zondag 26 december 2010

Natuurijs 299/365

Het ijs onder je schaatsen kraakt, normaal schaats je op ijs dat netjes wit is en heerlijk glad waardoor het makkelijk gaat maar vandaag moet je hard werken om vooruit te komen. Terwijl je ook nog moet opletten om te voorkomen dat je hard op je gezicht gaat. Het ijs onder je voeten is donker, af en toe zie je dat de onderste laat ijs scheuren vertoont. De Gouwzee is zo dichtgevroren dat jij er nu met je schaatsen op staat en dat je een rondje aan het schaatsen bent, hoewel het windstil is ga je niet zo snel want je bent gewend aan net ijsbaan-ijs en dit is keihard en ruw natuurijs.

Een rondje Gouwzee, dik ingepakt ben je in de auto gestapt. Skibroek, handschoenen, sjaal, nu heb je het bloedheet want er staat niet alleen geen wind, het is ook nog eens drie graden boven nul en prachtig weer! Je bent halverwege, de zon begint al onder te gaan, misschien had je iets eerder moeten beginnen maar je bent al ruim over de helft. Nog een derde van het rondje te gaan en je bent pas anderhalf uur bezig. Heerlijk om eens iets anders te schaatsen dan dat stomme rondje op de ijsbaan. Het uitzicht is het ook wel waard, een bijna volledig dichtgevroren IJsselmeer met een heel dun laagje sneeuw dat door de wind, die er vandaag dan even niet is, in beweging wordt gehouden. Sneeuwduinen waar je doorheen moet klunen omdat schaatsen onmogelijk is omdat je met je ijzers het ijs niet eens meer voelt. IJszeilers houden onderling kleine races en kinderen spelen ijshockey, met een tennisbal bij gebrek aan echte puck (ook beter voor de omstanders waar de bal nog wel eens heen schiet). Halverwege zou je wel iets te drinken willen, maar ja, dat flesje water zit in je tas en die ligt in de auto en dat is toch nog even schaatsen. Doorzetten dan maar!

Als je klaar bent met het rondje doen je enkels toch wel pijn, je kon immers geen pauze nemen wanneer je maar wilde, zoals op de ijsbaan. Maar het was het absoluut waard, zo’n rondje Gouwzee, Van Monnickendam een rondje naar het IJsselmeer, dan naar Marken en weer terug, Volendam heb je voor een keer maar overgeslagen. En nu is het tijd voor warme chocomel, met slagroom!


Geniet er van! Met de groeten van de diepvriesvisjes in het IJsselmeer!

Merry Christmas!! 298/365



Humdumdumdumdumdumdum… falalalalalalalalala. Merry Christmas!! Mijn kennis van kerstliedjes is niet al te best moet ik eerlijk toegeven maar ik ken wel het deuntje. Dus bij deze. Het is Kerstmis dames en heren, een tijd van geven en delen. Ook wel een tijd van vergeten en vergeven. Familieruzies worden opzij gezet, vijanden zijn voor één dag vrienden. Alles in de geest van de kerstgedachte! Terwijl moeders, oma’s, vaders, opa’s, tantes, ooms, zussen, broers, en andere familieleden het eten voorbereiden worden in overige huizen de voorgerechten en toetjes gemaakt om de gastheer of vrouw toch een beetje te ontzien. En of je het nou met of zonder cadeautjes viert, het gaat allemaal om de gedachte!

Veel mensen vieren Kerst samen met familie, voor de zielige achterblijvers (expats, militairen, gestranden op ondergesneeuwde vliegvelden) rest er de schamele gedachte dat er ook nog oud&nieuw aankomt en dat de schade dan misschien weer ingehaald kan worden. Of je kruipt gewoon lekker bij elkaar met vrienden, dat is net zo goed en net zo gezellig. Misschien zelfs wel meer omdat er nauwelijks verplichtingen aan vast zitten. Kinderen mogen lekker laat opblijven, en iedereen mag zich volproppen en volschenken met lekker eten en goede (of slechte) drank. Het maakt niet uit hoeveel eten er uiteindelijk overblijft, hoeveel glazen er in een avond omgaan of dat de tv ondertussen aanstaat omdat er voor een keer een leuke kerstfilm op tv is. Alles in de geest van de kerstgedachte!

Je kunt Kerstmis natuurlijk ook veel simpeler vieren, lekker thuis met een mooie film en gewoon het gezin. Zeker als je twee kerstdagen te vullen hebt is dit een zeer geliefde oplossing. Is er een leuke of mooie film op tv? Dat scheelt dan maar weer, en anders huur je er toch gewoon eentje! Zo simpel is de 21ste eeuw dan ook weer. En lekker knus bankhangen met een bord heerlijk eten op je schoot mag zo nu en dan ook wel eens, daar is helemaal niks mis mee!

Ouderdom 297/365

Ouderdom is een vloek, zeggen sommigen. Maar daar zit hem nou net de vraag: hoezo zou ouderdom een vloek zijn? Kinderen kunnen juist niet wachten tot ze ouder worden. Je wordt langer, mag later opblijven, mag net zoveel als je grote broer/grote zus/ouders. Het beeld dat kinderen hebben bij ‘ouderdom’ is een leven van vrijheid, feestjes, en onbeperkte mogelijkheden. In werkelijkheid is het een wereld van huiswerk, regels over op tijd thuis komen, en het verplicht laten zien van je ID bij aankopen en dergelijke.

Voor volwassenen is de ouderdom vaak een vloek. Vanaf hun veertigste worden verjaardagen liever overgeslagen. Is dat een rimpel? Oh nee!! De wereld vergaat… Honderdduizend middeltjes worden ingeslagen om rimpels, ouderdomsvlekken, kwaaltjes enzovoorts tegen te gaan. De chemische mambo-jambo wereld viert bij elke generatie veertigers opnieuw een feestje. De portemonnee feest echter niet mee. Ook een middel tegen rimpels: botox. Daar hangen dan wel weer twee prijskaartjes aan in plaats van één. Één met een euroteken (of drie…), en een ander met het feit dat een gebotoxt gezicht amper of geen emoties kan vertonen. Dat worden ingewikkelde gesprekken als je een aantal cynische opmerkingen had bedacht…

Ouderdom is een feit, je wordt elk jaar ouder en hoe je ermee omgaat verschilt per persoon. De enigen die er echt iets over kunnen zeggen zijn de tachtig plussers, maar die zien het ook als iets verschrikkelijks en dan krijg je weer die opmerkingen als: ‘de jeugd van tegenwoordig…’ en ‘toen ik jong was…’ en ‘jij met je jonge benen…’. Je kent ze wel…

Verlanglijstje 296/365



Zo te zien is het weer tijd voor verlanglijstjes aan de Kerstman!

donderdag 23 december 2010

Ziek 295/365

Een dagje ziek. Soms verlang je er echt naar, na weken van werken of studeren is het echt tijd voor een dagje vrij. En een weekend is toch niet hetzelfde als een dagje ziek zijn. Lekker in de watten gelegd worden om te herstellen, maar terwijl je er wel van kan genieten. Want op het moment dat je echt ziek in je bed ligt wil je eigenlijk niets liever dan rust, slapen en verdwijnen onder je kussen.

Inmiddels is de winter echt in het land en begint de griep dus weer de kop op de steken, want griep is nu eenmaal dol op nat en koud weer. En koud is het zeker wel, nat iets minder door het ontbreken van regen (sneeuw werkt toch niet hetzelfde). Gevolg van dit heerlijke winterweer is dus niet alleen koude neuzen, vingers en tenen maar ook pijnlijke kelen, verstopte neuzen en bonzende hoofden. Of daar heb ik in ieder geval al de hele dag last van. Het kan wel verstandig zijn om elke dag minstens twee flesjes water aan vocht te drinken maar mijn keel vindt dat dus echt niet leuk op het moment! Dan kijk je naar buiten, naar die vriendelijke witte sneeuw en de gezellige ijspegels die aan de straatlantaarns hangen (die er trouwens massaal afvielen vandaag, levensgevaarlijk mijn straat) en wil je lekker een kop thee drinken, doet bij elke slok je keel pijn… Ik kan me betere winterdagen indenken. En gezien het vakantie is kan ik er niet eens een ‘dagje ziek’ vanaf snoepen. Ik kies slechte momenten om kou te vatten…

woensdag 22 december 2010

Belofte 294/365

Ideeën komen en gaan, soms blijft er één hangen, soms verdwijnen ze net zo snel weer en weet je alleen maar dat je een idee had maar niet meer wat dat precies was. Zo is er gisternacht een (naar mijn gevoel) urenlange droom in mijn hoofd blijven hangen dat perfect was voor een nieuw verhaal. Gevolg: ik zit al de hele dag de karakters voor in het verhaal uit te werken zonder dat ik eigenlijk een letter op papier heb gezet van het daadwerkelijke verhaal, een beetje ernstig. Nu heb ik wel een klein stukje geschreven maar dat is zo halverwege het daadwerkelijke verhaal dat het het plaatsen nog niet waard is, zo’n ruwe schets is het namelijk nog.

Dus hierbij geen ellenlange blog, maar een belofte op een stukje van mijn komende verhaal om te kijken wat jullie (de lezers van mijn blog) ervan vinden. Het komt er zo snel mogelijk aan, dat beloof ik!!

maandag 20 december 2010

Tijd 293/365

Tijd vliegt, zeker als je niet oplet. Ik zit inmiddels alweer bijna aan de helft van mijn tweede jaar als student en het jaar is alweer bijna om, terwijl ik me vorige oud&nieuw nog hartstikke goed kan herinneren en de zomervakantie voelt alsof hij een paar weken geleden pas is afgelopen. Alleen het weer laat duidelijk het verschil tussen de tijden zien. Toen was het dertig graden en lekker zonnig, nu ligt er zo’n dertig centimeter sneeuw en hangen er ijspegels aan de straatlantaarns.
En terwijl iedereen lekker binnen zit, met thee en warme chocomel, staan er in veel huizen gezellige kerstbomen ons te herinneren aan de tijd van het jaar, de tijd van geven en van vrienden en familie. Al glijdend door de sneeuw worden de laatste kerstinkopen nog gedaan, cadeautjes waarbij het gebaar het belangrijkst is maar je waardeert ze toch want ze komen van iemand die iets voor je betekent. Kerst is dan wel een belangrijke tijd voor de commercie maar voor de meeste mensen gaat het echt nog om gezellig bij elkaar zijn met familie die ze anders echt maar zelden zouden zien. Het geeft een soort houvast, je ziet elkaar tenminste één keer per jaar!

Zo kostte het ook wat tijd om mijn blog weer volledig bij te werken, ik schrijf alles namelijk nog steeds op papier en vergeet het vaak over te typen of heb er gewoon geen tijd voor, maar nu ben ik er eindelijk weer! Kijken hoe lang ik dat volhoudt, tijd zal het ons vertellen…

Gefeliciteerd mam!! 292/365

Vandaag is mijn moeder, Mardou, 48 jaar geworden. Tijd voor een feestje dus!

Een aantal jaar geleden vierde ze haar verjaardag in de Skeeve Skaes, het café bij de ijsbaan waar ik eerder over schreef. Dit jaar doen we dat weer, helaas kunnen er door de sneeuwval veel mensen niet komen omdat ze buiten Amsterdam wonen en lichtelijk zijn ingesneeuwd. Eefje zou ook komen maar die kwam zo lang vast te zitten op Utrecht Centraal door het treinverkeer dat volledig overhoop lag dat ze weer naar huis is gegaan, ze haalt het later weer in.

Na een paar heerlijke rondjes schaatsen crashen we lekker in het warme café, langzaam druppelen de gasten die wel konden komen binnen. Het is weer eens ouderwets gezellig, met alcohol, warme chocomel en bittergarnituur. De weegschaal zal vast van me houden gezien ik al zo’n twintig bitterballen en drie porties kipnuggets naar binnen heb gewerkt, maar dat wordt maar het goede voornemen voor volgend jaar: meer sporten. Hoewel het door de sneeuw buiten nog steeds hartstikke koud is en het heerlijk glijden is op de fiets is het buiten best te doen. En terwijl ik op Centraal met Eefje stond te overleggen (aan de telefoon) wat we gingen doen, heb ik ook nog even een aantal kerstcadeaus ingeslagen. Maar ik ga heerlijk lang slapen morgen want ik stort langzaam in, maar: Gefeliciteerd mam!!

Winterwonderland 291/365

Mijn straat was sneeuwvrij na een paar dagen regen en dooi, gewone straten en kale bomen. Zo ziet het er uit na een dag sneeuw (en deze ochtend nog). Goeiemorgen, ik ben wakker geworden in Winterwonderland!

Stroomstoring 290/365

9:30 Rustig stap ik de bus oud, de ijskoude buitenlucht weer in. Ik loop/glij over het busstation, dat bedekt is met een laag ijs en sneeuw. Mijn fiets staat er nog, dat is goed nieuws want die stond hier vannacht heel zielig alleen omdat ik een lift naar huis kreeg met de auto. Ik loop het Amstelstation binnen, waar het gelukkig een stuk warmer is. Die trein van 9:30 heb ik gemist, gelukkig kan ik die van 9:45 nog nemen en ben ik ook nog op tijd in Utrecht en op school.
“Dames en heren, wegens een stroomstoring op Utrecht Centraal is er op dit moment geen treinverkeer mogelijk van en naar Utrecht Centraal.”
Wat?! Dit had ik natuurlijk een keer moeten verwachten maar hier had ik me natuurlijk niet op voorbereid! Om 10:00 gaat er weer een trein, misschien. Wachten dan maar, het is nu 9:35. Ik neem plaats op een bankje op het perron, het is koud! Om 9:50 bel ik een klasgenoot, zij staat te wachten op Amsterdam Centraal en we besluiten na overleg te wachten tot 10:00, misschien rijdt die trein toch!

9:55. De trein naar Rotterdam is net langsgekomen, maar over die naar Utrecht heb ik nog niks gehoord.
“Door een stroomstoring is er op dit moment geen treinverkeer mogelijk van en naar Utrecht Centraal. Reizigers met bestemming Utrecht worden aangeraden via Rotterdam te reizen.”
Rotterdam?! Dat is zeker een uur om reizen! Ik loop weer naar de borden met de treinen, met ondertussen mijn klasgenoot weer aan de telefoon.

10:15 De stroomstoring is inmiddels verholpen maar alle gecancelde treinen komen niet meer in beweging. De eerste trein gaat weer om 11:15, dan zouden we om 12:00 op school zijn en nog maar een half uurtje les hebben. Bovendien moeten we dan nog een uur op een koud perron wachten. We besluiten onze leraar te mailen vanmiddag en gaan naar huis. Hier moet ik volgende keer een beter plan voor hebben besluit ik op weg naar huis.

Goeiemorgen 289/365

Half 7 ‘s ochtends en ik sta naast mijn bed omdat ik naar school moet, ik voel me een volslagen idioot. Het uitzicht naar buiten maakt nog iets goed van dit krankzinnige vroege tijdstip, kijk maar!

Otter 288/365

Mijn broertje heeft de laatste tijd iets met otters en toen we op www.icanhascheezburger.com aan het kijken waren stuitten we op dit filmpje van een baby-otter. Gezien het niet te weerstaan is, zo schattig is het, wil ik het graag met jullie delen:

TV item 287/365

Ik zou mijn item voor televisie nog online zetten, hier is het dan. Het onderwerp is de beweegtuin bij bejaardentehuis Zuylenstede in Utrecht:

De hoge hoed 287/365

De hoge hoed. Een magisch fenomeen waar goochelaars konijnen uittoveren, mannen een ouderwetse en classy uitstraling van krijgen en circus ringmeesters trucjes mee doen waardoor ze je aandacht vasthouden. Hij leent zich trouwens ook erg goed voor het trekken van lootjes voor iets. Andere hoge hoeden zijn vooral figuurlijk. Elke student in communicatie-studies heeft zo’n figuurlijke hoge hoed als het gaat om bronnen en informanten. En het liefst wil iedereen in andermans hoge hoeden kunnen graven zonder de eigen hoed prijs te geven.

Mijn hoge hoed is op bepaalde gebieden flink toereikend. Regisseurs, producenten, presentatoren, LARP’ers, buschauffeurs, alles leidt weer naar andere bronnen. Zo krijg ik nog wel eens de vraag of ik niet nog iemand weet. Nu help ik nog wel voor een schouderklopje of een ‘dank je wel’, maar later wordt dat toch wel een ander verhaal. Zij willen informatie en bronnen? Goed, maar er moet wel iets voor mij tegenover staan. Ik ben toch zeker Sinterklaas niet!

Zondag 286/365

Schaatsen 285/365

Schaatsen, het ultieme winterplezier voor de noordelijke landen in Europa. De Jaap Eden baan is DE schaatsbaan in Amsterdam en nu het in verhouding heerlijk weer is, is het er ook hartstikke druk. Volgende week begint de kerstvakantie en de lessen weer, nu schaatst jong en oud er voor het plezier. Mensen tussen de 5 en 70 schaatst hier op krabbelaars, noren, combi-noren, ijshockeyschaatsen, kunstschaatsen, onderbinders, klapschaatsen met of zonder rekje tegen het vallen.

Schaatsen is het ultieme inburgeren, zeggen sommige mensen wel eens. En dat is toch ook een beetje zo. Afrikaanse landen kennen geen ijs waar je op kan schaatsen en toch zie je op de ijsbaan alle nationaliteiten, in een behoorlijk tempo ook nog. Snelle bewegingen van de mensen op ijshockeyschaatsen, sierlijke draaien van de kunstschaatsers en snelheid van hen op noren. Voor kinderen is er de krabbelbaan, voor de echte ijshockeyers de binnenbaan om ongelukken te voorkomen. Nu zijn die nooit echt uit te sluiten, als er iemand onderuit gaat en het zo druk is, gaan er echt wel wat meer mensen op hun gezicht. De hoop is altijd dat het jou niet gebeurd.

Verlangen 283/365

Vrijdagmiddag, de marteling… Nog maar een paar uur werken of naar school en dan beginnen die zalige twee dagen vrij waar je zo naar gesnakt hebt. De hele week beul je jezelf af om uit te leven naar het moment dat het vrijdagmiddag is, je in de trein/op de fiets/in de auto/naar buiten stapt en je weet: Nu hoef ik even niet meer!
Elk mens smacht elke vrijdag naar het moment dat het weekend begint, puur verlangen naar twee dagen voor jezelf, twee dagen bij slapen en nieuwe krachten op doen voor een nieuwe werk/schoolweek, twee dagen lekker sociaal zijn met vrienden en familie. Hoe je het weekend invult is niet interessant, wat wel interessant is, is elkaar lekker maken met verhalen over wat je in het weekend gaat doen. En iedereen doet het!

Wat ga jij dit weekend doen? Ik heb zaterdag afgesproken om met wat vrienden naar de film te gaan en zondag ga ik even bij m’n oma langs. Ooh hoe oud is je oma dan? Ja ze is inmiddels tachtig dus dan moet je toch af en toe langs hè? Ja ja, dat doe je toch wel als ze zo oud is hè, dan weet je niet meer hoe lang ze er is? Nee inderdaad, en wat ga jij dit weekend doen? …

Een standaard gesprekje over het komende weekend. Het maakt het verlangen naar je verdiende vrije dagen nog groter en dat is het helemaal waard. Nu is het slechts nog wachten, voor mij is het wachten tot mijn leraar eindelijk ophoudt met praten en wij ervandoor kunnen gaan. Maar waarom stopt hij nou niet, aaaaargh!!!

Google Maps 282/365

Google, grootste zoekmachine ter wereld. Standard zoekmachine van Windows en ook vaak van Apple. Google is meer dan een zoekmachine, de meest gebruikte tak van Google naast de standaard zoekmachine is wel Google Maps. En die is er goed voor een dosis verbazing en plezier. Zo is er laatst een grensconflict ontstaan tussen Costa Rica en Nicaragua. Wat was er gebeurt? Nicaragua had een militaire oefening gehouden op een eiland voor de kust van Costa Rica. Costa Rica reageerde woedend. Hoe durfde Nicaragua een militaire oefening om Costa Ricaans grondgebied te houden?! Nicaragua treft geen blaam, aldus het land, dat eiland hoort namelijk bij het grondgebied van Nicaragua, kijk maar naar Google Maps. Maps wist onmiddellijk welke fout er was gemaakt, want volgens een grensafspraak uit 1815 (en het laatste grenscontract dat er tussen de landen was) hoorde dat eiland inderdaad bij Costa Rica, Maps had de grens alleen fout aangegeven. Oeps…

Nou, hier zijn nog meer grappige en verbazingwekkende Google Maps dingentjes:

- Ga naar Google Maps, en dan naar Routebeschrijving (soms aangegeven als Directions). Typ bij A. China, en bij B. Japan. En kijk dan eens naar aanwijzing nummer 41.

- Doe dit nogmaals maar typ dan bij A. Tokyo, Japan, en bij B. Texas. Kijk eens naar aanwijzing nummer 21.

- En sinds wanneer zijn er in Nederland twee steden genaamd Tilburg, en ligt één daarvan in het Markermeer??

Krankzinnig 281/365

Krankzinnig! Oh ja? Wat is krankzinnig? Je kan er wel een definitie aan geven zoals de Van Dale doet, maar daarmee is er nog niet uitgelegd wat driekwart van de mensen ermee bedoelt. Want een opmerking als ‘krankzinnig’ wordt krankzinnig vaak gebruikt, hoewel vaak in een andere vorm:

Gek, gestoord, getikt, nuts (Engels), maf, knetter, idioot, etc. etc.
Hoe vaak hoor je deze woorden wel niet per dag? Inderdaad, krankzinnig vaak! Terwijl de helft van de tijd iets helemaal niet zo idioot is. Hoogstens niet zo slim, of nogal gewaagd. Denk daar maar eens over na!

Hangende muziek 280/365

Je hebt wel eens van die dagen dat je uit je bed stapt, de radio aanzet en een liedje hoort dat je de rest van de dag niet meer uit je hoofd krijgt. Het kan zelfs zijn dat je de tekst ervan niet eens kent en toch is het niet uit je hoofd te krijgen. Zomerhits slaan op deze manier aan, irritant simpele deuntjes met niet al te ingewikkelde teksten die makkelijk in je hoofd blijven hangen. Urenlang drijven dit soort lidjes je ongeveer tot waanzin, je zing of neuriet ze mee in de trein, bus, auto, op de fiets, etc. (ongeacht het feit dat je misschien helemaal niet kan zingen).
Niet alleen krijg je het liedje urenlang niet uit je hoofd en drijf je jezelf ongeveer tot waanzin, maar je loopt ook nog eens de kans dat je reisgenoten je praktisch uit de trein willen gooien. Levensgevaarlijk dus!

Radio 279/365

Radio, het medium van geluid en dus ergernis van doven en slechthorenden. Geen beelden betekent voornamelijk alles beschrijven zonder dat je idioot klinkt. Dat is een grotere opgave dan je zou denken maar het hoort er nu eenmaal bij.

Radio is ook een lichtpunt bij lange autoritten, tenzij je de grens oversteekt en je overgaat op Franse of Duitse zenders. Dat zijn de twee dichtstbijzijnde grenzen met een totaal andere taal, maar ik ga ervan uit dat Spaans, Italiaans, Pools en dergelijke talen niet veel beter zijn. Gelukkig hebben autoradio’s meestal een ingebouwde cd-speler. Of die het doet is natuurlijk een andere vraag.

Radio dient vooral als achtergrondgeluid want er is geen beeld dat je aandacht opeist en zelfs het nieuws val daardoor te negeren. Heerlijk toch?

Sinterklaas part 2 278/365


De huiskamer is gevuld met pakjes, stukjes papier met vlug gekrabbelde gedichten dwalen rond. Onopgemerkt probeert men nog bij het gedicht bij de bijbehorende surprise te plakken. Verder de avond in: alcohol doet langzaam zijn werk bij de volwassenen, suiker en ongeduld bij de kinderen. De avond kan nu twee kanten op: of hij eindigt vervelend in ruzies en met potentiële tranen, of hij blijft op hetzelfde niveau en eindigt in alle vriendelijkheid en met een aantal mensen die geen auto meer mogen rijden.
Een grabbelton gevuld met veel cadeaus die niet voor de ontvanger zijn levert frustratie op. Er wordt door de ontvanger slecht begrepen dat niet alles in die zak voor hem is, maar dat hij ook nog moet ‘uitdelen’. De grabbelton is echter een postzak gevuld met stro, wat een hoop troep geeft.

De cadeaus, niet al te lange duur van de hele avond en het eten houden er de vrede in. Alles loopt bij ons deze avond uiteindelijk zeer goed af. Gelukkig maar…

Sinterklaas part 1 277/365


Het sneeuwt, nee het STORMT buiten! Al sinds negen uur ’s ochtends is het zwaar aan het sneeuwen en waaien. Nog even en ik kan skiënd naar de Kinkerstraat. Want daar heb ik vanavond een sinterklaasfeestje, aan de andere kant van de stand dan waar ik woon. Dat wordt nog een interessant ritje naar huis vanavond…

Aaah Sinterklaas, een oeroude en onverwoestbare Nederlandse traditie. Nu klinkt het ineens alsof ik 180 ben, oeps dat was niet de bedoeling! Dan nog, ik vier Sinterklaas al sinds ik klein ben, hoewel ik me niet meer kan herinneren wanneer ik niet meer in Sinterklaas geloofde. Het echte feest is pas morgen maar vanavond vier ik het met vrienden. Pepernoten, taaitaai, soep, brood en gezelligheid zijn de hoofd-termen voor de avond die komen gaat. Hopelijk komen er ook een aantal beschamende gedichten, altijd goed voor de sfeer en humor.

Kapsel 276/365

Om aan de sleur te ontkomen is de eerste gedachte van veel mensen om naar de kapper te gaan. Een nieuw kapsel, nieuwe garderobe en je bent helemaal klaar voor een nieuwe start. Zo’n nieuwe start kost je een rib uit je lijf maar dan heb je ook wel wat.

Nu is een nieuwe haarstijl niet zo makkelijk te kiezen, je blijft makkelijk bij ‘oud en vertrouwt’, of je valt in herhaling. Een nieuwe haarkleur is de grootste drempel voor veel mensen. Een verfbeurt bij de kapper is duur, maar wel verstandig. Zeker als het de eerste keer is dat je je haar verft. Veel kleurexperimenten lopen vreemd af omdat mensen het zelf thuis doen en de gebruiksaanwijzing niet goed lezen. Gevolg? Groen haar, oranje strepen, verf is niet goed/genoeg ingetrokken of zelfs kale plekken, pijnlijke hoofdhuid en ernstige haaruitval. Dus is het de investering wel waard.

Ik zit al een tijdje met mijn haar, dat inmiddels behoorlijk lang is voor mijn doen. Nu is het hartstikke blond dus kan ik makkelijk elke kleur die ik maar wil nemen. Toch weet ik niet echt wat ik ermee moet, en ik durf niet zelf te gaan experimenteren… Dan blijf ik maar nog even blond.

woensdag 8 december 2010

Jimmink 275/365

Omdat dat bakkerswerk niks voor mij is begeef ik me in andere sectoren, op zoek naar iets nieuws. Het eerste waar ik navraag doe is boekhandel Jimmink.

Jimmink is een boekwinkel zoals een boekwinkel hoort te zijn! Rommelig, smalle gangetjes, grote stapels en kasten en de geur van oude en nieuwe boeken. Dagenlang kun je tussen de verschillende kasten zwerven, altijd vind je wel iets nieuws. En zo groot is de winkel niet eens! Reisboeken, kookboeken, fanatasy, self-help, ‘voor dummies’ en een computer om te bestellen wat ze nog niet hebben.

Boekwinkels die in boeken en films worden beschreven/getoond zijn vaak poorten naar een andere wereld. Jimmink komt het dichtste bij zo’n poort hier in Amsterdam!

Camera, geluid, en we zijn live! 274/365

Vandaag was de uitzending waar ik het gisteren voor aan het monteren was. Je merkte duidelijk dat iedereen toch wat nerveus was. Deze uitzending werd namelijk ook live uitgezonden (op internet), dus er kon niks fout gaan want er kon niks overgedaan worden. Het oefenen ging eigenlijk ook verschrikkelijk slecht.

Oefenen: Na de derde keer oefenen wil ik toch wel iets eten voor ik van mijn stoel val van de honger, maar gezien ik het geluid doe willen ze dat ik eet en mijn aandacht bij het geluid houdt op hetzelfde moment. Gaven ze me vijf minuten dan had ik dit broodje allang op gehad!

Een minuut voor de uitzending: Je voelt de spanning in de regie-kamer stijgen. Dit is echt niet normaal, mensen zijn volledig aan het stressen hier!

Vijf minuten in de uitzending: Op de site waar er wordt uitgezonden is nu eindelijk geluid, er bleek een kabel kapot te zijn. Kreeg ik eerst de halve regie over me heen of ik dat niet op kon lossen. Jongens, ik doe dan wel het geluid maar de kabels bij de computer die het signaal op internet stuurt ligt echt ver buiten mijn terrein!

Twintig minuten in de uitzending: De halve regie schrikt zich dood van een zin van één van de twee presentatoren. Dat was een opmerking die eigenlijk niet kon! De eindredacteur had dat op het laatste moment nog verandert omdat hij de tekst ‘te saai vond’. Dat had hij ons ook wel even mogen vertellen!

Na de uitzending: Hoewel we het allemaal geweldig vonden om te doen, zijn we toch wel blij er van af te zijn. Het is allemaal zo hectisch en gehaast, persoonlijk vind ik er niet veel aan… De leraar zei wel dat hij het nog nooit zo soepel heeft zien lopen!

De rest van dit semester doen we radio, ik denk toch dat dat meer ‘mijn ding’ is.

Monteren 273/365

Na het filmen van bejaarden dinsdag is het nu tijd om die beelden samen te vormen tot een interessant item.

Nadat ik mijn trein mistte door de gladheid, het heeft vannacht flink doorgesneeuwd, had de volgende een kwartier vertraging en nog was ik als eerste van mijn groepje die op school aankwam. Laura was per ongeluk in een stoptrein gestapt en Sanne zat bij de dokter en zou daarna komen.

Als laatste groepje waren we begonnen en als eerste waren we klaar. Met snel werken en weinig pauzes waren we al om twee uur weer buiten en op weg naar huis. Als de uitzending morgen ook zo verloopt, wordt het een eitje!

Sneeuw 272/365

Zaterdag sneeuwde het al maar bleef het niet liggen, vandaag is een ander verhaal. Dames en heren, het is nog niet eens december en er zijn al sneeuwpoppen, sneeuwballengevechten en mensen halen de slees alweer uit de schuur!

Het weer is gek geworden, normaal hebben we in Nederland rond januari de eerste sneeuw. Vorig jaar hadden we de eerste sneeuw halverwege december en nu zelfs voor het einde van november. En hoewel ik sneeuw leuk en gezellig vind (je associeert het toch met de feestdagen), is de snijdende wind wel wat minder. Door die wind wordt de gevoelstemperatuur deze week rond de -13 graden (celsius) geschat. Niet echt een pretje en het brengt herinneringen aan mijn ‘TNT-tijd’ omhoog. Nare, koude herinneringen om precies te zijn.

Oeh! Dat moet ik meenemen als we gaan wintersporten, een goede slee!!

Surprises 271/365

Naast gedichten schrijven hoort bij Sinterklaas ook het maken van surprises, zo mogelijk een nog grotere ramp. Het maken van surprises is tijdrovend, ingewikkeld, duur en irritant. Geworstel met kippengaas, geknoei met lijm en gevloek jegens stukjes karton die niet op hun plek willen blijven zitten. Daarnaast ben je uren bezig met opruimen, lijm van je vingers en kleren krijgen en pleisters op de opgelopen wonden plakken. Kortom: surprises maken is levensgevaarlijk!

En toch is het een terugkomende traditie, vanaf groep 1 van de basisschool begint het proces. Ouders komen ’s avonds naar school om een surprise te maken voor hun kind, het cadeau wordt ze nog door de Sint gegeven zodat de surprise niet kapot hoeft. Op mijn basisschool waren het in groep 1 en 2 versierde tassen en in groep 3 en 4 ‘echte surprises’. Vanaf groep 5 gaan de kinderen lootjes trekken en zelf surprises maken. School stelt er wel regels aan om te zorgen dat een surprise nog ergens op lijkt en niet gevuld is met viezigheid, vaak wordt er ook een ‘thema’ bedacht. Op latere leeftijd gebeurt dit ook in de eigen familiekring, maar dan zijn er geen regels en wordt er het jaar daarop veelal wraak genomen vanwege voorgaande jaren.

De mooiste surprise die ik ooit heb gekregen was in groep 3, een stekelvarken gemaakt door mijn vader, hij heeft nog jaren naast mijn bed gestaan maar is uiteindelijk toch verdwenen. Een aantal jaar geleden nam mijn neefje wraak nadat ik hem het jaar ervoor in een mengsel van behanglijm, cruesli, melk en piepschuim had laten graaien. Zijn mengsel bestond echter uit ketchup, alles uit hun voorraadkast dat over de datum heen was en verrot eekhoorntjesbrood (ja, die paddestoelensoort). Omdat ik de wraak al wel verwacht had, had ik een keukenhandschoen meegenomen, wat hij uiteraard niet eerlijk vond maar ik ben blij dat ik hem had. De lucht die uit die surprise kwam had ik nooit meer van mijn huid gekregen.

Ik vraag me eigenlijk nog steeds af wat er met dat stekelvarken is gebeurt…

Broden en sinterklaasliedjes 270/365

‘Zie de maan schijnt door de bomen, makkers staakt uw wildgeraas…’ Dit liedje heb ik de afgelopen zes uur zo’n dertig keer gehoord, samen met de rest van de cd! We dachten dat het wel leuk zou zijn om een sinterklaas cd af te spelen in de winkel, maar zes uur lang dezelfde liedjes is een beetje overdreven.

De andere cd die er lag waren Spaanse tango/salsa/makarena – achtige liedjes, niet heel erg veel beter. Dat was oorspronkelijk trouwens de enige cd aanwezig in de winkel, we hebben die sinterklaas cd zelf gekocht bij de Blokker. En terwijl we rondlopen met hete broden, op krukjes klimmen om overal bij te kunnen, klanten helpen en ondertussen rare dansjes doen om warm te blijven, neuriën we mee met de cd van de film ‘Sinterklaas en het geheim van het grote boek’ (of iets dergelijks). Nog even en we kunnen ze ook nog meezingen.

Het ironische was dat toen we na zes uur de cd’s wisselden, de cd-speler na één Spaans nummer in staking ging. Dat dat ding dat nog niet eerder heeft gedaan na zes uur dezelfde cd is me een raadsel.

Gedichtjes 269/365

Sinterklaas is weer in het land! En dat betekent dat het tijd is voor cadeautjes en lootjes trekken. Gevolg is dat je ook weer sinterklaasgedichtjes moet gaan schrijven, een tijdrovende bezigheid.

Het sinterklaasgedicht heeft namelijk een aantal ongeschreven regels of ‘richtlijnen’:

1. Het moet rijmen
2. Het moet grappig zijn
3. Het moet persoonlijk zijn
4. Het mag niet van internet komen
5. Het mag niet door iemand anders geschreven zijn
6. Het moet bij het cadeau horen
7. Het leukste is het als het raadselachtig is
8. Het moet de surprise die erbij hoort erbij betrekken

Deze richtlijnen zij neen ramp als je iemand eigenlijk niet goed kent en toch voor diegene een cadeau moet kopen en een bijbehorend gedicht/surprise maken. Het cadeau is nog te doen, daar kun je nog om verlanglijstjes vragen of om hulp. Bij de andere twee eigenlijk niet. Grrr…

Donker 268/365

De dagen worden steeds langer, en hoewel de wintertijd het nog een beetje probeert te redden is vroeg opstaan niet leuk meer. Niet dat vroeg opstaan ooit leuk is, maar als het buiten nog donker is werkt het nog meer tegen. Mensen zijn dagwezens, waarom begrijpen scholen en werk dat niet? Want ondanks deze wetenschap verwachten ze wel dat je om 8:30 aanwezig bent.

Het donker, vijand van het menselijk zicht, vriend van de vampier en ander gebroed dat het daglicht niet verdraagt. Om even een dramatisch momentje in te lassen. Je bent nog niet helemaal wakker en zit met je katerige hoofd (of je nou gedronken hebt of niet) op de fiets. Het is elke keer weer een wonder dat ik niet de Weespertrekvaart in fiets. Het is ook een wonder dat ik nog nooit een boete heb gehad voor fietsen zonder licht. Kennelijk zijn mijn acteertalenten beter dan ik dacht, gezien ik twee keer aan een boete ontvlucht ben. Ik denk dat ik gewoon een spot op mijn fiets plak, dan heb ik licht en zie ik tenminste ook nog iets!

maandag 29 november 2010

De beweegtuin, a.k.a. bejaardengym 266/365

Voor het item dat we moeten maken voor de Televisie-klas zijn twee klasgenoten en ik vandaag onderweg naar bejaardentehuis Zuylenstede in Utrecht. We moeten opnames maken van de opening van de ‘beweegtuin’, waar je bejaarden (oh, pardon.. ouderen) in de buitenlucht oefeningen kunnen doen die hun lichaam soepeler houdt. Vanochtend had ik hier meer zin in, toen ik nog niet had gevoeld hoe koud het buiten is…

We staan al ruim een uur buiten te wachten als de fysiotherapeut, met wie we een afspraak hadden, naar ons toe komt lopen. Hier begint het probleem al; er is nog een groep, ook afkomstig van de School voor Journalistiek, die hetzelfde item heeft als wij en dezelfde bronnen. Maar terwijl wij al onze bronnen hebben gebeld voor een afspraak schieten zij als eerste op de fysio af als hij vraagt wie hem vrijdag als eerste had gebeld. Snel claimen wij de overwinning hierin, één van mijn groepsgenoten (Sanne) had als eerste gebeld en de voicemail ingesproken want hij nam niet op. De andere groep belde een uur daarna, kreeg Sanne te horen toen ze die avond opnieuw terugbelde. Technisch gezien hebben wij als eerste gebeld maar de andere groep zegt dat zij hem als eerste aan de lijn hadden. Nu zijn we onderling niet vervelend en we besluiten dat wij dit interview afnemen maar zij onze beelden hiervan mogen gebruiken als wij hun beelden met de wethouder mogen lenen. Het is een deal!

Na ruim drie uur in de kou filmen hebben we waarschijnlijk alles dat we kunnen krijgen. We betwijfelen alleen of het genoeg is voor een item van drie minuten maar daar moeten we maar iets op verzinnen. Zo interessant bleek het hele gebeuren ook niet te zijn, de tuin beslaat vijf apparaten terwijl het ons was voorgeschetst als iets heel groots. We hebben wel een grappig interview afgenomen met een oudere dame die na de opening één van de apparaten probeerde. Ze ging zo lekker en soepel dat we haar vroegen hoe ze dat deed.

“Ik doe twee keer in de week aan gymnastiek, dus ik zorg dat ik gezond blijf.”
Wij: “Twee keer in de week, nou dat kunnen niet veel mensen van uw leeftijd zeggen mevrouw.”
“Ooh, maar ik ben nog niet zo oud hoor.”
Wij: “Mogen we u vragen hoe oud u dan bent.”
“Ik ben pas 91 hoor.”

PAS 91, nou toen stonden we even met onze ogen te knipperen.

Spellen 265/365

In mijn vorige tentamenweek ging spelling me niet al te best af, daarom oefen ik nu elke dag en probeer zo veel mogelijk op te slaan maar het is lastig, en veel. Dus ben ik nu elke dag oefeningen aan het doen op beterspellen.nl.

Elke dag spellingsoefeningen en regels over en over lezen werkt inmiddels wel, ik begrijp meer en maak steeds minder fouten. Nu maar zien of ik over een aantal weken die toetsen ook nog goed maak.

Waardevol 264/365

Sommige dingen zijn belangrijker dan je denkt. Jaren vond je iets leuk en ineens niet meer, het was te kinderachtig. Maar nog veel later besef je ineens hoe waardevol datgene nou daadwerkelijk was. Het was misschien wat kinderachtig maar het betekende veel voor je.

Veel mensen denken bij het woord ‘waardevol’ aan geld, juwelen en andere schatten, maar emotionele waarde is veelal net zo groot en vaak zelfs belangrijker. Teddyberen, souvenirs, dekentjes, boeken, poëzie-albums, er is van alles dat emotionele waarde kan hebben en dat je jaren lang links laat liggen omdat je het kinderachtig of tijdverspilling vindt. Maar als je dan op je vijftigste gaat verhuizen ben je dagenlang alleen maar door oude boekjes aan het bladeren, oude foto’s aan het bekijken en aan het bedenken wat je er nou mee moet. Het is te belangrijk voor je om weg te gooien maar je hebt er eigenlijk ook geen ruimte meer voor, en dat is een groot dilemma.

Dat is het moment waarop ouders hun kinderen vragen of ze er nog iets mee willen, om zo het geweten te sussen. Zij hebben het niet weggegooid zonder het weer een kans te geven. De kinderen kunnen dat aannemen of niet, meestal uit een soort onbewust schuldgevoel omdat je weet hoe belangrijk het voor je ouders was of omdat ineens duidelijk wordt hoeveel het voor jezelf betekent. De term waardevol is veel dieper dan alleen geld.

donderdag 25 november 2010

Bertram Bakkers 263/365

Zes uur ’s ochtends, de wekker gaat. Klereding… Hij heeft mazzel dat de wekker onderdeel is van mijn telefoon want anders had ik hem uit het raam gegooid! Waarom sta ik zo vroeg op op een zaterdag? Goede vraag, ik heb een nieuw baantje bij een bakker. En vandaag is de eerste dag en ik begin om zeven uur dus ik moet me nog haasten ook!

Het werk is eigenlijk niet zo heel erg ingewikkeld, mijn voeten doen na tien uur staan wel pijn maar ik zie het op dit moment ook als een oefening voor ze. Nu ik alles door heb, hoe de ovens en de kassa werken en hoe je dingen klaarmaakt zal het volgende week vast beter gaan. Hoewel het werk en de collega’s me bevallen zijn er twee kleine minpunten aan het werk.

1. De muizenvallen die ze gebruiken zijn gruwelijk! Andere winkels gebruiken gifdoosjes of desnoods vallen die in één keer de muis doden. Deze winkel gebruikt plakstrip waar de pootjes van de muis op vastplakken, de muis schiet door en komt ook met zijn/haar snuit vastgeplakt. Ik heb geprobeerd het kleine muisje dat we als eerste vonden te redden maar die plaktroep is zo sterk dat je zelfs kracht moet zetten om je eigen vingers los te krijgen, waarna ik werd gedwongen hem in de prullenbak te gooien, de muis nog steeds levend. Ik kan echt heel veel hebben maar dit is gewoon gemeen tegenover de muis. De reactie van mijn bedrijfsleidster, nadat ik commentaar had op de vallen: “Nou, dan had ‘ie maar geen muis moeten worden!”

2. De bedrijfsleidster, een domme huppelkut die het gesprek na mijn inwerkdag begon met: “Nou, ik vind je maar een raar figuur maar je hebt een maand proeftijd en we zien wel hoe dat gaat.” En toen ik vroeg hoeveel ik zou gaan verdienen wist ze dat ook niet, en toen ik dus logischerwijs zei dat ik het contract dat ik volgende week krijg niet onderteken zonder te weten wat het loon is keek ze me aan alsof ik gek was. Dat is ook een manier om nieuwe werknemers te trekken.

Het werk is best oké, het lange werken gaat me tot nu toe ook goed af en het is lekker binnen in de warmte maar kan iemand een bedrijfsleider met hersens en een work-attitude regelen?? Om te beginnen met dat de regels ook voor haar gelden en niet alleen voor de ‘normale werknemers’!

zondag 21 november 2010

Halsbandparkieten 262/365


Fietsend over de Weesperzijde in Amsterdam bedenk ik me dat ik nog steeds woedend ben op die leraar. Ik heb hem gisteren nogmaals gemaild over het hele incident maar een mail terug heb ik nog niet gekregen. De wind is koud en er hangt nog steeds een lichte mist over het water als ik het bekende geluid van de halsbandparkieten hoor. Er zit een hele kolonie in de bomen rond de Weespertrekvaart en ik vind het altijd leuk om ze te zien. Helaas zijn ze slecht zichtbaar tussen de bladeren met hun groene veren maar in de winter heb ik meer geluk.

Kale bomen zijn normaal geen heel erg vrolijk gezicht maar dit keer zie ik dat door de vingers, want tussen de bruine takken zie ik groene vogels hippen. De één vindt hun geluid een rotherrie, ik vind het leuk en gezellig. En nu ik ze eindelijk bezig kan zien in de bomen is het helemaal leuk. Het is jammer dat ik onderweg ben naar school en dat ik niet langer kan kijken. Terwijl ik in de trein zit, kijk ik naar de lucht. Eigenlijk ben ik best jaloers op deze vogels. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen, en er is niemand die ze tegen kan houden. Ik fietste ooit langs hun ‘territorium’ vlak nadat het gestormd had. Er was een boomtak afgescheurd en het stuk waar het boomsap uit de ‘wond’ vloeide was omringt door parkieten die genoten van het zoete boomsap. Het zijn hondsbrutale beestjes, daar niet van.
Op de terugweg kan ik even stoppen om langer te kijken. Door de wind die inmiddels is gaan waaien, waardoor de temperatuur naar gevoel nog lager is, hebben de vogels zich verplaatst. Van de bomen langs het water (open en winderig), naar de bomen in de straten (meer beschut door de huizen). Ze zijn nog steeds goed te zien, heldergroene veren tegen een bruine bast. Ze gaan niet in de dakgoten zitten of op hekken of auto’s, ze beperken zich puur tot de bomen die hun voedselbron en woonplaats zijn. Als de wind nog harder begint te waaien fiets ik door, zij hebben dan wel een lekker pak donsveren, ik helaas niet.

donderdag 18 november 2010

Oneerlijk cijfer 261/365

Ik schreef het al eerder, mijn school (de School voor Journalistiek in Utrecht) is heel erg goed in dingen mis laten lopen. Niet alleen de schoolleiding maar ook de leraren zelf. Zo staan sinds gisteren de cijfers voor de werkgroep statistiek online. Ik heb al eens vertelt dat statistiek niet mijn beste punt is maar het tentamen heb ik met een mooie voldoende gehaald, en ineens kreeg ik voor de werkgroep een onvoldoende. Wat bleek na een klein onderzoekje? Mijn leraar heeft de laatste twee opdrachten nooit gekregen die ik hem wel gemaild had, en dat scheelt twee punten en dus mijn dikke voldoende.

Ik ben vrij opvliegend, dat beken ik volledig, maar ik ben niet onredelijk. Als ik een onvoldoende verdien omdat ik niet hard genoeg mijn best heb gedaan zal ik er boos op zijn maar niet beledigd of zo gekrenkt. Gisteren zat ik briesent achter de computer. Ik heb zo hard mijn best gedaan voor dit vak en dit is mijn beloning, een leraar die niet op zijn email let en mij dus een onvoldoende geeft voor opdrachten die ik wel heb gemaakt en ingeleverd. Een werkgroep waar ik hard voor heb gewerkt wordt zo ‘beloont’ met een onvoldoende. Hier liet ik me dus niet kennen en ik ben vandaag naar de leraar gegaan, mijn situatie rustig uitgelegd en gezegd dat er hier sprake is van een misverstand. Hij zou gaan kijken wat hij kon doen voor me. Ik ben bereid om het tot en met de examencommissie te schoppen als hij me niet mijn verdiende voldoende geeft (ik heb nu een 4,5 en met die twee (WEL) gemaakte opdrachten een mooie 6,5!).

Als deze man zegt dat mijn verhaal over de ingeleverde taken niet klopt en me niet alsnog een voldoende geeft, geef ik hem zo’n schop onder zijn kont dat ik een week niet kan zitten! Wel vermomd met een ninjapakje zodat hij me niet herkent. Dus… als iemand iets hoort over een niet zo heel groot ninjaatje door de SvJ op zoek naar de statistiek/economie leraar, wil iemand me dan van het politiebureau komen halen?? (grapje hoor)

Mist 260/365

De laatste paar dagen is het nogal mistig in Nederland. En nogal, is nogal een understatement… Terwijl ik naar het station fietste hing de mist tussen de bomen en struiken. Als hongerige wolven slopen deze mistflarden langzaam over het water en werden ze steeds dikker. Zelfs de zon kon er niks tegen doen, naarmate de dag verder vorderde werd de mist alleen maar dikker. Verkeerssituaties werden er gevaarlijk door en de temperatuur daalde.

Het had ook wel een dramatisch effect, die avond ging namelijk Harry Potter 7: deel 1 in de bioscoop. De mist zorgde voor een spookachtige aanblik van alles in de stad en in en rond het water, geen betere manier om een ‘mood’ te creëren voor een HP film, lijkt me.

dinsdag 16 november 2010

Filmen 259/365

Vandaag was de eerste dag dat klas B10 van de School voor Journalistiek in Utrecht iets mocht gaan doen. Dit semester hebben we het vak Basismedia Radio en Televisie, en vandaag mochten we een eerste filmpje gaan maken. Dat hield vooral in dat mensen uren aan het denken waren over een storyboard en dat ze daarna in eigenlijk te weinig tijd nog moesten gaan filmen.

De SvJ is niet zo heel erg groot, en als een klas van ruim twintig mensen dan massaal met camera’s in de school bezig is wordt die ruimte nog kleiner. Vooral omdat er eigenlijk geen rekening met je wordt gehouden door je medestudenten die zelf ook naar hun lessen moeten. Het is hun probleem als ze niet luisteren naar een waarschuwing en bijna een tas op hun hoofd krijgen omdat er in een scène een tas naar beneden valt. Daar kan ik ook niks aan doen hoor.

Het was leuk om eindelijk eens iets te doen, om in groepen van drie een idee uit te werken en dat dan in een paar uur tijd te filmen. Het was weer eens wat anders.

Beroepskeuzetest 258/365

Op de middelbare school word je in de bovenbouw bijna doodgegooid met informatie over potentiële vervolgopleidingen. Niet alleen maakt dit het eigenlijk alleen maar verwarrender maar daarnaast willen ze dat je ook nog een beroepskeuzetest doet. De uitkomsten daarvan zijn soms nog verschrikkelijker dan alle folders bij elkaar.

Je uitslag matcht niet met je schoolkeuze, wat te doen ooh wat te doen? Veel mensen hechten echt heel veel waarde aan beroepskeuzetesten. Terwijl ze vaak meerdere opties geven om zichzelf veilig te stellen (de testen bedoel ik dan), en ze vaak uitgaan van een vage redenering. Ik krijg bijvoorbeeld al jaren ‘piloot’ als uitkomst. Lijkt me dit geen stoer beroep? Ooh zeker wel, maar medisch gezien zou ik niet door de keuring komen vanwege een te sterke oogafwijking. Met dit soort dingen houdt zo’n test geen rekening. Verstokte rokers kunnen dan alsnog gymleraar worden, terwijl ze dan toch wel heel erg het slechte voorbeeld geven. Nu ik er over nadenk, ik heb nog nooit een gymleraar gezien die rookt…

Beroepskeuzetesten zijn alleen maar gebaseerd op de antwoorden die jij zelf geeft, het lijkt dus een logische uitkomst, maar dat is het niet. Stel dat je arts wilt worden maar ook veel wil reizen en veel van de wereld wil zien, dan zegt een beroepskeuzetest misschien wel dat je piloot moet worden. Terwijl je ook een dokter bij Artsen zonder Grenzen zou kunnen worden. Je reist de wereld over en je bent toch dokter. Of reisjournalist, dit soort opties vergeet de beroepskeuzetest. Dus grijp je niet vast op het resultaat ervan, het zijn slechts suggesties.

Volgekrabbeld 257/365

Tijdens een saai moment is er niks leuker dan een post-it blok te pakken of een pen. Hierdoor zitten al snel hele notitieborden, tafels en schriften volgeplakt of volgekrabbeld. Permanent markers zijn de grootste doorn in het oog van schoonmakers. Die zijn het moeilijkst te verwijderen en het schoonmaakmiddel stinkt een uur in de wind.

Het humeur van de conciërges is voor leerlingen meestal niet interessant. Je moet toch iets te doen hebben tijdens een saaie les en tafels zijn een geliefd teken- en schrijfoppervlak. Schriften zijn ook vaak volgekrabbeld met tekeningen, zinnen en daar tussendoor nog wel eens een aantekening of huiswerknotitie. Post-it’s werken vaak ook, neem een muur of prikbord in bijvoorbeeld de kantine en laat er een post-it (met tekst) achter. Als je collega’s hebt met gevoel voor humor doen ze met je mee en heb je al snel een muur/bord vol tekst. Grappig, serieus, vragen, alles kan op de muur en het voorkomt dat de schoonmakers nog meer schoon moeten maken. Want het is dan wel hun baan, maar niemand vindt het prettig om zo’n ammoniaklucht in te ademen.

Dromenland 256/365

Er is geen plaats als thuis. Geen enkele plek voelt zo veilig en vertrouwt, en in huis er geen plek zo vertrouwt als je eigen bed. Heb je nooit zo’n dag gehad dat je al aangekleed bent, en al ruim bezig met allerlei klusjes, huiswerk of andere vormen van weekendse werkzaamheden, je kijkt naar je bed en besluit toch nog even een heerlijk dutje te doen? Of je voelt je niet lekker en besluit heerlijk in bed te blijven liggen, of het is aan het einde van de dag en je gaat lekker in je bed liggen en een filmpje kijken.

Je bed is zacht, warm en helemaal van jou. Het is jouw kleine wereld waar niemand je kan storen (hoewel ouders en school daar nog wel eens anders over denken), veilig weggestopt onder je deken op weg naar het onbegrensde dromenland. Nu heb ik ineens het liedje ‘Er gaat een treintje naar dromenland…’ in mijn hoofd. Een trein met een olifant achter het stuur, zulke rare dromen kan ik me niet herinneren, als ik ze al ooit gehad heb.

‘Er gaat een treintje naar Dromenland,
achter het stuur zit een olifant.
Ga maar lekker slapen,
dan mag je zomaar mee.
Tjoeke tjoeke chocolade, naar de limonade zee.
En als je zo weer wakker wordt,
ga je vliegensvlug,
naar je eigen fijne plekje,
in je bedje terug.’

Cultuur verandert! 255/365

Niet zo lang geleden was er een discussie over wat nu precies cultuur is, en wat er onder volksvermaak (en dus in de ogen van zogenaamde cultuurkenners ‘barbaars’) valt. Nu is ‘cultuur’ nogal een discussiepunt en is het oppervlakkig om er maar één definitie aan te geven. Geleerdheid heeft niks met muziekvoorkeur te maken en je bent niet direct een cultuurbarbaar als je hiphop boven Bach verkiest. En toch wordt dit wel gesteld.

Op het Montessori Lyceum Amsterdam, mijn oude middelbare school, loopt één muziekleraar rond. Deze meneer Thijs – zijn achternaam heb ik niet onthouden – gaf een klasgenoot van mij ooit een onvoldoende omdat zij op een toets had gezegd Eminem ‘beter’ te vinden dan Mozart. Dit zei de leraar; in werkelijkheid had mijn klasgenoot geschreven dat zij Eminem LEUKER (dus niet beter) vond dan Mozart, zij had haar mening volledig beargumenteerd en uitgelegd. De toets ging over je mening over verschillende soorten muziek. Thijs gaf haar een onvoldoende omdat hij het niet met haar eens was. hij beschuldigde haar ervan dat ze niet wist wat cultuur was. hiermee is het algemene oordeel over ‘wat cultuur is’ getoond. Storm, die onvoldoende was volledig onterecht!

We moeten dit algemene beeld van cultuur loslaten. Cultuur verandert per generatie, maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Zo ontstaan er steeds meer ‘cultuurbarbaren’ puur omdat (vooral) de jongere generatie zich weinig interesseert voor schilderijen en beelden van ‘beroemde kunstenaars’. Ik zeg niet dat alle jongeren hier onder vallen, maar er zijn maar weinig mensen die elke dag klassieke muziek luisteren en elke week of maand wel naar het museum gaan om er ingewikkelde discussies over kunst te voeren. De culturele antropologie stelt dat elke (sub)groep binnen een samenleving zijn eigen vorm van cultuur heeft, en toch wordt iedereen over één kam geschoren in het oordeel of je een kenner of een barbaar bent. De ‘oude garde’ moet er mee leren leven dat de meningen veranderen, en dat er meer vormen van cultuur zijn dan de alleen door hen erkende vorm.

Wereldburger 254/365

Medestudenten vragen me wel eens of ik niks voel van onze ‘nationale trots’. Mijn antwoord is dan keihard nee. Het wordt me vaak gevraagd als ik vertel over de plannen die ik heb, dat ik op uitwisseling wil, dat als het aan mij ligt mijn eindstage plaats vindt in Australië en dat ik de wereld rond wil reizen. Nee, ik zal nooit zeggen dat ik me een Nederlander voel want dat doe ik ook niet. Ik voel me een wereldburger!

Grenzen betekenden iets toen er nog geen mogelijkheden waren om in minder dan 24 uur aan de andere kant van de wereld te zijn, toen men amper de mensen buiten het eigen dorp kende vanwege het gebrek aan communicatie en toen men niemand buiten het eigen geloof sprak omdat dat ‘heidenen’ waren. De wereld is veranderd, ik heb contacten in Engeland, Ierland en Amerika en contact leggen met andere landen is sinds de komst van internet steeds makkelijker geworden. Grenzen stellen binnen Europa amper nog wat voor dankzij alle onderlinge akkoorden. In werelddelen waar grenzen wel nog echt iets voorstellen woedden verschrikkelijke oorlogen in gebieden tien keer de grootte van Nederland omdat de (Europese) kolonisten niet aan de verschillen tussen stemmen dachten toen ze deze grenzen tekenden en ze aan mensen opdrongen.

Geloven zouden mensen ook niet moeten splitsen, maar juist bij elkaar moeten brengen en verschillen bespreekbaar moeten maken. Alle geloven pleitten immers voor naastenliefde en tegen geweld en moord.

Ik voel me een wereldburger omdat ik door kennis en mogelijkheden niet langer aan één plek gebonden ben en mijn gedachten kan baseren op eigen ideeën en de mensen om mij heen, of die nou afkomstig zijn uit andere culturen of niet.

woensdag 10 november 2010

De stervende tolerantie 252/365

Nederland stond ooit bekend om haar tolerantie jegens anderen. In de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648) hebben de Nederlanders zelf nog voor godsdienstvrijheid gevochten zodat men zich niet aan de wil van een ander hoefde te onderwerpen. De Gouden Eeuw was een welvarende tijd dankzij alle immigranten. Rijke hugenoten en joden vluchtten uit het katholieke Spanje, en uit de landen die toen bij Spanje hoorde (onder het Heilige Roomse Rijk), en namen naast geld en andere kostbaarheden ook kennis en handel mee. In de jaren ’70 (van de 20ste eeuw) haalde Nederland vele gastarbeiders uit Turkije en Marokko naar Nederland om hier te werken. Eigenlijk was het idee dat deze migranten weer terug zouden gaan naar ‘het eigen land’ en daarom vond niemand het ‘nodig’ om hen de Nederlandse taal te leren. Nederland zelf bood hen na jaren hier te hebben gewerkt de kans hun families hierheen te halen en hier te blijven wonen.

Deze mensen deden het werk waar wij ons te goed voor voelden, maar inmiddels behandelen de ‘trotse (nationalistische) Nederlanders’ hen als vuil. Ik begrijp dat men wil dat de generaties die hier wel zijn opgegroeid de Nederlandse normen en waarden handhaven maar nooit eerder in de Nederlandse geschiedenis werd er volledige assimilatie (assimilatie = het ‘weggooien’ van de cultuur die niet bij het ‘huidige’ land van verblijf hoort) van de andere cultuur geëist. Onze eigen minister van Binnenlandse Zaken, Piet Hein Donner, wil het automatisch registreren van ‘de tweede nationaliteit’ niet afschaffen in de veronderstelling dat: “Al zouden we de Marokkaanse nationaliteit niet registreren, dan blijft het kind Marokkaans.” Volgens hem kun je van een nationaliteit geen afstand doen, zo zegt hij in een artikel van Trouw. U kunt trots zijn op uzelf minister, u drukt mensen een stempel op. Ook als het kind zich op geen enkele manier verbonden voelt met het andere land en daar ook niet geregistreerd staat, heeft het volgens u nog steeds die nationaliteit. Puur omdat die volgens u bij geboorte, en dus genetisch, bepaald is. De culturele antropologie stelt dat nationaliteit en cultuur niet aangeboren, maar aangeleerd zijn. En dus is een kind bij geboorte een onbeschreven blad, waarbij het dus niet meteen ‘Marokkaans’ of ‘Nederlands’ is.

Nederland stond bekend om haar tolerantie jegens anderen, nu verwoesten Nederlandse jongeren moskeeën, bekladden ze synagogen en kijken ze burgers met de islam als geloof met de nek aan. Hoe slechter de economie, hoe sterker het nationalistische gevoel en hoe meer we ‘onze eigen cultuur moeten beschermen’. Die cultuur die al sinds de 16de eeuw uit migranten, verschillende geloven en samenwerken bestaat. De vorige uitbraak van het ‘ultieme nationalistische gevoel’ leidde in 1938 uiteindelijk tot de Tweede Wereldoorlog.
Als iedereen zich een beetje aanpast aan elkaar of tenminste voor elkaar openstaat en respect toont (en dan bedoel ik IEDEREEN, en niet alleen de Amerikanen, Nederlanders, Marokkanen, of welke andere cultuur dan ook), zouden er veel minder problemen zijn.

Nederland stond bekend om haar tolerantie jegens anderen. Die tolerantie sterft steeds meer een langzame en pijnlijke dood, het vecht om te overleven maar het wordt hem het niet makkelijk gemaakt.

dinsdag 9 november 2010

Vormen en maten 251/365

Leraren heb je in alle soorten en maten: dik, dun, mannelijk, vrouwelijk, saai, grappig, klein, groot, modieus, verschrikkelijk, en vul dit lijstje zelf maar verder aan. Gezien leraren in alle verscheidenheid voorkomen bouw je al snel, en vaak onbewust, het plaatje van de ideale leraar in je hoofd. De kans is zeer klein dat je deze ideale leraar of lerares vaak tegenkomt. Dus daarnaast bouw je een voorkeur voor leraren op.
Je doet beter je best, of besteed meer aandacht aan de les als de leraar de onderwerpen luchtig brengt en zo nu en dan humor toont. Of je haalt juist hogere cijfers bij een hele strenge leraar die je strak in het gareel houdt.

Soms hangt je voorkeur ook af van de uitstraling van degene die voor de klas staat. Bijvoorbeeld: als je leraar heel charismatisch is maakt het amper uit hoe streng zijn/haar lessen zijn. Als een leraar juist jong en aantrekkelijk is, is het misschien moeilijk om de aandacht op de lesstof te richten maar je vindt de lessen wel leuk. Of er staat een enorme sul voor het bord en je zou willen dat je hier zo snel mogelijk weg was.
Op mijn opleiding lopen ook alle leraren in alle soorten en maten rond. Van een enorme wiskundesul (mijn voormalig statistiek en toekomstig economie leraar), een leraar met kennis en humor (mijn voormalig politiek en moderne geschiedenis leraar), een leraar waarover de klas verdeeld is (kunst&cultuur en engels), of een lerares waar iedereen gewoon weg een pesthekel aan heeft (basisresearch). Iedereen heeft zijn eigen voorkeur en het kan zijn dat je gewend moet raken aan iemand. Aan het begin denk je ‘wat is dit voor gek?’, en halverwege het semester denk je toch ‘nou, hij is toch best oké’. Zo kun je je mening altijd aanpassen, maar een tip: als je echt een hekel hebt aan een leraar, zorg dan dat je het vak meteen haalt. Anders zit je nog langer aan hem vast.

Een nieuwe attitude 250/365

Vandaag is het nieuwe semester gestart, en het wordt een druk semester. Met vijf dagen in de week les zal het moeilijk worden huiswerk met het sociale leven te combineren, maar het geeft ook wel voldoening. Ik was namelijk nooit zo goed in huiswerk daadwerkelijk maken, nu heb ik geen keuze. Vandaag hebben we bijvoorbeeld een opdracht gekregen die we tussen half vier ’s middags vandaag, en één uur ’s middags morgen af moeten krijgen. Deze opdracht is het maken van een compleet researchdossier waarvoor je ook minstens twee mensen moet hebben gesproken en met mijn uur reistijd naar huis moet ik dat allemaal morgenochtend doen, het voorbereidende werk kan ik wel al vanavond doen.

Daarnaast heb ik een hele nieuwe attitude rond school aangenomen, aantekeningen gaan weer ouderwets met de hand zodat ik alles onthoudt, en elk weekend ga ik minstens een uur spellingsoefeningen maken. Want helaas; ik ben gezakt voor de spelling van jaar één en dus heb ik dit semester mijn propedeuse niet gehaald. Over negen weken heb ik een nieuwe kans en ik moet en zal dat vak verslaan!!
Misschien is het je opgevallen dat er geen dikgedrukte intro is bij dit bericht, en dat klopt. Dit semester vernieuwt ook mijn blogstijl zich. Bij de 365-blogs, die als een soort columns geschreven zijn, is vanaf nu geen intro meer. Alleen nog bij de artikelen is er een introductie, maar niet meer bij de columns. En dus ook niet bij de 365-stukken (of wat er van rest…).

Postzegels 249/365

Een postzegelveiling klinkt saai, en geloof me, dat is het ook.

Een vriendin vroeg of ik wilde helpen bij de postzegelveiling waar haar tante werkt omdat ze handen tekort hadden. Ik had een gaatje in mijn agenda, wilde best een vriendin in nood helpen en een extra zakcentje is natuurlijk ook nooit weg dus was ik op weg naar Weesp.

Een paar jaar geleden had ik zelf een periode waarin ik verwoed postzegels verzamelde. Dat waren natuurlijk hele normale en alledaagse postzegels maar soms stuurden reizende familieleden brieven waarop echt mooie postzegels zaten. Zegels uit Cuba, Nepal, Rusland of Afrika. Ik verzamelde die zegels omdat ik ze echt mooi vond en het kleine stukjes van landen die ik ooit zelf wilde ontdekken waren. De mensen die vandaag bij deze veiling zijn denken niet zo. Het zijn handelaren, op zoek naar kleine kostbaarheden. De postzegels waarbij mijn interesse wordt gewekt worden snel bekeken en dan wordt de bladzijde alweer omgeslagen.

Het was een dag hard werken, met veel tillen van zware boeken, maar nu heb ik dit ook weer eens meegemaakt.

Tijger 248/365

Elk groot avontuur heeft een begin. Een gedachte, een afbeelding, een vertrekplaats. Een droom kwalificeert ook als een goed begin.

Terwijl ik sta te wachten op het Amstelstation in Amsterdam kijk ik naar buiten, naar de lucht. Ik zie de zon met hier en daar een paar wolken, nog geen tien meter verderop is de lucht al heel anders. Donker, grijs, dreigen en gevuld met donkergrijze en laaghangende wolken. Als de trein komt slinger ik mijn twee tassen over mijn schouder en sla ik mijn boek dicht. Zo zou ik de wereld wel rond willen reizen, bedenk ik me.

In de trein halen we de wolken in, langzaam worden ze minder dreigen maar ze zijn er wel. De drang naar reizen ook. In mijn tas zit de novemberuitgave van de National Geographic, over de grote migraties van dieren. Voor me op het kleine tafeltje ligt Paul Theroux’’The Happy Isles of Oceania’. Ik ben omringt door verhalen over reizen en avonturen en voel me als een tijger in een kooi, wachtend tot iemand zo dom is de deur open te laten staan.

Oriëntatieweek, het einde 247/365

Vandaag was de laatste dag van de oriëntatie. Een stressvolle maar verder fijne dag.

Eerste prioriteit: het tijdschrift afkrijgen.
En dat bleek meer werk dan ik had verwacht. Uiteindelijk is het ons net op tijd gelukt en zitten we braaf te wachten tot het onze beurt is om het tijdschrift USAday te presenteren. We zijn wel wat nerveus maar het zal wel lukken.

Terwijl één groepsgenoot ons tijdschrift nog even in de goede volgorde in elkaar zet, houden wij (de overige vier) de presentatie. Vanaf nu kunnen we alleen maar afwachten op het cijfer.

Oriëntatieweek dag 4 246/365

Vandaag is het de vierde dag van de oriëntatie en met een flinke dosis stress voor de boeg vanwege de deadline morgen geen blog!

Pakistan hielp ons, maar wij hen niet 245/365

In 1953 werd Nederland overvallen door het water. We dachten veilig te zijn achter onze dijken, maar het water bleek sterker en veel gevaarlijker dan we hadden ingeschat. Nu wordt Pakistan overvallen door hetzelfde element dat in Nederland destijds 1835 levens eiste en Nederland keert het de rug toe.

De ‘Wilders-mentaliteit’ wordt steeds erger lijkt het. Men doneert niet aan Pakistan omdat het geld toch direct naar de Taliban zou gaan ‘die het lachend zal ontvangen’. ‘Nederland en Amerika sponsoren de Taliban’. ‘Ze steken de kratten waar USAID en EUAID op staan toch meteen in de fik of ze verdraaien het zo dat zij de grote helden lijken’. Dit zijn enkele van de reacties van Nederlanders die weigeren te geven aan Pakistan. Het trof dus ook veel mensen toen bleek dat Pakistan wel doneerde aan Nederland tijdens onze Watersnoodramp in 1953. Omgerekend tien miljoen gulden werd er ingezameld onder de Nederlanders en Engelsen die toen nog in Pakistan zaten, en de Pakistani zelf schonken tweeduizend kilo thee. Dat klinkt misschien een beetje vreemd. Het halve land is overspoeld door water en je stuurt thee. Wat moet je daar mee, het mengen met het water en alles massaal opdrinken? Thee was in 1953 een drank die door veel Nederlanders werd gedronken en de thee uit Pakistan en China was vaak zelfs nog een luxeproduct omdat het hier om ‘specialere’ soorten thee ging. Bovendien ging het in die tijd met Pakistan beter dan nu in 2010 maar dat was het kostbaarste dat Pakistan op dat moment had, thee was dat waarmee Pakistan handel voerde met de rest van de wereld. Het feit dat ze daar tweeduizend kilo van stuurden was een enorm bedrag voor de Pakistani. Dat wij hen nu in de steek laten omdat het een islamitisch land is, is gewoon barbaars!

In Pakistan zijn er op 26 oktober ruim 20,3 miljoen mensen getroffen door de overstroomde rivieren, en meer dan 2000 doden waarvan men daadwerkelijk weet. Bovendien wordt het land geteisterd door honger en ziektes als cholera. Deze watersnoodramp, ontstaan door een aanhoudende moesson en ernstig noodweer, begon op 3 augustus. Het is dus zeker dat er meer slachtoffers gaan vallen omdat men slecht bereikt kan worden door het water, en de smalle landstroken waar hele stammen bij elkaar gekropen zijn. Deze mensen hadden al weinig, nu hebben ze niks meer. Geen huizen, geen vee, geen landbouwgrond, soms zelfs geen familie meer.

Ooh, en voor de sceptici die denken dat al het geld en de pakketten meteen door de Taliban worden ingepikt; de meest getroffen gebieden zijn Punjab en Sind, de Taliban is sterk vertegenwoordigd in de Swatvallei. En die is aan de andere kant van Pakistan!

‘‘Amerika is niet nalatig maar realistisch’’ 244/365

Amerika wordt nalatig gedrag verweten bij de ramp in Pakistan, de steun die ge¬boden wordt zou enkel op militair gebied zijn en dat is iets waar de bevolking van de getroffen gebieden nauwelijks op zit te wachten. Daarnaast hebben ze in ver¬houding maar weinig geld naar Haïti ges-tuurd maar wel een troepenmacht om de orde te herstellen. Een troepenmacht die na enkele weken alweer teruggetrokken werd.

Tekst: Linda Leestemaker

Volgens Amerikanist Frans Verhagen valt Amerika niks te verwijten als het gaat om de hulpverlen-ing jegens andere landen. De houding van de VS is niet terughoudend, en hoewel de Amerikaanse overheid minder geld doneerde dan andere landen steunen ze landen door vliegtuigen en boten te sturen. Ook manschappen en voedsel¬hulp worden ingezet, vaak bewaakt met behulp van het leger zodat de verdeling zo eerlijk mogelijk is. Met deze methode wordt voorkomen dat het geld voor hulp in de zaken van corrupte politici verdwijnt. In Haïti werd Amerika verweten dat ze de gestuurde militairen, die daar waren om de orde te herstellen, te snel hebben terug getrokken. “Als Amerika troepen stuurt geeft dat altijd prob¬lemen omdat de VS dan verweten wordt dat ze er een ‘nieuw-Amerika’ van willen maken”, aldus Verhagen.

Rampgebieden
Haïti en Pakistan worden door de Verenigde Staten zoveel gesteund als kan, maar in Haïti is dit een moeizaam proces en dat is niet omdat de VS te weinig aanbiedt. “Haïti is altijd al een gede-sorganiseerd land geweest. Dat er een jaar na de ramp nog ruim anderhalf miljoen mensen in tenten leven ligt meer aan de Haïti zelf, dan aan de hulpverlening. Ook Nederlandse hulpverleners zeggen dat het bijna onmogelijk is de mensen volledig te helpen, of om ze zelfs maar te bereiken.” Dat de hulpver¬lening in Pakistan pas zo laat kwam, komt volgens Verhagen doordat er geen sprake is van grootscha¬lige communicatie tussen de getroffen gebieden, de Pakistaanse overheid en de rest van de wereld.

Dat Pakistan een islamitisch land is heeft er niks mee te maken. “Pakistan is een belangrijke bond-genoot in de strijd tegen het terrorisme, en het is een land met een zekere vorm van democratie. Dat het islamitisch is interesseert de VS niet.”


Eigenbelang
Verhagen zegt er wel bij dat Amerika bij het bieden van hulp wel aan het eigenbelang denkt. “Amerika is een realistisch en opportunistisch land. Ze had¬den na de aanslagen op 9/11 ook weer terug kun¬nen gaan naar het isolationisme, waar de Tea-Par¬ty voor pleit, maar dat deden ze niet want het zou hen niks opleveren.” Als Amerika aan iemand hulp verleent wordt daar dus iets voor terugverwacht. Het buitenland en de hulpbehoevende landen zijn sinds de komst van Obama toegeeflijker geworden wat betreft het leveren van wederdiensten. Volgens Verhagen is de houding tegenover Ameri¬ka versoepeld en vriendelijker geworden omdat men meer vertrouwen heeft in Obama, zelfs de Arabische wereld. “Het gaat hier puur om het vertrouwen in één man, Obama, want aan het algemene buitenlandbeleid kan een president eigenlijk weinig veranderen.” Hulp wordt dus niet meer principieel geweigerd door landen in de Arabische wereld en de (oud)communistische landen omdat er iets tegenover moet staan. “Van Pakistan verwacht de VS dat het helpt in de strijd tegen het terrorisme. Tijdens de ambtstermijn van George W. Bush weigerde Pakistan, en de rest van de Arabische wereld, dit soort hulp structureel. Bij Obama gebeurt dit niet en wordt hulp wel geac¬cepteerd, en soms zelfs gevraagd.”

Oriëntatieweek dag 1 243/365

Vandaag de eerste dag van de oriëntatieweek. De start van vandaag maakte het vroege opstaan helemaal goed.

Er was door het FBO (de o-zo-‘geliefde’ organisator binnen de school) tegen de leraar gezegd dat hij twintig leerlingen zou krijgen, en vanochtend kreeg hij ineens een lijst met 48 deelnemers op zijn bureau. Dat was even schrikken, want het gereserveerde lokaal was veel te klein voor zoveel leerlingen. We konden er wel allemaal de humor van inzien, ook de leraar (gelukkig).
Het FBO wist niet echt hoe ze met de situatie om moest gaan dus werden we uiteindelijk overgeplaatst naar een ander lokaal. mijn leraar bekende later dat hij ons liever had opgesplitst en een andere groep een andere leraar had gekregen, maar helaas pindakaas.

De opdracht voor deze week: maak een tijdschrift over een aspect van het Amerikaanse buitenlandbeleid. Mijn groepje heeft als onderwerp de bijdrage van Amerika bij rampen als in Haïti en Pakistan. Ik moet als bijdrage een interview houden en een column schrijven. Leuk!! (dat was serieus)

Ooh, en dat antropologie tentamen heb ik gewoon even lekker gehaald!!

Mooie dingen 242/365

‘Mooie dingen in het leven’ is een heel rekbaar begrip. Het kan gaan over een zonnige dag, een sieraard, een specifieke bloem. Opvallend is dat als het goed met iemand gaat, diegene overal ‘mooie dingen’ ziet. Wanneer iemand depressief is, ziet hij/zij diezelfde dingen amper.

Dat maakt het begrip alleen maar rekbaarder. ‘Mooi’ hangt niet alleen af van je humeur, maar ook van de (culturele) groep waar je jezelf aan verbindt. In de hiphop- en rapcultuur worden grote bontkragen op jassen als prachtig gezien, hoe groter hoe beter, maar in de hippie- en gothicscene zie je niet snel iemand met een dode vos om zijn/haar nek ‘rondhuppelen’. Bovendien zijn dingen vaak ook op een persoonlijk level mooi, omdat iemand er iets aan verbindt. Een ketting die je oma altijd droeg, het eerste zelfgekochte kledingstuk, en andere dingen waar emotionele waarde aan kan worden gegeven.

Voor (kleine) kinderen zijn er nog veel meer mooie dingen. In hun kinderlijke onschuld staan ze veel meer open voor de schoonheid van dingen. Een glimmende kraal, een schelp of steen gevonden op het strand of een veer met verschillende kleuren. Dingen zoals deze zijn snel mooi en bijzonder. Een volwassene vindt deze ‘verzamelzucht’ snel onzin en zegt dat de stenen of veren niet meer naar huis mogen, maar voor kinderen is hier geen sprake van verzamelzucht. Voor hen zijn deze kleine dingen echt heel speciaal, stukjes afkomstig uit een onbereikbare fantasiewereld. Dus volwassenen, denk even aan je eigen jeugd voor je een gevonden schelp weer weggooit.

Halloween 241/365

1+1 wordt 2, wordt met DT 240/365

Vandaag nog een spelling tentamen en statistiek, beide zijn zwakke punten voor mij. Spelling laat me twijfelen en daardoor maak ik fouten en statistiek zijn cijfers.

Het leren van statistiek viel uiteindelijk nog best mee, en omdat ik me vanochtend voor spelling (die ik als eerste had) net zo nerveus en misselijk voelde als woensdag heb ik zo weinig mogelijk ontbeten. Het ging goed dit keer.

Statistiek ging redelijk en onze snelle leraar had twee uur na het tentamen al de antwoorden online staan, zodat ik nu al weet dat ik DAT vak in ieder geval gehaald heb. Nu nog wachten op de rest…

Huisdier 239/365

Inmiddels iets meer dan een jaar geleden overleed mijn lieve vogeltje Kwiet. Ondanks dat ik haar nog elke dag mis voel ik af en toe de neiging naar een nieuw huisdier. Mijn ouders denken daar anders over…

Het opnieuw beginnen aan de band met een huisdier, zeker na het pijnlijke verlies van de vorige, is een zwaar en tijdrovend proces dat van beide kanten veel geduld vraagt. We krijgen af en toe een kat als logé maar dat is niet hetzelfde. Er is maar een kleine band met het dier omdat je het niet zelf hebt gekozen omdat het jou, persoonlijk, zo opviel.
Toch behandel je de logé zo goed mogelijk en na een tijdje ontstaat er een iets sterkere band, maar het zal nooit je eigen dier worden of kunnen zijn.

Deze toets, die vervelend is, ... 238/365

Vandaag de eerste van de twee spelling tentamens. Ik was zo nerveus dat ik mijn ontbijt maar vijf minuten heb binnengehouden…

Ik meen het, tien minuten voor ik naar het station moest hing ik boven de wc. Dit was de eerste keer ooit dat stress zo op mijn maag heeft gewerkt, normaal krijg ik alleen buikpijn (of hoofdpijn).

Bij spelling weet ik nooit hoe het is gegaan dus ik wacht het resultaat af.

Romantiek 237/365


Romantiek is normaal gezien een woord dat ik zo veel mogelijk vermijdt. Net als dat ik rare gezichten trek als ik kleffe stelletjes zie.

Natuurlijk is ‘klefheid’ niet te vermijden in het dagelijks leven, er is gewoon echt geen ontkomen aan. In het dagelijks leven, in boeken, op tv, nu ben ik niet echt een persoon die naar series kijkt maar soms geef ook ik er aan toe. In alle series verloopt het ongeveer hetzelfde: twee mensen werken/zitten op school samen, mogen elkaar eerst niet en dan gebeurt er een boel en dan mogen ze elkaar wel.

Nu heb ik uit automatisme al snel een vrij sceptische houding tegenover dit soort dingen en zal het woord ‘romantiek’ niet erg snel in mijn woordenboek voorkomen, maar om even een momentje diep te zijn; misschien komt mijn houding wel voort uit een vorm van jaloezie. Nu is jaloezie niet iets dat iemand snel toegeeft en iets bekennen valt vaak nog veel zwaarder, toch moet ik bekennen dat ik ook best kan genieten van een boek waarin de hoofdpersoon iemand vindt en ik ben ook altijd blij als een vriendin of vriend weer een vriendje/vriendin heeft. Ja ja, ook ik ben niet volledig van steen gemaakt. Dit betekent niet dat ik mijn sceptische houding snel ga laten varen, dat zit er al te diep ingebakken.

Het rechtssysteem hoort bij de cultuur van een volk... denk ik... 236/365

Tentamentijd: antropologie en recht.

De lerares was bij antropologie verrast dat er 36 aanmeldingen waren, allemaal van tweedejaars (en veel mensen gaan het in het derde semester pas herkansen). Dat bewijst misschien hoe slecht dit vak vorig jaar werd gegeven. Anyway, vanochtend werd me nog een hart onder de riem gestoken door Roos, een vriendin die bij Starbucks op Amsterdam Centraal werkt. Maar ondanks de koffie en het die-hard leren was ik ontzettend nerveus. Het tentamen ging volgens mij best redelijk en ik heb mijn ontbijt binnen weten te houden. Zelfs de vragen over cultureel gedoe lieten me niet meer schrikken, ik zie het resultaat wel verschijnen maar ik denk dat ik wel geslaagd ben.

Daarna recht en dat was wel flink lastig. Vragen over alle soorten recht maar voornamelijk het Internationale Recht. Ik was zo gefocust op antropologie tijdens het leren dat ik maar de helft van het recht boek goed had doorgelezen en het hoofdstuk over internationaal recht kwam pas helemaal aan het einde. Ik denk dat ik dit tentamen volgend semester moet overdoen, gelukkig ben ik voor de werkgroep in ieder geval geslaagd.

Leren part 5 235/365

Meer antropologie.

Ik moet antropologie halen dit keer anders ga ik me depressief onder mijn bed verstoppen. Ik wil dus ook niet gestoord worden vandaag tijdens het leren. Ik meen het!!

Leren part 4 234/365

Spelling.

Naast de vakken recht, antropologie en statistiek heb ik ook nog twee spelling tentamens. Spelling is mijn achilleshiel, nog erger dan cijfers. Inmiddels heb ik de DT-regel bijna altijd goed maar onze tentamens zijn multiple-choice. A is goed, B is fout.

Je krijgt negentig opgaven, de eerste zeventig zijn zinnen met daarin onderstreepte woorden die goed, of fout geschreven zijn. Dan tien waarin je moet kijken of de interpunctie goed is en de laatste tien zijn een mix waar je de hele zin op basis van spelling, interpunctie en congruentie beoordeeld. Als ik te lang over spelling nadenk ga ik alle regels door elkaar halen en daarom zak ik zo vaak voor dit vak, je mag namelijk geen kladblaadje gebruiken om het op te schrijven. Dus ben ik de regels nog zo’n honderd keer aan het overlezen. Mijn hoofd doet pijn…

Leren part 3 233/365

Statistiek.

Mijn wakke punt zijn cijfers en formules, altijd al geweest en het zal altijd zo zijn. En daarom vond ik het zo grappig dat ik ons statistiekboek redelijk begreep, op het hoofdstuk over grafieken na dan. Nu leren wij statistiek niet zo als de andere opleidingen. Die leren hoe ze moeilijke getallenreeksen moeten uitpuzzelen, hoe ze onderzoek moeten doen en hoe ze onderzoek moeten doen en hoe ze onderzoeksrapporten moeten uitschrijven. Journalistiekstudenten leren juist hoe ze al deze dingen moeten opvatten. Onze statistieklessen gaan over hoe je cijfers in de media gebruikt, hoe je steekproeven controleert, hoe je onderzoeksrapporten gebruikt en hoe je een artikel het beste kan opmaken als er een grafiek in zit.

Er zit dus een groot verschil in wat er geleerd wordt op een journalistiekopleiding en op de andere opleidingen, ik ben benieuw hoe het tentamen eruit ziet.

dinsdag 26 oktober 2010

Leren part 2 232/365

Recht.

Het tweede vak waarin ik tentamen ga hebben dit blok. Recht kan (net als antropologie) best interessant zijn, helaas zijn sommige hoofdstukken zo langdradig dat ik al drie dagen met één hoofdstuk bezig ben.

Het hele rechtssysteem in Nederland (eigenlijk: het HELE systeem in Nederland) bestaat uit veel te veel regels die vast wel ergens goed voor zijn maar als ik ze allemaal moet gaan leren kan ik dat even niet inzien. Daarnaast weet ik nu wel drie nieuwe manieren om onder een aanklacht van je buren uit te komen, die manier zal ik hier maar niet noemen want dan krijg ik vast problemen later… Jammer genoeg heb ik geen problemen met mijn buren, hoewel mijn buurvrouw echt compleet gestoord is. Maar ze is toch al drie weken niet thuis dus daar heb ik ook geen last meer van.
Ooh, en nog een ontdekking: Nederland is een rechtstaat, helaas wist ik dat al vier jaar lang.

Ik baal enkel een beetje dat de grootste tentamens met het meeste leerstof (antropologie en recht) ingeroosterd zijn op precies dezelfde dag. Dank je, roostermakers…

Herfstlandschap 231/365

Als ik uit het raam van de trein kijk is het verschil met een paar weken geleden onvoorstelbaar.

Een paar weken geleden was het twintig graden of warmer, nu is het slechts tien graden buiten. En dat is te zien, want als ik naar buiten kijk zie ik overal herfstkleuren, kale en omgeploegde akkers, en plassen van een eerdere regenbui. Maar er hangt ook iets anders over het land, iets dat je niet kan zien maar je weet dat het er is.
De kou hangt tussen de bomen en glijdt vanaf daar verder over het land. Terwijl langzaam al het groen verdwijnt verschijnen alle mogelijke bruintinten in een complete en wilde mix. Hiermee is de herfst echt aangekomen en voel je zelfs de intrede van Koning Winter al beginnen.

Zoals ik al eerder vertelde is dit weer echt mijn soort weer. Lekker fietsen met lucht in je longen die zo koud is dat je in één keer volledig wakker bent (en helder kan nadenken). En natuurlijk koffie halen voor in de trein, als ik daarmee doorga moet ik snel een sport gaan vinden waar ik daadwerkelijk aan wil gaan doen.
By the way, treinramen kunnen echt niet open bij intercity’s. Ik probeerde mijn antropologieboek naar buiten te gooien maar kreeg het raam niet open, jammer…

Oktoberfeesten 230/365

Ik schrijf deze blog een dagje later want anders had ik niks te vertellen.

Eindelijk weer in Sittard, en eindelijk eens niet meer aan huiswerk denken (tot morgen dan). Ik had er inmiddels wel weer behoefte aan om eens ergens anders te zijn dan in mijn kamer met boeken en dus nam ik de uitnodiging van Eefje om mee te gaan naar de Oktoberfeesten aan.

We gaan met z’n vieren, Eefje, Heandra, Björn (twee vrienden van Eefje) en ik. Na een paar attracties op de kermis, waarvan ik driekwart in september ook bij mij thuis op de kermis heb gezien, en waar onze ruggen over het algemeen niet zo blij mee waren eindigden we in de tent waar het feesten daadwerkelijk plaatsvond. Zodra onze oren gewend waren aan de herrie en de bonnen voor drank ingeslagen waren kon het feest echt beginnen. Wat mij verbaasde was dat er gewoon gerookt werd in de tent maar Eefje en haar vrienden vertelden dat dat in Sittard overal nog gedaan wordt, ondanks het rookverbod. Het voordeel daarvan was weer dat je niet overal zo’n zweetlucht rook. Het heeft zijn voordelen en je went er snel genoeg aan.

Gewoon een avond feesten met drie geweldige mensen is echt DE manier om van je stress af te komen, helemaal nadat ik door het misselijke gevoel, wat ik krijg tijdens het dansen direct na het drinken van alcohol, heen was. Ik denk dat ik wel door mijn tentamens kom. Thanks Heandra, Björn en Eefje!!

Leren part 1 229/365

Antropologie.

Antropologen onderzoeken samenlevingen en culturen. Dat is de kortste versie van de definitie voor ‘antropoloog’. De lange versie zou veel te veel tijd kosten om uit te leggen.

Antropologie is diep van binnen vast een interessant vak, maar op dit moment merk ik daar maar bar weinig van. De reader heeft een aantal interessante artikelen, maar daar werden in het tentamen vorig jaar geen vragen over gesteld. De reader verteld onder andere in twaalf verschillende artikelen uit wat cultuur nou is, en ja, in alle twaalf de artikelen wordt EXACT hetzelfde gezegd maar toch moet ik ze lezen. Als ik trouwens de definitie van wat cultuur nou precies is helemaal ga overschrijven en uitleggen ben ik nog ruim een jaar bezig en ik moet nog 130 pagina’s lezen. Bye!!

Speciaal 228/365

In mijn laatste artikel maakte ik een klassieke (beginners)fout: te vaak hetzelfde woord gebruiken.

In één(!!) alinea acht keer het woord ‘speciaal’ (of de Engelse variant: special) gebruiken, en de alinea daarna nog drie keer is op zijn minst knap te noemen. Mijn leraar had ze allemaal omcirkelt en gaf ze aan met ‘bam’, en dat elke keer in verschillende toonhoogtes. Om deze fout noot meer te maken (en ik mag van die leraar het woord ‘speciaal’ nooit meer gebruiken) is hier een lijstje met synoniemen voor speciaal:

Speciaal
Special
Bijzonder
Uitzonderlijk
Apart
Vernieuwend
Exclusief
Verrassend
Buitengewoon

Daar kom ik denk ik wel ergens mee…

zaterdag 16 oktober 2010

Sneeuw, wind en regen 227/365

Het weer is een vreemd iets, zon, regen, sneeuw, wind. Alsof het niet kan kiezen tussen de manieren om te pesten.

Ik heb nooit kunnen ‘kiezen’ wat ik vervelender vond. Sneeuw of regen. Beide zijn irritant als je aan het fietsen bent maar dankzij regen raak je in één keer zo ontzettend doorweekt, je kleren plakken aan je lichaam vast en een spijkerbroek loopt ook niet meer zo makkelijk dan. Zeker niet als je nog de hele dag op school moet zitten of op je werk.

Sneeuw daarentegen is weer kouder dan regen. En het is beter in door je schoenen heen sijpelen. Tijdens het fietsen glijden je banden weg, als postbezorger loopt je postkar erin vast. Maar je kunt het wel makkelijker van je kleren slaan voor je kleren nat worden. Je komt alleen wel met verkleumde handen, voeten en gezicht ergens binnenlopen.

Wind tegen is nog het minste probleem dat je kunt hebben als je moet fietsen. Hoewel de wind zo hard kan zijn dat je amper vooruit komt en constant opzij geblazen wordt. En als het hard waait en het is koud doet de wind pijn aan je gezicht.

Wind, sneeuw en regen zullen in de natuur allemaal ergens goed voor zijn. Ik blijf het houden bij de zon en het zien van blauwe lucht, met een paar wolken en een beetje wind mag ook wel hoor. Haha.

De link tussen schoenen en de persoonlijkheid 226/365


Kleren maken de man, schoenen maken de vrouw
Schoenen zeggen meer over je persoonlijkheid dan je zou denken

Kleren maken de man – of vrouw, maar men heeft voor elk moment van de dag andere kleding om aan te trekken. De pyjama, het nette kostuum voor het werk, de casual kleding voor thuis en de kleren voor een avondje uit. Als je goed op mensen let zie je dat er vaak één ding niet aangepast wordt: de schoenen.

Als er haast is, om op tijd op school, werk of een afspraak te komen, trekt men meestal het eerste paar schoenen aan dat ze zien. De kans is zeer groot dat dit het favoriete paar is, maar het gebeurt hierdoor nog wel eens dat de schoenen niet bij de gedragen outfit passen. Wat echter vrij onbekend is, is dat de schoenen die gedragen worden meer over de persoonlijkheid zeggen dan de rest van de kleding.
Een schoen kies je niet zomaar uit, er is iets aan dat paar dat ervoor zorgt die schoenen juist zo opvallen tussen al die anderen in de winkel. Hoby Brennan, adviseur op gebied van (online) aankopen en winkelgedrag, schreef hierover dat het uitkiezen van schoenen heel persoonlijk is. “De schoenen vallen je op omdat ze een bepaalde X-factor hebben dat je aantrekt. En daarom zullen deze schoenen een blik geven op jouw persoonlijkheid en individualiteit”, aldus Brennan.

Niet alleen de schoenen, maar ook de staat waarin ze verkeren, zegt iets over de drager. Er zit een groot verschil in Allstar-dragers die met goed verzorgde en in perfecte staat verkerende schoenen lopen, en Allstar-dragers wiens schoenen verwassen en verbleekt zijn en tot op de draad versleten. En het verschil tussen de dames (en inmiddels ook jongens) die Uggs dragen in de winter vanwege hun comfortabele warmte, en degene die ze in de zomer dragen omdat ze in de mode zijn is ook groot. Zo valt niet alleen doormiddel van de schoen iets over de persoonlijkheid te zeggen, maar ook door het draagpatroon, zo stelt Francesca Soroka, freelance schrijfster voor de Time Out New York en voormalig mode columnist bij Encore Magazine.


Assepoester

Antoinette Hoes, verzamelaarster van schoenen – een collectie van bijna vijftig paar, is het er niet volledig mee eens dat schoenen de persoonlijkheid uitstralen. Volgens haar zijn schoenen vooral belangrijk voor het personage waar je, je in wilt projecteren. “Zorgen dat de prins je gaat zoeken en kan herkennen. Of dat je alleen nog maar kan dansen”, aldus de schoenenliefhebster. Assepoester, de bekendste dame die dankzij schoenen haar droomprins, en liefde voor het leven, zal Antoinette hier vast in bijstaan. Net als zakenvrouw en oprichtster van Mary Kay Cosmetics, Mary Kay Ash, die ooit schreef: ‘While clothes may not make the woman, they certainly have a strong effect on her self-confidence – which, I believe, does make the woman.’ (Ook al maken kleren niet de vrouw, ze hebben weldegelijk een groot effect op haar zelfvertrouwen – wat, zo geloof ik, wel de vrouw maakt.)


Meghan Cleary is de grootste schoenenexpert van Amerika, zij schreef: ‘The perfect fit: what your shoes say about you’, een boek over het (basis)karakter dat achter een schoen zit. Ze geeft wereldwijd cursussen om vrouwen te leren over ‘de macht van schoenen om te veranderen’. Want iedereen heeft een soort schoen dat bij het karakter past, maar dat betekent niet dat je geen andere schoenen kan dragen. Een vrouw moet schoenen dragen die haar uitstraling en houding accentueren, maar die ook stylish zijn. De professionele look met – al dan niet zwarte – Allstars, de zomeroutfit met Uggs, de casualwear met lakschoenen en dan nog de hakken. De één draagt zonder pijn of moeite de hele dag stiletto’s, terwijl de ander bij de gedachte aan de (zeer) hooggehakte voetmode al bijna haar enkels breekt. Dames die meestal hoge hakken dragen stralen een gevoel van zelfvertrouwen en gratie uit, terwijl hooggehakte laarzen een vorm van superioriteit en kracht uitstralen (er is een reden dat hoge leren laarzen met hak een deel zijn van de standaard SM-uitrusting). Sneakers stralen onafhankelijkheid en een bepaald gemak uit. Dragers van sneakers zijn meestal gemakkelijk in de omgang en altijd klaar om iets leuks te doen, terwijl dragers van hoge hakken meer in zijn voor een feestje. Elke drager is natuurlijk anders, omdat ook elk paar hakken verschilt van elkaar dus dit is slechts een indicatie.

De schoenen geven een boost aan de uitstraling, en daarom is het zo belangrijk dat de schoen bij de persoonlijkheid past. Schoenen kunnen net zo excentriek zijn als de drager zelf, hoewel blijkt dat mannen zich eerder inhouden bij het kopen van schoenen dan vrouwen. Zo blijkt dan weer: Kleren maken de man, schoenen maken de vrouw.