En zo heb je ineens nog een tentamen.
Kunst&Cultuur, die waar ik ongeveer twee weken geleden over schreef omdat ik er niet voor ingeschreven was. Nou, dat tentamen had ik dus vandaag. En daarvoor heb ik het verschrikkelijke boek Turks Fruit moeten lezen en de film kijken. Bij deze, als je dat niet perse moet doen, doe het niet!!
Turks Fruit wordt bestempeld als literatuur hier in Nederland. Sterker (lees hier: Erger) nog, veel mensen vinden het een zogenaamd ‘literair meesterwerk’, omdat het voor die tijd (1969) een heel controversieel boek was (net als de verfilming). Veel seks, veel schelden en grof taalgebruik en veel tegendraads gedrag van jongeren naar hun ouders. Allemaal wel best, maar ik vind persoonlijk dat het niet het stempel van literatuur verdient.
Turks Fruit is meer een schelmenroman. Maar dan zonder enige romantiek, tevens is de spanning van een verboden liefde afwezig en mist het karakter en de charme van een charismatische ‘bad boy’. Bij deze, in mijn ogen een flutboek. Maar dit is natuurlijk mijn mening, laat dat even duidelijk zijn.
Goed, verder heb ik een zeer verdeeld gevoel over dit tentamen. Het kan heel goed zijn gegaan, maar ik ben bang dat ik het misschien net niet gehaald heb. En dan moet ik van school af. Dat zou toch best balen zijn…
woensdag 30 juni 2010
Hitte 120/365
Zoals ik gisteren al schreef, het is hier de laatste tijd tussen de 25 en de 30 graden. Wat niet helemaal normaal is.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de zon en op warmte maar er zijn grenzen. En die is ongeveer daar waar ik normaal over straat kan lopen voor langer dan twintig minuten zonder het risico te verbranden.
En hoewel ik deze winter liep te klagen over de kou (ik voelde mijn tenen niet meer na het door de sneeuw ploeteren met een postkar) weet ik nu niet meer waarom ik zo’n hekel had aan die kou. Waarschijnlijk herinner ik me dat komende winter weer…
Maar oké, met 25 graden kan ik nog leven, maar als het daarboven komt wordt het vervelend. De lucht is klam, deodorant gaat er drie keer sneller doorheen dan normaal, en (heel belangrijk) mijn laptop heeft moeite met de koeling waardoor ik mijn polsen praktisch verbrand terwijl ik deze tekst aan het typen ben. Arm laptoptje…
Ik ga maar eens kijken of we nog ijsjes in de vriezer hebben, want hoewel erin gaan zitten ook heel aanlokkelijk klink weet ik nog net dat dat een heel slecht idee is.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de zon en op warmte maar er zijn grenzen. En die is ongeveer daar waar ik normaal over straat kan lopen voor langer dan twintig minuten zonder het risico te verbranden.
En hoewel ik deze winter liep te klagen over de kou (ik voelde mijn tenen niet meer na het door de sneeuw ploeteren met een postkar) weet ik nu niet meer waarom ik zo’n hekel had aan die kou. Waarschijnlijk herinner ik me dat komende winter weer…
Maar oké, met 25 graden kan ik nog leven, maar als het daarboven komt wordt het vervelend. De lucht is klam, deodorant gaat er drie keer sneller doorheen dan normaal, en (heel belangrijk) mijn laptop heeft moeite met de koeling waardoor ik mijn polsen praktisch verbrand terwijl ik deze tekst aan het typen ben. Arm laptoptje…
Ik ga maar eens kijken of we nog ijsjes in de vriezer hebben, want hoewel erin gaan zitten ook heel aanlokkelijk klink weet ik nog net dat dat een heel slecht idee is.
De Nieuwe Meer 119/365
Gezien het vandaag moeiteloos 30 graden is geworden zijn een paar vrienden en ik met z’n allen naar de Nieuwe Meer gegaan. Alles is beter dan gekookt worden in je eigen huis.
En dat bedoelde ik natuurlijk figuurlijk. Want hier in huis is het ook ruim 25 graden en een beetje benauwd. Dus op de fiets, naar de Nieuwe Meer, en halverwege met de rest afspreken.
Nu is de Nieuwe Meer niet echt om de hoek bij mijn huis dus mocht ik eerst nog ruim een half uur aan inspanning leveren voor ik kon afkoelen. Eigenlijk moesten we allemaal eerst een fijne dosis lichaamsbeweging aanspreken voor we het water in konden. Dat toch een stuk kouder was dan we hadden verwacht, maar wel lekker.
Daarna met een flinke laag zonnebrand op in de zon liggen opdrogen is in het begin al net zo lekker, maar als je dan helemaal droog bent wordt het toch vrij snel weer behoorlijk warm. En ondertussen moest ik eigenlijk nog een boek lezen voor een tentamen, maar dat was te vreselijk om aan te raken.
Na het verslinden van druiven en mandarijnen, en afkoelen in het meer, moesten we toch uiteindelijk weer terug naar huis. De één had een barbecue, de ander moest leren en weer anderen moesten bedenken wat ze gingen eten die avond. Al met al was het best een leuke dag en het is altijd beter dan binnen zitten en gebakken worden, want zo lekker smaken we allemaal niet.
En dat bedoelde ik natuurlijk figuurlijk. Want hier in huis is het ook ruim 25 graden en een beetje benauwd. Dus op de fiets, naar de Nieuwe Meer, en halverwege met de rest afspreken.
Nu is de Nieuwe Meer niet echt om de hoek bij mijn huis dus mocht ik eerst nog ruim een half uur aan inspanning leveren voor ik kon afkoelen. Eigenlijk moesten we allemaal eerst een fijne dosis lichaamsbeweging aanspreken voor we het water in konden. Dat toch een stuk kouder was dan we hadden verwacht, maar wel lekker.
Daarna met een flinke laag zonnebrand op in de zon liggen opdrogen is in het begin al net zo lekker, maar als je dan helemaal droog bent wordt het toch vrij snel weer behoorlijk warm. En ondertussen moest ik eigenlijk nog een boek lezen voor een tentamen, maar dat was te vreselijk om aan te raken.
Na het verslinden van druiven en mandarijnen, en afkoelen in het meer, moesten we toch uiteindelijk weer terug naar huis. De één had een barbecue, de ander moest leren en weer anderen moesten bedenken wat ze gingen eten die avond. Al met al was het best een leuke dag en het is altijd beter dan binnen zitten en gebakken worden, want zo lekker smaken we allemaal niet.
Dromen 118/365
De laatste tijd droom ik nogal raar. Maar toen ik er over na ging denken besloot ik dat eigenlijk alle dromen best raar zijn.
Denk maar eens na, in dromen gebeuren vaak dingen die totaal onmogelijk zijn. Zo kan ik heel vaak in mijn dromen vliegen door in de lucht te springen en dan te gaan zwemmen, de schoolslag om precies te zijn. Ik weet niet waarom ik kan vliegen door te zwemmen maar in mijn droom is dat heel logisch.
Net zoals veel in dromen heel logisch is. Zo is het heel logisch als je ineens in je pyjama op school komt, en de enige die het lijkt te weten ben jij want je schaamt je dood maar niemand anders lijkt erop te letten. Of dat je ruzie met je ouders hebt en ineens ben je heel ergens anders, en het is dan heel logisch dat je ineens op een tropisch eiland of iets dergelijks bent. Heel logisch allemaal.
Ik heb de laatste tijd vooral dromen waar ik ruzie met mijn ouders heb, en dan boos wegloop. En de laatste paar keren werd ik geschept door een auto, viel van de trap of struikelde over een steen en rolde van een heuvel af. Elke keer eindigde ik met een gebroken been. Ik weet niet waarom maar volgens mij probeert mijn onderbewuste me te waarschuwen voor iets, ik hoop niet voor een gebroken been…
Denk maar eens na, in dromen gebeuren vaak dingen die totaal onmogelijk zijn. Zo kan ik heel vaak in mijn dromen vliegen door in de lucht te springen en dan te gaan zwemmen, de schoolslag om precies te zijn. Ik weet niet waarom ik kan vliegen door te zwemmen maar in mijn droom is dat heel logisch.
Net zoals veel in dromen heel logisch is. Zo is het heel logisch als je ineens in je pyjama op school komt, en de enige die het lijkt te weten ben jij want je schaamt je dood maar niemand anders lijkt erop te letten. Of dat je ruzie met je ouders hebt en ineens ben je heel ergens anders, en het is dan heel logisch dat je ineens op een tropisch eiland of iets dergelijks bent. Heel logisch allemaal.
Ik heb de laatste tijd vooral dromen waar ik ruzie met mijn ouders heb, en dan boos wegloop. En de laatste paar keren werd ik geschept door een auto, viel van de trap of struikelde over een steen en rolde van een heuvel af. Elke keer eindigde ik met een gebroken been. Ik weet niet waarom maar volgens mij probeert mijn onderbewuste me te waarschuwen voor iets, ik hoop niet voor een gebroken been…
zaterdag 26 juni 2010
Vondelpark 117/365
Gezien het buiten dertig graden is en ik zeer verveeld ben heb ik besloten maar naar het Vondelpark te gaan met twee vriendinnen. Het is nog altijd beter om met z’n drieën verveeld te zijn dan alle drie alleen verveeld te zijn.
Dat is een beetje mijn filosofie van de dag. Zoals je misschien is opgevallen ben ik niet zo heel erg goed in filosofie. Maar daar gaat het niet om.
Punt is dus het Vondelpark, waar het echt crisis druk was. Het Museumplein was bijna uitgestorven maar het Vondelpark had last van overbevolking. En van hele, hele rare toeristen… En van de kleur oranje. Waar ik inmiddels een beetje allergisch voor begin te worden. Nou ja, wij drieën, Noukka, Nina en ik, waren, gewapend met aardbeien, chips, water en een kleed, op zoek naar een plek in de schaduw maar zonder overbevolking (wow… dat zijn veel komma’s voor één zin). Dat was eigenlijk best een moeilijke opgave en toen we uiteindelijk een plek vonden werden we er bijna uitgerookt want rond vier uur ’s middags kwamen de barbecues tevoorschijn. Het hele park stond blank. Bovendien waren we een beetje rusteloos dus rond vijf uur besloten we heel enthousiast rondjes te gaan fietsen en daarna door de stad fietsen en daarna voor Noukka, die op een huis van vrienden past en dus nog eten moest kopen voor die avond, boodschappen ging doen.
Ondertussen waren onze hersenen al gesmolten door de hitte dus dat helpt misschien met het plaatje van drie ontzettend melige mensen die geen idee hebben wat ze eigenlijk aan het doen zijn, gaan doen of waar ze nou eigenlijk heen fietsen. Conclusie van de dag: als het heel warm is kunnen wij niet zo heel erg goed meer iets tegen de verveling bedenken!
(De foto is gemaakt door Noukka (kopieër en plak de link, want het toevoegen ervan lukt niet): http://www.flickr.com/photos/velvettears/4736470749/)
Verzoekschriften 116/365
Het leuke aan onze inschrijvingsmethode op school is dat de examencommissie al dagen wordt overspoeld door verzoekschriften.
Verzoekschriften zijn eigenlijk heel simpel. Er zijn namelijk twee opties:
1. Je vult een officieel formulier in als het gaat om een specifiek tentamen en laat die ondertekenen door je SLB’er. Dit is meestal het geval als je een zogenaamde derde kans wilt, dus als je het tentamen en de herkansing ervan hebt verprutst maar een goede reden had (ziekte, problemen thuis, etc.)
2. Je stuurt een mailtje naar de voorzitter van de examencommissie waarin je lief vraagt of hij je nog een extra kans wilt geven. Dit is eigenlijk alleen mogelijk als het gaat om minder ‘strenge’ tentamens als Spelling
Dus toen ik hoorde dat ze vrij makkelijk zijn over extra kansen voor Spelling greep ik mijn kans en mailde de voorzitter van de examencommissie. Natuurlijk ontstaat er altijd wat verwarring over de mail dus nu mail ik heel fijn al een hele dag heen en weer met de man in de hoop dat hij me toestaat het nog één keer te proberen. Ik hoop dat het lukt want dat zou betekenen dat ik Spelling voor de helft gehaald heb voor het einde van het jaar. En dan hoef ik er volgend jaar nog maar één te doen in plaats van twee.
Ik ben niet zozeer slecht in Spelling maar ik ben wel slecht in multiple-choice Spelling. Dat houdt in: je krijgt een lijst met zinnen en daarin onderstreepte woorden en dan moet je bij het onderstreepte woord kiezen: goed of fout. En dat kan ik dus niet want als ik maar twee seconden naar een woord staar terwijl ik erover nadenk dan maakt het niet meer uit hoe je het schrijft. Alles is onlogisch.
Ik hoop op de extra kans, want dan ga ik gewoon echt even een hoog cijfer ervoor halen. Gelukkig neem je deze cijfers mee naar het volgende jaar (om te voorkomen dat je ineens toch weer twee spellingstoetsen moet maken…).
Verzoekschriften zijn eigenlijk heel simpel. Er zijn namelijk twee opties:
1. Je vult een officieel formulier in als het gaat om een specifiek tentamen en laat die ondertekenen door je SLB’er. Dit is meestal het geval als je een zogenaamde derde kans wilt, dus als je het tentamen en de herkansing ervan hebt verprutst maar een goede reden had (ziekte, problemen thuis, etc.)
2. Je stuurt een mailtje naar de voorzitter van de examencommissie waarin je lief vraagt of hij je nog een extra kans wilt geven. Dit is eigenlijk alleen mogelijk als het gaat om minder ‘strenge’ tentamens als Spelling
Dus toen ik hoorde dat ze vrij makkelijk zijn over extra kansen voor Spelling greep ik mijn kans en mailde de voorzitter van de examencommissie. Natuurlijk ontstaat er altijd wat verwarring over de mail dus nu mail ik heel fijn al een hele dag heen en weer met de man in de hoop dat hij me toestaat het nog één keer te proberen. Ik hoop dat het lukt want dat zou betekenen dat ik Spelling voor de helft gehaald heb voor het einde van het jaar. En dan hoef ik er volgend jaar nog maar één te doen in plaats van twee.
Ik ben niet zozeer slecht in Spelling maar ik ben wel slecht in multiple-choice Spelling. Dat houdt in: je krijgt een lijst met zinnen en daarin onderstreepte woorden en dan moet je bij het onderstreepte woord kiezen: goed of fout. En dat kan ik dus niet want als ik maar twee seconden naar een woord staar terwijl ik erover nadenk dan maakt het niet meer uit hoe je het schrijft. Alles is onlogisch.
Ik hoop op de extra kans, want dan ga ik gewoon echt even een hoog cijfer ervoor halen. Gelukkig neem je deze cijfers mee naar het volgende jaar (om te voorkomen dat je ineens toch weer twee spellingstoetsen moet maken…).
Dokters... 115/365
Ik heb eigenlijk een hekel aan alles dat met de term dokter te maken heeft. En ik kom er de laatste tijd toch echt te vaak…
En met de term dokter bedoel ik ook echt bijna alle medici. Kaakchirurgen, tandartsen, mondhygiënisten, orthodontisten, huisartsen, het zijn allemaal niet mijn grote vrienden. En ik kom er de laatste tijd veel te vaak. In één van mijn eerdere blogs schrijf ik over de tandarts, waar ik het afgelopen jaar drie keer ben geweest (niet omdat ik gaatjes had of zo maar ik was niet tevreden met de kleur van mijn tanden na mijn beugel), daarnaast ben ik dit jaar ook naar de mondhygiëniste geweest en twee keer naar de orthodontist sinds mijn beugel eruit is, en ik moet nog een keer terug. Maar in het afgelopen half jaar ben ik denk ik wel vier of vijf keer bij mijn huisarts geweest, en elke keer heb ik het gevoel dat ik met meer pijn weg ga dan dat ik binnenkom.
De laatste keer, vandaag dus, werd ik aan mijn voet behandeld. Gevolg: een wond op mijn hiel die maar langzaam geneest dus ben ik al de hele dag niet in staat op mijn rechterhiel te staan. En mijn rechterbeen is mijn sterkste been en de hele dag op je tenen lopen is vrij vermoeiend. Mijn linkerbeen is dan ook echt hartstikke moe. Ik heb eerder zo’n behandeling ondergaan en ik weet dat het minstens een week duurt voor de pijn af begint te nemen dus dat wordt een week lang vrolijk rond hupsen. Kan niet wachten…
En met de term dokter bedoel ik ook echt bijna alle medici. Kaakchirurgen, tandartsen, mondhygiënisten, orthodontisten, huisartsen, het zijn allemaal niet mijn grote vrienden. En ik kom er de laatste tijd veel te vaak. In één van mijn eerdere blogs schrijf ik over de tandarts, waar ik het afgelopen jaar drie keer ben geweest (niet omdat ik gaatjes had of zo maar ik was niet tevreden met de kleur van mijn tanden na mijn beugel), daarnaast ben ik dit jaar ook naar de mondhygiëniste geweest en twee keer naar de orthodontist sinds mijn beugel eruit is, en ik moet nog een keer terug. Maar in het afgelopen half jaar ben ik denk ik wel vier of vijf keer bij mijn huisarts geweest, en elke keer heb ik het gevoel dat ik met meer pijn weg ga dan dat ik binnenkom.
De laatste keer, vandaag dus, werd ik aan mijn voet behandeld. Gevolg: een wond op mijn hiel die maar langzaam geneest dus ben ik al de hele dag niet in staat op mijn rechterhiel te staan. En mijn rechterbeen is mijn sterkste been en de hele dag op je tenen lopen is vrij vermoeiend. Mijn linkerbeen is dan ook echt hartstikke moe. Ik heb eerder zo’n behandeling ondergaan en ik weet dat het minstens een week duurt voor de pijn af begint te nemen dus dat wordt een week lang vrolijk rond hupsen. Kan niet wachten…
Katten 114/365
Het zal wel aan mij liggen maar katten hebben best een makkelijk leven.
Laat ik dat toespitsen, katten in de meest West-Europese landen hebben het best makkelijk. Denk maar eens na. Het enige dat de meeste huiskatten doen is slapen, geaaid worden en eten. Het zijn nachtdieren dus ’s avonds, als het rustig is buiten zijn ze het huis uit, en als het regent gaan ze de deur niet uit.
Verder slaapt een gemiddelde kat ongeveer twintig uur per dag, hoewel ik twee katten had toen ik klein was en ik zeker weet dat ze meer dan vier uur per dag wakker waren in totaal. Maar ja, het is ongeveer en elk dier verschilt van elkaar. Maar goed, terug naar mijn punt. Kun je bedenken hoe makkelijk het leven van een kat kan zijn?? Ik zou er niets op tegen hebben om een weekje zo te leven, denk ik tenminste want ik heb nog nooit kattenvoer geproefd…
Als kitten hoef je alleen maar te spelen, je wordt het halve huis rond gezeuld omdat je zo schattig bent dat iedereen je constant vast wil houden dus moe zul je niet echt worden. Bovendien, als je moe bent zoek je de lekkerste plek van het huis waar je gewoon een dutje gaat doen en niemand die er iets op tegen heeft. Alleen de vader in huis misschien, ach, dan kijk je zielig naar de kinderen of de vrouw des huizes en dan mag je meteen alles weer. Oké, je wordt ouder, en dus minder schattig. Maar als je sociaal blijft doen zijn de bank en de stoelen in het huis nog steeds van jou, als je gaat krabben ben je echter zuur. Nog steeds word je makkelijk en vaak gedragen, je kan de tuin in en uit wanneer je wilt of je verkent de daken van de buren want dat mocht je niet toen je klein was. Het enige dat van je verlangt wordt is dat je af en toe laat zien dat je nog bestaat. Verder kun je slapen, eten of andere dingen doen wanneer je wilt. En niemand die je ook maar een haarbreed iets in de weg legt, op een halsbandje misschien na.
Maar ja, je moet iets overhebben voor die heerlijke vrijheid.
dinsdag 22 juni 2010
Opnieuw stress 113/365
Vandaag kwam mijn Media-Landschap cijfer binnen waar ik voor geslaagd ben. Ik was helemaal blij omdat ik had uitgerekend dat ik dan op school mag blijven. Ik moet mijn vreugdedansje terugnemen…
Na het herrekenen kwam ik er namelijk achter dat als ik Media-Invloed nu niet haal, ik op 49 punten sta. En de puntennorm die behaald moet worden om op school te mogen blijven is 50. Dit allemaal doordat ze voor Antropologie een extra punt rekenen. Ik zit dus klem want ik betwijfel ernstig of ik Media-Invloed heb gehaald.
Voor SLB kun je 1 punt krijgen, dan heb je de speciale oriëntatieweken waar je er 2 van moet doen en voor ieder krijg je 1 punt. Dan zijn er nog de basisvaardigheden bestaande uit 1 keer Engels en 2 keer Spelling, ter waarde van 2 punten in totaal. En dan heb je de tentamens en werkgroepen, waar je ieder 4 punten voor kan krijgen. Voor alle, behalve voor Antropologie. Waarom is mij een raadsel maar ooit is er door de School voor Journalistiek in Utrecht bedacht dat je voor Antropologie 5 punten kunt halen. En daardoor kom ik uitgerekend op 53 punten als ik Media-Invloed haal. Maar haal ik die niet, dan is het bye-bye opleiding. En daarmee bye-bye verder geplande vrijheid. Ik zit dus echt zwaar in de stress want ik denk niet dat ik Media-Invloed gehaald heb. Het was echt een naar tentamen. Voordeel is wel dat er zoveel mensen opnieuw voor Antropologie zijn gezakt dat er een gezamenlijke inzage van de tentamens komt en daarbij ook een klachtenronde. Dus misschien kan ik er nog iets bijsnoepen, hoewel ik nog 1,2 punt nodig heb voor een voldoende en ik niet denk dat ik er zoveel bij zal krijgen.
Als iemand nog een ritueel voor geluk weet, stuur hem alsjeblieft door want ik kan alle hulp gebruiken. Ik ben echt doodsbang voor dat cijfer...
Na het herrekenen kwam ik er namelijk achter dat als ik Media-Invloed nu niet haal, ik op 49 punten sta. En de puntennorm die behaald moet worden om op school te mogen blijven is 50. Dit allemaal doordat ze voor Antropologie een extra punt rekenen. Ik zit dus klem want ik betwijfel ernstig of ik Media-Invloed heb gehaald.
Voor SLB kun je 1 punt krijgen, dan heb je de speciale oriëntatieweken waar je er 2 van moet doen en voor ieder krijg je 1 punt. Dan zijn er nog de basisvaardigheden bestaande uit 1 keer Engels en 2 keer Spelling, ter waarde van 2 punten in totaal. En dan heb je de tentamens en werkgroepen, waar je ieder 4 punten voor kan krijgen. Voor alle, behalve voor Antropologie. Waarom is mij een raadsel maar ooit is er door de School voor Journalistiek in Utrecht bedacht dat je voor Antropologie 5 punten kunt halen. En daardoor kom ik uitgerekend op 53 punten als ik Media-Invloed haal. Maar haal ik die niet, dan is het bye-bye opleiding. En daarmee bye-bye verder geplande vrijheid. Ik zit dus echt zwaar in de stress want ik denk niet dat ik Media-Invloed gehaald heb. Het was echt een naar tentamen. Voordeel is wel dat er zoveel mensen opnieuw voor Antropologie zijn gezakt dat er een gezamenlijke inzage van de tentamens komt en daarbij ook een klachtenronde. Dus misschien kan ik er nog iets bijsnoepen, hoewel ik nog 1,2 punt nodig heb voor een voldoende en ik niet denk dat ik er zoveel bij zal krijgen.
Als iemand nog een ritueel voor geluk weet, stuur hem alsjeblieft door want ik kan alle hulp gebruiken. Ik ben echt doodsbang voor dat cijfer...
Dia's 112/365
Niet langer dan een ‘paar’ jaar geleden bestonden dingen als foto’s en digitale bestanden nog niet. Rare gedachte eigenlijk.
Waarom kom ik hier zo ineens op? Omdat ik voor mijn oma dia’s aan het scannen ben. Ze heeft zo’n dia-scanner gekocht en ik had aangeboden ze dan maar te scannen. Ik heb er een tijdje mee stilgestaan vanwege school maar nu ik in spanning afwacht tot alle cijfers en toch niks te doen heb ben ik er weer mee begonnen. En inmiddels ben ik er bijna mee klaar.
Dia’s zijn best grappig, het zijn mini foto’s in een framepje die je kunt bekijken met een dia-projector. Eigenlijk een beetje zoals wij nu onze digitale fotocamera of een laptop aan een beamer hangen en zo de foto’s bekijken op een groot doek. Het idee is in principe hetzelfde. Het enige verschil is dat je digitale foto’s nog kan bewerken, kan veranderen qua grootte en ze bestaan uit pixels.
Nadeel aan digitale foto’s is ook dat je ze vaak niet meer uitprint want je hebt ze toch op je computer staan. En als die computer dan crasht (zoals mijn moeder ooit is overkomen) baal je behoorlijk. Nadeel aan dia’s, je hebt er na één vakantie een stuk of vijftig bij, als het er al niet meer zijn en ze zijn nogal klein dus makkelijk kwijt te raken onder een kast, in dozen, jaszakken, etc.. En zonder projector laat je ze niet echt makkelijk zien aan anderen. Dan is je laptop meenemen toch net iets handiger.
En zo zie je maar dat elke vorm van technologie zijn voordelen en zijn nadelen heeft. Maar ik ga nog even door met die dia’s scannen.
Waarom kom ik hier zo ineens op? Omdat ik voor mijn oma dia’s aan het scannen ben. Ze heeft zo’n dia-scanner gekocht en ik had aangeboden ze dan maar te scannen. Ik heb er een tijdje mee stilgestaan vanwege school maar nu ik in spanning afwacht tot alle cijfers en toch niks te doen heb ben ik er weer mee begonnen. En inmiddels ben ik er bijna mee klaar.
Dia’s zijn best grappig, het zijn mini foto’s in een framepje die je kunt bekijken met een dia-projector. Eigenlijk een beetje zoals wij nu onze digitale fotocamera of een laptop aan een beamer hangen en zo de foto’s bekijken op een groot doek. Het idee is in principe hetzelfde. Het enige verschil is dat je digitale foto’s nog kan bewerken, kan veranderen qua grootte en ze bestaan uit pixels.
Nadeel aan digitale foto’s is ook dat je ze vaak niet meer uitprint want je hebt ze toch op je computer staan. En als die computer dan crasht (zoals mijn moeder ooit is overkomen) baal je behoorlijk. Nadeel aan dia’s, je hebt er na één vakantie een stuk of vijftig bij, als het er al niet meer zijn en ze zijn nogal klein dus makkelijk kwijt te raken onder een kast, in dozen, jaszakken, etc.. En zonder projector laat je ze niet echt makkelijk zien aan anderen. Dan is je laptop meenemen toch net iets handiger.
En zo zie je maar dat elke vorm van technologie zijn voordelen en zijn nadelen heeft. Maar ik ga nog even door met die dia’s scannen.
zondag 20 juni 2010
Sittard 111/365
En we zijn weer terug uit dat gekke Limburg.
Grapje hoor Eefje (en andere Limburgers)! Nee, ik was op bezoek bij een vriendin van me, Eefje, maar ja als de één in Amsterdam woont en de ander in Sittard zie je elkaar niet zo heel erg vaak (treintickets zijn duur…).
Maar het was wel echt heel leuk. Ook omdat ik nu door mocht reizen (en in de trein blijven zitten) bij Utrecht Centraal, waar ik normaal moet uitstappen om naar school te gaan. Dat is pas leuk, hehe. Maar oké, op weg naar Sittard. Het is best stom dat er ruim twee uur reistijd tussen zit, ik denk dat ik maar een groot opblaasvliegtuig en een opvouwbare landingsbaan ga kopen zodat ik vaker kan langskomen…
Gelukkig is het station van Sittard niet zo heel erg groot, en hoewel ik op een rechte weg nog kan verdwalen (dat is helaas geen grap…) duurde het niet lang voor een springerig hondje+Eefje opvielen (sorry Chico). Chico is trouwens best cool, hij lijkt op zijn baasje. Beide zijn zo gek als een deur (op een goede manier, voor de duidelijkheid). En ik maakte natuurlijk een fijne opmerking tegen Eefje’s vader, nadat hij vroeg wat ik van zijn hoed vond en ik zei ‘hé, mijn opa heeft precies dezelfde!’ Eh… oeps?? Na een middag/avond van praten, eten en films kijken (en de Sittardse bioscoop verkennen, volgende keer trakteer ik in Amsterdam Eefje!), was ik in ieder geval behoorlijk gevloerd. Punt voor Eefje: als zij haar lenzen ’s nachts indoet (van die speciale nachtlenzen) ziet ze tenminste nog iets, als ik de mijne uitdoe zie ik echter helemaal niks meer.
De volgende dag keken twee medewerkers in een ijssalon me trouwens raar aan toen ik iets vroeg, het duurde even voordat ik doorkreeg dat in Limburg ik natuurlijk degene ben met het accent. Terwijl het Limburgse accent een stuk aardiger klinkt dan dat harde van het noorden van Nederland.
En uiteindelijk, afscheid nemen. Dat is altijd moeilijk en zeker als je niet weet hoeveel maanden er tussen gaan zitten. Limburgers mogen dan wel maf zijn, Eefje is en blijft tof!! Maar ik stond bij Roermond (kwartiertje met de trein verder denk ik) al op het punt om om te keren.
Volgende keer slepen we onze Belgische vriendin er ook nog bij, of is een combinatie Belg+Hollander te dodelijk voor Sittard?? We will see…
Grapje hoor Eefje (en andere Limburgers)! Nee, ik was op bezoek bij een vriendin van me, Eefje, maar ja als de één in Amsterdam woont en de ander in Sittard zie je elkaar niet zo heel erg vaak (treintickets zijn duur…).
Maar het was wel echt heel leuk. Ook omdat ik nu door mocht reizen (en in de trein blijven zitten) bij Utrecht Centraal, waar ik normaal moet uitstappen om naar school te gaan. Dat is pas leuk, hehe. Maar oké, op weg naar Sittard. Het is best stom dat er ruim twee uur reistijd tussen zit, ik denk dat ik maar een groot opblaasvliegtuig en een opvouwbare landingsbaan ga kopen zodat ik vaker kan langskomen…
Gelukkig is het station van Sittard niet zo heel erg groot, en hoewel ik op een rechte weg nog kan verdwalen (dat is helaas geen grap…) duurde het niet lang voor een springerig hondje+Eefje opvielen (sorry Chico). Chico is trouwens best cool, hij lijkt op zijn baasje. Beide zijn zo gek als een deur (op een goede manier, voor de duidelijkheid). En ik maakte natuurlijk een fijne opmerking tegen Eefje’s vader, nadat hij vroeg wat ik van zijn hoed vond en ik zei ‘hé, mijn opa heeft precies dezelfde!’ Eh… oeps?? Na een middag/avond van praten, eten en films kijken (en de Sittardse bioscoop verkennen, volgende keer trakteer ik in Amsterdam Eefje!), was ik in ieder geval behoorlijk gevloerd. Punt voor Eefje: als zij haar lenzen ’s nachts indoet (van die speciale nachtlenzen) ziet ze tenminste nog iets, als ik de mijne uitdoe zie ik echter helemaal niks meer.
De volgende dag keken twee medewerkers in een ijssalon me trouwens raar aan toen ik iets vroeg, het duurde even voordat ik doorkreeg dat in Limburg ik natuurlijk degene ben met het accent. Terwijl het Limburgse accent een stuk aardiger klinkt dan dat harde van het noorden van Nederland.
En uiteindelijk, afscheid nemen. Dat is altijd moeilijk en zeker als je niet weet hoeveel maanden er tussen gaan zitten. Limburgers mogen dan wel maf zijn, Eefje is en blijft tof!! Maar ik stond bij Roermond (kwartiertje met de trein verder denk ik) al op het punt om om te keren.
Volgende keer slepen we onze Belgische vriendin er ook nog bij, of is een combinatie Belg+Hollander te dodelijk voor Sittard?? We will see…
Tentamens... 110/365
Gezien ik gisteren al vrij vroeg naar Sittard ging om een vriendin op te zoeken had ik geen tijd een blog te schrijven. Bij deze krijgen jullie een foto van mijn eigen versies (voor nakijken) van de door mij gemaakte tentamens van dit blok. Sorry.
KLAAR!! Nu maar hopen dat ik nergens voor ben gezakt (met een T) 109/365
De geschiedenis van de media, zeer interessant maar mijn hersens zijn er mee gestopt.
Vandaag stonden enkel Media-Landschap (over de geschiedenis en achtergrond van de televisie, kranten, radio en tijdschriften) en Spelling nog op het menu en ik heb een ondragelijke hekel aan het Spelling tentamen. Ik kan namelijk redelijk schrijven (op wat D en T regeltjes na dan) maar Spelling is: kijk naar het woord en kruis aan goed of fout. Bagger dus.
Goed nieuws is echter: ik ben geslaagd voor Politiek!! Dat was namelijk al lekker snel nagekeken en stond vandaag dus op internet. Heel fijn dank u wel snelle leraar (dit is NIET sarcastisch).
Nou ja, mijn DT-kennis was dit keer redelijk blijven hangen en de strikvragen had ik vrij snel door dus ik heb een redelijk goed gevoel over het tentamen. Nu maar hopen dat de juistheid van mijn gevoel er niet ook mee gestopt is… Duim voor me!!
Vandaag stonden enkel Media-Landschap (over de geschiedenis en achtergrond van de televisie, kranten, radio en tijdschriften) en Spelling nog op het menu en ik heb een ondragelijke hekel aan het Spelling tentamen. Ik kan namelijk redelijk schrijven (op wat D en T regeltjes na dan) maar Spelling is: kijk naar het woord en kruis aan goed of fout. Bagger dus.
Goed nieuws is echter: ik ben geslaagd voor Politiek!! Dat was namelijk al lekker snel nagekeken en stond vandaag dus op internet. Heel fijn dank u wel snelle leraar (dit is NIET sarcastisch).
Nou ja, mijn DT-kennis was dit keer redelijk blijven hangen en de strikvragen had ik vrij snel door dus ik heb een redelijk goed gevoel over het tentamen. Nu maar hopen dat de juistheid van mijn gevoel er niet ook mee gestopt is… Duim voor me!!
donderdag 17 juni 2010
Cognitieve dissonantie. Daar is dat stomme woord weer!! 108/365
Eigenlijk ben ik helemaal niet in de stemming om iets te schrijven, maar vooruit.
Vandaag de twee rampententamens: Antropologie en Media-Invloed. Wel grappige surveillanten. Bij Antropologie legde de surveillant zoals altijd even uit dat je telefoon uit moet staan en dat je pas na een half uur weg mag, ook als je al na de eerste twintig minuten van het tentamen klaar bent: ‘En als je eerder klaar bent. Ga je dan maar actief zitten vervelen.’
Dus dat zat ik ook te doen na 25 minuten. Media-Invloed was een stuk moeilijker, ik was er bijna een uur mee bezig en denk niet dat ik geslaagd ben. Morgen laatste twee: Media-Landschap en Spelling. En Spelling is gemeen, je moet namelijk niet iets schrijven. Nee, je krijgt een lijst met woorden en moet dan per woord kiezen of het goed of fout is. En als ik twee minuten naar een woord heb gestaard maakt het echt niet meer uit hoe je het schrijft, alles is raar.
Ooh, en een aanrader aan alle ouders: Zeg je kind nooit dat je aan ze twijfelt of dat de andere ouder aan het kind twijfelt en jij niet. Vooral als je altijd vraagt of het kind niet iets moet leren of doen voor school. Dat is namelijk NIET goed voor hun motivatie!! Dank je wel.
Vandaag de twee rampententamens: Antropologie en Media-Invloed. Wel grappige surveillanten. Bij Antropologie legde de surveillant zoals altijd even uit dat je telefoon uit moet staan en dat je pas na een half uur weg mag, ook als je al na de eerste twintig minuten van het tentamen klaar bent: ‘En als je eerder klaar bent. Ga je dan maar actief zitten vervelen.’
Dus dat zat ik ook te doen na 25 minuten. Media-Invloed was een stuk moeilijker, ik was er bijna een uur mee bezig en denk niet dat ik geslaagd ben. Morgen laatste twee: Media-Landschap en Spelling. En Spelling is gemeen, je moet namelijk niet iets schrijven. Nee, je krijgt een lijst met woorden en moet dan per woord kiezen of het goed of fout is. En als ik twee minuten naar een woord heb gestaard maakt het echt niet meer uit hoe je het schrijft, alles is raar.
Ooh, en een aanrader aan alle ouders: Zeg je kind nooit dat je aan ze twijfelt of dat de andere ouder aan het kind twijfelt en jij niet. Vooral als je altijd vraagt of het kind niet iets moet leren of doen voor school. Dat is namelijk NIET goed voor hun motivatie!! Dank je wel.
woensdag 16 juni 2010
Cognitiviteit.. Dat is geen woord!! (helaas is dit geen spellingstentamen) 107/365
Criminaliteit, cognitieve bindingen, leefomstandigheden, geschiedenis, politieke vorming. Deze vijf dingen waren de kern van het tentamen van vandaag.
Vandaag kwam Sociologie aanbod. Vorig blok hadden we de eerste helft van dat tentamen waar ik glansrijk een 5,5 voor haalde. En daarvoor deed ik het getiktste vreugdedansje in de geschiedenis van vreugdedansjes, aldus mijn vader die mij heel raar aankeek op dat moment.
Die van vandaag was makkelijker, want heel veel dingen waren gebaseerd op geschiedenis (mijn specialiteit) en op dingen die ik had gehad in mijn eindexamen filosofie (daar had ik een 5,9 voor dus daar verwacht ik niet zo veel van). Met een beetje geluk is mijn cijfer weer een 5,5 (of liever hoger, maar ik wil dit stomme vak niet te hoeven herkansen). Morgen Antropologie en Media-Invloed. Twee gevaarlijke onderwerpen want ze zijn lastig, de tentamens bestaan uit strikvragen en ik MOET ervoor slagen want het zijn beide herkansingen. Op naar de boeken!!
Vandaag kwam Sociologie aanbod. Vorig blok hadden we de eerste helft van dat tentamen waar ik glansrijk een 5,5 voor haalde. En daarvoor deed ik het getiktste vreugdedansje in de geschiedenis van vreugdedansjes, aldus mijn vader die mij heel raar aankeek op dat moment.
Die van vandaag was makkelijker, want heel veel dingen waren gebaseerd op geschiedenis (mijn specialiteit) en op dingen die ik had gehad in mijn eindexamen filosofie (daar had ik een 5,9 voor dus daar verwacht ik niet zo veel van). Met een beetje geluk is mijn cijfer weer een 5,5 (of liever hoger, maar ik wil dit stomme vak niet te hoeven herkansen). Morgen Antropologie en Media-Invloed. Twee gevaarlijke onderwerpen want ze zijn lastig, de tentamens bestaan uit strikvragen en ik MOET ervoor slagen want het zijn beide herkansingen. Op naar de boeken!!
dinsdag 15 juni 2010
Eathon, politicoloog. Nee, zegt me niks...106/365
Een paar dagen voor de tentamens wilde ik een blog schrijven met de tekst ‘School heeft het eindelijk een keer goed gedaan!’. Deze tekst neem ik NU terug!!
Want school heeft het WEER niet goed gedaan. Met 200% zekerheid durf ik te zeggen me in te hebben geschreven voor het tentamen Kunst&Cultuur, kom ik vandaag bij het tentamen en blijk ik ineens niet ingeschreven te zijn. Nu mag ik het in het niet bestaande blok 5 nog gaan inhalen. Voor hen die dit niet begrijpen, ons jaar is verdeeld in 4 blokken bestaande uit zeven weken les, één zelfstudieweek, één tentamenweek en een week voor speciale cursussen.
Blok 5 bestaat echter enkel uit één zelfstudieweek en één tentamenweek zodat je de tentamens uit blok 4 nog kan herkansen, of in mijn geval gemiste tentamens kan inhalen omdat ons school-inschrijfsysteem wordt beheerd door sukkels.
Maar goed dan, verder had ik vandaag ook nog Politiek waar ik geen goed gevoel over heb maar nu ik de vragen en antwoorden naast elkaar leg en logisch nadenk zonder druk van een tijdslimiet blijk ik nog redelijk veel vragen goed of waarschijnlijk goed te hebben beantwoord (sommige vragen wist ik niet meer precies maar volgens mij waren die goed beantwoord). Nu moet ik slechts met gekruiste vingers wachten op de uitslag…
Morgen staat Sociologie op het programma, helaas is het boek tevens de perfecte oplossing tegen slapeloosheid. Maar daar morgen meer over.
Want school heeft het WEER niet goed gedaan. Met 200% zekerheid durf ik te zeggen me in te hebben geschreven voor het tentamen Kunst&Cultuur, kom ik vandaag bij het tentamen en blijk ik ineens niet ingeschreven te zijn. Nu mag ik het in het niet bestaande blok 5 nog gaan inhalen. Voor hen die dit niet begrijpen, ons jaar is verdeeld in 4 blokken bestaande uit zeven weken les, één zelfstudieweek, één tentamenweek en een week voor speciale cursussen.
Blok 5 bestaat echter enkel uit één zelfstudieweek en één tentamenweek zodat je de tentamens uit blok 4 nog kan herkansen, of in mijn geval gemiste tentamens kan inhalen omdat ons school-inschrijfsysteem wordt beheerd door sukkels.
Maar goed dan, verder had ik vandaag ook nog Politiek waar ik geen goed gevoel over heb maar nu ik de vragen en antwoorden naast elkaar leg en logisch nadenk zonder druk van een tijdslimiet blijk ik nog redelijk veel vragen goed of waarschijnlijk goed te hebben beantwoord (sommige vragen wist ik niet meer precies maar volgens mij waren die goed beantwoord). Nu moet ik slechts met gekruiste vingers wachten op de uitslag…
Morgen staat Sociologie op het programma, helaas is het boek tevens de perfecte oplossing tegen slapeloosheid. Maar daar morgen meer over.
maandag 14 juni 2010
Één gehad...nog zeven te gaan 105/365
Vandaag het eerste tentamen gehad, Internet Research. Om onbekende redenen had de roostermaker bedacht ons één tentamen te geven voor vandaag maar dat wel om half 9 ’s ochtends plaats te laten vinden. Grom.
Internet Research was een stuk moeilijker dan ik hoopte. Ik ben letterlijk twee uur bezig geweest met een tentamen dat bestond uit drie vragen! Nou waren dat wel het soort vragen waarbij je een soort mini-researchverslag per vraag in moet leveren. De eerste vraag was al zo makkelijk, we kregen een stuk uit een artikel en we moesten op basis van die ene paragraaf maar even op gaan zoeken in welk medium dat artikel stond, plus datum, plus auteur, plus paginanummer/katern in het medium.
Goedemorgen, het is half 9, mijn hersenen zijn nog net wakker en ik moet nog een aantal koppen koffie achterover slaan. En dat laatste is moeilijk want Starbucks is duur en de koffie op school smaakt naar slootwater waar bij toeval een koffieboon naar heeft gekeken. Niet echt ideaal om wakker te worden.
Verder heeft de Oranje-gekte echt toegeslagen nu de wedstrijd Nederland-Denemarken heeft plaatsgevonden en Nederland kennelijk heeft gewonnen. Ja, ik zeg ‘kennelijk’ want ik besloot heel demonstratief en tegendraads een dutje te gaan doen tijdens de wedstrijd. Bovendien ben ik bezig met een plan te ontwikkelen om heel onopvallend als die oranje vlaggetjes af te knippen, inmiddels bezorgt de kleur oranje me namelijk hoofdpijn. Dat, en teveel leren maakt me bijzonder kwaadaardig op rare manieren…
Internet Research was een stuk moeilijker dan ik hoopte. Ik ben letterlijk twee uur bezig geweest met een tentamen dat bestond uit drie vragen! Nou waren dat wel het soort vragen waarbij je een soort mini-researchverslag per vraag in moet leveren. De eerste vraag was al zo makkelijk, we kregen een stuk uit een artikel en we moesten op basis van die ene paragraaf maar even op gaan zoeken in welk medium dat artikel stond, plus datum, plus auteur, plus paginanummer/katern in het medium.
Goedemorgen, het is half 9, mijn hersenen zijn nog net wakker en ik moet nog een aantal koppen koffie achterover slaan. En dat laatste is moeilijk want Starbucks is duur en de koffie op school smaakt naar slootwater waar bij toeval een koffieboon naar heeft gekeken. Niet echt ideaal om wakker te worden.
Verder heeft de Oranje-gekte echt toegeslagen nu de wedstrijd Nederland-Denemarken heeft plaatsgevonden en Nederland kennelijk heeft gewonnen. Ja, ik zeg ‘kennelijk’ want ik besloot heel demonstratief en tegendraads een dutje te gaan doen tijdens de wedstrijd. Bovendien ben ik bezig met een plan te ontwikkelen om heel onopvallend als die oranje vlaggetjes af te knippen, inmiddels bezorgt de kleur oranje me namelijk hoofdpijn. Dat, en teveel leren maakt me bijzonder kwaadaardig op rare manieren…
zondag 13 juni 2010
Laatste dag... 104/365
Nog één dag, dan begint de marteling weer.
Voor hen die het niet begrijpen, dit is de laatste dag van mijn ‘zelfstudieweek’. En dat betekent dat morgen de tentamens beginnen. Waar ik doodsbang voor ben want ik moet voor alles een voldoende krijgen. En dat klinkt een stuk makkelijker dan het is, geloof me.
Daarom ga ik niet te laat naar bed vandaag zodat ik morgen niet doodmoe bij mijn eerste tentamen zit. Want dat is om half 9 en daardoor moet ik om half 7 opstaan. En het is nu kwart over 9 (’s avonds) dus zeg ik jullie allemaal vaarwel en wordt dit een heel kort blogje. Ik wil echt bijtijds in m’n bed liggen vanavond.
Voor hen die het niet begrijpen, dit is de laatste dag van mijn ‘zelfstudieweek’. En dat betekent dat morgen de tentamens beginnen. Waar ik doodsbang voor ben want ik moet voor alles een voldoende krijgen. En dat klinkt een stuk makkelijker dan het is, geloof me.
Daarom ga ik niet te laat naar bed vandaag zodat ik morgen niet doodmoe bij mijn eerste tentamen zit. Want dat is om half 9 en daardoor moet ik om half 7 opstaan. En het is nu kwart over 9 (’s avonds) dus zeg ik jullie allemaal vaarwel en wordt dit een heel kort blogje. Ik wil echt bijtijds in m’n bed liggen vanavond.
Voetbal 103/365
Geloof het of niet, ik zit nu naar de WK-wedstrijd Engeland – VS te kijken.
Waarom ik dat doe weet ik niet echt. Eigenlijk vooral omdat ik bij mijn oom en tante op bezoek ben en geen zin in ‘volwassen gesprekken’ met mijn moeder, oom en tante heb. Dus zitten we (mijn broertje, neefje en ik, mijn nichtje is helaas niet aanwezig) in mijn neefjes kamer tv te kijken. En gezien mijn neefje om één of andere reden WEL helemaal weg is van het WK kijken we nu dus voetbal.
Het enige dat ik grappig vind om te zien is dat door de vier enorme stadionlampen die op het veld gericht staan de voetballers vier schaduwen hebben. Het zijn net kruisjes met de speler precies in het midden. Als ik er naar kijk krijg ik een beetje het gevoel dat ze voor wandelende schietschijven spelen: ‘Kies mij! Kies mij!’
Waarom ik dat doe weet ik niet echt. Eigenlijk vooral omdat ik bij mijn oom en tante op bezoek ben en geen zin in ‘volwassen gesprekken’ met mijn moeder, oom en tante heb. Dus zitten we (mijn broertje, neefje en ik, mijn nichtje is helaas niet aanwezig) in mijn neefjes kamer tv te kijken. En gezien mijn neefje om één of andere reden WEL helemaal weg is van het WK kijken we nu dus voetbal.
Het enige dat ik grappig vind om te zien is dat door de vier enorme stadionlampen die op het veld gericht staan de voetballers vier schaduwen hebben. Het zijn net kruisjes met de speler precies in het midden. Als ik er naar kijk krijg ik een beetje het gevoel dat ze voor wandelende schietschijven spelen: ‘Kies mij! Kies mij!’
Tandarts 102/365
En dan blijkt dat je tandarts al bijna een jaar veel te aardig voor je is geweest. Heel fijn…
Vandaag was mijn eerste afspraak ooit bij de mondhygiëniste. En wat bleek? Na twee jaar een beugel te hebben gedragen was het tandsteen toch wat erger dan mijn tandarts liet doorschemeren toen ik daar op bezoek was meteen nadat mijn beugel eruit ging.
Normaal heb ik het al niet zo met mijn tandarts maar dat komt omdat ik het niet zo heb met tandartsen of dokters in het geheel maar hij zei dat ik alleen wat tandsteen had bij mijn voortanden en had dat verwijderd twee dagen geleden. Ik weet dat ik daar de komende jaren altijd naar zal moeten laten kijken want de draad die je achter je voortanden geplakt krijgt na je beugel zorgt ervoor dat ik de achterkant van mijn voortanden niet bijzonder goed kan poetsen. Maar toen ik vandaag op eigen verzoek bij de mondhygiëniste in de stoel lag was de schade toch wat ernstiger. Ontstoken tandvlees en tandsteen tot aan mijn kiezen. Het was geen ernstige hoeveelheid stelde ze me gerust maar ze bood wel meteen aan het te verwijderen voor me.
Het voelde alsof er een mijnwerker bezig was in mijn mond, en ik was erna vrij chagrijnig op mijn eigen tandarts. Want die is dus bijna een jaar lang veel te aardig voor me geweest, en ik ben er in die driekwart jaar twee keer geweest! Vanaf nu nog beter poetsen dan maar.
Vandaag was mijn eerste afspraak ooit bij de mondhygiëniste. En wat bleek? Na twee jaar een beugel te hebben gedragen was het tandsteen toch wat erger dan mijn tandarts liet doorschemeren toen ik daar op bezoek was meteen nadat mijn beugel eruit ging.
Normaal heb ik het al niet zo met mijn tandarts maar dat komt omdat ik het niet zo heb met tandartsen of dokters in het geheel maar hij zei dat ik alleen wat tandsteen had bij mijn voortanden en had dat verwijderd twee dagen geleden. Ik weet dat ik daar de komende jaren altijd naar zal moeten laten kijken want de draad die je achter je voortanden geplakt krijgt na je beugel zorgt ervoor dat ik de achterkant van mijn voortanden niet bijzonder goed kan poetsen. Maar toen ik vandaag op eigen verzoek bij de mondhygiëniste in de stoel lag was de schade toch wat ernstiger. Ontstoken tandvlees en tandsteen tot aan mijn kiezen. Het was geen ernstige hoeveelheid stelde ze me gerust maar ze bood wel meteen aan het te verwijderen voor me.
Het voelde alsof er een mijnwerker bezig was in mijn mond, en ik was erna vrij chagrijnig op mijn eigen tandarts. Want die is dus bijna een jaar lang veel te aardig voor me geweest, en ik ben er in die driekwart jaar twee keer geweest! Vanaf nu nog beter poetsen dan maar.
Schriften 101/365
De ‘troffee’ die ik heb overgehouden aan mijn vorige baan is een gloednieuw kladblok. En het is heel handig om dat elke dag bij je te hebben.
Bijna elke dag schrijf ik eerst daar de blog van de dag in voordat ik hem op internet zet. Het enige nadeel is dat ik het daarna vergeet over te typen en te posten dus blijf ik steeds achterlopen. Grrr…
Maar kladblokken zijn best een slimme uitvinding, ook voor de verkopers. Want doordat je de pagina naar boven omvouwt is het praktisch onmogelijk de achterkant ervan te beschrijven dus is je kladblok sneller vol en moet je sneller een nieuwe kopen. Maar voor snelle aantekeningen blijven ze handiger dan een schrift.
Zo is het bij ons op school praktisch verplicht altijd een kladblok bij je te hebben. “Er kan immers altijd iets onverwachts maar interessants gebeuren”, aldus één van mijn leraren. Wie het precies zei weet ik niet meer. Ik heb dat kladblok bijna altijd bij me maar ik ben eigenlijk meer een liefhebber van schriften. Het liefst zo veel mogelijk soorten. Zo heb ik in Parijs ooit een schrift met een heel apart ringband systeem gekocht waarbij je de pagina’s niet hoeft te scheuren om ze los te krijgen, en heb ik ook een aantal schriften met speciale plastic tussen pagina’s die je kan verstellen.
Schriften zijn hele handige dingen. Het nadeel is dat ik ze nogal vaak kwijtraak. Verassend genoeg nooit die waar ik verhalen in schrijf, maar altijd die voor school. Ik weet niet of dat geheel toevallig is…
Bijna elke dag schrijf ik eerst daar de blog van de dag in voordat ik hem op internet zet. Het enige nadeel is dat ik het daarna vergeet over te typen en te posten dus blijf ik steeds achterlopen. Grrr…
Maar kladblokken zijn best een slimme uitvinding, ook voor de verkopers. Want doordat je de pagina naar boven omvouwt is het praktisch onmogelijk de achterkant ervan te beschrijven dus is je kladblok sneller vol en moet je sneller een nieuwe kopen. Maar voor snelle aantekeningen blijven ze handiger dan een schrift.
Zo is het bij ons op school praktisch verplicht altijd een kladblok bij je te hebben. “Er kan immers altijd iets onverwachts maar interessants gebeuren”, aldus één van mijn leraren. Wie het precies zei weet ik niet meer. Ik heb dat kladblok bijna altijd bij me maar ik ben eigenlijk meer een liefhebber van schriften. Het liefst zo veel mogelijk soorten. Zo heb ik in Parijs ooit een schrift met een heel apart ringband systeem gekocht waarbij je de pagina’s niet hoeft te scheuren om ze los te krijgen, en heb ik ook een aantal schriften met speciale plastic tussen pagina’s die je kan verstellen.
Schriften zijn hele handige dingen. Het nadeel is dat ik ze nogal vaak kwijtraak. Verassend genoeg nooit die waar ik verhalen in schrijf, maar altijd die voor school. Ik weet niet of dat geheel toevallig is…
100!! 100/365
Wow… mijn 100ste 365-column alweer.
Eigenlijk had ik nooit gedacht dat ik zover zou komen omdat ik makkelijk achter ga lopen. Wat waarschijnlijk wel is opgevallen, hehe…
Als een speciaal cadeautje/traktatie voor jullie heb ik voor vandaag een taartrecept. Maak het en zie het als een stukje felicitatie voor mijn blog, taart bestaande uit pixels is namelijk niet zo lekker…
New york cheesecake
Ingrediënten voor 4 personen
500gr Philadelphia
150gr suiker
8gr maizena
2gr geraspte citroenschil
een buisje vanille-aroma
3gr zout
2 hele eieren
1 eigeel
42gr verse room (zonder suiker en niet opgeklopt!!)
21gr melk
5gr citroensap
187gr digestive koekjes (McVitie`s maar Bastogne koeken werken ook heel goed)
75gr boter
Hulpmiddelen
Mixer/foodprocessor
Bereidingswijze
Verpulver de koekjes en smelt de boter. Mix dit door elkaar en doe het in de taartvorm.
Druk goed aan zodat er een bodem ontstaat. Zet de taartvorm in de koelkast.
Roer de Philadelphia in een kom los totdat er een crème ontstaat. Voeg de suiker, de maizena, de citroenrasp, de vanille en het zout toe en mix alles goed door elkaar.
Voeg daarna één voor één de twee hele eieren en het eigeel er door.
Schenk langzaam de room, de melk en de citroensap er bij terwijl je door blijft roeren.
Je hebt nu een vrij vloeibaar mengsel dat je bovenop de taartbodem giet.
Zet de taart in een voorverwarmde oven van 200° voor 10 minuten. Daarna de temperatuur omlaag draaien naar 150°/160° en de taart nog 45 minuten in de oven laten.
Laat de taart helemaal afkoelen.
Serveertips
Je kunt hem daarna eventueel besmeren met aardbeien of met ander (rood)fruit die je even in de mixer tot een papje verwerkt. Cranberry’s erop zijn heerlijk (eigen ervaring) maar cranberry’s zijn enkel in de winter te koop.
Laat de taart goed koud worden in de koelkast.
Eigenlijk had ik nooit gedacht dat ik zover zou komen omdat ik makkelijk achter ga lopen. Wat waarschijnlijk wel is opgevallen, hehe…
Als een speciaal cadeautje/traktatie voor jullie heb ik voor vandaag een taartrecept. Maak het en zie het als een stukje felicitatie voor mijn blog, taart bestaande uit pixels is namelijk niet zo lekker…
New york cheesecake
Ingrediënten voor 4 personen
500gr Philadelphia
150gr suiker
8gr maizena
2gr geraspte citroenschil
een buisje vanille-aroma
3gr zout
2 hele eieren
1 eigeel
42gr verse room (zonder suiker en niet opgeklopt!!)
21gr melk
5gr citroensap
187gr digestive koekjes (McVitie`s maar Bastogne koeken werken ook heel goed)
75gr boter
Hulpmiddelen
Mixer/foodprocessor
Bereidingswijze
Verpulver de koekjes en smelt de boter. Mix dit door elkaar en doe het in de taartvorm.
Druk goed aan zodat er een bodem ontstaat. Zet de taartvorm in de koelkast.
Roer de Philadelphia in een kom los totdat er een crème ontstaat. Voeg de suiker, de maizena, de citroenrasp, de vanille en het zout toe en mix alles goed door elkaar.
Voeg daarna één voor één de twee hele eieren en het eigeel er door.
Schenk langzaam de room, de melk en de citroensap er bij terwijl je door blijft roeren.
Je hebt nu een vrij vloeibaar mengsel dat je bovenop de taartbodem giet.
Zet de taart in een voorverwarmde oven van 200° voor 10 minuten. Daarna de temperatuur omlaag draaien naar 150°/160° en de taart nog 45 minuten in de oven laten.
Laat de taart helemaal afkoelen.
Serveertips
Je kunt hem daarna eventueel besmeren met aardbeien of met ander (rood)fruit die je even in de mixer tot een papje verwerkt. Cranberry’s erop zijn heerlijk (eigen ervaring) maar cranberry’s zijn enkel in de winter te koop.
Laat de taart goed koud worden in de koelkast.
30 Seconds to Mars 99/365
De eerste keer dat ik naar een concert ben geweest. Het was geweldig!
Noukka en ik met de trein naar Tilburg, we hadden thuis nog uitgerekend dat we de laatste trein terug naar Amsterdam zouden moeten halen.
Oké, we waren op weg naar Tilburg, naar de 013. De concerthal van Tilburg. Het vierde Nederlandse concert van 30 Seconds to Mars zal daar plaats vinden. Tijdens het wachten tot we naar binnen mochten zijn we volledig natgeregend en stonden we met z’n vieren (Noukka, ik en de ons onbekende eigenaressen van de paraplu) onder één paraplu te schuilen. Binnen was het warm en al snel heel benauwd. Ja, wat wil je? We waren allemaal doorweekt door de regen en het concert was uitverkocht. De 013 is geen Heineken Music Hall (HMH) maar het was wel behoorlijk vol uiteindelijk, dus benauwd werd het wel ja.
Maar doordat we redelijk op tijd waren stonden we goed en hadden we zicht op alles (dankzij de lens van mijn iPhone lijkt het alsof we heel ver weg stonden maar dat was dus anders).
Na het concert nog buiten wachten op één van de bandleden voor een foto bleek ook vrij normaal en Noukka heeft er ervaring mee (ik niet) dus ik volgde haar maar. Zij heeft een foto met de drummer, ik niet. Iedereen drong zo tegen elkaar aan voor een foto dat ik platgedrukt werd en zuurstof in mijn longen werd me daardoor toch iets dierbaarder dan een foto (wie had ooit gedacht dat je zuurstof toch nodig hebt…).
Een show met veel energie, mee schreeuwen (het is een wonder dat we beiden nog konden praten achteraf), glowsticks (thema voor Tilburg: Light Night) en lange treinreizen maar het was het allemaal waard! Maar Noux, volgende keer heeft één van ons een rijbewijs, oké?
Zelfstudieweek 98/365
Vanaf vandaag is de ‘zelfstudieweek’ ingegaan. Dat betekent dat vanaf nu ik constant met mijn neus in de boeken zou moeten zitten.
Dat wordt een stuk moeilijker dan het klinkt, ik had namelijk gisteren een feest tot laat en daarna bleef Nina bij mij slapen dus vandaag kwam er al bijzonder weinig van leren. Morgen heb ik een concert en… nou ja, eigenlijk ken ik mezelf gewoon vrij goed en zal het wel weer last minute blokken worden.
Maar voor nu ga ik toch nog even mijn Media-Invloed doorlezen. Ciao!
Dat wordt een stuk moeilijker dan het klinkt, ik had namelijk gisteren een feest tot laat en daarna bleef Nina bij mij slapen dus vandaag kwam er al bijzonder weinig van leren. Morgen heb ik een concert en… nou ja, eigenlijk ken ik mezelf gewoon vrij goed en zal het wel weer last minute blokken worden.
Maar voor nu ga ik toch nog even mijn Media-Invloed doorlezen. Ciao!
Herhaling 97/365
Af en toe vraag ik me af of ik niet in de herhaling val.
Bij onderwerpen bedoel ik dan. Ik vraag het me namelijk wel eens af, want dan kijk ik terug in mijn archieven van alle 365-columns tot nu toe en dan heb ik toch het gevoel soms dezelfde titels te zien, of in ieder geval titels die behoorlijk op elkaar lijken.
Maar omdat ik niks anders weet om over te schrijven dacht ik ‘ik kaart het even aan’.
Het stomme is namelijk dat school normaal goed is voor flink wat onderwerpen maar in het weekend zit ik meestal klem en kan ik niks bedenken. Frustrerend…
Bij onderwerpen bedoel ik dan. Ik vraag het me namelijk wel eens af, want dan kijk ik terug in mijn archieven van alle 365-columns tot nu toe en dan heb ik toch het gevoel soms dezelfde titels te zien, of in ieder geval titels die behoorlijk op elkaar lijken.
Maar omdat ik niks anders weet om over te schrijven dacht ik ‘ik kaart het even aan’.
Het stomme is namelijk dat school normaal goed is voor flink wat onderwerpen maar in het weekend zit ik meestal klem en kan ik niks bedenken. Frustrerend…
Bewolkt 96/365
Ieks, ik weet echt niet wat ik moet schrijven over vandaag. Het is namelijk weer zaterdag en dan gebeurt er zo weinig dat ik niks kan bedenken.
Dus ik ben uit het raam aan het staren en constateer dat het weer bewolkt is. Dat komt de laatste tijd belachelijk veel voor. Zijn we eindelijk van die lange en koude winter af (ik was postbode in de winter en heb serieus enkele zaterdagen achter elkaar bij temperaturen van -20 en -14 rond gelopen buiten), is de zomer er twee weken lang en daarna weer bewolkt en regen. Het is niet eerlijk.
Ik kon echt niet wachten tot de zomer, zelfs in mijn met wol gevoerde leren laarzen met dikke zolen waren mijn tenen nog bevroren toen ik post bezorgde. Oké, misschien was het niet helemaal slim om bij de TNT te gaan werken vlak voor de winter, maar ik had een baantje nodig! Nou ja, ik kon dus niet wachten tot de zomer er zou zijn, lekker in de zon in de tuin zitten terwijl het 20 graden was buiten. En dat was ook mogelijk, maar tijdens de lente. Iedereen was van slag, na zo’n (in verhouding) lange winter werd het ineens wel heel snel zomer. Maar voor lang duurde de pret niet. Na twee heerlijke weken begon de temperatuur weer te dalen tot het moment dat je je adem weer in de lucht kon zien en de thermometer weer onder de 10 graden was gedoken. Ik begon bijna te vrezen dat er een nieuwe ijstijd aan was gebroken.
Dat was gelukkig niet het geval en de laatste dagen ligt de temperatuur redelijk stabiel tussen de 15 en 20 graden, soms hoger maar niet meer lager. Maar de zon heb ik in de afgelopen twee weken wel twee hele dagen gezien want het is nog altijd bewolkt. Tja, het zijn de vrienden van Nederland ben ik bang….
Dus ik ben uit het raam aan het staren en constateer dat het weer bewolkt is. Dat komt de laatste tijd belachelijk veel voor. Zijn we eindelijk van die lange en koude winter af (ik was postbode in de winter en heb serieus enkele zaterdagen achter elkaar bij temperaturen van -20 en -14 rond gelopen buiten), is de zomer er twee weken lang en daarna weer bewolkt en regen. Het is niet eerlijk.
Ik kon echt niet wachten tot de zomer, zelfs in mijn met wol gevoerde leren laarzen met dikke zolen waren mijn tenen nog bevroren toen ik post bezorgde. Oké, misschien was het niet helemaal slim om bij de TNT te gaan werken vlak voor de winter, maar ik had een baantje nodig! Nou ja, ik kon dus niet wachten tot de zomer er zou zijn, lekker in de zon in de tuin zitten terwijl het 20 graden was buiten. En dat was ook mogelijk, maar tijdens de lente. Iedereen was van slag, na zo’n (in verhouding) lange winter werd het ineens wel heel snel zomer. Maar voor lang duurde de pret niet. Na twee heerlijke weken begon de temperatuur weer te dalen tot het moment dat je je adem weer in de lucht kon zien en de thermometer weer onder de 10 graden was gedoken. Ik begon bijna te vrezen dat er een nieuwe ijstijd aan was gebroken.
Dat was gelukkig niet het geval en de laatste dagen ligt de temperatuur redelijk stabiel tussen de 15 en 20 graden, soms hoger maar niet meer lager. Maar de zon heb ik in de afgelopen twee weken wel twee hele dagen gezien want het is nog altijd bewolkt. Tja, het zijn de vrienden van Nederland ben ik bang….
Cadeaus 95/365
Het is weer een periode vol verjaardagen, en dat betekent veel cadeaus kopen.
Eigenlijk ben ik dar heel slecht in, cadeautjes voor anderen verzinnen. Meestal ga ik de winkels af waar ik meestal rondloop en hoop ik net tegen ‘het perfecte cadeau’ aan te lopen. Soms lukt dat en soms niet.
Wat ik hiermee aankaart is een fenomeen waar veel, vooral volwassen, mee te maken hebben. Een vriend, vriendin, opa, oma, moeder, vader, vriendje, vriendinnetje, en ga zo maar door is jarig en je hebt werkelijk geen flauw idee wat je moet kopen. Het irritante is, dat weet de jarige meestal ook niet. Want elk jaar stel je jezelf voor om zo lang mogelijk van tevoren een verlanglijstje op te stellen en uiteindelijk vergeet je dat of je weet niet wat je erop moet zetten, of dat wat je erop zet valt niet binnen het verjaardagsbudget van degene die een cadeau zoekt. Maar wat ga je dan kopen?
Er zijn vijf opties in dit geval:
1. Je geeft geld, dan kan diegene zelf iets leuks kopen of ergens voor sparen.
2. Je geeft een cadeaubon, een zelf gemaakte (en dus originele), een boekenbon, een H&M card, etc.. Zo stuur je nog wel aan waar diegene het geld aan uitgeeft maar hoef je er verder ook niet over na te denken.
3. Je koopt iets dat altijd goed valt, een verwenpakket, een boek dat de laatste tijd aangeprijsd wordt, een grote doos chocola, etc.
4. Je koopt iets dat niet serieus bedoeld is maar meer een grapje moet voorstellen, de jarige zal lachen en het waarderen.
5. Je besteed er heel veel tijd aan en komt met iets persoonlijks en perfects. Dit kan echter weken aan tijd in beslag nemen als het tegenzit.
Als jarige heb je ook een paar opties om het makkelijker te maken voor je gasten. Hier zijn 4 opties voor:
1. Je houdt je dit keer WEL aan je voornemen en stelt een verlanglijstje op met alle prijscategorieën erin.
2. Je zoekt het internet af en stelt een lijst van boeken op die je nog niet hebt maar wel graag wilt hebben (dit kan ook met dvd’s en cd’s).
3. Je zegt bij je uitnodiging dat geld ook welkom is, dit kan zijn omdat je gaat studeren, reizen, op jezelf wonen, weet ik veel welke reden je kan bedenken.
4. Indien punt 3. van toepassing is kun je dat ook aangeven, als je op jezelf gaat wonen of gaat reizen kunnen mensen daar hun cadeaukeuze op toespitsen.
Ikzelf maak meestal van punt 4. gebruik als ik een cadeau voor iemand zoek, tenzij ik dus tegen een cadeau aanloop waarvan ik zeker weet: dit is het!!
Ik heb in juli weer een stel verjaardagen, en in geval van mijn oma’s verjaardag kan ik beter nu vast gaan zoeken. Daar kan ik me minder makkelijk vanaf maken…
Eigenlijk ben ik dar heel slecht in, cadeautjes voor anderen verzinnen. Meestal ga ik de winkels af waar ik meestal rondloop en hoop ik net tegen ‘het perfecte cadeau’ aan te lopen. Soms lukt dat en soms niet.
Wat ik hiermee aankaart is een fenomeen waar veel, vooral volwassen, mee te maken hebben. Een vriend, vriendin, opa, oma, moeder, vader, vriendje, vriendinnetje, en ga zo maar door is jarig en je hebt werkelijk geen flauw idee wat je moet kopen. Het irritante is, dat weet de jarige meestal ook niet. Want elk jaar stel je jezelf voor om zo lang mogelijk van tevoren een verlanglijstje op te stellen en uiteindelijk vergeet je dat of je weet niet wat je erop moet zetten, of dat wat je erop zet valt niet binnen het verjaardagsbudget van degene die een cadeau zoekt. Maar wat ga je dan kopen?
Er zijn vijf opties in dit geval:
1. Je geeft geld, dan kan diegene zelf iets leuks kopen of ergens voor sparen.
2. Je geeft een cadeaubon, een zelf gemaakte (en dus originele), een boekenbon, een H&M card, etc.. Zo stuur je nog wel aan waar diegene het geld aan uitgeeft maar hoef je er verder ook niet over na te denken.
3. Je koopt iets dat altijd goed valt, een verwenpakket, een boek dat de laatste tijd aangeprijsd wordt, een grote doos chocola, etc.
4. Je koopt iets dat niet serieus bedoeld is maar meer een grapje moet voorstellen, de jarige zal lachen en het waarderen.
5. Je besteed er heel veel tijd aan en komt met iets persoonlijks en perfects. Dit kan echter weken aan tijd in beslag nemen als het tegenzit.
Als jarige heb je ook een paar opties om het makkelijker te maken voor je gasten. Hier zijn 4 opties voor:
1. Je houdt je dit keer WEL aan je voornemen en stelt een verlanglijstje op met alle prijscategorieën erin.
2. Je zoekt het internet af en stelt een lijst van boeken op die je nog niet hebt maar wel graag wilt hebben (dit kan ook met dvd’s en cd’s).
3. Je zegt bij je uitnodiging dat geld ook welkom is, dit kan zijn omdat je gaat studeren, reizen, op jezelf wonen, weet ik veel welke reden je kan bedenken.
4. Indien punt 3. van toepassing is kun je dat ook aangeven, als je op jezelf gaat wonen of gaat reizen kunnen mensen daar hun cadeaukeuze op toespitsen.
Ikzelf maak meestal van punt 4. gebruik als ik een cadeau voor iemand zoek, tenzij ik dus tegen een cadeau aanloop waarvan ik zeker weet: dit is het!!
Ik heb in juli weer een stel verjaardagen, en in geval van mijn oma’s verjaardag kan ik beter nu vast gaan zoeken. Daar kan ik me minder makkelijk vanaf maken…
Laatste SLB-gesprek 94/365
Niet zo heel lang geleden (zie column 86) zat ik enorm te katten op het ‘vak’ StudieLoopbaanBegeleding (SLB). Vandaag is mijn laatste SLB-gesprek van het jaar.
School op zich is al saai, maar een uur moeten wachten op iets waar je geen zin in hebt is nog veel vreselijker.
Helaas was mijn laatste college al om half 1 afgelopen en is mijn SLB-afspraak pas om kwart over 2. Te weinig tijd om langs huis te gaan maar teveel tijd om gewoon op school te zitten. Dus liggen de andere wachtende klasgenoten en ik verveeld in de zon en baal ik dan ik mijn zonnebril al drie weken kwijt ben.
Nou ja, tijd voor een ijsje (het leven is zo slecht).
School op zich is al saai, maar een uur moeten wachten op iets waar je geen zin in hebt is nog veel vreselijker.
Helaas was mijn laatste college al om half 1 afgelopen en is mijn SLB-afspraak pas om kwart over 2. Te weinig tijd om langs huis te gaan maar teveel tijd om gewoon op school te zitten. Dus liggen de andere wachtende klasgenoten en ik verveeld in de zon en baal ik dan ik mijn zonnebril al drie weken kwijt ben.
Nou ja, tijd voor een ijsje (het leven is zo slecht).
Rush 93/365
AAAAAAAAAAAAARGH!!!
Zo, dat was even een ongezonde dosis stress (ja, er hadden meer A’s bij gekund). De laatste deadlines komen eraan en ik word er gek van! Ik moet twee achtergrondartikelen af hebben voor morgen, één ervan moet over anderhalf uur al af zijn. Ik denk dat mijn hersenen zo gaan ontploffen.
Voor Basis Research moet ik een achtergrondartikel over muziek&jongeren schrijven. Ik heb voor de stelling ‘Jongeren kopen nog steeds cd’s’ gekozen. Het is niet zo moeilijk om te schrijven maar het zou toch net iets makkelijker worden als die stomme cd-distributeurs eens zouden meewerken en mij de cijfers die ik nodig heb zouden sturen!!
Mijn andere artikel, voor Journalistiek Schrijven, gaat over het AMVJ Column Festival (zie column 88). Daar heb ik gelukkig nog wat extra tijd voor, die hoeft morgenochtend pas af te zijn.
Normaal gezien ben ik een enorme ‘deadlinevreter’. Want ik doe nu wel heel gestrest maar ik heb al eerder bewezen dat ik een flinke deadline nodig heb om iets goeds te kunnen schrijven. Dat zou namelijk ook verklaren waarom mijn practicums halverwege een blok artikelen van niks zijn en mijn laatste artikel ineens helemaal volgens de regels geschreven kan worden zonder dat ik me er dood aan erger. Ik ben vrij immuun voor stress, hoewel het hier anders zal klinken, het enige dat ik ervan krijg is enorme honger. Ik ga even de kantine plunderen, bye!
Zo, dat was even een ongezonde dosis stress (ja, er hadden meer A’s bij gekund). De laatste deadlines komen eraan en ik word er gek van! Ik moet twee achtergrondartikelen af hebben voor morgen, één ervan moet over anderhalf uur al af zijn. Ik denk dat mijn hersenen zo gaan ontploffen.
Voor Basis Research moet ik een achtergrondartikel over muziek&jongeren schrijven. Ik heb voor de stelling ‘Jongeren kopen nog steeds cd’s’ gekozen. Het is niet zo moeilijk om te schrijven maar het zou toch net iets makkelijker worden als die stomme cd-distributeurs eens zouden meewerken en mij de cijfers die ik nodig heb zouden sturen!!
Mijn andere artikel, voor Journalistiek Schrijven, gaat over het AMVJ Column Festival (zie column 88). Daar heb ik gelukkig nog wat extra tijd voor, die hoeft morgenochtend pas af te zijn.
Normaal gezien ben ik een enorme ‘deadlinevreter’. Want ik doe nu wel heel gestrest maar ik heb al eerder bewezen dat ik een flinke deadline nodig heb om iets goeds te kunnen schrijven. Dat zou namelijk ook verklaren waarom mijn practicums halverwege een blok artikelen van niks zijn en mijn laatste artikel ineens helemaal volgens de regels geschreven kan worden zonder dat ik me er dood aan erger. Ik ben vrij immuun voor stress, hoewel het hier anders zal klinken, het enige dat ik ervan krijg is enorme honger. Ik ga even de kantine plunderen, bye!
Handelsmerk 92/365
Elke leerling heeft het op een gegeven moment, iets dat hij/zij elke dag draagt of bij zich heeft. Een herkenningspunt of ‘handelsmerk’.
Een ‘handelsmerk’ zorgt ervoor dat medeleerlingen je ook herkennen als je met je rug naar ze toe staat, het neemt net even die laatste twijfel weg. Zo draagt één van mijn klasgenoten al sinds de eerste dag dezelfde bruin, suède jas, terwijl een ander altijd een sporttas bij zich heeft. Maar ook kapsels kunnen deze rol vervullen. Als je het hele jaar je haar op dezelfde manier laat knippen of styled, dan ben je daardoor ook herkenbaar. Ik heb ook zo’n klasgenoot.
Ikzelf schijn ook herkenbaar te zijn. Sinds dat één op mijn opleiding kom ik binnenlopen met een ooit knalrode, nu wat verbleekte koptelefoon op mijn hoofd terwijl er muziek mijn hoofd in wordt gepompt. De enige momenten dat ik hem niet op mijn hoofd heb zitten of om mijn nek heb hangen is als mijn haar zo onwillig is dat ik een hoedje op moet (mijn koptelefoon pas namelijk niet onder een hoedje).
Grote schok ontstaat altijd als je je handelsmerk ineens verandert. Je komt terug van vakantie met lang haar, je koopt ineens een andere jas of tas of je stapt ineens over van een koptelefoon naar oortjes.
Mijn koptelefoon gaat nu al bijna een jaar mee en begint langzaam te sterven. Eens kijken hoe herkenbaar ik ben als ik een witte versie koop.
Een ‘handelsmerk’ zorgt ervoor dat medeleerlingen je ook herkennen als je met je rug naar ze toe staat, het neemt net even die laatste twijfel weg. Zo draagt één van mijn klasgenoten al sinds de eerste dag dezelfde bruin, suède jas, terwijl een ander altijd een sporttas bij zich heeft. Maar ook kapsels kunnen deze rol vervullen. Als je het hele jaar je haar op dezelfde manier laat knippen of styled, dan ben je daardoor ook herkenbaar. Ik heb ook zo’n klasgenoot.
Ikzelf schijn ook herkenbaar te zijn. Sinds dat één op mijn opleiding kom ik binnenlopen met een ooit knalrode, nu wat verbleekte koptelefoon op mijn hoofd terwijl er muziek mijn hoofd in wordt gepompt. De enige momenten dat ik hem niet op mijn hoofd heb zitten of om mijn nek heb hangen is als mijn haar zo onwillig is dat ik een hoedje op moet (mijn koptelefoon pas namelijk niet onder een hoedje).
Grote schok ontstaat altijd als je je handelsmerk ineens verandert. Je komt terug van vakantie met lang haar, je koopt ineens een andere jas of tas of je stapt ineens over van een koptelefoon naar oortjes.
Mijn koptelefoon gaat nu al bijna een jaar mee en begint langzaam te sterven. Eens kijken hoe herkenbaar ik ben als ik een witte versie koop.
Tijd 91/365
Het is al vier uur en ik moet nog honderdduizend dingen voor school doen.
Maar terwijl je met je neus in de boeken zit, telefoonnummers opzoekt en verdere research uitvoert zie je allemaal kleine uitwegen. Je kamer is een bende dus ga je hem, wat je anders nooit zou doen, opruimen. Of je vindt dat er teveel kleren vies zijn dus je gaat een was draaien, en als je dan toch bezig bent kun je net zo goed eventjes de vaatwasser uitruimen.
Maar eigenlijk heb je hier helemaal geen tijd voor want je bent ook nog eens veel te laat opgestaan. Je had gewoon te weinig wilskracht om uit je bed te komen. Uitstellen is ook al geen optie meer want morgen heb je al vroeg school en daarna moet je oppassen om het kind van vrienden. Ja, je hebt jezelf weer eens lekker klemgezet hiermee.
En dit gebeurt me dus minstens drie keer per maand…
Maar terwijl je met je neus in de boeken zit, telefoonnummers opzoekt en verdere research uitvoert zie je allemaal kleine uitwegen. Je kamer is een bende dus ga je hem, wat je anders nooit zou doen, opruimen. Of je vindt dat er teveel kleren vies zijn dus je gaat een was draaien, en als je dan toch bezig bent kun je net zo goed eventjes de vaatwasser uitruimen.
Maar eigenlijk heb je hier helemaal geen tijd voor want je bent ook nog eens veel te laat opgestaan. Je had gewoon te weinig wilskracht om uit je bed te komen. Uitstellen is ook al geen optie meer want morgen heb je al vroeg school en daarna moet je oppassen om het kind van vrienden. Ja, je hebt jezelf weer eens lekker klemgezet hiermee.
En dit gebeurt me dus minstens drie keer per maand…
Natuurlijke grasmaaier 90/365
De verbinding tussen Diemen en Duivendrecht voor fietsers en voetgangers bestaat uit een dijk, en daaraan staan drie huizen.
Twee huizen en een molen eigenlijk, in één ervan woont een ouder stel, in het tweede een jonger koppel dat ik nog nooit gezien heb en in de molen een oude man die tevens het gemaal dat Diemen boven water houdt onderhoud. Dank u wel daarvoor meneer.
Maar het oudere stel en de oude man hebben allebei een alternatieve manier om hun gras en heggen kort te houden. Geen van hen raakt namelijk een grasmaaier of snoeischaar aan. Ze gebruiken paarden- en geitenkracht.
Dit klinkt misschien wat verwarrend maar onderaan de dijk zijn twee kleine weides. In de ene weide heeft het oudere stel twee pony’s staan en in de andere wei staan twee geiten. Als de molenaar vindt dat zijn gras te hoog is (en het staat normaal al vrij hoog) haalt hij de twee geiten uit de wei en laat hen het gras gewoon bijknippen (eigenlijk bijknagen maar dat vind mijn computer geen woord).
Het oudere stel zet de twee pony’s in hun kleine voortuin als de wei te drassig is, en omdat het gras daar altijd kort is laten de paardjes dat snel voor gezien en gaan ze de heggen bijsnoeien.
Milieubewuste oudjes dus.
Twee huizen en een molen eigenlijk, in één ervan woont een ouder stel, in het tweede een jonger koppel dat ik nog nooit gezien heb en in de molen een oude man die tevens het gemaal dat Diemen boven water houdt onderhoud. Dank u wel daarvoor meneer.
Maar het oudere stel en de oude man hebben allebei een alternatieve manier om hun gras en heggen kort te houden. Geen van hen raakt namelijk een grasmaaier of snoeischaar aan. Ze gebruiken paarden- en geitenkracht.
Dit klinkt misschien wat verwarrend maar onderaan de dijk zijn twee kleine weides. In de ene weide heeft het oudere stel twee pony’s staan en in de andere wei staan twee geiten. Als de molenaar vindt dat zijn gras te hoog is (en het staat normaal al vrij hoog) haalt hij de twee geiten uit de wei en laat hen het gras gewoon bijknippen (eigenlijk bijknagen maar dat vind mijn computer geen woord).
Het oudere stel zet de twee pony’s in hun kleine voortuin als de wei te drassig is, en omdat het gras daar altijd kort is laten de paardjes dat snel voor gezien en gaan ze de heggen bijsnoeien.
Milieubewuste oudjes dus.
Politie 89/365
Het politiesysteem in Nederland heeft zich de laatste tijd weer knap waardeloos bewezen jegens de gewone burger.
Ik heb niks tegen politiemensen, echt niet. Maar de laatste tijd krijg ik meer en meer het gevoel dat ze de gewone burger soms niet willen helpen. Vandaag is mijn fiets gestolen, gewoon, vlak voor het winkelcentrum hier in Diemen. Het stomme is, is dat daar meer dan genoeg videocamera’s hangen om de dader zo te zien en mogelijk te pakken te krijgen. Maar nee hoor, want toen ik een kwartier na het ontdekken van de diefstal bij het politiebureau kwam kreeg ik enkel te horen: ‘Sorry, daar hebben we geen tijd voor.’
Het is inmiddels heel gewoon in Nederland dat je dat te horen krijgt, je moet maar aangifte doen via internet. Maar elke idioot weet dat er dan amper iets mee gedaan zal worden, want als je het vakje aankruist waarmee je aangeeft dat je een beschrijving van de dader hebt wordt je meteen doorverwezen voor een persoonlijke afspraak op het politiebureau. Als je dat niet weet moet je een vrij ingewikkeld formulier op internet invullen waarna het doorsturen daarvan ook nog eens drie verschillende procedures verlangt. Al met al ben je er ruim een uur mee bezig voor iets dat je op het politiebureau in tien minuten zou kunnen doen. En het enige wat er met die internet aangifte gebeurt is dat er in de statistieken een extra gestolen fiets wordt toegevoegd.
Sterker nog, mijn vader was met me mee voor de aangifte en hij werd vrij chagrijnig toen de politieman die aan de balie zat ons weigerde te helpen. “Dus de aangifte is enkel nog belangrijk voor de statistieken”, aldus mijn (chagrijnige) vader. De politieman antwoordde er gewoon simpelweg “Ja”, op, waarna hij nog meer wilde gaan uitleggen. Maar hij had het al uitgelegd, een fiets is niet belangrijk genoeg voor echt onderzoek, alleen maar voor de statistieken van de politie en de politiek.
Ineens vind ik het niet meer zo raar dat de burger steeds minder respect heeft voor de politie.
Ik heb niks tegen politiemensen, echt niet. Maar de laatste tijd krijg ik meer en meer het gevoel dat ze de gewone burger soms niet willen helpen. Vandaag is mijn fiets gestolen, gewoon, vlak voor het winkelcentrum hier in Diemen. Het stomme is, is dat daar meer dan genoeg videocamera’s hangen om de dader zo te zien en mogelijk te pakken te krijgen. Maar nee hoor, want toen ik een kwartier na het ontdekken van de diefstal bij het politiebureau kwam kreeg ik enkel te horen: ‘Sorry, daar hebben we geen tijd voor.’
Het is inmiddels heel gewoon in Nederland dat je dat te horen krijgt, je moet maar aangifte doen via internet. Maar elke idioot weet dat er dan amper iets mee gedaan zal worden, want als je het vakje aankruist waarmee je aangeeft dat je een beschrijving van de dader hebt wordt je meteen doorverwezen voor een persoonlijke afspraak op het politiebureau. Als je dat niet weet moet je een vrij ingewikkeld formulier op internet invullen waarna het doorsturen daarvan ook nog eens drie verschillende procedures verlangt. Al met al ben je er ruim een uur mee bezig voor iets dat je op het politiebureau in tien minuten zou kunnen doen. En het enige wat er met die internet aangifte gebeurt is dat er in de statistieken een extra gestolen fiets wordt toegevoegd.
Sterker nog, mijn vader was met me mee voor de aangifte en hij werd vrij chagrijnig toen de politieman die aan de balie zat ons weigerde te helpen. “Dus de aangifte is enkel nog belangrijk voor de statistieken”, aldus mijn (chagrijnige) vader. De politieman antwoordde er gewoon simpelweg “Ja”, op, waarna hij nog meer wilde gaan uitleggen. Maar hij had het al uitgelegd, een fiets is niet belangrijk genoeg voor echt onderzoek, alleen maar voor de statistieken van de politie en de politiek.
Ineens vind ik het niet meer zo raar dat de burger steeds minder respect heeft voor de politie.
Column Festival 88/365
28 mei, 13:00 uur, ik ben verdwaald, het zal eens niet…
Oké, vandaag was het AMVJ Column Festival in Jongerenhuis Nowhere. Niet dat ik nou zo’n zin had om te gaan maar ik moest voor school. Ik heb maar acht van de 32 columns gehoord maar bij slechts twee ervan liepen de rillingen niet over mijn rug.
Zenuwen, slechte voorbereiding of chaotische teksten, alles kwam aan bod vandaag. Ik begrijp de zenuwen wel, het zin derdeklassers en het is de eerste (en velen gaven aan de laatste) keer dat ze iets voordragen dat ze zelf geschreven hebben dus ik vind het heel dapper van ze, zelf zou ik het misschien niet eens durven. Dus kritiek zou ik niet moeten hebben.
Maar ze waren slecht voorbereid, hadden hulp gekregen bij het schrijven van de columns maar niemand had ze voorbereid voor het voordagen. Op één deelnemer na wist niemand zichzelf een houding te geven of gebruik te maken van lichaamstaal, wat toch belangrijk is bij een voordracht.
Maar als iemand aantekeningen zit te maken valt hij/zij kennelijk op. Toen ik aan het einde wegfietste sprak ineens één van de juryleden me op straat aan om te vragen waarom ik zo verwoed had zitten schrijven. Kennelijk had tenminste één van de juryleden op de reacties van het publiek zitten letten tijdens de voordrachten.
Oké, vandaag was het AMVJ Column Festival in Jongerenhuis Nowhere. Niet dat ik nou zo’n zin had om te gaan maar ik moest voor school. Ik heb maar acht van de 32 columns gehoord maar bij slechts twee ervan liepen de rillingen niet over mijn rug.
Zenuwen, slechte voorbereiding of chaotische teksten, alles kwam aan bod vandaag. Ik begrijp de zenuwen wel, het zin derdeklassers en het is de eerste (en velen gaven aan de laatste) keer dat ze iets voordragen dat ze zelf geschreven hebben dus ik vind het heel dapper van ze, zelf zou ik het misschien niet eens durven. Dus kritiek zou ik niet moeten hebben.
Maar ze waren slecht voorbereid, hadden hulp gekregen bij het schrijven van de columns maar niemand had ze voorbereid voor het voordagen. Op één deelnemer na wist niemand zichzelf een houding te geven of gebruik te maken van lichaamstaal, wat toch belangrijk is bij een voordracht.
Maar als iemand aantekeningen zit te maken valt hij/zij kennelijk op. Toen ik aan het einde wegfietste sprak ineens één van de juryleden me op straat aan om te vragen waarom ik zo verwoed had zitten schrijven. Kennelijk had tenminste één van de juryleden op de reacties van het publiek zitten letten tijdens de voordrachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)