Een paar dagen geleden schreef ik dat ik een abonnement voor mijn mobiel wilde afsluiten, vandaag is die dag.
Als het tenminste ooit nog gaat lukken want door een fout in de inloggegevens van het telefoonbedrijf Teletools lukt het ze niet in te loggen bij Telfort/KPN, dus sta ik hier al drie uur lang. Ik ben blij dat ik een boek in mijn tas had zitten anders was ik denk ik gek geworden van verveling. Net zoals Dimitri, de werknemer die het abonnement zou afsluiten, gek wordt van het systeem van Telfort, dat hij met woorden beschrijft die ik maar verstandig van mijn blog zal houden. Straks krijg ik nog de bond tegen vloeken achter me aan…
Na drie en een half uur is het ze dan eindelijk gelukt het abonnement af te sluiten en een regeling te treffen zodat ik mijn oude nummer mee kan nemen. Vanaf drie september heb ik overal internet en hoef ik niet meer op te letten of ik nog wel beltegoed heb. Nu nog een nieuwe telefoon…
dinsdag 31 augustus 2010
Regen 176/365
Ik weet dat ik al eerder over regen schreef maar toen viel er niet zoveel als nu…
Onze achtertuin begint trekjes van een zwembad te vertonen nu het water tot boven mijn enkels komt en als ik van die op afstand bestuurbare bootjes had kon ik een race met hindernissen in mijn achtertuin houden. Tevens is het gordijn dat de regen vormt af en toe zo dicht door de hoeveelheid water die uit de lucht komt vallen dat ik de overkant van de straat amper kan zien.
De deken die de regenwolken vormen op de buienradar ziet er ook niet al te best uit met donkerblauwe en paarse kleuren, heel Nederland wordt erdoor bedekt en is zo verstopt op de kaart.
Dat beloofd weinig goeds…
Onze achtertuin begint trekjes van een zwembad te vertonen nu het water tot boven mijn enkels komt en als ik van die op afstand bestuurbare bootjes had kon ik een race met hindernissen in mijn achtertuin houden. Tevens is het gordijn dat de regen vormt af en toe zo dicht door de hoeveelheid water die uit de lucht komt vallen dat ik de overkant van de straat amper kan zien.
De deken die de regenwolken vormen op de buienradar ziet er ook niet al te best uit met donkerblauwe en paarse kleuren, heel Nederland wordt erdoor bedekt en is zo verstopt op de kaart.
Dat beloofd weinig goeds…
De Burgermeester 175/365
Amsterdam heeft vele restaurants, en als afscheid van de zomervakantie bood mijn oma, mémé, ons een etentje aan.
Gezien we normaal altijd pannenkoeken of pizza gaan eten besloten we dit keer om eens iets anders te gaan doen. Ik stelde sushi voor maar de rest van de familie was niet zo’n voorstander, wel jammer want ik heb al weken zin in sushi. Mijn vader stelde de Burgermeester voor, een restaurant dat compleet gespecialiseerd is op het gebied van hamburgers.
Niet alleen gewone hamburgers maar ook versies met lamsvlees en enkele uitgebreide vegetarische burgers, gemaakt van paddenstoelen, spinazie of geitenkaas. Elke hamburger is aangevuld met een omhulsel van vers brood en een flinke salade tussen de hamburger en het broodje. Maar na eentje zat ik wel echt zo vol dat ik bijna naar huis gerold kon worden.
Toch is het een ontzettende aanrader!!
Verdriet 174/365
Pijn en verdriet zijn de twee dingen waar mensen het liever niet over hebben en toch zijn het twee van de belangrijkste menselijke emoties.
De één vindt huilen maar slap, de ander ziet het tonen van verdriet als een vorm van zwakte. Mannen kunnen minder goed met tranen omgaan als die van vrouwen komen en er zijn maar weinig mensen die makkelijk over de oorzaak van hun verdriet praten.
Verdriet en pijn kunnen vele oorzaken hebben. Lichamelijke verwondingen, een verbroken relatie, de dood van een geliefd persoon, de lijst is lang. En soms lijkt het onmogelijk om over het verdriet heen te komen doordat de herinneringen steeds weer opborrelen.
Zo kan het best zijn dat je een ‘trigger’ nodig hebt om het verdriet dragelijk te maken. Ja, ik zeg dragelijk met een reden want echt verdriet verdwijnt nooit helemaal. Het is als een stuk glas in de zee, eerst is het nog puntig met scherpe randen maar later worden de randen bot en slijpen de punten er af. Het glas zal nooit verdwijnen maar het doet ook niet meer zo afschuwelijk veel pijn als je erop trapt.
Mobieltje 173/365
Er komt altijd een dag om de grootste vriend van een normale jongere te laten vervangen, het is tijd voor een nieuwe mobiele telefoon…
De gemiddelde telefoon gaat ongeveer een jaar mee, daarna is hij kapot, gestolen of (in de ogen van de eigenaar) zodanig verouderd dat er bij de verlenging van het abonnement ook een nieuwe telefoon wordt aangeschaft. Andere gebruikers hebben juist jarenlang een telefoon en een prepaid kaartje.
Het maakt uiteindelijk niet uit bij welke groep je hoort, voor de meeste jongeren is het leven zonder mobiele telefoon ondenkbaar. Ga zelf maar eens na, als je je telefoon thuis bent vergeten of de batterij is halverwege de dag leeg voel je je ‘leeg’. Je bent onbereikbaar voor de buitenwereld die zich niet in je directe omgeving bevindt. Daarmee en daardoor is de mobiele telefoon misschien wel één (of zelfs de) belangrijkste uitvindingen van de 21ste eeuw.
Maar je kunt je ook gaan hechten aan een telefoon. Mijn eerste generatie import iPhone (afkomstig uit Amerika) heeft me bijvoorbeeld zeer geholpen met het krijgen van mijn laatste baan doordat ik altijd met mijn (voormalige) baas kon twitteren. Ook heeft hij me meerdere keren van de verveling gered met geinige apps, heb ik er drie jaar aan vakantiefoto’s mee gemaakt en ook nog vele foto’s voor deze blog.
Helaas heb ik nu een telefoonabonnement met internet op het oog en sinds mijn iPhone daadwerkelijk gecrasht is (en weer gereanimeerd) heeft hij zo nu en dan moeite met internet en kan ik niet meer op Youtube. Misschien is het dan toch tijd om mijn oude vriend van ruim vier jaar vaarwel te zeggen…
De gemiddelde telefoon gaat ongeveer een jaar mee, daarna is hij kapot, gestolen of (in de ogen van de eigenaar) zodanig verouderd dat er bij de verlenging van het abonnement ook een nieuwe telefoon wordt aangeschaft. Andere gebruikers hebben juist jarenlang een telefoon en een prepaid kaartje.
Het maakt uiteindelijk niet uit bij welke groep je hoort, voor de meeste jongeren is het leven zonder mobiele telefoon ondenkbaar. Ga zelf maar eens na, als je je telefoon thuis bent vergeten of de batterij is halverwege de dag leeg voel je je ‘leeg’. Je bent onbereikbaar voor de buitenwereld die zich niet in je directe omgeving bevindt. Daarmee en daardoor is de mobiele telefoon misschien wel één (of zelfs de) belangrijkste uitvindingen van de 21ste eeuw.
Maar je kunt je ook gaan hechten aan een telefoon. Mijn eerste generatie import iPhone (afkomstig uit Amerika) heeft me bijvoorbeeld zeer geholpen met het krijgen van mijn laatste baan doordat ik altijd met mijn (voormalige) baas kon twitteren. Ook heeft hij me meerdere keren van de verveling gered met geinige apps, heb ik er drie jaar aan vakantiefoto’s mee gemaakt en ook nog vele foto’s voor deze blog.
Helaas heb ik nu een telefoonabonnement met internet op het oog en sinds mijn iPhone daadwerkelijk gecrasht is (en weer gereanimeerd) heeft hij zo nu en dan moeite met internet en kan ik niet meer op Youtube. Misschien is het dan toch tijd om mijn oude vriend van ruim vier jaar vaarwel te zeggen…
maandag 23 augustus 2010
Vuurwerk 172/365
Vuurwerk is iets spectaculairs, helaas is Nederland niet zo goed in groot en georganiseerd vuurwerk.
Om even terug te keren in de geschiedenis, vuurwerk wordt al sinds het begin van onze jaartelling veelvuldig gebruikt door de Chinezen, hoewel het waarschijnlijk is ontdekt door de Bengalen. Vuurwerk werd door de Chinezen vooral gebruikt tijdens religieuze gebeurtenissen zoals Nieuwjaar. Het vuurwerk tijdens het Chinese Nieuwjaar zou de boze geesten voor het volgende jaar verdrijven. De Chinezen beschikten al sinds het begin van de 13de eeuw over vuurwerk en sinds de ontdekking ervan werden er al proeven mee gedaan, hierdoor ontstonden er al snel verschillende soorten vuurwerk en was het maken van vuurwerk een bezigheid voor wetenschappers. Inmiddels komt bijna al het vuurwerk oorspronkelijk uit grote fabrieken in China die zijn gemaakt voor massaproductie.
Vlak na de ontdekking van vuurwerk vond het vrij snel zijn weg naar Europa, met behulp van de handelsbetrekkingen tussen China en Europa. Vuurwerk werd door zijn pracht zeer snel populair aan de Europese hoven, zodat de Europese adel grote vuurwerkspektakels organiseerden. Dit was onder andere een gewoonte aan het Hof van Versailles, het huis van de Franse koningen.
Inmiddels is vuurwerk niet meer uit onze eigen gewoontes weg te denken. In Nederland word het voornamelijk met Oud&Nieuw afgestoken maar dan enkel voor persoonlijk vermaak. In andere landen is dit minder populair maar daar zijn juist bij de nationale feestdagen grootse spektakels en shows georganiseerd. Zoals bij the Fourth of July in Amerika, of Quatorze Juillet in Frankrijk. Ook Spanje, Italië en Duitsland hebben over het jaar verspreid meerdere feestdagen en festivals waar spectaculair vuurwerk voor wordt gebruikt. Nederland heeft officieel gezien wel nationaal vuurwerk zoals Amerika, Frankrijk, Engeland en nog enkele andere landen maar meestal stelt het in verhouding weinig voor.
Echter was er dit jaar één viering waarbij het vuurwerk in de buurt kwam. De laatste avond van Sail Amsterdam. Het vuurwerk dat de lucht in ging was fenomenaal, er was echter één nadeel. Er was namelijk geen wind waardoor er een enorme rookwolk bleef hangen op de plek waar het meeste vuurwerk explodeerden. Zo leek het aan het eind meer alsof er in de wolk een titanengevecht aan de gang was door de vonken en kleuren die eruit kwamen. Met een beetje fantasie ook een behoorlijk spectaculair gezicht hoor.
Overige foto's deel 2 171/365
Marshmallows!!
Ik maakte echt geen grapje toen ik zei dat mijn moeder ook ging surfen!
Opa aan het speechen, het was Frans dus ik verstond er geen bal van…
Mardou was Alex zat, dus gaat hij het zwembad in. Zou ik zijn DS erachter aan mogen gooien??
Kuikentjes!! (er waren er nog 16 meer, maar die hielden niet zo van foto’s)
Alex en zijn zelfgebouwde kampvuur, hier gaat vanavond weer de fik in.
Het ontbijt, de belangrijkste maaltijd van de ochtend, en mijn neefje en nichtje komen gezellig meedoen.
Mouliherne, het huis van mijn oom, tante, neefje en nichtje gelegen in het absolute niemandsland. Save me!!
Overige foto's deel 1 170/365
Broer en zus in de wind, beide met verschillende gedachtes erover…
De hele familie aan de kaasfondue (moeder neemt de foto)
Laat het strand je niet misleiden, de rots weet hoe sterk de zee werkelijk is.
Ons minikamp, Eefje en ik veroordeeld tot de tent, Alex en Mardou lekker in de caravan. Is dat wel helemaal eerlijk??
St. Jean de Luz heeft hele vreemde straten, want die loopt daar beneden maar de voordeur heeft een ophaalbrug…
Sail Amsterdam 169/365
Het grootste gekkenhuis van Amsterdam te water en de halve stad is afgezet. Het is tijd voor Sail!
Sail is een evenement dat om de vijf jaar wordt gehouden en dat zich afspeelt op het Amsterdamse IJ.
Bestaande uit een selectie van enorme authentieke en nagemaakte schepen zeilen 50 tall ships van IJmuiden tot aan Amsterdam, gevolgd door ruim tweeduizend particuliere plezierjachten in de vorm van motor- en zeilboten. Samen met de menigte op de kade en de stoet aan boten een hele bijeenkomst. Maar daar krijg je ook wel wat voor, vooral vanaf de plek waar ik zit.
Vanaf de zesde verdieping, in een lage flat naast het IJ met een dakterras en balkon met uitzicht op het water (het huis is van een collega van mijn moeder), hebben we een geweldig uitzicht op de ‘specials’ zoals de Amerigo Vespucci, een oud Italiaans oorlogsschip, de Stad Amsterdam uit Nederland en de Mir uit Rusland, samen met nog vele andere tall ships.
Het zicht is geweldig maar de stad is een gekkenhuis, overal dringen mensen samen om zich aan de schepen te kunnen vergapen of om de kinderen naar het ING Piraten-Eiland te kunnen laten gaan. Elke avond sluit af met een fenomenaal vuurwerk, dat ik vanavond niet zal zien want ik ga weer naar mijn vader en die woont gelukkig een flink eind van dit gekkenhuis vandaan…
Sail is een evenement dat om de vijf jaar wordt gehouden en dat zich afspeelt op het Amsterdamse IJ.
Bestaande uit een selectie van enorme authentieke en nagemaakte schepen zeilen 50 tall ships van IJmuiden tot aan Amsterdam, gevolgd door ruim tweeduizend particuliere plezierjachten in de vorm van motor- en zeilboten. Samen met de menigte op de kade en de stoet aan boten een hele bijeenkomst. Maar daar krijg je ook wel wat voor, vooral vanaf de plek waar ik zit.
Vanaf de zesde verdieping, in een lage flat naast het IJ met een dakterras en balkon met uitzicht op het water (het huis is van een collega van mijn moeder), hebben we een geweldig uitzicht op de ‘specials’ zoals de Amerigo Vespucci, een oud Italiaans oorlogsschip, de Stad Amsterdam uit Nederland en de Mir uit Rusland, samen met nog vele andere tall ships.
Het zicht is geweldig maar de stad is een gekkenhuis, overal dringen mensen samen om zich aan de schepen te kunnen vergapen of om de kinderen naar het ING Piraten-Eiland te kunnen laten gaan. Elke avond sluit af met een fenomenaal vuurwerk, dat ik vanavond niet zal zien want ik ga weer naar mijn vader en die woont gelukkig een flink eind van dit gekkenhuis vandaan…
Sorry 168/365
Niet echt veel te schrijven vandaag…
Na een tijdje afwezig te zijn geweest wegens vakantie was het maar weer eens tijd om de vrienden te gaan bezoeken die ik nog niet had gesproken omdat zij ook weer weg waren toen ik weer terug was.
Dus de halve stad door om maar eens bij Nina (ja, de rooie) op bezoek te gaan. Wat bijpraten, en hier en daar wat uitpraten maar dat is een hele andere zaak, en dat was het wel.
Sorry voor de flauwheid van de blog van vandaag maar ik kan echt even niks bedenken. Morgen zal het beter zijn, beloofd!!
Na een tijdje afwezig te zijn geweest wegens vakantie was het maar weer eens tijd om de vrienden te gaan bezoeken die ik nog niet had gesproken omdat zij ook weer weg waren toen ik weer terug was.
Dus de halve stad door om maar eens bij Nina (ja, de rooie) op bezoek te gaan. Wat bijpraten, en hier en daar wat uitpraten maar dat is een hele andere zaak, en dat was het wel.
Sorry voor de flauwheid van de blog van vandaag maar ik kan echt even niks bedenken. Morgen zal het beter zijn, beloofd!!
Sittard by light... 167/365
De vorige keer dat ik Sittard overdag heb gezien was het zondag, en dan is de hele stad dus dicht. Of nou ja, bijna de hele stad dan. Maar nu is het maandag, eens kijken wat hier te beleven valt.
Hoewel mijn hersens nog steeds half slapen is er in Sittard nog best veel te beleven. Het is niet zo groot als Amsterdam maar dat had ik ook niet verwacht. In een missie van Eefje om een nieuwe jas te vinden loop ik nog tegen een leuk shirt aan in de H&M dus dat is ook weer mooi meegenomen.
Het vreemde gebeurde echter in de supermarkt (de Naturama). Toen we twee pizza’s en een doos druiven wilden afrekenen werd ons ineens gevraagd of de caissière in onze tassen mocht kijken. Half slaperig als ik was had ik het in de eerste instantie niet eens door en uit automatisme wilde ik haar in mijn gewone schoudertas kijken. Nee, Eefje had wel goed geluisterd, ze wilde in het minuscule H&M tasje kijken om te zien of daar niet iets inzat. Een verbazingwekkende keuze al zeg ik het zelf want mijn schoudertas is het model waar ik makkelijk twee dozen druiven in kan meenemen zonder dat er iets aan het model veranderd en dus zal niemand het kunnen zien. Waarom de keuze dan valt op een plastic tasje waar je elke kreuk in het shirt erin nog kon zien is mij een raadsel. We hebben echter maar braaf gedaan wat ons gevraagd werd om verdere problemen te omzeilen, maar verbaasd waren we wel.
Zo crimineel zien we er toch niet uit??
Hoewel mijn hersens nog steeds half slapen is er in Sittard nog best veel te beleven. Het is niet zo groot als Amsterdam maar dat had ik ook niet verwacht. In een missie van Eefje om een nieuwe jas te vinden loop ik nog tegen een leuk shirt aan in de H&M dus dat is ook weer mooi meegenomen.
Het vreemde gebeurde echter in de supermarkt (de Naturama). Toen we twee pizza’s en een doos druiven wilden afrekenen werd ons ineens gevraagd of de caissière in onze tassen mocht kijken. Half slaperig als ik was had ik het in de eerste instantie niet eens door en uit automatisme wilde ik haar in mijn gewone schoudertas kijken. Nee, Eefje had wel goed geluisterd, ze wilde in het minuscule H&M tasje kijken om te zien of daar niet iets inzat. Een verbazingwekkende keuze al zeg ik het zelf want mijn schoudertas is het model waar ik makkelijk twee dozen druiven in kan meenemen zonder dat er iets aan het model veranderd en dus zal niemand het kunnen zien. Waarom de keuze dan valt op een plastic tasje waar je elke kreuk in het shirt erin nog kon zien is mij een raadsel. We hebben echter maar braaf gedaan wat ons gevraagd werd om verdere problemen te omzeilen, maar verbaasd waren we wel.
Zo crimineel zien we er toch niet uit??
Pyjamadag 166/365
Een dag regen zit vol met nadelen, je kan niet van de zon genieten, met de hond wandelen is vervelend en alles is nat en grijs.
De gemiddelde mens heeft daarom een pesthekel aan regen, tenzij ze in de Sahara wonen misschien, maar dat is dan ook weer logisch. Maar een hele dag regen heeft ook enkele voordelen, zoals het fenomeen ‘pyjamadag’.
Pyjamadag heeft slecht een paar simpele regeltjes:
1. Je moet de hele dag in je pyjama rondlopen.
2. Het moet de hele dag regenen, of tenminste grijs en bewolkt zijn.
3. Een grote voorraad chips en ander snoep is vereist.
4. Tv en films zijn inbegrepen.
Een pyjamadag klinkt voor velen vooral als iets voor luie mensen. Ouders verbieden het hun kinderen zodra ze ouder worden omdat ze anders ‘niks zinnigs doen’ en enkel op de bank hangen of in bed liggen. Maar een pyjamadag kan juist heel erg ontspannend werken, zowel voor kinderen als volwassenen. Door de associatie met de pyjama, die maar weer eens bewijst de meest comfortabele outfit ooit ontdekt te zijn, vallen alle stressfactoren zoals werk of school onmiddellijk weg. Daardoor is men beter in staat te ontspannen en dat voorkomt weer stress en daarmee ook het gevoel van overwerkt of uitgeput zijn.
Zo hielden Eefje en ik vandaag dus een old fashioned pyjamadagje. Het heeft namelijk serieus de hele dag geregend en hoewel Eefjes hond Chico het er niet zo mee eens was weigerden we naar buiten te gaan. En behalve de regen vonden we het ook niet helemaal een goed idee om in je pyjama de hond uit te gaan laten.
Dus hangen we op de bank met veel ongezond eten, rollen we van de ene show in de andere op tv en komen de raarste gespreksonderwerpen naar boven die echt helemaal nergens over gaan. Je moet toch wat op zo’n pyjamadag.
De gemiddelde mens heeft daarom een pesthekel aan regen, tenzij ze in de Sahara wonen misschien, maar dat is dan ook weer logisch. Maar een hele dag regen heeft ook enkele voordelen, zoals het fenomeen ‘pyjamadag’.
Pyjamadag heeft slecht een paar simpele regeltjes:
1. Je moet de hele dag in je pyjama rondlopen.
2. Het moet de hele dag regenen, of tenminste grijs en bewolkt zijn.
3. Een grote voorraad chips en ander snoep is vereist.
4. Tv en films zijn inbegrepen.
Een pyjamadag klinkt voor velen vooral als iets voor luie mensen. Ouders verbieden het hun kinderen zodra ze ouder worden omdat ze anders ‘niks zinnigs doen’ en enkel op de bank hangen of in bed liggen. Maar een pyjamadag kan juist heel erg ontspannend werken, zowel voor kinderen als volwassenen. Door de associatie met de pyjama, die maar weer eens bewijst de meest comfortabele outfit ooit ontdekt te zijn, vallen alle stressfactoren zoals werk of school onmiddellijk weg. Daardoor is men beter in staat te ontspannen en dat voorkomt weer stress en daarmee ook het gevoel van overwerkt of uitgeput zijn.
Zo hielden Eefje en ik vandaag dus een old fashioned pyjamadagje. Het heeft namelijk serieus de hele dag geregend en hoewel Eefjes hond Chico het er niet zo mee eens was weigerden we naar buiten te gaan. En behalve de regen vonden we het ook niet helemaal een goed idee om in je pyjama de hond uit te gaan laten.
Dus hangen we op de bank met veel ongezond eten, rollen we van de ene show in de andere op tv en komen de raarste gespreksonderwerpen naar boven die echt helemaal nergens over gaan. Je moet toch wat op zo’n pyjamadag.
De strenge blik 165/365
Menig kind kent het wapen der volwassen wel, de strenge blik
Echter, veel volwassenen denken dit wapen goed te beheersen maar dat valt dan flink tegen. De blik is halfslachtig, verzacht te snel weer of de ogen blijven te vriendelijk terwijl de rest van het gezicht heel streng kijkt. Dat laatste is vooral goed voor nog onhandelbaardere kinderen.
Denk zelf maar eens terug, wanneer was de laatste keer dat je bang was voor een streng gezicht? De meeste bazen falen erin en het personeel gaat dan achter hun eigen computer gewoon door met waar ze zelf behoefte aan hebben. Er kan wel gewerkt worden maar nooit in het tempo dat de baas wil. Achter diens rug om wordt er over hem/haar gemopperd en geroddeld. Zo ook met leraren, want elke leraar die probeert de leerlingen met angst onder de duim te houden maar hier de aanleg niet voor heeft krijgt alle hoeken van het klaslokaal te zien. Er zit altijd wel één leerling tussen met een scherpe tong die ook nog eens niet bang is voor, of zelfs een hekel heeft aan, autoriserende figuren. Van die hekel moet ook de politie vaak nog proeven. Want bij het uitdelen van een boete krijgen ze met een beetje pech (en dat hebben ze nog al vaak) de meest angstaanjagende en woeste blikken toegeworpen puur wegens de onterechtheid van de boete. Wie deelt er nou een boete uit voor door rood rijden op een plek waar alleen een tram eens in het half uur het fietspad kruist?? Er bestaan echter ook nog mensen die de gave van het strenge gezicht wel volledig beheersen. De lerares waar je altijd braaf je huiswerk voor maakt, incidenteel een persoon met een openbare functie (hoewel dit zeldzaam is), en vrouwelijk treinpersoneel.
Zo zat ik vandaag in de trein, heel erg egoïstisch met mijn voeten op de bank tegenover me maar er zaten verder maar drie andere mensen in de hele coupe. Toen er een NS medewerkster binnen kwam lopen. Met een blik die menig leraar en lerares probeert goed op te zetten maar waarin de meeste jammerlijk falen werd mij zeer ‘vriendelijk’ (ooh, het sarcasme…) verzocht mijn schoenen van de bank te halen. Dit verzoek werd beëindigd met een zeer angstaanjagend ‘jongedame’.
Ik denk dat treinpersoneel op deze blik wordt aangenomen…
Echter, veel volwassenen denken dit wapen goed te beheersen maar dat valt dan flink tegen. De blik is halfslachtig, verzacht te snel weer of de ogen blijven te vriendelijk terwijl de rest van het gezicht heel streng kijkt. Dat laatste is vooral goed voor nog onhandelbaardere kinderen.
Denk zelf maar eens terug, wanneer was de laatste keer dat je bang was voor een streng gezicht? De meeste bazen falen erin en het personeel gaat dan achter hun eigen computer gewoon door met waar ze zelf behoefte aan hebben. Er kan wel gewerkt worden maar nooit in het tempo dat de baas wil. Achter diens rug om wordt er over hem/haar gemopperd en geroddeld. Zo ook met leraren, want elke leraar die probeert de leerlingen met angst onder de duim te houden maar hier de aanleg niet voor heeft krijgt alle hoeken van het klaslokaal te zien. Er zit altijd wel één leerling tussen met een scherpe tong die ook nog eens niet bang is voor, of zelfs een hekel heeft aan, autoriserende figuren. Van die hekel moet ook de politie vaak nog proeven. Want bij het uitdelen van een boete krijgen ze met een beetje pech (en dat hebben ze nog al vaak) de meest angstaanjagende en woeste blikken toegeworpen puur wegens de onterechtheid van de boete. Wie deelt er nou een boete uit voor door rood rijden op een plek waar alleen een tram eens in het half uur het fietspad kruist?? Er bestaan echter ook nog mensen die de gave van het strenge gezicht wel volledig beheersen. De lerares waar je altijd braaf je huiswerk voor maakt, incidenteel een persoon met een openbare functie (hoewel dit zeldzaam is), en vrouwelijk treinpersoneel.
Zo zat ik vandaag in de trein, heel erg egoïstisch met mijn voeten op de bank tegenover me maar er zaten verder maar drie andere mensen in de hele coupe. Toen er een NS medewerkster binnen kwam lopen. Met een blik die menig leraar en lerares probeert goed op te zetten maar waarin de meeste jammerlijk falen werd mij zeer ‘vriendelijk’ (ooh, het sarcasme…) verzocht mijn schoenen van de bank te halen. Dit verzoek werd beëindigd met een zeer angstaanjagend ‘jongedame’.
Ik denk dat treinpersoneel op deze blik wordt aangenomen…
vrijdag 13 augustus 2010
De Parade 164/365
Vandaag had ik met mijn oma afgesproken om iets samen te gaan doen, wat dat iets was wisten we alleen nog niet heel erg.
Dus ik begon maar met daarheen gaan, en geloof me bussen zijn geen pretje als je diehard spierpijn hebt in je buikspieren en je gehele linkerarm. Maar het lukte me er te komen zonder te verdwalen. Na een glas drinken en wat bijpraten met mijn oma besloten we naar de Parade te gaan.
Voor mensen die niet uit Amsterdam komen, de Parade is een groot cultureel evenement dat elke zomervakantie in Amsterdam wordt georganiseerd, en eerder of later ook in Utrecht. Er zijn veel voorstellingen en heel veel eettenten.
En mijn oma en ik besloten daarheen te gaan gezien het ook niet zo heel lang fietsen van haar huis is. Hier hoor je het misschien al: fietsen. En ik zei net dat ik met de bus daarheen ging. Dat was inderdaad het probleem, ik ging uiteindelijk op mijn opa’s fiets. Mijn opa’s fiets is een soort racefiets maar dan net iets anders, en ik snap werkelijk niet waarom er voor mannen ooit een fiets met een hoge stang is uitgevonden!! Want toen ik de eerste keer afstapte wist ik nog niet dat ik de grond niet ging halen met mijn voeten vanwege die stang, en bij mij als meisje deed dat al zo’n pijn! Oi…
Uiteindelijk zijn we naar het Amstelpark en de Parade geweest en daar geluncht, heerlijke tosti’s en mijn oma Baba Ganoesh of iets dergelijks, het zag er een beetje raar uit... Maar het raarste dat we hebben gezien was één van de dingen die je kon eten. Een meisje met een fiets met daar achter hangend een soort stellage met papieren bakjes, een soort klem en een enorme bak appels. Wat deed ze daar mee?? Nou, je kon bij haar partjes appel kopen met suiker en kaneel die ze doormiddel van een speciale appelboor ontdeed van schil, terwijl ze op hetzelfde moment werden gesneden en het klokhuis eruit geduwd, een geniaal systeem en elk kind dat van appels houd met een beugel zou zo’n ding moeten hebben!!
Vandaag echt ontzettend gezellig en ik vind het jammer dat mijn oma alweer bijna terug gaat naar Frankrijk. Maar als ze deze winter weer in Amsterdam is gaan we zeker weer iets samen doen, want het is en blijft gezellig! Go oma!!
Koken 163/365
Kennelijk is het vanavond mijn beurt om te koken.
En dat betekent weer zoveel dingen om te doen…
1. Bedenken wat je gaat maken, of een kookboek raadplegen
2. Ingrediënten verzamelen, uit de huisvoorraden of bij de supermarkt halen
3. Pannen en kookgerei bij elkaar sprokkelen
4. Ingrediënten klaarmaken, water koken (indien nodig) en/of olie/boter verhitten
5. Eten maken
6. Tafel dekken en eten opdienen
7. Achteraf nog alles afruimen
Gelukkig voor mij hebben wij thuis een afwasmachine, anders zou ik gek worden.
Nu vind ik koken helemaal niet zo erg maar er is één groot nadeel aan, ik weet namelijk nooit wat ik wil gaan koken dus eindigt het vaak met standaard dingen als een maaltijd van pasta, salade en vlees. Erg saai en originele ideeën komen helaas niet vaak mijn kant op waaien. Hoewel, als ze dat doen dan wordt het een avond met zeer uitgebreide hamburgers met echt alles erop en eraan (hamburger, sla, gebakken uitjes, plakjes komkommer, “ tomaat en augurk, etc.), taco’s zoals het hoort, een biefstuk met spek en alles (ik ben er even de naam van kwijt) of zelfs een zeer uitgebreide noedelsoep naar echt Japans recept. En natuurlijk een hele reeks aan taarten, cakes, brownies en andere vormen van gebak.
Hoewel dat gebak nog wel eens een probleem is, gezien ik nogal ruzie heb met de oven hier bij mijn vader. Dat stomme ding wil nooit naar me luisteren!!
Begrijp me niet verkeerd of zo, ik ben dol op koken en ik vind het geweldig als mensen het lekker vinden wat ik heb gemaakt. Maar soms kan ik gewoon helemaal niks bedenken en dan wordt het een simpele doch voedzame maaltijd of gewoon een simpele pizza. Heel lui van mij dat snap ik maar af en toe heb ook ik echt geen zin in iets moeilijks bedenken. Dus eten we vanavond soep en pizza. Dat houdt in, ik eet de pizza en mijn vader de soep. Eet smakelijk!!
En dat betekent weer zoveel dingen om te doen…
1. Bedenken wat je gaat maken, of een kookboek raadplegen
2. Ingrediënten verzamelen, uit de huisvoorraden of bij de supermarkt halen
3. Pannen en kookgerei bij elkaar sprokkelen
4. Ingrediënten klaarmaken, water koken (indien nodig) en/of olie/boter verhitten
5. Eten maken
6. Tafel dekken en eten opdienen
7. Achteraf nog alles afruimen
Gelukkig voor mij hebben wij thuis een afwasmachine, anders zou ik gek worden.
Nu vind ik koken helemaal niet zo erg maar er is één groot nadeel aan, ik weet namelijk nooit wat ik wil gaan koken dus eindigt het vaak met standaard dingen als een maaltijd van pasta, salade en vlees. Erg saai en originele ideeën komen helaas niet vaak mijn kant op waaien. Hoewel, als ze dat doen dan wordt het een avond met zeer uitgebreide hamburgers met echt alles erop en eraan (hamburger, sla, gebakken uitjes, plakjes komkommer, “ tomaat en augurk, etc.), taco’s zoals het hoort, een biefstuk met spek en alles (ik ben er even de naam van kwijt) of zelfs een zeer uitgebreide noedelsoep naar echt Japans recept. En natuurlijk een hele reeks aan taarten, cakes, brownies en andere vormen van gebak.
Hoewel dat gebak nog wel eens een probleem is, gezien ik nogal ruzie heb met de oven hier bij mijn vader. Dat stomme ding wil nooit naar me luisteren!!
Begrijp me niet verkeerd of zo, ik ben dol op koken en ik vind het geweldig als mensen het lekker vinden wat ik heb gemaakt. Maar soms kan ik gewoon helemaal niks bedenken en dan wordt het een simpele doch voedzame maaltijd of gewoon een simpele pizza. Heel lui van mij dat snap ik maar af en toe heb ook ik echt geen zin in iets moeilijks bedenken. Dus eten we vanavond soep en pizza. Dat houdt in, ik eet de pizza en mijn vader de soep. Eet smakelijk!!
dinsdag 10 augustus 2010
Eindelijk... 162/365
Hehe, eindelijk bij…
Gezien ik ruim drie weken aan vakantie moest overtypen vanuit mijn schrift naar word en dan ook nog aanvullen omdat ik weer honderdduizend dingen was vergeten te schrijven doen mijn vingers inmiddels pijn. Maar hierdoor was het wel een productief dagje.
Later krijgen jullie alle foto’s van mijn vakantie nog te zien maar die staan helaas op mijn moeders computer. Ze komen eraan, dat beloof ik!!!
Gezien ik ruim drie weken aan vakantie moest overtypen vanuit mijn schrift naar word en dan ook nog aanvullen omdat ik weer honderdduizend dingen was vergeten te schrijven doen mijn vingers inmiddels pijn. Maar hierdoor was het wel een productief dagje.
Later krijgen jullie alle foto’s van mijn vakantie nog te zien maar die staan helaas op mijn moeders computer. Ze komen eraan, dat beloof ik!!!
Hangen 161/365
Na de film gisteren hebben Noux, Lot en ik ook maar meteen afgesproken om de volgende dag iets te gaan doen.
Dat hield uiteindelijk in dat we gewoon ’s avonds bij Lot thuis gingen hangen maar het was nog altijd beter dan niks, en het was ontzettend gezellig. Maar verder is er de hele dag maar weinig gebeurd dus ik houd het hierbij…
Dat hield uiteindelijk in dat we gewoon ’s avonds bij Lot thuis gingen hangen maar het was nog altijd beter dan niks, en het was ontzettend gezellig. Maar verder is er de hele dag maar weinig gebeurd dus ik houd het hierbij…
Weerzien 160/365
Na een afwezigheid van drie weken zijn er altijd een paar mensen die je zo snel mogelijk weer wilt terugzien.
Dus spreek je zo snel mogelijk met elkaar af. Zo ook dus met Noukka en Charlotte, twee van mijn beste vriendinnen. Maar voordat ik met hen heb afgesproken ga ik eerst met Bart en David (de oudste zoon van mijn vaders vriendin) nog een stuk rijden om het te oefenen voor ik les neem.
Eigenlijk ging het best goed, hoewel mijn vader heel erg goed is in me afleiden zodat het weer fout gaat en ik moet echt mijn benen trainen want na een uur constant die koppeling intrappen en weer langzaam op laten komen was mijn linkerbeen nogal moe en zelfs bijna pijnlijk. En dat moet me niet gebeuren als ik later in de file sta… En ik moet nog sneller op leren trekken want anders springt een stoplicht weer op rood voor ik weg ben gekomen. Maar ik leer langzaam maar zeker aan.
Met Lot en Noux zou ik naar The Twilight Saga: Eclipse gaan. Niet mijn persoonlijke keuze maar we waren helemaal weg van de boeken toen Twilight voor het eerst uitkwam dus hebben we ooit besloten ook maar alle films te gaan zien. En dit was de beste van de drie op dit moment! Behalve dan dat hij veel te klef was bleef hij in verhouding goed bij het boek en zat de humor van het boek er ook tenminste in. Hij was veel beter dan ik verwacht had. En het was goed om Noux en Lot weer eens te zien, vooral omdat Lot de 11de op vakantie gaat en de 31ste pas terugkomt, als ik alweer school heb.
Dus spreek je zo snel mogelijk met elkaar af. Zo ook dus met Noukka en Charlotte, twee van mijn beste vriendinnen. Maar voordat ik met hen heb afgesproken ga ik eerst met Bart en David (de oudste zoon van mijn vaders vriendin) nog een stuk rijden om het te oefenen voor ik les neem.
Eigenlijk ging het best goed, hoewel mijn vader heel erg goed is in me afleiden zodat het weer fout gaat en ik moet echt mijn benen trainen want na een uur constant die koppeling intrappen en weer langzaam op laten komen was mijn linkerbeen nogal moe en zelfs bijna pijnlijk. En dat moet me niet gebeuren als ik later in de file sta… En ik moet nog sneller op leren trekken want anders springt een stoplicht weer op rood voor ik weg ben gekomen. Maar ik leer langzaam maar zeker aan.
Met Lot en Noux zou ik naar The Twilight Saga: Eclipse gaan. Niet mijn persoonlijke keuze maar we waren helemaal weg van de boeken toen Twilight voor het eerst uitkwam dus hebben we ooit besloten ook maar alle films te gaan zien. En dit was de beste van de drie op dit moment! Behalve dan dat hij veel te klef was bleef hij in verhouding goed bij het boek en zat de humor van het boek er ook tenminste in. Hij was veel beter dan ik verwacht had. En het was goed om Noux en Lot weer eens te zien, vooral omdat Lot de 11de op vakantie gaat en de 31ste pas terugkomt, als ik alweer school heb.
Herintreden 159/365
Nu ik weer thuis ben en weer rustig na kan denken zijn er een paar zaken die ik snel even moet afhandelen.
Zo ben ik op zoek naar een rijschool, moet ik me inschrijven bij Woningnet en zorgtoeslag aanvragen. Verder heb ik een enorme stapel email waar ik me doorheen moet werken en mijn inbox moet opgeruimd worden.
Bovendien heb ik bijna mijn hele kledingkast meegenomen op vakantie en daarvan moet de helft die ik weer terug heb genomen naar mijn vader nu weer netjes ingedeeld worden. Heerlijk om te doen allemaal maar ik ben er wel de hele dag mee bezig…
Zo ben ik op zoek naar een rijschool, moet ik me inschrijven bij Woningnet en zorgtoeslag aanvragen. Verder heb ik een enorme stapel email waar ik me doorheen moet werken en mijn inbox moet opgeruimd worden.
Bovendien heb ik bijna mijn hele kledingkast meegenomen op vakantie en daarvan moet de helft die ik weer terug heb genomen naar mijn vader nu weer netjes ingedeeld worden. Heerlijk om te doen allemaal maar ik ben er wel de hele dag mee bezig…
De verrassing 158/365
Vandaag ga ik weer naar mijn vader (Bart) toe. Hij sms’te me dat hij iets voor mijn verjaardag had bedacht maar wilde niet vertellen wat. Ik ben benieuwd.
Hij sms’te me erover terwijl ik nog op vakantie was en toen ik onderweg naar huis was. En ik had tot vandaag echt geen flauw idee wat hij nou bedoelde. Ik dacht eerst rijlessen, of een tweedehands (of achtstehands) auto maar beide ideeën waren hartstikke fout. Want hij had bedacht dat hij me voor mijn verjaardag een sieraad wilde geven. En dan wel een sieraad dat ik niet alleen nu, maar ook nog over veertig jaar zou kunnen dragen en dat ik dan terug zou denken aan ‘die ouwe gek’ (zijn woorden!! Niet de mijne!!).
En zo was ik ineens op weg naar de juwelier Lyppons, een winkel die ik me absoluut niet kan veroorloven als ik het zelf moest betalen maar hij zie dat prijs niet iets was waar ik over na moest denken. Daar zou hij rekening mee houden en desnoods ja of nee over zeggen maar dat was zijn keuze. Mijn vader is echter goed in iets zoeken wat hij in zijn hoofd heeft dus maakte hij het de vrouw die ons hielp lekker moeilijk, ik kan daar wel om lachen want het is zo typisch voor hem dat het voor mij inmiddels een soort spel is waar ik naar kijk en ik moet altijd heel hard op mijn tong buiten om niet te gaan grinniken.
Ik heb mijn vader wel gemist in de vakantie maar zijn werk staat hem niet toe om vakantiedagen op te nemen in de zomervakantie. Misschien kunnen we later samen ergens een paar dagen naar een leuke stad zoals we vorig jaar ook een paar dagen naar Venetië zijn gegaan.
Hij sms’te me erover terwijl ik nog op vakantie was en toen ik onderweg naar huis was. En ik had tot vandaag echt geen flauw idee wat hij nou bedoelde. Ik dacht eerst rijlessen, of een tweedehands (of achtstehands) auto maar beide ideeën waren hartstikke fout. Want hij had bedacht dat hij me voor mijn verjaardag een sieraad wilde geven. En dan wel een sieraad dat ik niet alleen nu, maar ook nog over veertig jaar zou kunnen dragen en dat ik dan terug zou denken aan ‘die ouwe gek’ (zijn woorden!! Niet de mijne!!).
En zo was ik ineens op weg naar de juwelier Lyppons, een winkel die ik me absoluut niet kan veroorloven als ik het zelf moest betalen maar hij zie dat prijs niet iets was waar ik over na moest denken. Daar zou hij rekening mee houden en desnoods ja of nee over zeggen maar dat was zijn keuze. Mijn vader is echter goed in iets zoeken wat hij in zijn hoofd heeft dus maakte hij het de vrouw die ons hielp lekker moeilijk, ik kan daar wel om lachen want het is zo typisch voor hem dat het voor mij inmiddels een soort spel is waar ik naar kijk en ik moet altijd heel hard op mijn tong buiten om niet te gaan grinniken.
Ik heb mijn vader wel gemist in de vakantie maar zijn werk staat hem niet toe om vakantiedagen op te nemen in de zomervakantie. Misschien kunnen we later samen ergens een paar dagen naar een leuke stad zoals we vorig jaar ook een paar dagen naar Venetië zijn gegaan.
Amsterdam 157/365
Grrr… wekkers…
We zijn weer in Amsterdam en ik weet nu alweer waarom ik zo’n pesthekel heb aan wekkers. Maar het is het waard want we willen nog even snel de stad in voor Eefje naar huis moet. Dus na snel aankleden en ontbijten stappen we op de fiets. Die natuurlijk veel zachtere banden hadden dan we hadden bedacht dus hebben we ons lichtelijk dood getrapt tegen de wind in met die zachte banden.
Ik reed nog net niet op de velg en Eefje had het ook niet makkelijk op de vouwfiets…
Amsterdam is wel veel drukker dan waar we de afgelopen drie weken zijn geweest en ik rij normaal al lichtelijk anarchistisch dus de situatie in de stad werd er niet veiliger op met mij terug op de weg. Ghehe…
Maar aan alles komt een einde en zo werd Eefje om half 5 toch opgehaald door haar vader en broer. Het is vreemd om alleen thuis te zijn en het is veel te stil hier, zeker als mijn moeder naar haar werk is.
We zijn weer in Amsterdam en ik weet nu alweer waarom ik zo’n pesthekel heb aan wekkers. Maar het is het waard want we willen nog even snel de stad in voor Eefje naar huis moet. Dus na snel aankleden en ontbijten stappen we op de fiets. Die natuurlijk veel zachtere banden hadden dan we hadden bedacht dus hebben we ons lichtelijk dood getrapt tegen de wind in met die zachte banden.
Ik reed nog net niet op de velg en Eefje had het ook niet makkelijk op de vouwfiets…
Amsterdam is wel veel drukker dan waar we de afgelopen drie weken zijn geweest en ik rij normaal al lichtelijk anarchistisch dus de situatie in de stad werd er niet veiliger op met mij terug op de weg. Ghehe…
Maar aan alles komt een einde en zo werd Eefje om half 5 toch opgehaald door haar vader en broer. Het is vreemd om alleen thuis te zijn en het is veel te stil hier, zeker als mijn moeder naar haar werk is.
Aankomst Amsterdam 156/365
We zijn weer terug in het land waarvan we de taal verstaan!!!!!!
Dankzij de ‘spook’verhalen over mannetjes die huizen en tenten binnen komen lopen ’s ochtends vroeg die mijn oom ons gisteravond vertelde was afgelopen nacht het een hele geslaagde nacht. Grrr… Heel fijn Ab, but I’ll get you for it!!
Alex kreeg het aanbod nog langer bij hun te blijven en dan samen met mijn oom komend weekend terug te reizen dus we hebben hem daar achtergelaten. Dat betekent wel meer ruimte op de achterbank die kan worden benut voor iets minder pijnlijke manieren om een dutje te doen. Helaas krijg ik van autodutjes honger, en ik ben niet aardig als ik honger heb…
Eefje slaapt vanavond nog hier want Sittard lag een klein beetje buiten de route en nu is het tijd voor bed!
Dankzij de ‘spook’verhalen over mannetjes die huizen en tenten binnen komen lopen ’s ochtends vroeg die mijn oom ons gisteravond vertelde was afgelopen nacht het een hele geslaagde nacht. Grrr… Heel fijn Ab, but I’ll get you for it!!
Alex kreeg het aanbod nog langer bij hun te blijven en dan samen met mijn oom komend weekend terug te reizen dus we hebben hem daar achtergelaten. Dat betekent wel meer ruimte op de achterbank die kan worden benut voor iets minder pijnlijke manieren om een dutje te doen. Helaas krijg ik van autodutjes honger, en ik ben niet aardig als ik honger heb…
Eefje slaapt vanavond nog hier want Sittard lag een klein beetje buiten de route en nu is het tijd voor bed!
Vertrek Lagreze 155/365
Allemaal in de auto gepropt en we zijn weer onderweg…
Het is een raar idee om weer terug naar Nederland te gaan, en op dit moment is het vooral heel erg krap. Zoals we namelijk met z’n drieën (Alex, Mardou en ik) naar Biarritz vertrokken, zijn we nu met z’n vijven (Eefje, Alex, Mardou, mijn oma en ik) weer onderweg naar Nederland. Alleen mijn opa blijft in Lagreze. Dus zitten we met zijn drieën (Alex, Eefje en ik) opgepropt op de achterbank. En dat betekent in slaap vallen en wakker worden met pijn in je nek omdat je voor een soort mislukt knikpoppetje aan het spelen was…
En onderweg gebeuren ook niet leuke dingen, zoals het verdwijnen van mijn zonnebril. Kennelijk mag ik zonnebrillen niet langer dan één zomer in mijn bezit hebben want die die ik hiervoor had is verdwenen en ik kan hem echt niet meer terugvinden en deze is opgeslokt. De wc’s waarbij je moet staan bij Franse snelwegen zullen veel mensen bekend zijn, nou ik had daar dus mijn zonnebril aan één poot aan mijn broekzak hangen en toen ik opstond hoorde ik hem vallen en zag ik hem zo dat gat in glijden. Ik heb niet eens de moeite gedaan ernaar te zoeken want toen ik hem niet meer kon zien in dat metersdiepe gat wist ik dat ik hem nooit meer terug zou zijn. Maar ik baal er wel van!!!
Verder is onze tussenstop in Mouliherne, wat zo mogelijk nog meer niemandsland is dan Monbahus bij mijn opa en oma. Hier hebben mijn oom en tante een huis en dit is onze tussenstop. In het hele dorp is geen bereik mogelijk met een mobiele telefoon BEHALVE bij de kerk en op het kerkhof, pure ironie… Eefje en ik zijn veroordeeld tot een nacht in onze tent, alweer, terwijl mijn oma en moeder de caravan in beslag nemen. Alex slaapt bij mijn neefje en nichtje op de kamer.
Onze verbinding met de rest van de wereld, ligt natuurlij bovenop de heuvel, zucht…
Het is een raar idee om weer terug naar Nederland te gaan, en op dit moment is het vooral heel erg krap. Zoals we namelijk met z’n drieën (Alex, Mardou en ik) naar Biarritz vertrokken, zijn we nu met z’n vijven (Eefje, Alex, Mardou, mijn oma en ik) weer onderweg naar Nederland. Alleen mijn opa blijft in Lagreze. Dus zitten we met zijn drieën (Alex, Eefje en ik) opgepropt op de achterbank. En dat betekent in slaap vallen en wakker worden met pijn in je nek omdat je voor een soort mislukt knikpoppetje aan het spelen was…
En onderweg gebeuren ook niet leuke dingen, zoals het verdwijnen van mijn zonnebril. Kennelijk mag ik zonnebrillen niet langer dan één zomer in mijn bezit hebben want die die ik hiervoor had is verdwenen en ik kan hem echt niet meer terugvinden en deze is opgeslokt. De wc’s waarbij je moet staan bij Franse snelwegen zullen veel mensen bekend zijn, nou ik had daar dus mijn zonnebril aan één poot aan mijn broekzak hangen en toen ik opstond hoorde ik hem vallen en zag ik hem zo dat gat in glijden. Ik heb niet eens de moeite gedaan ernaar te zoeken want toen ik hem niet meer kon zien in dat metersdiepe gat wist ik dat ik hem nooit meer terug zou zijn. Maar ik baal er wel van!!!
Verder is onze tussenstop in Mouliherne, wat zo mogelijk nog meer niemandsland is dan Monbahus bij mijn opa en oma. Hier hebben mijn oom en tante een huis en dit is onze tussenstop. In het hele dorp is geen bereik mogelijk met een mobiele telefoon BEHALVE bij de kerk en op het kerkhof, pure ironie… Eefje en ik zijn veroordeeld tot een nacht in onze tent, alweer, terwijl mijn oma en moeder de caravan in beslag nemen. Alex slaapt bij mijn neefje en nichtje op de kamer.
Onze verbinding met de rest van de wereld, ligt natuurlij bovenop de heuvel, zucht…
Bodega 154/365
Vanavond zijn we, lichtelijk tegen Eefjes, Alex’ en mijn zin in, nog naar een bodega geweest.
Deze was ook in Villereal, net als de markt van twee dagen geleden, maar met nog steeds gemartelde buiken is eten weinig aantrekkelijk. Dus hebben we een avond lang geleefd van friet, een halve vleesspies en aardbeien.
Terwijl we op de straat zaten want alle stoelen en tafels waren al bezet, dus gingen Alex, Eefje, ik en de Engelse kinderen maar gewoon simpel voor zwerver spelen. Alleen dan met veel eten. Toen ik echter bij het tweede stuk vlees aan de spies kwam rook (nou ja, proefde) ik onraad en het duurde helaas nog te lang voor het muntje bij mij viel. Het vlees aan de spies was gedeeltelijk biefstuk maar gedeeltelijk ook lever. En ik eet vrij wel alle soorten vlees, op orgaanvlees na! De rest van de spies heb ik verstandig laten liggen… De friet beviel ten zeerste maar de aardbeien hadden één minpunt. Kennelijk was de verkoopster ervan in de rui want we vonden een stel halflange witte haren tussen de aardbeien terug, precies de lengte die de verkoopster had. Jammie…
Luxe zwervers…
Deze was ook in Villereal, net als de markt van twee dagen geleden, maar met nog steeds gemartelde buiken is eten weinig aantrekkelijk. Dus hebben we een avond lang geleefd van friet, een halve vleesspies en aardbeien.
Terwijl we op de straat zaten want alle stoelen en tafels waren al bezet, dus gingen Alex, Eefje, ik en de Engelse kinderen maar gewoon simpel voor zwerver spelen. Alleen dan met veel eten. Toen ik echter bij het tweede stuk vlees aan de spies kwam rook (nou ja, proefde) ik onraad en het duurde helaas nog te lang voor het muntje bij mij viel. Het vlees aan de spies was gedeeltelijk biefstuk maar gedeeltelijk ook lever. En ik eet vrij wel alle soorten vlees, op orgaanvlees na! De rest van de spies heb ik verstandig laten liggen… De friet beviel ten zeerste maar de aardbeien hadden één minpunt. Kennelijk was de verkoopster ervan in de rui want we vonden een stel halflange witte haren tussen de aardbeien terug, precies de lengte die de verkoopster had. Jammie…
Luxe zwervers…
Repas 153/365
Eens per jaar wordt hier in de omgeving een repas gehouden.
Doormiddel van het repas willen ze geld inzamelen voor kinderen in Mali. Er komt een bisschop van daar naar het dorp hier om een mis te geven en daarna wordt er een groots buffet aangeboden, nou ja, je moet er wel voor betalen.
Ons vervoer, hoe geweldig is dat ding!!
Normaal is het repas altijd op het chateau van de streek dat wordt bewoond door een Engels stel, daar vind het normaal plaats onder de ceders onderaan de trappen van het kasteel. Maar door de regen dit jaar viel dat een beetje in het water dus om te voorkomen dat iedereen weg geregend zou worden of mensen het koud zouden krijgen door de wind was het verplaatst naar de Salle de Fete van Monbahus (het dorp met 175 inwoners). Hoewel het eten best redelijk was waren vooral Eefjes en mijn buik nog flink van slag door een enorme biefstuk die we één of twee dagen eerder hadden gegeten die nog niet helemaal gaar was dus sloegen wij vooral het vlees verstandig over. Wat helemaal niks voor mij is want ik ben echt dol op goed klaargemaakt vlees.
Het drinken was daar in tegen vrij raar, mijn oma, opa en moeder besloten dat de wijn van zo’n goedkope kwaliteit was dat hij amper te drinken was zo bitter en als starter was er een soort limonade van vlierbessensiroop dat zo raar rook en zo bitter was dat ik eerst dacht dat het limonade met alcohol was. Wel hebben we een Engels gezin leren kennen dat ook elke zomervakantie naar hun huis in de streek komt en die nog geen 10 minuten van mijn opa en oma vandaan wonen, dus die hebben we daarna uitgenodigd voor een duik in het zwembad. Gezellig, maar helaas was ik net van het Engelse denken af, nu kan ik weer opnieuw beginnen…
Doormiddel van het repas willen ze geld inzamelen voor kinderen in Mali. Er komt een bisschop van daar naar het dorp hier om een mis te geven en daarna wordt er een groots buffet aangeboden, nou ja, je moet er wel voor betalen.
Ons vervoer, hoe geweldig is dat ding!!Normaal is het repas altijd op het chateau van de streek dat wordt bewoond door een Engels stel, daar vind het normaal plaats onder de ceders onderaan de trappen van het kasteel. Maar door de regen dit jaar viel dat een beetje in het water dus om te voorkomen dat iedereen weg geregend zou worden of mensen het koud zouden krijgen door de wind was het verplaatst naar de Salle de Fete van Monbahus (het dorp met 175 inwoners). Hoewel het eten best redelijk was waren vooral Eefjes en mijn buik nog flink van slag door een enorme biefstuk die we één of twee dagen eerder hadden gegeten die nog niet helemaal gaar was dus sloegen wij vooral het vlees verstandig over. Wat helemaal niks voor mij is want ik ben echt dol op goed klaargemaakt vlees.
Het drinken was daar in tegen vrij raar, mijn oma, opa en moeder besloten dat de wijn van zo’n goedkope kwaliteit was dat hij amper te drinken was zo bitter en als starter was er een soort limonade van vlierbessensiroop dat zo raar rook en zo bitter was dat ik eerst dacht dat het limonade met alcohol was. Wel hebben we een Engels gezin leren kennen dat ook elke zomervakantie naar hun huis in de streek komt en die nog geen 10 minuten van mijn opa en oma vandaan wonen, dus die hebben we daarna uitgenodigd voor een duik in het zwembad. Gezellig, maar helaas was ik net van het Engelse denken af, nu kan ik weer opnieuw beginnen…
Markt 152/365
Vandaag nog wat lokaal geshop.
De markt van Villereal is één van de leukere in de omgeving. Op de rommelmarkten na dan, maar die zijn meestal rond augustus dus daarvoor zijn we iets te vroeg.
Hoewel het al behoorlijk warm is zijn we vroeg op weg zodat er nog iets te doen/zien/kopen is. Veel kraampjes met etenswaren, sieraden, kleding, tassen en lokale specialiteiten zijn aanwezig. Een goede plek voor Eefje om de laatste cadeaus voor haar familie te kopen en om een nieuwe zonnebril te vinden. Vandaag zijn we met alleen mijn oma, wat ontzettend gezellig was en als bedankje hebben we voor haar een sieraad gekocht waarvan ik persoonlijk wist dat hij haar goed zou staan en zou matchen bij veel in haar kledingkast.
Grappig is ook dat toen Eefje en ik bij een kraam met zilveren sieraden (die behoorlijk boven ons budget geprijsd waren) stonden te kijken de verkoper ons in het Frans begon aan te spreken, we droegen echter allebei een zwarte zonnebril waardoor hij onze verwarde blikken niet zag. Tot hij vroeg: “Do you speak English?” Ons simpele antwoord was natuurlijk ja, zijn respons: “Good, because I have no clue what I just said.” Wat bleek, de man was een Brit die in de streek woonde. Maar net als ons geen woord Frans sprak.
Uiteindelijk zijn we wel geslaagd, Eefje met haar zonnebril missie en haar cadeaus voor familieleden, Tini voor haar bedankje voor Mardou voor al het klussen en ik voor een bedankje voor Tini omdat ze ons meenam naar de markt en de rest van de dagen ook voor ons zorgde.
De markt van Villereal is één van de leukere in de omgeving. Op de rommelmarkten na dan, maar die zijn meestal rond augustus dus daarvoor zijn we iets te vroeg.
Hoewel het al behoorlijk warm is zijn we vroeg op weg zodat er nog iets te doen/zien/kopen is. Veel kraampjes met etenswaren, sieraden, kleding, tassen en lokale specialiteiten zijn aanwezig. Een goede plek voor Eefje om de laatste cadeaus voor haar familie te kopen en om een nieuwe zonnebril te vinden. Vandaag zijn we met alleen mijn oma, wat ontzettend gezellig was en als bedankje hebben we voor haar een sieraad gekocht waarvan ik persoonlijk wist dat hij haar goed zou staan en zou matchen bij veel in haar kledingkast.
Grappig is ook dat toen Eefje en ik bij een kraam met zilveren sieraden (die behoorlijk boven ons budget geprijsd waren) stonden te kijken de verkoper ons in het Frans begon aan te spreken, we droegen echter allebei een zwarte zonnebril waardoor hij onze verwarde blikken niet zag. Tot hij vroeg: “Do you speak English?” Ons simpele antwoord was natuurlijk ja, zijn respons: “Good, because I have no clue what I just said.” Wat bleek, de man was een Brit die in de streek woonde. Maar net als ons geen woord Frans sprak.
Uiteindelijk zijn we wel geslaagd, Eefje met haar zonnebril missie en haar cadeaus voor familieleden, Tini voor haar bedankje voor Mardou voor al het klussen en ik voor een bedankje voor Tini omdat ze ons meenam naar de markt en de rest van de dagen ook voor ons zorgde.
Parc-en-Ciel 151/365
Vandaag is het de dag van de traditie bij ons. We gaan namelijk voor de 8ste keer naar Parc-en-Ciel.
Parc-en-Ciel is een enorm klimpark hier in de buurt, een kleine anderhalf uur rijden van mijn opa en oma vandaan. Alle klimparken in België en Nederland vallen hierbij in het niets want elk jaar vernieuwen ze hun parcours, er komen nog steeds parcours bij en je zit niet op twee meter hoogte maar op acht meter hoogte in de bomen! Ik vind het geweldig, en we komen hier elk jaar dat we hier zijn.
Wat ik echter vergeten was en wat ik had moeten onthouden is dat Eefje hoogtevrees heeft. En ik heb haar er naar gevraagd maar ze zei dat ze niet dacht er last van te krijgen. Dat bleek anders te zijn. Op het tweede plateau van het eerste parcours dat we deden ging het namelijk mis. Ze kreeg er wel last van. Na een korte uitleg aan de mensen achter ons die we daarna lieten passeren kwam mijn moeder (Mardou) bij ons om Eefje door de bomen te leiden, zo heeft Mardou dus het halve parcours simpelweg achteruit gedaan zodat Eefje vooruit kon kijken maar ze Mardou aan kon blijven kijken. MAAR Eefje heeft getoond dat ze een echte bikkel is door het gewoon af te maken zonder enige vorm van echte angst te tonen!! Dat is toch wel een flink applaus waard. Sterker nog, ze heeft nog twee parcours afgemaakt omdat ze de slinger aan het einde zo leuk vond (dan glij je gewoon langs een staalkabel over een tokkelbaan van ongeveer 200 meter door de lucht).
En dankzij haar rolde ik bijna van het lachen uit de boom op 10 meter hoogte (ik zat gezekerd hoor, dus ik zou er niet echt uitgevallen zijn) omdat we steeds maar stonden te wachten op vier redelijk forse Françaises die maar niet opschoten doordat ze constant op elk plateau op elkaar gingen wachten maar ze wilden dan niet tegelijk klimmen. En dit was Eefjes geweldige liedje erbij:
Vier kleine varkentjes,
Die zaten op een plateau
Wat een arm plateau
Vier kleine varkentjes,
Die zaten op een plateau
Op een mooie zomerdag
In Juli
En dat dan op het deuntje van ‘Drie Kleine Kleutertjes’. Wat ik daarna in mijn hoofd kreeg en er niet meer uit. Dat was wat minder…
Parc-en-Ciel is een enorm klimpark hier in de buurt, een kleine anderhalf uur rijden van mijn opa en oma vandaan. Alle klimparken in België en Nederland vallen hierbij in het niets want elk jaar vernieuwen ze hun parcours, er komen nog steeds parcours bij en je zit niet op twee meter hoogte maar op acht meter hoogte in de bomen! Ik vind het geweldig, en we komen hier elk jaar dat we hier zijn.
Wat ik echter vergeten was en wat ik had moeten onthouden is dat Eefje hoogtevrees heeft. En ik heb haar er naar gevraagd maar ze zei dat ze niet dacht er last van te krijgen. Dat bleek anders te zijn. Op het tweede plateau van het eerste parcours dat we deden ging het namelijk mis. Ze kreeg er wel last van. Na een korte uitleg aan de mensen achter ons die we daarna lieten passeren kwam mijn moeder (Mardou) bij ons om Eefje door de bomen te leiden, zo heeft Mardou dus het halve parcours simpelweg achteruit gedaan zodat Eefje vooruit kon kijken maar ze Mardou aan kon blijven kijken. MAAR Eefje heeft getoond dat ze een echte bikkel is door het gewoon af te maken zonder enige vorm van echte angst te tonen!! Dat is toch wel een flink applaus waard. Sterker nog, ze heeft nog twee parcours afgemaakt omdat ze de slinger aan het einde zo leuk vond (dan glij je gewoon langs een staalkabel over een tokkelbaan van ongeveer 200 meter door de lucht).
En dankzij haar rolde ik bijna van het lachen uit de boom op 10 meter hoogte (ik zat gezekerd hoor, dus ik zou er niet echt uitgevallen zijn) omdat we steeds maar stonden te wachten op vier redelijk forse Françaises die maar niet opschoten doordat ze constant op elk plateau op elkaar gingen wachten maar ze wilden dan niet tegelijk klimmen. En dit was Eefjes geweldige liedje erbij:
Vier kleine varkentjes,
Die zaten op een plateau
Wat een arm plateau
Vier kleine varkentjes,
Die zaten op een plateau
Op een mooie zomerdag
In Juli
En dat dan op het deuntje van ‘Drie Kleine Kleutertjes’. Wat ik daarna in mijn hoofd kreeg en er niet meer uit. Dat was wat minder…
Vliegen 150/365
Mijn opa en oma hebben een verassing voor mijn verjaardag gepland, die wordt uitgevoerd een dag na mijn verjaardag. Ik ben benieuwd…
Met z’n allen in twee auto’s zijn we nu op weg naar het huis van de vrouw van de vorige eigenaar van mijn opa en oma’s huis. De man is volgens mij een jaar of drie geleden overleden aan kanker maar we gaan zijn jongste zoon ophalen. En toen ze dat zeiden viel bij mij het muntje, hun jongste zoon heeft een vliegbrevet en neemt mensen mee voor een vlucht over de streek in zijn eigen vliegtuigje, een Chesna (of zo iets).
Kijk, Lagreze vanuit de lucht!!Eenmaal in het vliegtuig ben ik er toch iets zenuwachtiger over dan eerst, hoewel het me te gek lijkt om dit eens mee te maken. Eefje maakt de meest komische opmerking van de dag als ze zegt dat ze al bloednerveus wordt als ze naast haar 19jarige klasgenoten zit terwijl die een auto besturen, nu zit ze achter een 19jarige die een vliegtuig bestuurt. Maar je vergeet dat compleet als je aan het vliegen bent. Voor wie het computerspel Flight Simulator kent, het is net alsof je in dat spel bent gestapt, je hebt het gevoel dat wat je beneden je ziet dat dat niet echt is maar een soort film, of een computer.
We hebben het uiteindelijk wel overleefd hoor, we konden zelfs nog lachen.Na Eefje, mijn opa en ik zijn mijn moeder, oma en broertje aan de beurt. En hoewel ik in een vliegtuig zat met mijn opa, waarvan ik weet dat hij behoorlijk erge hoogtevrees heeft, was mijn oma kennelijk een stuk banger want mijn moeder vermoed dat ze morgen blauwe plekken op haar been heeft. Hihi.
18 149/365
Vannacht was lichtelijk onrustig…
Nadat ik om 5 uur (‘s nachts) gewekt werd door de overenthousiaste haan die NU (13:00 uur) pas zijn kop houdt werd ik daarna nog gewekt door een sms om kwart over 7 en om 8 uur van een raar geluid beneden. Eerst dacht ik dat mijn moeder achter de computer zat maar wat bleek, het geluid kwam van onze gevederde gast die uit zijn geïmproviseerde kooitje wilde. Na wat te eten (wat krachtvoer van de kuikens hier) en drinken te hebben gekregen hebben we het beestje weer losgelaten, het vond zelf zijn weg door de deur naar buiten en naar het bos. Het vloog best goed, gezien het nog steeds lichtelijk staartloos is. En om onbekende redenen droomde ik vannacht dat mijn moeder crème brulee (of hoe je het ook schrijft) van kip ging maken… ik denk dat ik al slapen een pesthekel kreeg aan die haan…
Ons vogelvriendje na een avond bijkomen, en nu aan het bedenken waar hij heen gaat.
Verder ben ik gemarteld met verjaardagsliedjes omdat het vandaag mijn 18de verjaardag is. Ik voel me oud… (en ik probeer al 5 jaar een verbod op verjaardagsliedjes op mijn verjaardag er in gestampt bij mijn familie te krijgen…)
Goeiemorgen oma, hihi.
Alex en het beste deel aan jarig zijn…TAART!!
Nadat ik om 5 uur (‘s nachts) gewekt werd door de overenthousiaste haan die NU (13:00 uur) pas zijn kop houdt werd ik daarna nog gewekt door een sms om kwart over 7 en om 8 uur van een raar geluid beneden. Eerst dacht ik dat mijn moeder achter de computer zat maar wat bleek, het geluid kwam van onze gevederde gast die uit zijn geïmproviseerde kooitje wilde. Na wat te eten (wat krachtvoer van de kuikens hier) en drinken te hebben gekregen hebben we het beestje weer losgelaten, het vond zelf zijn weg door de deur naar buiten en naar het bos. Het vloog best goed, gezien het nog steeds lichtelijk staartloos is. En om onbekende redenen droomde ik vannacht dat mijn moeder crème brulee (of hoe je het ook schrijft) van kip ging maken… ik denk dat ik al slapen een pesthekel kreeg aan die haan…
Ons vogelvriendje na een avond bijkomen, en nu aan het bedenken waar hij heen gaat.Verder ben ik gemarteld met verjaardagsliedjes omdat het vandaag mijn 18de verjaardag is. Ik voel me oud… (en ik probeer al 5 jaar een verbod op verjaardagsliedjes op mijn verjaardag er in gestampt bij mijn familie te krijgen…)
Goeiemorgen oma, hihi.
Alex en het beste deel aan jarig zijn…TAART!!
FELIX!! 148/365
Felix is mijn oma’s kat, een klein zwart onheilsbrengertje.
Normaal gezien is hij dat helemaal niet maar vandaag moest hij zijn kleur toch even waarmaken. Na een vrij timide dag besloot hij namelijk een volledig onschuldig (denken we tenminste) vogeltje te grijpen. Het beestje leek er echter met de schrik vanaf te komen door Eefjes oplettendheid zodat we de kleine duivel op tijd van de gevederde gevangene af konden gooien. Niet echt gooien maar hij wilde er niet vrijwillig vanaf komen… het beestje was enkel behoorlijk geshockeerd en later ontdekten we dat Felix er met zijn staartveren vandoor was maar verder lijkt het (op dit moment) niets ernstigs aan de hand te zijn. Hoewel hij op dit moment nog niet helemaal goed bij zijn hoofd is want hij vliegt af en toe weg terwijl we alles hebben afgesloten maar hij kan alleen omhoog vliegen, niet naar voren. En toen we het weer gevangen hadden en Eefje alle spinnenwebben van zijn kop en bek wilde halen zat hij haar maar raar aan te kijken.
En toen hij weer weggevlogen was ging hij op de enige plek in het huis zitten waar we geen van allen goed bij kunnen komen om daar te besluiten maar gewoon in slaap te vallen… Geniaal hoor…
Verdere informatie is dat het een winterkoninkje is en dat het dankzij Eefjes medische dierenkennis hebben we het een slaapplek gegeven voor deze avond, zodat het kan kalmeren en iets kan eten en drinken. Als het de ochtend haalt en dan genoeg herstelt is laten we het gewoon weer los in het bos.
Normaal gezien is hij dat helemaal niet maar vandaag moest hij zijn kleur toch even waarmaken. Na een vrij timide dag besloot hij namelijk een volledig onschuldig (denken we tenminste) vogeltje te grijpen. Het beestje leek er echter met de schrik vanaf te komen door Eefjes oplettendheid zodat we de kleine duivel op tijd van de gevederde gevangene af konden gooien. Niet echt gooien maar hij wilde er niet vrijwillig vanaf komen… het beestje was enkel behoorlijk geshockeerd en later ontdekten we dat Felix er met zijn staartveren vandoor was maar verder lijkt het (op dit moment) niets ernstigs aan de hand te zijn. Hoewel hij op dit moment nog niet helemaal goed bij zijn hoofd is want hij vliegt af en toe weg terwijl we alles hebben afgesloten maar hij kan alleen omhoog vliegen, niet naar voren. En toen we het weer gevangen hadden en Eefje alle spinnenwebben van zijn kop en bek wilde halen zat hij haar maar raar aan te kijken.
En toen hij weer weggevlogen was ging hij op de enige plek in het huis zitten waar we geen van allen goed bij kunnen komen om daar te besluiten maar gewoon in slaap te vallen… Geniaal hoor…
Verdere informatie is dat het een winterkoninkje is en dat het dankzij Eefjes medische dierenkennis hebben we het een slaapplek gegeven voor deze avond, zodat het kan kalmeren en iets kan eten en drinken. Als het de ochtend haalt en dan genoeg herstelt is laten we het gewoon weer los in het bos.
Aankomst Lagreze 147/365
Opa en oma’s huisje…
Hoewel… huisje?? Na de verjaardag gisteren waar we ook hebben overnacht zijn we nu weer bij mijn opa en oma in hun huis Lagreze, gelegen in niemandsland. Dat vind ik tenminste want de twee dichtstbijzijnde dorpen hebben 175 en 75 inwoners waarvan ik vermoed dat driekwart ongemerkt verhuist (of gevlucht) is…
Het weer begint langzaam beter te worden en het zwembad en de barbecue staan al voor ons klaar, en ondanks dat ik hier al twee jaar niet geweest ben lijkt het onveranderd, op wat verbouwingen aan het huis na dan. En terwijl iedereen hier met computers bezig is ga ik het bos eens bekijken!
De 'tuin'...
Vertrek Pavillon Royal 146/365
Grrrrr…
Half 8… ‘s ochtends… inpakken tent… drie uur… autorit… Linda in deadly mood…
Voor de veiligheid van mijn blog houd ik het kort:
Vertrokken uit Biarritz, op weg naar verjaardag van kennis van opa, oma en moeder, we eten en slapen daar vannacht. Dat was het, nu ga ik (in de auto) proberen verder te slapen. Trusten!
Onze overnachtingsplek voor vandaag (later ingevoegd wegens dodelijk ochtendhumeur…)
Half 8… ‘s ochtends… inpakken tent… drie uur… autorit… Linda in deadly mood…
Voor de veiligheid van mijn blog houd ik het kort:
Vertrokken uit Biarritz, op weg naar verjaardag van kennis van opa, oma en moeder, we eten en slapen daar vannacht. Dat was het, nu ga ik (in de auto) proberen verder te slapen. Trusten!
Onze overnachtingsplek voor vandaag (later ingevoegd wegens dodelijk ochtendhumeur…)
Surfen part 6 145/365
De laatste dag in Biarritz, ten volste van de zee en golven genieten!!
Eefje en Mardou wagen zich nog één keer aan de lessen en Alex en ik huren nog een keer boards. Nou ja, ik huur een board want Alex mag het softboard (zelfde als die les boarden) van mijn neefje en nichtje lenen die gisteren zijn vertrokken omdat ze volledig waren weg geregend. Wie heeft er dan ook geen onderzeil onder z’n tent liggen?!?!
En daar gaat Eefje, kunnen al die mensen even een stapje opzij??Eigenlijk ging het heel erg goed maar het water was nogal druk, en de helft van de mensen konden niets anders dan in de weg staan en stom kijken of van hun board vallen en dan andere (hun onbekende) mensen verwonden met hun plank. Lovely… En met dan in de weg staan en stom kijken bedoel ik precies wat ik zeg. Ik heb twee keer gehad dat ik echt lekker op een golf stond en dat het eindelijk helemaal perfect ging, en dan stond er ineens iemand voor me die me alleen maar suf stond aan te kijken. Hij trok z’n plank niet weg, dook zelf niet weg, nee helemaal niks. Dus ik met mijn plank vol tegen de zijne waardoor ik er vanaf gelanceerd werd. Later weer een keer precies hetzelfde met een andere man. Terwijl Eefje praktisch van haar plank werd geslagen door iemand anders plank!
Grrrr….
De zon maakte wel weer veel goed dus ik zal mijn moorddadige plannen maar weer achterwege laten. Lucky them…
St. Jean de Luz 144/365
Omdat gisteren ons stedentripje nogal in het water was beland door de regen probeerden we het vandaag gewoon opnieuw.
St. Jean de Luz ligt net voor de Spaanse grens maar de donkere wolken aan de andere kant van de Pyreneeën hielden ons tegen weer door te rijden naar San Sebastián. Bovendien is Jean (ik heb geen zin die naam steeds weer uit te schrijven/typen) ook leuk en de zon schijnt er!
Veel hebben we eigenlijk niet gedaan behalve ijs eten, wat een rare combo van smaken werd naar mate dat verder smolt.
’s Avonds hebben we echter als ‘echte pubers’ nog tot 2 uur op het strand gehangen met onze Ierse compagnon Sarah, dankzij wie ik nu vrijwel alles in het Engels denk en dankzij wie Alex nu constant in het Iers (en dan niet Engels maar echt Iers) van 1 tot 10 telt… Dat hangen deden we pas na het incident dat nu bekend staat als ‘Alex’ slipper incident’. Alex wilde namelijk, in het donker, zijn slipper naar Elmers hoofd gooien. Waar ik niet zo heel erg veel tegen heb want hij werd echt heel erg vervelend en seksistisch tegen Sarah toen zij nog gedag wilde zeggen tegen Leonard die de volgende dag zou vertrekken. Maar Alex mistte, en de slipper stuiterde door. Je zal het wel voelen aankomen. Inderdaad, probeer maar eens een slipper midden in de nacht in het donker terug te vinden terwijl het enige joch met een zaklantaarn niet wil dat anderen die vast hebben en hijzelf (Elmer wel te verstaan) kan hem niet langer dan een halve seconde op dezelfde plek laten schijnen. Na een half uur zoeken hadden we hem eindelijk gevonden en nu is het half 3 en zijn we bezig langzaam naar bed te gaan.
Morgen zullen we er vast zwaar vermoeid de ‘prijs’ voor moeten betalen…
St. Jean de Luz ligt net voor de Spaanse grens maar de donkere wolken aan de andere kant van de Pyreneeën hielden ons tegen weer door te rijden naar San Sebastián. Bovendien is Jean (ik heb geen zin die naam steeds weer uit te schrijven/typen) ook leuk en de zon schijnt er!
Veel hebben we eigenlijk niet gedaan behalve ijs eten, wat een rare combo van smaken werd naar mate dat verder smolt.
’s Avonds hebben we echter als ‘echte pubers’ nog tot 2 uur op het strand gehangen met onze Ierse compagnon Sarah, dankzij wie ik nu vrijwel alles in het Engels denk en dankzij wie Alex nu constant in het Iers (en dan niet Engels maar echt Iers) van 1 tot 10 telt… Dat hangen deden we pas na het incident dat nu bekend staat als ‘Alex’ slipper incident’. Alex wilde namelijk, in het donker, zijn slipper naar Elmers hoofd gooien. Waar ik niet zo heel erg veel tegen heb want hij werd echt heel erg vervelend en seksistisch tegen Sarah toen zij nog gedag wilde zeggen tegen Leonard die de volgende dag zou vertrekken. Maar Alex mistte, en de slipper stuiterde door. Je zal het wel voelen aankomen. Inderdaad, probeer maar eens een slipper midden in de nacht in het donker terug te vinden terwijl het enige joch met een zaklantaarn niet wil dat anderen die vast hebben en hijzelf (Elmer wel te verstaan) kan hem niet langer dan een halve seconde op dezelfde plek laten schijnen. Na een half uur zoeken hadden we hem eindelijk gevonden en nu is het half 3 en zijn we bezig langzaam naar bed te gaan.
Morgen zullen we er vast zwaar vermoeid de ‘prijs’ voor moeten betalen…
Strand 143/265
Dankzij onze, en dan bedoel ik IEDEREEN in deze/onze caravan, allergie voor regen zitten we al praktisch de hele dag binnen.
Op twee uur na dan, Mardou ging nog heel dapper naar de surfles maar Eefje was zo verstandig naar haar spierpijn te luisteren en af te zeggen voor ze iets verrekte.
Maar ja, als je het water eenmaal in bent geweest is drogen niet zo makkelijk als de zon niet schijnt. Dus heeft Eefje zichzelf in een prachtig roze handdoek gewikkeld tegen de kou, haha.
Daarna zijn we nog naar San Sebastián in Spanje geweest in de hoop dat het daar beter weer zou zijn maar daar was het zo mogelijk nog verschrikkelijker, dus zijn we wel een uur in Spanje geweest zonder de auto uit te komen. ’s Avonds klaarde het op waardoor we wel besloten naar het strand te gaan. Vergezeld door mensen die we eerder al hadden ontmoet van onze eigen en de andere camping op zoek naar meer interessante mensen.
Laat me de groep even voorstellen, je hebt de praktisch volwassenen (officieel dan want qua geestelijke status ben ik er niet zo zeker van): Eefje, ikzelf en Sarah.
- Sarah is Iers en we hebben haar gisteravond ontmoet op het strand toen we aansluiting zochten. Zij liep mee met een vriend van Alex genaamd Elmer. En Elmer is verschrikkelijk, want behalve dan dat hij denkt dat elk meisje (vooral boven de 16) denkt dat hij ouder is dan hij is (hij is 13 of 14 en heel klein) denkt hij ook dat iedereen met hem flirt. En hij dacht dat mijn moeder en ik uit Groningen kwamen en heeft Eefje ook nog meerdere malen beledigt door haar accent (dat ze al amper heeft, behalve de zachte G) na te gaan doen. -
Dan heb je ook nog de rest van de groep, bestaande uit voornamelijk 14 jarigen. Hierbij horen Elmer, Alex (mijn ‘geliefde’ broertje) en Leonard (dat schrijf je vast anders), een 14 jarige Fransman die verrassend goed Engels spreekt en natuurlijk mijn eigen neefje Louis en nichtje Nina.
Nou ja, het bleek al snel dat de groep waarbij we eerst zaten niks was dus liepen we verder waar de 14 jarigen besloten terug te gaan naar de camping terwijl Sarah, Eefje en ik nog bleven twijfelen. Uiteindelijk hadden we genoeg lef bij elkaar geschraapt om de Nederlandse groep te vragen of we erbij mochten zitten. Lees hier: Sarah en Eefje hadden mij overgehaald dat te vragen… De avond werd uiteindelijk nog hartstikke gezellig met een gedeelte van die groep. Alleen moest er af en toe vertaald worden voor Sarah, die niks van ons rare taaltje begreep.
Maar het uitzicht vanaf het strand is het toch wel waard om lang te blijven zitten.
Op twee uur na dan, Mardou ging nog heel dapper naar de surfles maar Eefje was zo verstandig naar haar spierpijn te luisteren en af te zeggen voor ze iets verrekte.
Maar ja, als je het water eenmaal in bent geweest is drogen niet zo makkelijk als de zon niet schijnt. Dus heeft Eefje zichzelf in een prachtig roze handdoek gewikkeld tegen de kou, haha.
Daarna zijn we nog naar San Sebastián in Spanje geweest in de hoop dat het daar beter weer zou zijn maar daar was het zo mogelijk nog verschrikkelijker, dus zijn we wel een uur in Spanje geweest zonder de auto uit te komen. ’s Avonds klaarde het op waardoor we wel besloten naar het strand te gaan. Vergezeld door mensen die we eerder al hadden ontmoet van onze eigen en de andere camping op zoek naar meer interessante mensen.
Laat me de groep even voorstellen, je hebt de praktisch volwassenen (officieel dan want qua geestelijke status ben ik er niet zo zeker van): Eefje, ikzelf en Sarah.
- Sarah is Iers en we hebben haar gisteravond ontmoet op het strand toen we aansluiting zochten. Zij liep mee met een vriend van Alex genaamd Elmer. En Elmer is verschrikkelijk, want behalve dan dat hij denkt dat elk meisje (vooral boven de 16) denkt dat hij ouder is dan hij is (hij is 13 of 14 en heel klein) denkt hij ook dat iedereen met hem flirt. En hij dacht dat mijn moeder en ik uit Groningen kwamen en heeft Eefje ook nog meerdere malen beledigt door haar accent (dat ze al amper heeft, behalve de zachte G) na te gaan doen. -
Dan heb je ook nog de rest van de groep, bestaande uit voornamelijk 14 jarigen. Hierbij horen Elmer, Alex (mijn ‘geliefde’ broertje) en Leonard (dat schrijf je vast anders), een 14 jarige Fransman die verrassend goed Engels spreekt en natuurlijk mijn eigen neefje Louis en nichtje Nina.
Nou ja, het bleek al snel dat de groep waarbij we eerst zaten niks was dus liepen we verder waar de 14 jarigen besloten terug te gaan naar de camping terwijl Sarah, Eefje en ik nog bleven twijfelen. Uiteindelijk hadden we genoeg lef bij elkaar geschraapt om de Nederlandse groep te vragen of we erbij mochten zitten. Lees hier: Sarah en Eefje hadden mij overgehaald dat te vragen… De avond werd uiteindelijk nog hartstikke gezellig met een gedeelte van die groep. Alleen moest er af en toe vertaald worden voor Sarah, die niks van ons rare taaltje begreep.
Maar het uitzicht vanaf het strand is het toch wel waard om lang te blijven zitten.
Surfen part 5 142/365
Blauwe plekken en verkoudheid zijn niet echt dingen die ik me voorstel bij een zomervakantie.
Toch heb ik beide net als Eefje die ze op heeft gelopen tijdens haar eerste surfles vandaag. Hoe ze het heeft gedaan is me nog een raadsel maar haar beide onderarmen zijn gemerkt met blauwe en paarse vlekken en strepen. Het ziet er in ieder geval erg pijnlijk uit. De zee was nogal heftig voor de les (Eefje en mijn moeder) en beginnelingen met gehuurde boards (Alex en ik).
Eefje en Mardou (mijn moeder) tijdens de uitleg, helemaal klaar voor hun eerste surfles!Bovendien zou het handig zijn als ze van tevoren waarschuwen dat je een shortboard meekrijgt terwijl je een longboard gewent bent… Maar wat die verkoudheid betreft: kennelijk kan ik de hele winter post bezorgen zonder verkouden te worden met temperaturen van -15 graden en bij 25 graden word ik ineens wel verkouden. Slaat helemaal nergens op dus!
Vandaag is het trouwens niet zo warm want we (Eefje en ik) vonden de douche na het surfen zo heerlijk warm dat Eefje vroeg of ik haar avondeten niet daar kon komen brengen in een waterdicht bakje.
Ik heb haar dat toch maar afgeraden… ondanks de aanlokkelijkheid.
Eefje 141/365
Vanaf vandaag is onze kleine groep weer lichtelijk aangevuld.
Mijn oma en opa zijn gisteren na een week bij ons op de camping te zijn geweest weer vertrokken naar hun eigen huis in Frankrijk maar vandaag zijn we aangevuld door Eefje. De vriendin uit Sittard uit een eerdere blog ja.
Nou ja, ze vulde ons aan nadat we elkaar eindelijk op het vliegveld hadden gevonden want het vliegveld van Biarritz mag dan wel niet zo groot zijn, er is ook geen bereik met mobieltjes dus elkaar bellen is zo heerlijk makkelijk. En natuurlijk moest ik eerst even de hutkoffer die ze met zich meebracht uitlachen. Het is een ding met een diepte van zeker 20 centimeter die 18 kilo weegt en ik denk dat het haar gehele kledingkast bevat. Waarvan ze naar eigen zeggen de helft niet eens meewilde maar ja, dat krijg je als je moeder je koffer in gaat pakken. Moeders en koffers, een dodelijke combinatie!
Eerst even de inhoud van onze buiken bijvullen in Biarritz, daarna naar het strand (links Eefje, midden ik, rechts Alex)
Maar ook Eefje mag hier gemarteld worden door Cedric de surfleraar en bakken op het strand. Vandaag was het in ieder geval goed warm (29 graden) en dat is ook voor de rest van de tijd voorspeld, dus dat zal wel lukken!
Eefjes conclusie van de dag is trouwens dat de Nederlandse douane bestaat uit sukkels nadat ze ongeveer panisch haar deodorant, after sun, zonnebrand en nog iets dat ik vergeten ben in beslag hebben genomen en ze enkel haar lenzenvloeistof terug kreeg omdat ze zo brutaal was om die terug te eisen omdat ze anders bijna drie weken niet in staat zou zijn iets te zien. Schiphol is toch zo gebruiksvriendelijk…
En hiertoe worden we veroordeeld, arme rug…
Mijn oma en opa zijn gisteren na een week bij ons op de camping te zijn geweest weer vertrokken naar hun eigen huis in Frankrijk maar vandaag zijn we aangevuld door Eefje. De vriendin uit Sittard uit een eerdere blog ja.
Nou ja, ze vulde ons aan nadat we elkaar eindelijk op het vliegveld hadden gevonden want het vliegveld van Biarritz mag dan wel niet zo groot zijn, er is ook geen bereik met mobieltjes dus elkaar bellen is zo heerlijk makkelijk. En natuurlijk moest ik eerst even de hutkoffer die ze met zich meebracht uitlachen. Het is een ding met een diepte van zeker 20 centimeter die 18 kilo weegt en ik denk dat het haar gehele kledingkast bevat. Waarvan ze naar eigen zeggen de helft niet eens meewilde maar ja, dat krijg je als je moeder je koffer in gaat pakken. Moeders en koffers, een dodelijke combinatie!
Eerst even de inhoud van onze buiken bijvullen in Biarritz, daarna naar het strand (links Eefje, midden ik, rechts Alex)Maar ook Eefje mag hier gemarteld worden door Cedric de surfleraar en bakken op het strand. Vandaag was het in ieder geval goed warm (29 graden) en dat is ook voor de rest van de tijd voorspeld, dus dat zal wel lukken!
Eefjes conclusie van de dag is trouwens dat de Nederlandse douane bestaat uit sukkels nadat ze ongeveer panisch haar deodorant, after sun, zonnebrand en nog iets dat ik vergeten ben in beslag hebben genomen en ze enkel haar lenzenvloeistof terug kreeg omdat ze zo brutaal was om die terug te eisen omdat ze anders bijna drie weken niet in staat zou zijn iets te zien. Schiphol is toch zo gebruiksvriendelijk…
En hiertoe worden we veroordeeld, arme rug…
Surfen part 4 140/365
Vandaag de laatste surfles, nummer vier.
Met heerlijk weer en rustige (in verhouding dan) golven is kennelijk alles makkelijker want surfen vandaag ging beter dan ooit. Niet dat dat zoveel zegt want gisteren ging het eigenlijk niet zo best en daarvoor kon ik er helemaal niks van.
Mijn oma en opa hebben ons wel weer verlaten om terug te gaan naar hun eigen huis een kleine vier uur rijden van de camping vandaan, daar zullen wij ze later deze vakantie nog komen pesten.
Verder weinig te vertellen wegens het simpele feit dat we van 12:00 tot 17:30 op het strand hebben gelegen (en ik daarvan minstens 2,5 tot 3 uur heb geslapen), wel een aanrader: als je in slaap valt op het strand, smeer je benen goed in!!! Mijn kuiten zijn namelijk verbrand en er zit een enorme blauwe vlek op (met bijbehorende gekneusde spier) van een ontmoeting en nadere kennismaking tussen mij en de plank van een andere surfer. Helaas was dat een harde plank en niet die rare boards met piepschuim eromheen waar wij les op krijgen. Auw…
Met heerlijk weer en rustige (in verhouding dan) golven is kennelijk alles makkelijker want surfen vandaag ging beter dan ooit. Niet dat dat zoveel zegt want gisteren ging het eigenlijk niet zo best en daarvoor kon ik er helemaal niks van.
Mijn oma en opa hebben ons wel weer verlaten om terug te gaan naar hun eigen huis een kleine vier uur rijden van de camping vandaan, daar zullen wij ze later deze vakantie nog komen pesten.
Verder weinig te vertellen wegens het simpele feit dat we van 12:00 tot 17:30 op het strand hebben gelegen (en ik daarvan minstens 2,5 tot 3 uur heb geslapen), wel een aanrader: als je in slaap valt op het strand, smeer je benen goed in!!! Mijn kuiten zijn namelijk verbrand en er zit een enorme blauwe vlek op (met bijbehorende gekneusde spier) van een ontmoeting en nadere kennismaking tussen mij en de plank van een andere surfer. Helaas was dat een harde plank en niet die rare boards met piepschuim eromheen waar wij les op krijgen. Auw…
Surfen part 3 139/365
Vandaag marteling… eh, surfles drie…
Uch… ik kan eigenlijk geen zout water meer aanzien, of proeven. Mijn gehemelte en keel doen er pijn van en ik heb het komende jaar geen zout meer op mijn eten nodig.
Maar het gaat al beter! Ik moet nu alleen nog leren mijn evenwicht te bewaren als ik eenmaal op die plank sta. Dat is trouwens een stuk moeilijker dan het klinkt namelijk…
Alex heeft het al onder de knie...
Verder ben ik een geweldige hekel aan het ontwikkelen jegens onze surfleraar Cedric nadat het hem opviel dat er een reden is waarom ik de lesplank niet goed kan dragen. Hij is namelijk wel even breed als een normale plank maar ook ongeveer twee keer zo dik, en mijn armen zijn niet zo heel lang. Dus Cedric’s conclusie van de dag was dat mijn armen echt op hun limiet zitten als ik de plank draag en zijn volgende conclusie was dat ik eigenlijk best klein was. En ik kan er niet zo heel erg goed tegen als mensen commentaar hebben op mijn lengte!
... ik nog niet helemaal
Morgen meer, nu tijd voor een welverdiend dutje!
P.S. Geen blauwe plek op mijn kont maar hij voelt wel flink beurs…
Uch… ik kan eigenlijk geen zout water meer aanzien, of proeven. Mijn gehemelte en keel doen er pijn van en ik heb het komende jaar geen zout meer op mijn eten nodig.
Maar het gaat al beter! Ik moet nu alleen nog leren mijn evenwicht te bewaren als ik eenmaal op die plank sta. Dat is trouwens een stuk moeilijker dan het klinkt namelijk…
Alex heeft het al onder de knie...Verder ben ik een geweldige hekel aan het ontwikkelen jegens onze surfleraar Cedric nadat het hem opviel dat er een reden is waarom ik de lesplank niet goed kan dragen. Hij is namelijk wel even breed als een normale plank maar ook ongeveer twee keer zo dik, en mijn armen zijn niet zo heel lang. Dus Cedric’s conclusie van de dag was dat mijn armen echt op hun limiet zitten als ik de plank draag en zijn volgende conclusie was dat ik eigenlijk best klein was. En ik kan er niet zo heel erg goed tegen als mensen commentaar hebben op mijn lengte!
... ik nog niet helemaalMorgen meer, nu tijd voor een welverdiend dutje!
P.S. Geen blauwe plek op mijn kont maar hij voelt wel flink beurs…
Surfen part 2 138/365
Vandaag surfles nummer twee…
En het regende… Gelukkig merk je daar maar weinig van als je een wetsuit aan hebt en in het water ligt. Het voordeel van regen is dan wel weer dat het strand volledig is uitgestorven en dus niemand die mij kan zien klungelen op die surfplank, of in dat getikte rode lesshirt ziet lopen dat ruim vijf maten te groot is als het droog is (ik heb steeds het gevoel dat ik in een aardappelzak loop die me wilt vermoorden elke keer dat ik kopje onder ga). Elk nadeel heeft zijn voordeel!
Verder zijn praktisch al mijn spieren stijf van de spierpijn en de confrontaties tussen grond/zand en mijn knieën, ellebogen, hoofd en kont. Bovendien lijkt die laatste een soort vreemde aantrekkingskracht te hebben op die surfplank want die is er vandaag en gisteren al ruim vier keer tegen aan gegooid door de golven, en hard ook!
Dat wordt een blauwe plek morgen…
Surfen part 1 137/365
Vandaag de eerste surfles…
Dat hield vooral in uitleg krijgen over hoe je moet gaan staan en dat dan oefenen op de golven… En dat hield weer vooral in zouthappen.
Laat ik dat zouthappen verklaren, golven zijn heel goed in mij kopje onder laten gaan waarbij water (en dus ook zout) via neus, oren en mond naar binnen probeert te komen. MAAR… voor de eerste ker ging het best redelijk. Ik heb alleen zo’n behoefte aan een douche nu dat ik het verder voor vandaag laat zitten.
Alle brave leerlingetjes die uitleg krijgen...
Dat hield vooral in uitleg krijgen over hoe je moet gaan staan en dat dan oefenen op de golven… En dat hield weer vooral in zouthappen.
Laat ik dat zouthappen verklaren, golven zijn heel goed in mij kopje onder laten gaan waarbij water (en dus ook zout) via neus, oren en mond naar binnen probeert te komen. MAAR… voor de eerste ker ging het best redelijk. Ik heb alleen zo’n behoefte aan een douche nu dat ik het verder voor vandaag laat zitten.
Alle brave leerlingetjes die uitleg krijgen...
Quatorze Juillet 135/365
Vandaag is Frankrijks nationale feestdag!
Quatorze Juillet, hoewel ik het volgens mij fout schrijf, is de dag (14 juli) waarop in 1789 in Parijs de Bastille, de ‘grote gevangenis’, werd bestormd. Dit was het officiële begin van de Franse Revolutie, de opstand waarin zowel keizer Lodewijk (ook wel Louis) de 16e als vele andere edelen en zijn vrouw keizerin Marie-Antoinette hun hoofd verloren onder de guillotine. Grappig genoeg hoopt de menigte (lees hier: officieel het volk maar vooral de leidinggevers) vele gevangenen te bevrijden en wapens te bemachtigen. Alleen bevatte de Bastille op dat moment amper wapens en wel één gevangene. Beetje pijnlijk voor de bedenkers van de bestorming…
Alsnog wordt deze gebeurtenis elk jaar herdacht/gevierd met feest, kermis en vuurwerk, heel veel vuurwerk. En zo kijken wij vanaf het strand naar een enorm vuurwerkspektakel boven Biarritz.
Quatorze Juillet, hoewel ik het volgens mij fout schrijf, is de dag (14 juli) waarop in 1789 in Parijs de Bastille, de ‘grote gevangenis’, werd bestormd. Dit was het officiële begin van de Franse Revolutie, de opstand waarin zowel keizer Lodewijk (ook wel Louis) de 16e als vele andere edelen en zijn vrouw keizerin Marie-Antoinette hun hoofd verloren onder de guillotine. Grappig genoeg hoopt de menigte (lees hier: officieel het volk maar vooral de leidinggevers) vele gevangenen te bevrijden en wapens te bemachtigen. Alleen bevatte de Bastille op dat moment amper wapens en wel één gevangene. Beetje pijnlijk voor de bedenkers van de bestorming…
Alsnog wordt deze gebeurtenis elk jaar herdacht/gevierd met feest, kermis en vuurwerk, heel veel vuurwerk. En zo kijken wij vanaf het strand naar een enorm vuurwerkspektakel boven Biarritz.
Aansluiting 136/365
Mijn moeder wil maar niet stoppen over dat mijn broertje en ik ‘aansluiting moeten vinden’.
Dit betekent vooral: leer andere mensen kennen. Terwijl de meeste gezinnen en mensen hier al meer dan vijf jaar komen en elkaar dus al allemaal kennen is het voor nieuwelingen vrij moeilijk om daarbij aan te sluiten. En als dat al eenmaal lukt blijken ze veel jonger te zijn dan jijzelf.
Tenminste bij mij dan. Want terwijl alle 18+’ers hier ’s avonds naar de stad gaan met een geleende auto en dan midden in de nacht veel te dronken thuis komen ben ik niet zo iemand die zichzelf voor de lol vol laat lopen met drank. Dat, en ik kan niet auto rijden want ik ben 17 en Nederland heeft stomme regels daarover. Dus dan zoek je aansluiting met mensen die jonger zijn dan jijzelf.
En eigenlijk bleek daar al snel niks mis mee te zijn, een hele avond lachend kaarten heeft ook zo zijn pluspunten hoewel het dan weer jammer is dat iedereen behalve jijzelf braaf om 12 uur ’s avonds thuis moet zijn, maar op vroeg naar bed gaan heb ik op het moment ook niets tegen. Ik sla me er wel doorheen…
Dit betekent vooral: leer andere mensen kennen. Terwijl de meeste gezinnen en mensen hier al meer dan vijf jaar komen en elkaar dus al allemaal kennen is het voor nieuwelingen vrij moeilijk om daarbij aan te sluiten. En als dat al eenmaal lukt blijken ze veel jonger te zijn dan jijzelf.
Tenminste bij mij dan. Want terwijl alle 18+’ers hier ’s avonds naar de stad gaan met een geleende auto en dan midden in de nacht veel te dronken thuis komen ben ik niet zo iemand die zichzelf voor de lol vol laat lopen met drank. Dat, en ik kan niet auto rijden want ik ben 17 en Nederland heeft stomme regels daarover. Dus dan zoek je aansluiting met mensen die jonger zijn dan jijzelf.
En eigenlijk bleek daar al snel niks mis mee te zijn, een hele avond lachend kaarten heeft ook zo zijn pluspunten hoewel het dan weer jammer is dat iedereen behalve jijzelf braaf om 12 uur ’s avonds thuis moet zijn, maar op vroeg naar bed gaan heb ik op het moment ook niets tegen. Ik sla me er wel doorheen…
Het huis 134/365
Het huis… rompompom!!
Dramatisch tromgeroffel is eigenlijk vereist bij deze titel maar dat heb ik niet bij de hand hier in Zuid-Frankrijk.
Het huis, een ruime 500 meter (ik denk meer maar mijn inschattingsvermogen is op vakantie) buiten deze camping ligt een grote heuvel met veel bomen, struiken, wilde bloemen met daaromheen een prachtig hek. Waarvoor dient het hek? Voor de privacy van het lichtelijk overdreven enorme (nee, ik overdrijf niet lichtelijk, het is gewoon heel erg groot) landhuis dat bovenop die heuvel staat en prachtig uitkijkt over Biarritz, de Pyreneeën, het strand, de zee, andere omliggende mini-plaatsjes en de nabij liggende camping. Het dient er natuurlijk ook voor om hele nieuwsgierige mensen (zoals ikzelf) er ver vandaan te houden… Het huis, zoals we het dramatisch blijven noemen, ziet eruit als een koninklijk, of tenminste adellijk, vakantieverblijf maar lijkt tevens leegstaand. Deze conclusie is getrokken uit het feit dat wij, en medekampeerders die er al langer dan twee dagen staan, er nog nooit licht hebben zien branden.
Ik weet in ieder geval wat ik wil kopen met mijn eerste twee miljoen (die ik dan overheb natuurlijk) want het is echt zo’n spooky landhuis. Aaaah, toekomstdromen…
De camping 133/365
Vandaag zijn we dan eindelijk aangekomen!
Camping Pavillon Royal (of iets dergelijks) zal voor twee weken lang onze uitvalsbasis zijn. We zijn al gebrandmerkt doormiddel van blauwe bandjes waardoor het personeel kan zien dat je daadwerkelijk hebt betaald om op het terrein te mogen zijn. Nadeel 1 van de bandjes: ze zijn vervelend en je krijgt ze niet meer af!! Daar heb je een vakkundige schaar voor nodig…
Tevens zijn we (moeder, broertje, opa, oma en ikzelf) te lui/moe om te koken vandaag en hadden we ons verschanst in het restaurant van de camping. Inmiddels is het echter vier uur later en heb ik nog steeds de nasmaak van friet in mijn mond… Bleh!
Aankomst was nog nooit zo gewenst, trusten Alex...
Camping Pavillon Royal (of iets dergelijks) zal voor twee weken lang onze uitvalsbasis zijn. We zijn al gebrandmerkt doormiddel van blauwe bandjes waardoor het personeel kan zien dat je daadwerkelijk hebt betaald om op het terrein te mogen zijn. Nadeel 1 van de bandjes: ze zijn vervelend en je krijgt ze niet meer af!! Daar heb je een vakkundige schaar voor nodig…
Tevens zijn we (moeder, broertje, opa, oma en ikzelf) te lui/moe om te koken vandaag en hadden we ons verschanst in het restaurant van de camping. Inmiddels is het echter vier uur later en heb ik nog steeds de nasmaak van friet in mijn mond… Bleh!
Aankomst was nog nooit zo gewenst, trusten Alex...
De finale 132/365
Het is half 9, en (bijna) elke Nederlander (en Spanjaard) zal wel begrijpen waarom dit spannend is.
Het is ongelofelijk, dertig Nederlanders, tien (veelal dronken) Fransen en drie Spanjaarden samengepropt in een klein hok dat normaal gezien dient als campingbar/restaurant. Vanavond is het een café, inclusief beamer, drank, vette hap en veel geschreeuw. Geschreeuw ja, want gejuich is het nog niet. Zelfs na anderhalf uur van de finale van het WK-voetbal zit er nog geen enkele bal in het doel, maar daar gaat het niet om. Nederland moet winnen van Spanje!!
Ik zit inmiddels al ver in Frankrijk, op een camping naast de Lot. Ik denk tenminste dat het de Lot is, maar mijn topografische kennis is niet zo heel erg goed dus daar zou ik me in kunnen vergissen. Het was een eis van Alex en mij dat ALS we vandaag zouden vertrekken we op een camping zouden staan met een tv. Hoewel de meeste dat wel hebben als het gaat om de finale van het WereldKampioenschap voetbal. Maar ach…
De verlenging: Ongelofelijk, nog 3 minuten te gaan en Spanje maakt er 1-0 van. En wint daarmee het WK. Nu interesseert mij dat eigenlijk niet zo veel want ik heb maar heel weinig met voetbal maar het zou wel leuk geweest zijn om het te zien als Nederland voor de eerste keer wereldkampioen zou worden. Over 4 jaar nog een kans??
Het is ongelofelijk, dertig Nederlanders, tien (veelal dronken) Fransen en drie Spanjaarden samengepropt in een klein hok dat normaal gezien dient als campingbar/restaurant. Vanavond is het een café, inclusief beamer, drank, vette hap en veel geschreeuw. Geschreeuw ja, want gejuich is het nog niet. Zelfs na anderhalf uur van de finale van het WK-voetbal zit er nog geen enkele bal in het doel, maar daar gaat het niet om. Nederland moet winnen van Spanje!!
Ik zit inmiddels al ver in Frankrijk, op een camping naast de Lot. Ik denk tenminste dat het de Lot is, maar mijn topografische kennis is niet zo heel erg goed dus daar zou ik me in kunnen vergissen. Het was een eis van Alex en mij dat ALS we vandaag zouden vertrekken we op een camping zouden staan met een tv. Hoewel de meeste dat wel hebben als het gaat om de finale van het WereldKampioenschap voetbal. Maar ach…
De verlenging: Ongelofelijk, nog 3 minuten te gaan en Spanje maakt er 1-0 van. En wint daarmee het WK. Nu interesseert mij dat eigenlijk niet zo veel want ik heb maar heel weinig met voetbal maar het zou wel leuk geweest zijn om het te zien als Nederland voor de eerste keer wereldkampioen zou worden. Over 4 jaar nog een kans??
Abonneren op:
Posts (Atom)