komt halverwege de film. Doordat de filmmakers maar één leeuwin volgen, ontstaat er een band met het dier. De monoloog tijdens de film is sterk, nuchter en luchtig. De leeuwin, zo natuurlijk als ze is gefilmd, toont aan dat dieren veel slimmer zijn dan mensen ooit zullen denken. De zaal slaakt liefhebbende zuchten als Marditah en haar jongen weer herenigd worden na een aanval op de leeuwen door een kudde buffels, het leefpatroon van de roofdieren fascineert. Je bent constant bezig om jachtpatronen te doorgronden, of om te zien of ze emoties net zo voelen als mensen. 

Hart
The Last Lions is een prachtige film, fascinerend en goed gemonteerd. De ‘ondertitels’ leveren een zeer goed verhaal. Marditah, in de eeuwige dans van Afrika,  verliest haar partner, haar territorium en twee van haar jongen en het breekt je hart.

Volle zalen en gemengde gevoelens bij Black Butterflies tijdens het National Arts Festival

Nederland heeft één connectie met het National Arts Festival South Africa dit jaar. Black Butterflies (Paula van der Oest, 2011) wordt gedraaid in de bioscoop van het festival. De Nederlandse film weet het publiek volledig stil te krijgen.

Het publiek, voornamelijk Afrikaans sprekend, zit zwijgend te kijken naar Ingrid Jonker (Carice van Houten) terwijl ze het gedicht over de neergeschoten jongen in de townships schrijft. Geïntrigeerd zitten de mensen naar het scherm te staren, alsof het een soort link tussen Nederland en Zuid-Afrika is.

Filmwereld

De Nederlandse filmwereld heeft de afgelopen jaren veel interesse getoond in Zuid-Afrika. Tirza (2010) werd er voor een kwart opgenomen, de havenscènes van De Heineken Ontvoering (2011) werden in de haven van Kalk Bay geschoten en Black Butterflies (2012) is niet alleen opgenomen in Zuid-Afrika, maar toont ook een stuk van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis. Het is het verhaal van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker. Nelson Mandela, tijdens zijn inauguratie speech in 1994, noemde de dichteres een strijdster tegen de apartheid en een juweel in de Zuid-Afrikaanse literatuurgeschiedenis. Nederland en Zuid-Afrika hebben in de geschiedenis jarenlang nauwe banden gehad. Deze lijken nu in film te zijn herboren.

Gehypnotiseerd

Het zou een reden kunnen zijn waarom de film tijdens beide voorstellingen een volle zaal heeft getrokken. Er zitten zelfs mensen op de trap. Literatuurstudenten, ‘Afrikaners’ en filmliefhebbers, allen zitten in de zaal. Ze staren bijna gehypnotiseerd naar deze Nederlandse verfilming van hun eigen geschiedenis. Afkeurende blikken worden naar het scherm geworpen als de premier van Zuid-Afrika (gespeeld door Rutger Hauer) stelt dat de zwarte bevolking ondergeschikt is aan de blanken, omdat God Zuid-Afrika aan de blanken zou hebben geschonken om het land te leiden. Het publiek is een stuk politiek correcter dan veel burgers waren tijdens de apartheid die er voor hun ogen wordt getoond.

Pijn

Als de zaal leegloopt, is het publiek stil. Pas buiten komen de gesprekken langzaam op gang. De literatuurstudenten gaan in op de gedichten. De filmliefhebbers op gebruikte shots en technieken. De ‘Afrikaners’, zoals de blanke Afrikaans sprekende Zuid-Afrikanen worden genoemd van de generatie die de apartheid bewust heeft meegemaakt, blijven echter nog even stil. Een groep oudere dames, ongeveer tussen de vijftig en zestig jaar oud, negeert alle vragen die hen worden gesteld door hun kleinkinderen. Zij zijn zojuist met geschiedenis geconfronteerd die nog heel vers in het geheugen van Zuid-Afrika staat. Die geschiedenis wordt voor hen opgerakeld door een Nederlandse regisseur, afkomstig van een continent dat de pijn van de verdeling tussen zwart en wit niet meer voelt.

East-London 09/07-14/07

Zit je in East-London, omgeven door zon, zee en strand, moet je keihard werken. Ja, dat is waarschijnlijk het leven van een journalist, en van een freelancer. Maar dan hoef ik het nog niet leuk te vinden. Denk niet dat ik hier niets anders heb gedaan dan werken! I like my job, but not that much.

Nahoon Reef en Nahoon Dunes

East-London. Een stad die, als we de paranoïde Zuid-Afrikanen moeten geloven, vol zit met criminelen. Een stad waar ik, volgens dezelfde paranoïde Zuid-Afrikanen, waarschijnlijk op elke straathoek verkracht, beroofd, vermoord (of alle drie) nou worden. Dames en heren… Ondanks alle kansen die ik heb op het naderend einde van mijn leven, ben ik in prima conditie. Oké, dat is misschien een leugen want aan die conditie moet ernstig gewerkt worden…

Maar het gaat werkelijk prima met me! Ik heb een halve dag gesandboard (hoe ik de volgende dag uit mijn bed ben gekomen is me een raadsel), en ben gebruikt als kauwspeeltje door een baby-leeuwtje. Dat was leuker dan het klinkt hoor. Spugende lama’s waren wat minder leuk. Maar ik meen het, het sandboarden was ongelofelijk tof. Zelfs het vallen en, met je voeten vastgebonden aan een houten plank, van de duin afrollen omdat je jezelf niet kan stoppen was grappig om te doen. Wel een beetje misselijkmakend. Hoe kunnen kinderen het leuk vinden om urenlang van duinen af te rollen? De leeuwtjes de dag erna waren zo ontzettend schattig! Onvoorstelbaar om te bedenken dat iets dat de grote van een huiskat en het knuffelgehalte van een teddybeer heeft uitgroeit tot één van de meest gevreesde roofdieren van de savanne… En dat ziet mensen nu al als ideaal kauwspeeltje! In Zuid-Afrikaanse dierentuinen zijn ze trouwens een stuk minder streng dan in Nederlandse. Zo mocht ik de stokstaartjes gewoon aaien, en de schildpadden optillen (voor zover dat ging dan, sommigen waren ongeveer half zo groot als ik ben als ze op hun achterpoten zouden staan…). Herten, konijnen, kippen en pauwen liepen gewoon los rond. Klaar om gevoerd te worden, of je boterham te stelen!

Natuurlijk regent het dan, na een aantal toffe dagen, de laatste dag. Maar nog niet getreurd. Heerlijk uitslapen en dan de hele dag een beetje werken, lezen en schrijven is ook niet slecht. En wie had gedacht dat ik nog eens echt zou gaan koken? Ik durf te wedden dat mijn ouders en de Dutchies dat niet hadden verwacht (geef maar toe!!). Maar ja, ik kan nog best een beetje voor mezelf zorgen. Including een echte maaltijd van maïs, pasta en worstjes!!

Zijn ze niet ongelofelijk schattig?

Miester Tortoise! Of... nou ja... een schildpad...

Het dorp neemt afscheid...

Vijf maanden studeren zijn nu toch echt voorbij. Colleges zijn gevolgd, tentamens zijn gemaakt, bussen en vluchten geboekt en koffers gepakt. Langzaam vertrekken we één voor één weer terug naar Nederland. De één na de ander verlaat Grahamstown. Degenen die als laatste achterblijven kunnen alleen staan zwaaien. Het vertrek aan het einde van een semester is permanent voor internationale studenten. De plek die vijf maanden lang werd gezien als ‘thuis’ wordt nu definitief achtergelaten, misschien wel voorgoed. Afscheid is altijd bitter, maar de smaak van een afscheid dat definitief is, is bijna niet te verdragen.

Iedereen die me een beetje kent weet hoe verschrikkelijk slecht ik in afscheid nemen ben. Of misschien kan ik gewoon niet zo goed met mijn eigen emoties omgaan. Beiden zijn in ieder geval belangrijke factoren in hoe ik met het afscheid van de afgelopen dagen ben omgegaan. Want drie van mijn vier reispartners zijn nu naar huis vertrokken. Nummer vier zet mij straks op de bus naar East-London, en gaat dan ook terug. Ik zie ze pas een maand later weer, als ook ik eindelijk terug ben.

Afrika was een fantastische tijd, vijf maanden zijn voorbijgevlogen. Vrienden uit ons huis hebben we al gedag gezegd toen ze vertrokken, tranen zijn gelaten in deuropeningen en bij bushaltes. Laatste avonden zijn legendarisch gevierd. En nu, met de laatste weken in het vooruitzicht, begint heimwee dan toch echt te knagen. It is time to go home again…

De thuiskomst zit er voor mij echter nog niet in. Nog anderhalve maand gevuld met het festival, en met een prachtige reis. Terwijl mijn koffer ergens een lock-up ingaat om later weer opgehaald te worden ga ik nog meer van Afrika zien. Met pepperspray, en een specifiek fotolijstje in mijn koffer…

Peter Watkins krijgt twijfelachtig eerbetoon op National Arts Festival

Peter Watkins (1935) is bekend geworden met zijn films als Forgotten Faces (1960) en Diary of an Unknown Soldier (1959). Het National Arts Festival South Africa hield een eenmalig eerbetoon aan de filmmaker, door al zijn werken nog een keer te tonen. Dit opende met een marathon voorstelling van Watkins eerste films, die in de ogen van de kijker minder indrukwekkend zijn dan Watkins had verwacht.

De filmmaker Peter Watkins staat bekend om zijn radicale, maar tegelijk pacifistische films en zijn houding tegenover massamedia. In het Settlers Monument van Grahamstown toont het National Arts Festival eenmalig zijn werken Diary of an Unknown Soldier (1959) en Forgotten Faces (1960). Naast dit eerbetoon, afgesloten met een documentaire over de filmmaker, worden al Watkins’ films tijdens het festival getoond.

Oorlog
Peter Watkins, geportretteerd als een perfectionist met een duidelijke mening over het fenomeen oorlog. De filmmaker is van Engelse afkomst en één van de eerste regisseurs die begon te experimenteren met docudrama. Sinds 1956 heeft hij zijn carrière gewijd aan het tonen van zijn pacifistische kijk op oorlogvoering, door enkel films te maken over revoluties. Dit begon met The Diary of an Unknown Soldier in 1959. Hier toonde hij niet het beeld van dappere soldaten in de Eerste Wereldoorlog, hij potretteerde een jonge soldaat die als de dood is om naar het front te worden gestuurd.  In Forgotten Faces, een jaar later, ging Watkins nog iets verder. Hij toonde als eerste filmmaker de gezichten van mensen die verdwenen, en van kinderen die hun ouders verloren hadden.

Nu er geen revoluties meer zijn waar Watkins films over kan maken, heeft hij zijn pijlen gericht op de massa media. Volgens de filmmaker zou de kijker dagelijks zoveel oorlog, pijn en leed zien, dat we er niet meer van opkijken. Oorlog zou iets alledaags zijn geworden. En de massa media houdt ons dom en tevreden door ons die beelden in hapklare brokjes aan te voeren. Zo stelt hij tenminste in de documentaire The Universal Clock: The Resistance of Peter Watkins (2001), gemaakt door Geoff Bowie.

Revolutie
In de laatste film die Watkins maakte, La Commune (2000), toont hij de strijd van het Franse volk tegen de monarchie, zoals gebeurde in de Franse Revolutie. Hiermee wil Watkins, zo stelde hij in meerdere interviews na zijn film, de mensen laten weten dat ze het recht hebbenen op revolutie. Nu zou, volgens Watkins, die revolutie moeten worden gericht tegen de massamedia die de kijkers volgens de filmmaker afstompt. Massamedia is volgens hem de nieuwe oorlogsvoering, want het houdt de mensen dom en tevreden.

Indrukwekkend
Watkins’ films hebben hem wereldwijde roem vergaard. Maar als er naar zijn eerste films wordt gekeken lijkt hij meer bezig te zijn met tegen de overheid te schoppen, dan met het leed dat hij filmt. In Diary of an Unknown Soldier ga je je al snel ergeren aan de snotneus die alles bij iedereen wil lospeuteren, om te zorgen dat hij niet de enige is die bang is. Watkins’ films tonen dan wel de kant van de oorlog die normaal niet getoond wordt, of hij het op deze manier moet doen is een andere vraag. De manier waarop hij de Hongaarse revolutie in Forgotten Faces heeft vastgelegd is shockerend. Het verhaal is emotieloos, en past niet bij de gezichten die je op het beeld ziet.

Misschien komt het door het zwart-wit beeld, maar Watkins’ eerste films (en daarmee de start van zijn eerbetoon in Grahamstown) zijn helaas niet erg indrukwekkend te noemen.

Giselle, een triest liefdesverhaal omdat ballet nooit een happy ending heeft

De luchtige tonen van de viool glijden door de zaal. Het serene bos doet sprookjesachtig aan. Niks toont het drama dat zich straks af zal spelen voor de ogen van het publiek. Giselle speelt vanavond in het Monument van het National Arts Festival.

Giselle, een voorstelling van het South African National Ballet, wordt muzikaal bijgestaan door het KwaZulu-Natal Philharmonic Orchestra. Dirigent Adolphe Adam en de dansers lopen feilloos synchroon. Het ballet zal drie keer worden opgevoerd tijdens het National Arts Festival in Grahamstown, Zuid-Afrika.

Giselle

Giselle, het trieste liefdesverhaal over graaf Albrecht, die zich voordoet als de dorpeling Loys en verliefd wordt op het meisje Giselle. De twee zijn smoorverliefd, maar boswachter Hilarion vertrouwd ‘Loys’ niet. Giselle wil echter niet luisteren naar zijn waarschuwingen. Als dan ineens een jachtpartij, met Albrecht’s verloofde langskomt en de waarheid naar boven komt is Giselle ontroostbaar. De shock drijft Giselle tot waanzin en ze sterft aan een gebroken hart.

Hilarion houdt wacht bij het graf van Giselle wanneer de Wilis arriveren. De geesten van overleden vrouwen die voor hun bruiloft zijn achtergelaten. Deze geesten, op bevel van hun koningin Myrthe, laten mannen in het bos dansen tot ze sterven van uitputting. Eerst bevalt Hilarion dit lot, en Albrecht wordt op het laatste moment gered van dit lot door de opkomende zon. Opnieuw verliezen hij en Giselle elkaar, deze keer voorgoed.

Zwaan

Megan Swart, de danseres met de rol van Giselle, danst alsof de spietsen haar niks doen en alsof de sprongen en pirouettes aangeboren zijn. Ook Angela Hansford, koninging van de Wilis, beweegt met de gratie van een zwaan over het toneel. Enkel de mannelijke bijrollen, dansend in de eerste act, staan niet erg sterk in hun schoenen. Hun danskunsten steken bleek af tegen de twee sterke rollen van de dames, en van Thomas Thorne (Graaf Albrecht). Ze zijn meer decorstukken. Het decor zelf is geschilderd alsof je in een sprookjeslandschap stapt, de diepte in de achtergrond is verraderlijk. De kostuums, goud, geel en rood, benadrukken een warme herfstdag. Terwijl de groen en wittinten van de Wilis de magie beklemtoond die in de tweede act speelt.

Trots

Ballet eindigt zelden met een happy ending. Het verhaal van Giselle is daarin geen uitzondering. Wat wel uitzonderlijk is, is de kwaliteit van kostuums, decor en de dansers. Het South African National Ballet kan rustig één van de meest bijzondere stukken in het National Arts Festival genoemd worden. De grootste zaal in Grahamstown, groot genoeg voor ongeveer 750 mensen, zit tot de nok toe gevuld. De dansers krijgen aan het einde een staande ovatie, terwijl ze het publiek trots toelachen. En trots mogen ze zijn, ze hebben het publiek zonet omver geblazen met dit prachtige maar trieste liefdesverhaal.

Gary Thomas, gitaar-tovenaar

Vurige tonen worden geproduceerd door snelle vingers. Een eenmansband staat op het podium van het Graham Hotel in Grahamstown. Gary Thomas verbaast het publiek bij elk nummer opnieuw met zijn onvoorspelbare manier van gitaarspel. 

Gary Thomas (1983) wordt gezien als één van Zuid-Afrika’s hardst werkende artiesten. De muzikant heeft op de meeste festivals in het land gespeeld en tourt, volgens zijn website, regelmatig door het land om zijn muziek te promoten. De 29-jarige muzikant heeft inmiddels drie albums op zijn naam staan, Wooden Boxes and Thought Hunting (2009), Contraption Distoria (2010) en Midnight Atlas (2012). Zijn tweede album werd twee jaar geleden uitgebracht tijdens het National Arts Festival South Africa. Dit jaar brengt hij zijn derde album hier uit, en treed hij elke dag op met nummers van zijn tweede en derde album.

Het Graham Hotel is Thomas’ uitvalsbasis tijdens zijn optredens. Twee gitaren (één akoestisch en één semiakoestisch) en een elektrische mandoline sieren het podium, samen met een fles water en een strijkstok. Thomas zelf domineert zijn domein doormiddel van opmerkelijke en vernieuwende technieken. De muzikant is een perfectionist, die na elk nummer zijn gitaren opnieuw stemt en hier rustig de tijd voor neemt. Zijn shows nemen daardoor misschien meer tijd in dan nodig zou zijn, maar om de tijd te verdrijven praat hij tussendoor met het publiek over het festival. Behalve perfectionistisch over zijn eigen instrumenten vraagt hij dezelfde inzet van het technische team dat zorgt voor de geluidselementen.

Hoewel deze vorm van mogelijke tijdverspilling bij andere artiesten vervelend kan zijn, is het Thomas vergeven door de manier waarop speelt. In zijn album Midnight Atlas en in zijn optredens betoverd hij je met onvoorspelbare veranderingen van stijl en abrupte eindes van nummers. Thomas’ gebruikt zijn gitaar als drum, speelt noten en akkoorden door elkaar, en gebruikt zelfs een strijkstok om onvoorstelbare klanken uit de snaren te krijgen. Als singer-songwriter weet hij op de meest onconventionele manieren met zijn instrumenten om te gaan. Elke keer weet Thomas je te verrassen met zijn creaties, en je moet jezelf er meer dan eens aan herinneren dat deze wonderlijke muziek door één man wordt geproduceerd, die optreed op witte sokken.

                                                          

Mirra Berridge “Ik groei als kunstenaar.”

Het afgelopen jaar stond Wilders vaak in het nieuws, net als de Arabische Lente. Kunststudent Mirra Berridge (1992) wilde al dit nieuws samenvoegen in haar werk. Ze maakte een tiendelige serie die getoond wordt op het National Arts Festival South Africa in Grahamstown. Met de Nederlandse politicus prominent in de hoofdrol.

 Foto's door Puck Roest

Als tweedejaars kunststudente aan Rhodes University (Grahamstown, Zuid-Afrika) was het voor Mirra Berridge (1992) een schok dat haar werk gekozen was om getoond te worden tijdens de studentententoonstelling van het National Arts Festival South Africa, het grootste kunstfestival op het zuidelijk halfrond. Van Mirra wordt een houtskoolportret getoond, en een tiendelige serie met Geert Wilders in de hoofdrol.

Wilders
Mirra vertelt dat ze nooit had verwacht aan portretten van beroemdheden te beginnen, maar dat het vanzelf ging. De Nederlandse Wilders is door de jonge kunstenaar afgebeeld met teksten op zijn gezicht, met een Arafat-sjaal, zelfs met een boerka. Berridge, zelf van Nederlandse afkomst, is opgegroeid in Zuid-Afrika. Vanwege haar afkomst voelt Mirra zich verbonden met Nederland. Door haar opvoeding in Zuid-Afrika vindt ze zichzelf echter ook verbonden met het continent van de Arabische Lente. Dus besloot ze de twee te combineren in een project. In het nog steeds verdeelde Zuid-Afrika liggen uitspraken zoals die van Wilders’, die als racistisch worden bestempeld, gevoeliger dan in Nederland, aldus Mirra.

De Wilders-serie. Foto: Puck Roest

Mirra vertelt dat toen ze begon met het werk, haar kunstdocent stelde dat ze moest experimenteren. Hoewel het werk een zware betekenis draagt was het voor haar een proces van spelen met materialen en werken met veel plezier. Door de invloed van de politicus ontstond het idee om het nieuws over de cultuur die hij belachelijk maakt te combineren met zijn gezicht, aldus Mirra terwijl ze naar de portretten kijkt. De uitgekrabde ogen en teksten slaan bijvoorbeeld op de posters tijdens de Arabische Lente. “Ik wilde enkel de uitlatingen van Wilders schenden.” Mirra begrijpt dat haar werk in Nederland als controversieel kan worden gezien. Maar dat maakt haar niet uit, de serie is een uiting van het recht op vrijheid van meningsuiting stelt ze. “Als politici uitgesproken kunnen zijn, dan mag ik dat ook!”

De kunstenaar was in het begin bang om aan de serie te beginnen. Spotprenten zijn een gevoelig onderwerp. Mirra verwacht weinig schokkende reacties van het niet-Nederlandse publiek, die geen binding hebben met de Haagse politiek. Ze hoopt beoordeeld te worden op haar finesse en intelligentie. En op haar diepzinnigere houtskoolportretten.

Houtskool
Een zelfportret van Mirra Berridge, gemaakt met houtskool, prijkt ook aan de muren van de universiteit. Mirra vertelt dat het begon als een opdracht, ze moest zichzelf tekenen in een vorm waarvan ze wilden dat anderen haar zouden zien.  Ze tekende zichzelf lezend, met Wuthering Heights in haar hand gekleed in een zomerjurk. Onschuldig en kwetsbaar. “De tekening nam me mee terug naar mijn kindertijd, naar een kwetsbare plek.” Als student ziet ze zichzelf verwikkeld in het kwetsbare proces van zelfontwikkeling. Ze laat zichzelf steeds meer los in haar werk, en stort zich voornamelijk op de diepe betekenissen die ze met houtskool kan tonen. In haar atelier werkt ze er dan ook met veel liefde en zorgzaamheid aan zichzelf steeds verder te ontwikkelen in tekentechnieken. Haar houtskooltekeningen lijken inmiddels van een afstandje zo echt dat je denkt naar fotografieprojecten te kijken.

Houtskool-zelfprotret. Foto: Puck Roest

 Dat ze nu is uitgekozen als één van de studenten om twee stukken werk te tonen op het festival is een nieuwe mijlpaal. Behalve deze eer, vertelt ze, voelt het aanmoedigend dat haar docenten en het departement haar ontwikkelingen zien en waarderen.

Toekomst
Mirra vertelt zonder nadenken dat de Wilders-serie een experiment was dat ze niet snel opnieuw ziet gebeuren, hoewel ze er wel erg veel plezier mee heeft gehad. Ze ziet zichzelf liever groeien in werk met een diepere betekenis dan populistisch werk waar veel ophef over zal worden gemaakt. Houtskool is de manier waarop ze dat bereikt. Het feit dat ze op deze manier met kunst, materialen en stijlen kon experimenteren is een mijlpaal voor zichzelf. “Mijn vermogen tot deze serie heeft mezelf verrast. Ik groei als kunstenaar.”

Mirra Berridge. Foto: Puck Roest

Het dorp wordt supporter...

Dat we het EK niet konden zien in Nederland betekende uiteraard niet dat we minder enthousiast zouden juichen voor Oranje. Drie wedstrijden, misschien zelfs meer, zouden we samen kunnen kijken voor de groep weer van elkaar zou scheiden. Genoeg dus om te zorgen dat we zo oranje mogelijk naar de wedstrijden zouden gaan. We haalden de lokale pubs over de wedstrijd voor ons te tonen, ook al had dat soms wat meer voeten in de aarde dan anders als er rugby op tv was tijdens voetbal.

Normaal ben ik geen voetbalfan. Sterker nog, normaal ben ik misschien zelfs een voetbalhater. Maar tijdens het EK en WK kan zelfs ik vrij enthousiast worden, hoewel het nog niks vergeleken was met het enthousiasme van de andere ‘Dutchies’. Ik ben waarschijnlijk een waardeloze supporter…

Nederland-Denemarken deden we allemaal vrij makkelijk over, dat zouden we wel even winnen. Behalve dan dat het verdomd lastig was om de wedstrijd te kunnen zien. Zuid-Afrika speelde op hetzelfde moment tegen Engeland, rugby… De nationale sport van Zuid-Afrika, waar alles voor wijkt. Zeker de wedstrijd van een ander land. We vonden uiteindelijk met veel moeite één plek die wel een tv voor ons vrij kon maken, en de tweede helft konden we bij de bar zien want dan was rugby over. De pijn van het verlies was dan ook groot. Nederland-Duitsland. Positief blijven is lastig tegen Duitsland, sterke ploeg. Allemaal bij elkaar gepakt in de Rat&Parrot, die stoelen voor ons had neergezet. Groot scherm, groot verdriet toen we verloren. Nog één kans om de kwartfinales te halen! We blijven positief. Nederland-Portugal, weer in de Rat. Met hangende hoofden vertrokken we uiteindelijk. Het team dat in het WK bijna kampioen werd, ligt er in de eerste rondes uit in het EK twee jaar later. Pijnlijk… En we voelden ons allemaal te beroerd om het weg te drinken. Het juichen heeft niet geholpen, zelfs de Zuid-Afrikanen vinden het spijtig dat Nederland er uitligt. Volgende keer beter?

Het dorp heeft vleugels...

Canterbury Annexe doet het hele jaar door verschillende evenementen om de ‘team-spirit’ van het huis hoog te houden. Maar tijdens de examens is iedereen zo gestrest dat er van evenementen geen sprake is. Om de moed een beetje hoog te houden zijn er natuurlijk de Exam-Treats, maar naast deze ontspanning van de week hebben sommige studenten nog een extra steuntje in de rug nodig.

Briefjes, chocola, energy-bars, zakken chips, armbandjes, de afgelopen dagen zijn ze allemaal al een keer voor iemands deur geland. Alsof het Sinterklaas is wordt er hier op deuren geklopt en snel weggerend. Secret Angels laten motiverende briefjes achter om dat beetje extra vertrouwen te geven, soms met een cadeautje of wat lekkers. Maar niemand mag weten welke Angel, bij welk persoon hoort! Muisstil als de witgevleugelde figuren die in dromen en fantasieën voorkomen dwalen de Annexe-bewoonsters over de gangen, met plannen om ongezien te verdwijnen voor iemand ze ontdekt.

Hoewel de ene Angel enthousiaster is dan de ander, en weer een ander is in ieder geval creatiever, is het idee zeker goed bedoelt! Ik was er in het begin nog wat twijfelachtig over, maar toen de eerste brief de ochtend voor mijn eerste tentamen onder de deur geschoven was, was ik toch wel blij. En voor mijn tweede tentamen had een energy-bar bijgevoegd! Mijn Angel is in ieder geval enthousiast, en maakt me best wel blij!

Vandaag is mijn eerste ‘werkdag’. Mijn persoon begon vrij laat met haar tentamens, maar gaat ook tot het einde door. Dus nu is het mijn beurt om mijn witte vleugels aan te trekken!

Het dorp heeft zelfstudieweek...

Waar de gemiddelde student in Nederland rustig slaapt de weken voor de tentamens, verstopt de student aan Rhodes zich dagenlang in boeken om te zorgen dat hij/zij goed voorbereidt is. Ik meen het, de bewoners van ons huis zitten sinds de start van ‘SWOT-Week’ (zelfstudieweek) vanochtend tot over hun oren in het huiswerk. Dat ze zichzelf dus opleggen.

Kennelijk voelt de universiteit zich lichtelijk schuldig voor deze stress, en dus proberen ze het goed te maken. En gezien studenten kennelijk altijd hongerig zijn doen ze dat met ‘Exam Treats’. Drie rondjes rond de campus en je hebt de plek gevonden waar ze vandaag weer uitgedeeld worden, en dan rol je jezelf daarna weer vrolijk terug naar je studie. Dat is in ieder geval de gedachte die zij erachter lijken te hebben. En hoewel de muffins die vandaag in ons huis werden uitgedeeld en de warme chocomelk heerlijk waren na de kou waar we uitkwamen, maakt het bij enkele huisgenoten de stress waarschijnlijk amper goed.

Als ik mijn huiswerk probeer te ontwijken ga ik altijd aan mijn blog werken. Helaas loop ik geen blogs meer achter dus dat gaat helaas niet echt… En constant series kijken gaat ook niet want ik wil mijn kamergenoot niet storen. Als ik naar haar leerstof kijk en de tijd en moeite die ze erin stopt voel ik me de meest luie student op aarde! Misschien moet ik toch eens wat aan school gaan doen… of ik kan eindelijk eens de Titanic gaan kijken. Hmmm… dilemma…

Het dorp heeft de laatste lessen gehad...

2 juni is het zover, dan zitten we hier echt al vier maanden. Terwijl het voelt alsof we gisteren zijn aangekomen en hier pas net bezig zijn. Deze week was dan ook onze laatste studie week aan Rhodes University. Nu volgen alleen nog de tentamens, die hier een maand in beslag nemen, en het National Arts Festival.

Het is vreemd. Vier maanden geleden kwamen we hier aan, geen idee wat ons eigenlijk te wachten stond. Inmiddels hebben onze hoofden zich tot barstens toe met nieuwe kennis en ervaringen opgevuld. Ik heb vastgezeten in Montagu, ben gaan abseilen, klifduiken, heb een cheetah geaaid, heb gekanoed op zee (met de angst dat ik zou worden opgegeten door een haai... Nee, dat is niet grappig!), heb een aantal domme dingen gedaan (wat? Ik ben een student...) en heb vooral heel erg veel plezier gehad.

Natuurlijk is sentimenteel gaan doen nog nergens voor nodig, we hebben nog een maand! Maar het voelde raar om vandaag Afrikaans binnen te lopen met de gedachte dat ik hierna nooit van m’n leven meer ga praten over Toorberg, of Afrikaanse poezie, of narratologie (ooh wat haat ik die lessen...). En bij Classics, tenzij ik m’n master erin ga doen zal ik waarschijnlijk nooit meer in een college zaal zitten terwijl er een professor over de feestdag/verjaardag van Athene aan het praten is. Of natuurlijk onze overenthousiaste Journalism-leraar die tijdens zijn lessen altijd heen en weer loopt voor de klas als een soort hyperactieve tijger in een kooi...

Tja, we zijn echt klaar met colleges volgen hier. Nu rest ons alleen om al die stof opnieuw in onze hoofden te proppen als de tentamens er daadwerkelijk aankomen... En dat leren wordt uiteraard nog een aantal keer doorbroken door het EK!

Het dorp is internationaal...

Als exchange student aan Rhodes University heb je één ding dat altijd op je dak zit; het International Office. Ze zouden het enige contact met onze eigen universiteit moeten zijn, maar dat contact loopt meestal zo moeizaam dat we ze daar maar niet voor gebruiken. Ze liepen echter al weken te zeuren of we niet met de International Parade mee wilden doen. Konden we niet op het podium een klompendans uitvoeren, of het volkslied zingen? Want het Wilhelmus is zo vrolijk… Nu gaat onze vaderlandse liefde niet verder dan, inderdaad, Koninginnedag en we wezen het verzoek telkens weer van de hand. Tot ons huis ons vertelde dat zij Nederland hadden uitgekozen om te vertegenwoordigen in de parade. Tja… Als je huis speciaal voor jou een land kiest, dan heb je eigenlijk geen keuze meer. Dus zo stonden we ’s ochtends de Nederlandse driekleur op de wangen van onze huisgenoten te schilderen, zelf getooid in oranje shirts. De playlist die Puck had gemaakt (Viva Hollandia, Hup Holland Hup, het Wilhelmus, 15 miljoen mensen…) schalde door ons huis, waarna die doodleuk meeging naar de parade zelf.

Ik zei net Koninginnedag, het gemis van oranje en overdadig Hollandse muziek is groot hoor. Het is een feestdag die ik thuis nooit echt zou missen, maar als je hem ineens mist omdat je ergens in het buitenland studeert baal je stiekem toch een beetje. Vooral als je de halve dag in een bus zit van Durban naar Grahamstown, maar dat is een ander verhaal! Gezien je niet echt op z’n ‘Koninginne-dags’ rond kan lopen op de campus zonder naar de schoolpsycholoog te worden gestuurd voor diepgaand onderzoek naar de status van je geestelijke gezondheid, hadden we het oranje-gemis nog niet aangevuld. Tot de International Parade dus…

Dat gevoel dat je hebt tijdens Koninginnedag? Dat je weet dat je er als een idioot bijloopt maar het kan je niks meer schelen omdat je een saamhorigheidsgevoel hebt met alle andere idioten? Dat gevoel werd bij ons opgewekt terwijl we met onze, zeer Afrikaanse, huisgenoten onder de Nederlandse vlag liepen en Viva Hollandia door het dorp lieten schallen. Voor ons liep de Amerikaanse vertegenwoordiging, achter ons die van Zambia. De laatste hadden trommels en zongen al net zo vrolijk als wij. Heel Grahamstown, met Rhodes als het ‘toonbeeld’ van het Britse universiteitssysteem in Zuid-Afrika, was heel eventjes een verzameling van alle andere landen. Maar voor ons was het heel eventjes onze meest getikte feestdag.

We wonnen uiteindelijk wel de prijs van ‘meest enthousiaste vertegenwoordiging’. Dan was het urenlange beluisteren van Viva Hollandia toch nog ergens goed voor…

Het dorp werkt zich drie slagen in de rondte...

We kunnen ze van verre al aan horen komen… De verdoemde tentamens die ons boven het hoofd hangen. Nou zou je denken dat we die in Nederland ook wel gewend zijn, en deadlines ook wel. We studeren al drie jaar Journalistiek, we zouden toch wel iets geleerd moeten hebben! Haha, dat dachten wij ook ja… Tot we om de oren werden geslagen met essays, in het Engels, van ieder minstens 1500 woorden…

Ja dames en heren, de deadlinestress heeft ons inmiddels redelijk in z’n greep. Nog drie weken en dan beginnen de tentamens, en dat betekent dat alle departments hun opdrachten binnen willen krijgen in de komende twee weken. Dan zijn ze hopelijk nagekeken tegen de tijd dat we weggaan…  Afrikaans, Journalism, Classics en Anthropology (de laatste voor mij niet, maar Puck en Savanne moeten zich tegen meer dan 3000 woorden opboksen, dus een vermelding om ze moed in te spreken is het minste dat ik kan doen) hijgen ons in de nek. Die feestjes waar allemaal wilde verhalen de rondte over gingen worden nu ondergesneeuwd door dat knagende gevoel van stress dat elke gemiddelde student wel kent.

En uiteraard als je een deadline hebt heb je geen inspiratie meer. Waar je eerst nog makkelijk de zinnen voor je essay in de rondte gooide in de kroeg krijg je nu geen letter meer op papier. Grommend staren we naar schermen van laptops, worstelen we ons door saaie literatuur en worden we overspoeld door Engelse termen waarvan we nog nooit gehoord hadden (of Afrikaanse, die zo raar zijn dat ik er af en toe gek van wordt…). We slaan ons er uiteraard wel doorheen, maar met plezier is anders. Mijn blog geniet er wel van, want dit is de ultieme manier van huiswerk ontwijken. Hoelang dat nog goed kan gaan is me echter een raadsel…

Het dorp sport...

Rhodes is vergeven van de sportclubs, van de Zuid-Afrikaanse rugby en cricket tot surfen en netball (handbal). Zwemmen, hockey, voetbal, martial arts, alles is vertegenwoordigd op de universiteit en alles vertegenwoordigd de universiteit. Want dat is natuurlijk wel de bedoeling. Waar je nog onderuit kan komen met een individuele sport als zwemmen of surfen, zit je met hockey en voetbal echt aan vast: de interscolaire wedstrijden…

Puck en Savanne begaven zich vanaf het eerste blok al twee keer per week dapper naar het hockeyveld, maar nu stonden ze er voor de eerste keer op om een andere school te begroeten. Terwijl ik snakte naar het koude water van het zwembad, stonden zij daar in de zon keihard te werken… Liters water, als ik daaraan denk denk ik uiteraard aan een zwembad en baantjes trekken, maar hier ging het om liters die bij de sporters naar binnen werden gewerkt om te voorkomen dat iemand een zonnesteek zou krijgen of uitdrogen. Een wedstrijd met 25 graden en brandende zon, ik zie het als een vorm van marteling…

Helaas wist Rhodes deze wedstrijd niet in zijn zak te steken, maar de volgende krijgen ze zeker wel te pakken. De Nederlandse sporters in hun oranje shirts hebben het team in ieder geval laten zien dat ze echt wel kunnen hockeyen, en ik ben trots op hun doorzettingsvermogen!

Het dorp heeft gala's...

Onze dining hall doet een hoop moeite om wat saamhorigheid te creëren bij de studenten. We hadden al de trefbalwedstrijd en het voetbaltoernooi, dit weekend hadden we daar boven op ook nog het ‘Hall Ball’. Een soort gala, in semi-formal, met het thema ‘Gambling Temptation’… Als je dan toch op campus woont de laatste twee maanden wil je natuurlijk zoveel mogelijk meemaken, maar ik moet bekennen dat het idee van een jurk me zo ernstig tegenstond dat ik een moment enorm twijfelde. Helaas dachten mijn geliefde huisgenoten daar heel anders over…

Wat moesten we verwachten? Een soort mislukt middelbare school gala, wat we natuurlijk vaker in Nederland hadden meegemaakt, vol met dronken studenten die zich ongemakkelijk schuilhouden bij de bar of het buffet? Dat was het beeld dat ik een beetje in mijn hoofd had in ieder geval. Ik had het mis… heel erg mis…

Een verkiezing voor wie het beste gekleed is, goktafels, en uiteindelijk alle studenten die samen op de dansvloer staan. Wat je dacht dat je alleen in films zou zien, namelijk studenten die elkaar uitdagen tot dansen in een cirkels van medeleerlingen, gebeurt hier echt. En ook dat een hele zaal synchroon staat te dansen op de muziek. Ook dat hebben we gezien. Het was verbazingwekkend, en tegelijk bijna intrigerend, om te zien. Het enige nadeel is dat je dan wel ineens beseft hoe a-ritmisch je zelf bent… Maar na een paar drankjes houdt dat besef je ook niet meer tegen.

Het dorp is enthousiast...

In Nederland komt het misschien niet veel voor, maar in Zuid-Afrika des te meer; een soort ‘school-gevoel’. Op de eerste dag werden we er al mee geconfronteerd. Tijdens de bijeenkomst voor nieuwe eerstejaars kwam de studentenraad een toespraak/optreden geven, de hele zaal ging plat! Voor ons nuchtere Nederlanders was het een wonderlijk aanzicht.
Maar nu we inmiddels twee weken in res wonen krijgen we het helemaal voor onze kiezen. Zo was er de Inter-Res Dodgeball Game, de Inter-Res Soccer Match, en binnenkort het Hall Ball. Alles gebaseerd op de huizen die gebruik maken van de Allan Webb Dining Hall. Want zo is de campus verdeeld. Er zijn dining halls, en een aantal huizen die zo’n hall delen. En die huizen doen onderling vrij veel om het saamhorigheidsgevoel te versterken.

Zo stond ik vandaag dus ineens op het voetbalveld…  Canterbury Annexe versus de andere vrouwelijke residences (ja, sekses wonen hier gescheiden). En het enthousiasme gaat hier ver. In shirts van het huis, met aan de zijkant juichende huisgenoten die zelfs banners en yells hebben gemaakt. En daar sta je dan, met negen huisgenoten op een veldje, terwijl de hele dining hall toekijkt omdat jij het ‘openende team’ bent. Een bal, geschopt door de beste van het andere team, opvangen met die buikspieren die al een paar jaar geen work-out meer hebben gehad bleek een slecht idee… Want die spieren gaan morgen waarschijnlijk wraak op me nemen. Verder was het enthousiasme, van de teams en vanaf de zijlijn, een verassend prettig gevoel. Ik ben niet de beste voetballer, maar na een tijdje werd zelfs ik erin meegesleept.

De overwinning aan het einde van het toernooitje was dus ook een prettig einde (en de douche en het eten erna helemaal!).

Het dorp krijgt huiswerk...

Huiswerk is, in welk land dan ook, een taak waar weinig studenten zich met veel liefde aan zullen wijden. Het feit dat mijn kamergenote dan ook bijna elke dag met veel overgave aan het hare zit te werken, terwijl ik meer dan eens een dutje lig te doen, geeft mij het gevoel ’s werelds slechtste student te zijn. Op Rhodes zijn de studenten op een manier toegewijd aan hun cijfers dat je er bijna bang van wordt. Iedereen heeft het al dagen over deadlines voor essays, research, artikelen. Onze tentamens beginnen aan het einde van deze maand, de eerste deadline voor Savanne, Puck en mij is zelfs al over twee weken! Hebben we er al iets aan gedaan? Nog geen letter staat op papier…

Sommige docenten doen nog een wanhopige poging om huiswerk net ietsjes leuker te maken dan het al is. Je hebt bijvoorbeeld de manier van ‘de opdracht verpakt in entertainment’. Zo moet ons Journalism-essay van deze periode over media-ethiek gaan. De docent vond die opdracht niet alleen zeer vaag, maar zelf ook zeer saai, dus moet het nu over een ethisch onderwerp in een film gaan. De opdracht is dus om twee films te bekijken, in de hoop dat niet iedereen op zijn research in slaap valt.

Dan is er nog een andere manier waarop docenten de essays proberen op te leuken, namelijk de optie van ‘de vrije keuze’. Deze tactiek wordt voor ons Afrikaans-essay gebruikt. We moeten één van de drie gelezen boeken kiezen, die alle drie een verschillende opdracht hebben. Zo kun je tenminste nog kiezen voor het boek dat je het interessantste vond…

Er zijn ook vakken die kiezen om het essay te schrappen, maar daardoor het uiteindelijke tentamen dubbel zo zwaar te laten tellen. Classic Civilization doet dit, en ik weet niet of ik er echt gelukkig van wordt… Maar het scheelt me weer zo’n 2000 woorden deze maand!

En terwijl ik aan deze blog zit te werken en naast me kijk zie ik op het bureau van mijn kamergenote twee grote naslagwerken liggen, terwijl zij driftig aantekeningen zit neer te pennen en er twee Word-documenten op haar computer openstaan. Ik voel me zo lui…

Het dorp geniet van feestdagen...

In Zuid-Afrika zijn nogal wat nationale feestdagen. Zo hebben we net Freedom Day (om de eerste vrije verkiezingen in 1994 te vieren) achter de rug, en is het vandaag Workers Day (Dag van de Arbeid). Gezien we in Nederland eigenlijk niet zo veel nationale feestdagen (ik tel de christelijke feestdagen niet mee) bedachten we dat we Koninginnedag er maar gewoon bij pakten. Een weekend van vijf dagen dus, zonde om te laten schieten of te vullen met huiswerk en slapen!

Koniginnedag in Zululand?

Omdat Zuid-Afrika vrij groot is hadden we in verhouding de noordoostkust nog niet gezien. Durban is de vierde grootste stad van het land, en zeker de beroemdste kustplaats van het land. Zon, zee en strand, op een manier die eigenlijk overal ter wereld kan. Maar wij doen het lekker in Zuid-Afrika, beat that! We kwamen er in Durban al snel achter dat hij, naast beroemdste kustplaats van het land en vierde grootste stad van het land, nog een bijnaam verdient: lelijkste stad van het land. Durban is een stad opgetrokken uit flats en beton, met een glorie die vervallen is om plaats te maken voor toeristen bestaande uit spieren, geblondeerd haar, grote praatjes en weinig hersens (korte beschrijving van de gemiddelde blanke ‘Afrikaner’). De beroemde stranden hebben niet de charme van de Wild Coast maar de Indische Oceaan is wel heerlijk warm en zeker geschikt voor kayakken op zee, zeilen en andere watersporten , wat wij dus ook hebben gedaan. Iemand om zien slaan in een kano is een stuk grappiger dan zelf omslaan… Wonder boven wonder heeft mijn zonnebril drie keer omslaan overleefd, waar andere modellen worden opgeslokt door de golven en de dieptes van de zee bleef de mijne gewoon op mijn hoofd staan. Alleen zag ik niks meer door de laag zout die er uiteindelijk op zat…
Durban, zelf een oerlelijke stad, ligt in één van de mooiste gebieden in Zuid-Afrika. Waar de West Cape voornamelijk bestaat uit Kaapstad, de Karoo een woestijn is, de East Cape vrij droog en winderig is en de Transkei bekleed is met gras en struikgewas, is KwaZulu-Natal een groen gebied met veel heuvels, de Drakensbergen en veel groen. Het is het oorspronkelijke gebied van de Zulu-stammen, die nog steeds de Valley of a 1000 Hills bewonen. De tradities waar deze mensen nog steeds naar leven, zijn voor Europeanen bijna onbegrijpelijk maar daardoor niet minder interessant. En vergis je niet, hun eten is bijzonder zoet, bijzonder voedzaam en bijzonder lekker. Je bent als meisje met een in verhouding lichtreflecterende huidskleur alleen wel net zo’n bezienswaardigheid voor hen, als hun woongebied is voor jou.

En dan probeer je nog zo hard om bruin te worden...

Een heerlijk lang weekend vol feestdagen, waar die toch niet goed voor zijn. Weer bijgebruind in de Zuid-Afrikaanse zon, en nog wat Zulu bijgeleerd ook. Nu maar hopen dat al die voorspellingen over de Zuid-Afrikaanse winter rijkelijk overdreven zijn…



Het is echt heel erg heet... Wat doen die witte mensen in godsnaam buiten?

Het dorp verhuist...

“Zo, dus wie is onze babysitter voor vanavond?” Savanne vroeg het als een grap, maar zo voelde het dus echt. Nee, we hebben ons niet zo misdragen dat het hostel een oppas voor ons inhuurt, het gaat hier om een night-guard. In de afgelopen weken is er twee keer ingebroken en is ons gevoel voor veiligheid een klein beetje door de wc gespoeld. Hoewel Whethu voor ons als een thuis voelt, konden we de gespannen nachten (en de babysitters…) niet langer aan en hebben we onze spullen gepakt.
Op naar de campus!

De studenten van de School voor Journalistiek blijven traditie-getrouw normaal in de lokale backpack (vroeger de Old Gael, nu Whethu). Wij zijn waarschijnlijk de eersten in zeker tien jaar die ineens op campus wonen. In de comfort van een gedeelde kamer, waar studeren een stuk mogelijker is door het heel erg niet onbeperkte internet (we krijgen 4GB data per maand. WE ZIJN JOURNALISTEN OP INTERNET-RANTSOEN!!!!). Onze kippenhokken zijn misschien minder groot dan wat we hadden in het hostel, maar de muren zijn niet groen en er zitten geen kieren in de vloer of gaten in de muur. En er hangt een heater (je gelooft het of niet, maar winters zijn hier koud!) in elke kamer, wat belangrijk is gezien mijn sloffen nog in Amsterdam liggen…

Whethu verlaten was niet makkelijk, hoewel campus heerlijk klinkt en veel voordelen heeft (onze Dining Hall is een mini-Zweinstein waar elke dag drie maaltijden voor onze neuzen worden neergezet zonder dat wij er iets voor hoeven te doen) was  het hostel een soort thuis voor ons geworden. Een thuis waar we over klaagden van tijd tot tijd, maar wie doet dat niet? Dus het inpakken ging niet zonder slag of stoot, onze beslissing over verhuizen of niet is zeker acht keer veranderd in slechts drie dagen, en het daadwerkelijke vertrekken ging met emoties. Met lood in onze schoenen en pijn in ons hart zijn we uiteindelijk in de pick-up gestapt die ons naar Canterbury Annexe House bracht. Ons nieuwe thuis voor de laatste twee maanden, hopelijk doet het onze studie goed want Whethu was te afleidend en gezellig voor studeren.